อีกฝ่ายได้ฟังเขาพูดแบบนั้นถึงกับไปไม่เป็น รีบผละตัวออกจากอ้อมแขนของเขาแล้ววิ่งออกจากห้องดาดฟ้าไปทำงานในพริบตา
แม้ว่าทั้งวันจะมีงานเข้ามาอยู่เรื่อย ๆ แต่กลับคิดถึงคำพูดนั้นซ้ำไปซ้ำมาโดยไม่รู้ตัว
“โคลิน นายอย่าลืมไปเบิกยาก่อนกลับบ้านด้วยนะ” เพื่อนร่วมงานของเขาแวะมาบอกเพราะเห็นเจ้าตัวกำลังนั่งเหม่อลอยมองนาฬิกา
หลังจากรับยาที่ชั้นสองมาเรียบร้อยแล้ว เขาจึงยืนรอลิฟต์เพื่อกลับไปวอร์ดของตนเอง
ทันใดนั้นเตียงของห้องวีไอพีก็ถูกเข็นมารอลิฟต์ตัวข้าง ๆ โคลินหันไปมองเพราะรู้สึกว่าคนไข้ที่นอนอยู่นั้นหน้าตาเหมือนใครบางคน จู่ ๆ เขาก็เดินมาหยุดอยู่ข้างเตียงโดยไม่รู้ตัว ตื่นเต้นดีใจอย่างบอกไม่ถูก
“เฌโรม” เขาเรียกชื่อนั้นออกมา หากแต่มองไปที่ป้ายชื่อบนข้อมือกลับรู้สึกว่าบังเอิญจริง ๆ โคลินอ่านชื่อที่เห็นว่า “เฌโรม เดอ ฟาเวอรี”
เขาดีใจจนแทบจะเก็บอาการไว้ไม่อยู่ ในที่สุดก็เจอร่างของเฌโรมเสียทีจึงคิดจะบอกข่า
