ดวงตาของอีธานเบิกโต พยายามคว้าราวระเบียงเอาไว้แต่มันกลับลื่นจนเขาไม่อาจยึดพันอะไรไว้ได้ ร่างวิญญาณค่อย ๆ ร่วงหล่นจนกระแทกกับพื้น ความเจ็บปวดทุกอณูแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย
เขากระพริบตาปริบ ๆ ไม่อาจขยับตัว สายตามองเห็นรองเท้าของเฌโรมเดินใกล้เข้ามา
“มะ.. มะ...” เขาพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง
“อะไรนะ อีกรอบเหรอ” น้ำเสียงเยือกเย็นของยมทูตจำแลงทำให้อีธานรู้สึกอยากตายให้รู้แล้วรู้รอดตั้งแต่ตอนนั้น
ขณะที่ร่างของเขาถูกเฌโรมพาขึ้นมาที่ระเบียงด้านบนอีกครั้ง สภาพเละเทะกระดูกหักเมื่อครู่ถูกทำให้กลับมาเป็นสภาพดีดังเดิม
ทว่า ท่าทางของเฌโรมทำให้เขาไม่สามารถพูดคำใดออกมาได้ มีเพียงน้ำตาที่ไหลอาบหน้า “ยอมแล้ว ยอมแล้ว”
“เฮอะ ยอมอะไรกัน ยอมง่ายไปหน่อยไหม” สีหน้าเรียบเฉยยิ่งทำให้อีธานขวัญผวาหนักกว่าเดิม
อีธานลอยไปอยู่ด้านนอกระเบียงอีกครั้ง ก่อนที่เฌโรมจะถามเขาครั้งสุดท้าย “รู้ไหมว่าต้องทำอะไร”
ร่างที่ลอยเหนือพื
