The Single Teacher Mommy (Railen Jazz & Kiara Celestine)

Chapter 15

Hindi nga ako na-late pero halos di ko na naabutan ang flag ceremony kanina. And I don't know if something that I was thankful because even if I was already inside the school I was still so lost in the Jazz fog that I cannot dragged to step my foot to join my pupils in their respective line. But on the other side of me was feeling ashamed because for more than five years that I've been teaching, it's my first time not to able joined the flag raising ceremony on time.

Pati ang mga kapwa guro ko ay nanibago at may pagtatakang nakatingin sa akin kanina. Wala nga lang nag-lakas loob na lumapit sa akin para magtanong hanggang magsimula ang araw namin.

Kasalanan talaga ni Jazz.

"Miss Real?" Narinig ko ang katok mula sa pinto habang patapos na ako ng pag-papaliwanag sa aralin namin. Pumihit ang ulo ko sa bukas na pinto ng silid-aralan at nakita kong nakatayo doon si Mrs. Tamura. Wearing also our dignified teacher uniform with her eye glasses, she looked so serious that I couldn't decide myself how to greet her.

"Good morning, Head Teacher." Tumayo ang mga estudyante ko at magalang na binati si Mrs. Tamura.

"Good morning, too, kids." Bati niya pabalik sa mga ito.

Tahimik na umupo ang mga bata sa kanilang mga upuan. Naglakad naman ako kaagad mula sa harap ng mga bata at lumapit sa kanya.

"Please follow me to my office, I have something to tell you." She instructly said. Sumilay ang kunting ngiti sa labi nito pero nandoon pa rin ang pagiging seryoso sa mga mata niya.

I gave her my widest smile though I'm not sure of myself the reason why she called me to be in her office. "Yes Ma'am." I politely replied before she turned her back and left my classroom.

Bumalik ako sa harap ng mga estudyante ko at nagsisimula na pala silang nagtsitismisan.

"Okay class." I called their attention. "Did you understand our topic on how to solve the problem?" I asked them and their nodded their heads all together. "Kung mayroon kayong hindi naintindihan lumapit lang kayo sa akin. We will not proced to our next lesson kung lahat kayo ay di naintindahan." Dugtong ko.

Wala namang umimik sa kanila kaya nagsalita ako ulit sa gagawin nila habang wala ako.

"I will go to the Head Teacher's office, but I will leave you a seatwork." Bilin ko habang isinusulat ko sa blackboard ang pahina ng libro na sasagutan nila.

"Regardless of the problem, understanding is required to know how to produce the intermediate steps that are required to find the answer. Read the problem several times. Identify the problem to be solved and the information that has been provided, okay?" Sabi ko at sabay-sabay naman silang sumagot ng 'Yes Ma'am.'

"Turned your workbook in this page." Utos ko sa kanila saka ko tinuro ang sinulat ko sa blackboard. "Answer the five given problems in a sheet of paper. Step by step. And write your computation properly and concisely. A well-organized presenting your solution. Gusto kong makita paano niyo naderive ang mga sagot niyo. Ayaw ko ng shortcut method, dahil sa buhay walang shortcut. Katulad ng tagumpay at pag-asenso sa buhay, walang shortcut. Kailangan mong pagdaanan ang lahat ng hakbang, ganun din dapat ang pagsagot niyo sa seatwork niyo." Paliwanag ko. Mautak kasi sila minsan lalo na kung alam nila ang sagot wala na silang nilalagay kung paano nila na-formulate ang mga final answer nila. Minsan din kahit tama ang sagot nila pero ang solution formula ni Einstein.

Sumunod naman sila sa mga instructions ko at kita kong isa-isa silang nagsisipaglabas ng mga papel at lapis sa kanilang mga bag.

"Sino ang walang papel? Pumunta na dito sa mesa ko." Tawag ko at nag-unahan ang mga walang papel na pumunta sa akin. Sa papel minsan nagsisimula ang ingay nila kung may ipinapagawa ako na seatwork. Ang iba kasi na estudyante, walang papel, minsan walang lapis o ballpen. Kaya bumibili ako ng mga 'yon para sa mga walang dala.

"Answer your seatwork quietly. 'Pag matapos kayo at wala pa ako continue your journal. Walang magkokopyahan, maliwag?" Bilin ko bago ko sila iniwan at dumiretso ako sa office ni Mrs. Tamura. Pinaupo naman niya ako agad saka siya nagsimulang magsalita.

"Miss Real, I'm happy to tell you that you got the promotion."

Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. "Po? Beg your pardon, Ma'am?"

Natawa siya saka nag-pull out ng folder sa drawer niya. "This letter surprised me this morning when I received it. And I was so happy for you because your hardwork and perseverance have paid off."

Saka niya nilabas ang ilang papel mga papel sa folder. "For a teacher who is very enthusiastic, energetic, happy, and hardworking. Despite the fact that you don't have no prior experience managing organizations, you did not decline without stating that you were unable to do so, and you went above and above for the sake of the school and students. Despite the fact that you are working with eight subjects every day, you ran into a snag when it came to completing multiple assignments. And I know that lunchtime only is your free time as you always reserved that time to your daughter. Congratulations, Ms. Real. You trully deserve the position."

Hindi ko alam na namuo na pala ng luha ko habang nagsasalita si Mrs. Tamura. Kinuha ko ang papel na inabot niya kahit nanginginig ang mga kamay ko. Kung hindi man ito totoo ayaw ko nang magising. Nakita ko ang pangalan kong naka-bold letters sa taas. At ang mismong department logo sa gitna kung nasaan ang laman ng pagbati mula sa opisina nila.

CONGRATULATIONS!

Ms. KIARA CELESTINE L. REAL, MASTER TEACHER I

At that time, I had no notion who I was. I thought of only becoming a public speaker, and a teacher, added being a mother to Sophie. Before, I’m clueless when it comes to promotions, positions, or anything else. I discovered that I have prior teaching experience as well as participation in student activities such as sport, dance, quizzes, and spelling bees, as well as attending numerous seminars.

But surrounded a loving and supportive family, they pushed me to apply the reclassification of higher postion. All my school activities I strived hard to fulfill, at the time, I ignored the fact that I had a family and a daughter who required my attention because I spent Saturdays, Sundays and holidays in my organizations honing my students’ talents.

At first, my reclassification application was denied in order to fill the vacancy. But I never stopped there, even though that there were many detractors and critics of my promotion. There were many older teachers were outranked at the time, as they are the requirements for me to be considered for the position.

Kaya hindi na ako umasa na mapapasaakin pa ang posisyon na ito. I never imagined myself in this position. Now reading the paper on my hand, this is really happening. Even though I’ve had some of the most difficult years of my life, I’ve found a way to go on and continue my quest for a higher achievement. And now finally, all of my hardships have been compensated.

"Thank you so much, Ma'am. You contributed so much in this achievement of mine. Without you, this wouldn't be possible." I sincerely said. She was the one who delegated some of the activities and organizations to me. I had no notion of what paperwork was required but she contacted me and urged me to process my papers for the position.

"All the credit are goes to you, Miss Real. Your track records, educational attainment achievements and works shows. Congratulations, again."

Lumabas ako na parang lumulutang na ewan. Hindi makapaniwala sa balitang natanggap ko. Nagtungo ako sa banyo para mapag-isa at mag-ipon ng lakas. Nangangatog pa kasi ang mga tuhod ko.

Nang pakiramdam ko'y medyo okay na ako ay binalikan ko ang mga estudyante ko. Pumasok ako sa silid-aralan at behave naman sila. Nakayuko ang mga ulo nila at busy sa kanila-kanilang ginagawa na. Napatingin naman ako sa wall clock at nakita kong 11:45 na.

"Tapos niyo na ba ang iniwan kong seatwork niyo? Ipasa niyo sa harap ang mga papel niyo." Utos ko.

Hinintay kong maipasa ang mga papel nila sa mga kaklase nilang nasa pinakaharap bago ko kinuha isa-isa sa hilera ng upuan. Makaraan ng ilang minuto ay tumunog na ang bell hudyat ng pagtatapos ng klase.

"Don't forget to wear your Star's Scout and KAB Scout uniform this afternoon." Paalala ko dahil mamayang hapon gaganapin ang Scouting Month Opening Parade.

"Opo Ma'am. Goodbye and thaaaank youuuu, Ma'am Kiaaaraaa. Seeee youuu in the afternoon." They said in unison. Pabulyaw pa ang pagkakasabi nila.

When I was alone inside the classroom I check my phone to see if there's any message from Jazz. Hindi nga ako nagkamali dahil may tatlo na messages na may picture na sinend sa akin ito.

Ang una ay magkasama na sila sa loob ng sasakyan niya. Nasa driver seat si Jazz at nasa carseat si Sophie.

Jazz: She's requesting a Jollibee for lunch so we will have our lunch there together. Enjoy your's too, Hun.

Nagtaka naman ako sa huling sinabi niya. Doon ko lang din naalala na sasama ako sa mga co-teacher's ko na bibili ng pagkain ko sa carinderia sa labas ng paaralan.

Ang sumunod na picture ay kasalukuyan silang kumakain.

Jazz: Enjoying her sphagetti at chicken joy. 'Yan ang gusto niya, wala akong nagawa na ipilit sa kanya ang rice at chicken. Sorry, Hun, I cannot say no to our baby.

At ang huli ay nakahawak si Sophie ng bagong sketch pad at drawing pencils. A blissful smile covering her whole face.

Jazz: National Bookstore at the moment. Got her new sketching materials. She wants to sketch later in the office. Got also some extra too.

My smile getting wider and wider as I finished reading his messages. I put my phone in my chest before I got the balls to reply.

Me: Thank you. (U+1F618)

Jazz: Tamis! Dapat totoo na iyan mamaya ha. Ayaw ko nang pa-unicode face throwing a kiss mo lang. I want a real 'mwah', later. *Wink*

Natawa ako sa reply niya. Pag ganitong usapan talaga 'to demmanding ang loko. Talandi!

Me: Awayin muna kita para may rason kang halikan ako. Kiss and make peace, remember?

PS. Insert our baby Sophie voice.

Jazz: Di natin kailangang mag-away para may kiss ako. Baka nakalimutan mo na kung bakit tayo late sa flag ceremony kanina?

Naramdaman ko ang pamumula ng pisngi ko sa sagot niya.

Me: CHE! But thank you really.

Jazz: You're most welcome, Hun. You know I can give anything and everything to our Sophie what she wants and needs.

Lumubo ang puso ko sa mga salita niya. I felt like we are really a family. Matagal akong nakatitig sa mensahe niya nang mapagdesisyonan kong lumabas na papuntang canteen.

"May Jollibee delivery tayo for free para sa lunch natin." Parang anunsiyo na sinabi ni Mrs. Tamura at tumingin sa akin na may kasamang kindat.

Naghiyawan ang mga kapwa ko guro nang malaman na galing kay Jazz ang pagkain namin. Tukso ang unang inabot ko sa kanila bago nila ako pinaulanan ng maraming 'Congratulations', na taos puso ko namang sinagot ng 'salamat'.

Mabagal na tumakbo ang oras sa eskwelahan, ganoon ata talaga kapag inaabangan mo. Afternoon came, together with our students wearing their scouting uniforms we held our parade along the street in the Barangay where our school located at. Accompanied by the school marching band members.

Sa pagtatapos ng araw, kahit sobrang pagod ko. I can still feel giddy and energized to see my daughter and Jazz. Hinikayat pa ako ng mga kapwa guro na lumabas para mag-celebrate pero sinabi ko sa ibang araw na lang dahil 'di rin kami available lahat.

Hinintay ko ang sundo ko sa kanto kung saan ako ibinaba ni Jazz kaninang umaga. Hindi naman ako matagal naghintay, dahil ilang minuto ay nasilayan ko na ang sasakyang niyang parating sa may gawi ko.

Tumigil mismo sa harapan ko. Hindi ko na rin hinintay na bumama si Jazz para pagbuksan niya ako ng pinto. Binuksan ko kaagad ang passenger door at pumasok ako, hindi lang talaga ako mapakaling makita sila.

Pareho silang may ngiti sa labi nang makapasok ako.

"Yehey! Mymy!" Masayang wika ni Sophie sabay abot sa akin ang isang gift paper bag na may tatak na Congratulations. Kinuha ko sa kanya at sinilip ang loob. Napangiti ako nang makita kong isang box ng chalk at class record ang laman nito.

Tinignan ko siya at nginitian bago ako tumingin kay Jazz. He was holding a boquet of stationery.

Iniiwasan ko siya nang makapasok ako ng sasakyan na di ko napansin ang hawak niya. This explain the reason why they are in the bookstore awhile ago.

"I heard about the news. Congrats, Hun! I'm so proud." Bulong nito bago niya inabot sa akin ang stationery.

I was able to whisper a shy 'thank you' in return. Ngumiti siya bago niya hinawakan ang magkabilang pisngi ko. Then he rubbed the pad of his thumb on my skin.

"You look more prettier when you smile genuinely." He said with a wink.

Namula ang pisngi ko kaya napilitan akong umiwas. Natawa siya ng mahina bago niya inanunsiyo na mag-ce-celebrate kami.

Masayang sumang-ayon si Sophie sa Dydy niya. Tahimik lang din akong nakikinig sa kanila habang nag-uusap sila. Ang magandang dahilan para matapos ang araw na ito maliban sa selebrasyon na magaganap ay kung saan kaming lugar kakain. Iyon ay ang lugar na gusto at tanging aprobado lang ng anak ko; Pizza House.