Chapter 10
1086 Words
The next morning, I got up earlier than the unusual. I couldn't get a wink of sleep last night because I was contemplating what should I do or gonna tell to my daughter that Jazz won't be here as to what they planned yesterday.
Sa aga kong bumangon para akong trumpo na kumilos para magawa ko ang lahat ng mga gawaing bahay habang inaantay kong magising ang anak ko.
Napatigil ako sa paghigop sa bago kong timplang kape nang dahil sa tunog ng wired intercom telephone.
Sa lobby galing ang tawag base sa calling code. "Yes po?" Magalang kong sagot.
"Ma'am, may delivery po kayo. Papanhikin ko na po ba sa inyo?" Kumunot naman ang noo ko. Wala akong maalalang nag-order ako nang kung ano o kaya parcel na for delivery.
"Ano po? Wala naman po akong ipina-deliver ah?" Nagtatakang-tanong ko.
"Ahm, bulaklak po, Ma'am. Sagot ng Receptionist.
"What? Sige po. Papuntahin mo na lang po dito."
"Okay po. Thank you, Ma'am."
Nang maibaba ko ang telepono ay agad akong nag-abang sa pintuan.
Kanino naman kaya galing iyon?
Ilang sandali lang ay tumunog ang doorbell. Sumilip muna ako sa peephole at nakita kong nakatakip ang mga bulaklak sa bandang mukha ng magdedeliver.
"Yes?" Tanong ko sa delivery man nang mapagbuksan ko ito ng pinto.
"For the most beautiful woman I've ever laid my eyes on." He whispered handling me the flowers. Ususual, it's my favourite flower again.
Biglang sumirko ang mga mata ko. "Ano na naman ba to Jazz?" I voiced out not minding the flowers infront of me.
"I missed you last night, Mommy." He reasoned out. "Sabi ko naman sa'yo di ako aalis. Mas lalong wala akong balak na iwan ka o ang anak natin." Madiin niyang sabi.
"Mymmmyyyy" a scream from Sophie made me run to our room.
"What's wrong?" agad na tanong ko sa kanya ng makita ko siyang nakaupo sa kama.
"I had a bad dream Mymy." Basag ang boses na sabi nito bago siya tumingin sa akin. Fear was evident in her beautiful eyes.
"What is that dream all about Sweetheart?" Masuyo kong tanong nang mapaupo ko siya sa aking kandungan, paharap sa akin.
"I will not see Dydy again. He leave Sophie Mymy." Her cute lips quivered, looming for sobbing.
Tuluyan na siyang napahikbi. Nadurog ang puso ko habang naririnig ko ang hikbi nito.
"It was just only a dream, Sweetie. That's wasn't true." I said to calm her while strooking her soft hair with my fingers. Ipinalibot nito ang mga maliliit niyang mga kamay sa baywang ko at umiyak siya sa dibdib ko.
"It was so real in my dream Mymy. Am I bad girl that's why Dydy doesn't like me?"
Tears immediately formed in my eyes hearing those words from the lips of my daughter. She doesn't deserve this and no one else to blame, but myself. Nakatutok lang ako sa pagprotekta sa kanya, pero ang totoo nasasaktan ko na siya. Ang bata pa niya para sa ganito. Hindi dapat siya nakaka-isip ng ganito.
"Maybe my playmates in school was true Mymy. The reason why I don't have Dydy it's because I'm bad and he doesn't like me. Wala po ba talaga akong Dydy?" Hikbi niya ulit. Saka ko naramdaman na nababasa na ang damit ko. Pumalahaw na ang iyak niya sa kwarto namin. Di na maampat ang paghikbi nito. Mas lalong nadurog ang puso ko at di ko na napigilan, naiyak na rin ako. Napaiyak na lang ako sa mga naririnig ko. Parang gusto kong makaharap at paluin ang mga batang nagsabi ng mga 'yon sa anak ko.
Inakap ko siya nang mahigpit hanggang tumahan siya. Inilayo ko ang mukha niya mula sa dibdib ko at tiningala niya ako. Namumula na ang buong mukha niya namamaga na rin ang mga mata at nangangatal na ang mga labi nito.
She don't have to say or ask anything, because I know now what I'm going to do. For the sake of my daughter... for her hapiness.
Give Jazz the benefit of the doubt. Hear him out; his reasons and explanations.
"Don't believe on them, Sweetheart. Listen to Mymy, okay? Sa akin ka lang maniwala dahil ako ang Mymy mo. Sa amin lang ng.." Napatigil ako. "Sa amin lang ng Dydy mo, okay?" Tumango naman ito saka ko siya hinalikan sa noo.
"C'mon, Sweetheart! Walk with Mymy, we will get Dydy in the door." Sana di pa siya umalis. Sa sigaw kanina ni Sophie nabitawan ko ang pagkakahawak ko sa seredura ng pintuan.
Biglang umaliwalas ang mukha niya. Her toothy grin lit face up in a matter of seconds upon hearing about her Dydy.
Hawak ko ang maliit niyang kamay magkasabay kaming lumabas ng kwarto. Binitawan niya ang kamay ko nang malapit na kami patungo sa pinto at binuksan niya iyon. Nakasunod lang naman ako sa anak.
"Dydy!" Tawag niya kay Jazz at nag-umpisa na naman itong umiyak.
Niluwagan ko ang pagkakabukas ng pinto at nakita kong tumayo ito sa pagkakasalampag sa sahig. May pagtataka sa mga mata niyang nakatingin kay Sophie pabaling sa akin. Hawak pa rin ang bungkos ng bulaklak na dala habang ang malayang kamay ay nagpapagpag sa pang-ibaba nitong kasuotan.
"Tahan na. Dydy is here now." Nag-squat ito sa harap ni Sophie para pagpantay sila habang inaalo niya ito.
"Please, don't leave Sophie Dydy." Sumisinok na paki-usap nito. Her small arms encircled in Jazz's neck, while crying there.
"Who told you that Dydy will leave you?" Tanong nito sa anak ko saka niya ako tinignan ng masama. Magkasalubong na ang mga kilay nito.
What did I do now? Wala pa nga akong sinasabi.
"I told you. It's just a dream, sweetie." I interrupted. Sa uri kasi ng tingin ni Jazz ay nagpapahiwatig ng magtutuos tayo mamaya look.
"I will not go anywhere either to leave you... never! That's a promise." He said. Mas lalo namang nagkunyapit si Sophie sa kanya. Parang masasakal na si Jazz sa pagkakapit sa leeg niya.
"Do note tell something you cannot keep Jazz." I speak out. Napatingin tuloy ulit siya sa akin.
"How about let's get you ready and we will go out together?" He suggested. Shifting the sensitive words I said.
"Please, don't fight." Sumamo ng anak ko. Nakatingala na ito sa akin. Nabahala naman ako sa mukha niyang may bakas ng alala.
"Mymy and I are not fighting baby." Si Jazz ang sumagot at nagpaliwanag.
"Kiss and make up Mymy, Dydy, or else I will not come with you." Banta nitong napalipat-lipat ng tingin sa amin ni Jazz.
- Writer
