Chapter 24
1627 Words
A mixture of different emotions consumed me as we made our way to Jazz's house. Ito na ang pangalawang pagkakataon na makapunta ako doon, pero sa ngayon iba ang kaba na nararamdaman ko. Hindi ko alam kung paano ko sasabihin sa kanya na hindi kami puwedeng mag-stay sa bahay nila. Kung sakali mang may foul na nangyari sa tinitirhan namin malamang di ko na ikokonsidera ang bumalik pa doon. Siguro maghahanap na lang ako ng iba na matitirahan namin ng anak ko basta may malapit na ospital at malapit lang sa eskwelahang pinapasukan namin. Nasa last option ko kasi ang pagbabalik namin sa bahay ng mga magulang ko dahil hassle sa aming mag-ina 'yon lalo na kay Sophie. Wala kami mismo sa city at kung araw-araw na bibyahe ang anak ko ay kawawa naman, dahil imbes na itinutulog niya ng mahimbing ang oras, maaga pa lang nasa daan na siya na nagbibyahe.
Tahimik kong pinagmamasdan ang mga nadadaanan namin nang bigla kong naramdaman ang pagdapo ng palad niya sa tuhod ko. He gently gave it a squeeze which made me look his way.
"Everything's gonna be okay, Hun. You have me now and as long as I have the both of you, I will make sure that everything for the two of you will be okay. I promise."
I felt my cheeks flare and my heart fluttered. Good thing he was concentrating on the road that he didn't noticed me.
Lumipas pa ang ilang minuto bago ako nagkalas ng loob na sabihin ang nasa isip ko. "Just for tonight Jazz. Masettle lang ang nangyari maghahanap din ako ng iba naming matitirhan."
Saglit niya akong tinignan bago niya itunoon ang tingin sa daan. "Anong ibig mong sabihin, Hun?"
"Di kami puwedeng tumira sa bahay niyo. Nakakahiya sa pamilya mo. Ano na lang ang sasabihin ng mga tao?"
I saw him pursed his lips. It took him a few seconds to reply. "The hell to other people's opinion. Basta kayo ng anak natin ang pinag-uusapan wala akong pakialam sa sasabihin ng iba. Kung ang prinoproblema mo ay sina Mommy, don't worry, I will talk to them as well. Basta simula ngayon sa akin na kayo titira. Kaya huwag mo nang tangkain pa ang maghanap ng ibang malilipatan niyo. Consider your safety as well as our daughter. Paano kung mangyari ulit ang nangyari kanina?"
Hanggang kailan kami puwedeng mag-stay ng anak ko sa bahay nila? Paano ang magiging set-up namin kung papayag ako sa gusto niya?
I inhale deeply as mustered all my courage to ask him. "Kung papayag ako na sa'yo kami titira, paano magiging set-up natin?"
"What do you mean again this time, Hun?"
"Do I have to pay you monthly for our rent? Do I have to share to pay all the necessities, just like electricity? Water? Groceries and market? I don't want to be a free-loadere in your house."
I saw how his lips tightly together with an expression of disapproval. He shook his head before he replied, "You're not going to pay in any. Our house is not for rent. You will not also share of the electric bill or the water bill or any f*****g bill of some sort. End of discussion."
"Jazz..." I let out an exasperated sigh.
"Hun, you have been taking care all the responsibilities to yourself for our Sophie for a very long time. Let me take that responsibility now. Let me take care the two of you. Just let me, Hun. Pangako, na hindi ko kayo pababayaan ng anak natin."
Napipi ako. Suddenly, forming an intelligent reply is beyond me. Natagpuan ng nanginginig kong kamay ang kamay niyang nasa tuhod ko, he took it and gently pressed a kiss on the back of it.
"You and Sophie are mine now, Hun. I love you, I never stopped from loving you. I've yearned for you and longed for you. So, let me make up for the lost years we had."
And by his words, the argument I've been brewing dissipated. I didn't even noticed that we already parked infront of the maindoor of their house. Pinagmasdan ko nang matagal ang magiging bahay namin sa ngayon sa 'ko liningon ang anak kong mahimbing na natutulog sa likod.
"Welcome back home, Hun." mahina ngunit masayang bulong sa akin ni Jazz. Lumingon ako sa kanya at para akong nabulag sa magandang ngiting taglay niya.
Nakakahawa 'yon kaya di ko rin napigilan ang sarili kong napangiti rin ng katulad sa kanya.
"Welcome home." pag-uulit ko.
Karga ni Jazz si Sophie at hawak ko naman ang changing bag niya nang pumasok kami sa bahay nila. She was sleeping soundly na di man lang niya naramdaman ang ginawang pagbuhat ng Dydy niya sa kanya. I still need to think how will I explain to her that we'll be living for the meantine in her Dydy's house. Malamang sa malamang, magtatanong siya pagkagising niya.
Dumiretso kami sa guestroom kung saan kami tumuloy dati. Agad naman niyang ihiniga sa kama si Sophie saka ako hinarap.
"You know my room is just across yours. Knock my door if you need anything. Kukuha lang ako ng damit ni Ate para makapagpalit ka." Sabi nito. He planted a soft kiss on Sophie's forehead and then on mine before he left to get the clothes.
Bihibihisan ko si Sophie nang iabot niya sa akin ang damit na hiniram niya sa closet ng ate niya. May kasama pa itong puting tuwalya at bagong toothbrush.
Tinapos kong tinupi ang maruming damit ni Sophie bago ko naisipan na mag-shower. I can't sleep though. I don't even know kung naninibago lang ulit ang katawan ko dito sa bahay nila o sadyang kinakabahan lang ako sa di ko malaman na rason.
I keep on tossing and turning. Sinubukan kong matulog kaso bigo ako. Nang tignan ko ang oras ay mag-a-ala una na at hindi pa rin ako mahimlay. Naisipan kong magtimpla ng gatas na mainit baka sakaling tumalab sa akin.
I got up and went outside of the room. Didiretso na sana ako sa kusina kaso baka magtaka si Jazz at ang mga kasambahay nila kung bakit maingay ang roon. Alam kong tulog na tulog na sila dahil ang ilaw lang sa sala ang bukas nang dumating kami. Nang makita kong bukas pa ang ilaw sa kuwarto ni Jazz mula sa munting uwang sa may pintuan, minabuti kong kumatok.
"Jazz...ummm..." I called. But I swallowed the words I want to say when he opened the door.
He stood there with only a towel covering him from the waist down. Literal na umawang ang labi ko sa harap niya as I watched the droplets of water trickle from his shoulder down to his chest, down to six- pack abs before it disappeared inside the towel.
Biglang nanuyo ang lalamunan ko. Bakit kailangan niyang maging sexy at guwapo at sobrang hot? I didn't even know how long I stared at him to his 'thing'. Lord God, I can't even say it. Patawad mahal kong Nanay Kei, polluted na ang utak ng bunso mo.
Pinikit ko bigla ang mga mata ko at dahan dahan kong binalik ang titig ko sa kanyang mukha. He was smirking at me, clearly he was enjoyed the effect he has on me.
"What is it, Hun?" he said but there's an inkling of mischief prancing in his expressive eyes. Bwisit na 'to nag-eenjoy pa sa reaction ko.
"Ummm... ahhh...ano kasi... Pa-ano.."
"Gusto mong ma-ano?" pag-uulit niya.
"Gago! Hindi!" napaatras ako at tinaas ang kaliwang kamay ko sa harap niya para senyasang 'wag siyang lumapit sa akin.
Natawa siya. "Ano nga, Hun?" panunukso niya.
I averted my gaze. Ramdam kong umaakyat na ang init ng katawan ko at may mga bagay bagay akong dapat hindi maramdaman pero nararamdaman ko. May mga imahe nang aksyon na naglalaro sa utak ko na di ko dapat naiimagine.
"Jazz naman kasi eh. Pagamit ng ano... pagamit ako..." naputol ang sasabihin ko nang pwersahan niyang pinirma ang mukha ko sa kanya by capturing my chin in between his pointer and thumb.
"Hun, maniwala ka, ang daming bagay na gusto kong gawin sa'yo. Pero ang gamitin ka ay hindi isa sa mga iyon."
Sa sobrang gulo ng kaluluwa ko ay hindi ko man lang kayang itama ang inakalang niyang ibig sabihin ko.
Nakatayo lang kami na magka-harap na maikling sandali; parehong nakatitig ang mga mata namin sa isa'-isa, animoy nagpalaligsahan kami ng eye to eye contact ang ang unang kukurap ang matatalo. We both staring each other's eyes, then slowly the primal need I saw in his eyes transformed into something mellow that I cannot comprehend. Then he caressed my cheek using the back of his hand.
"God, you are so beautiful." he murmured.
Ramdam ko ang pag-iinit ng pisngi ko hindi dahil sa papuri nito. But because of the steamy presentation of himself.
I averted my gaze again and bow my head staring at the floor. Jusmiyo mahabagin. Lord, hindi mo naman ako papatikimin nito dahil di pa ako handang ibigay ang perlas ng silanganan baka naman pupuwedeng bigyan mo akong ng lakas na masabi kung bakit nga ba ako napadpad rito sa harap ng kuwarto niya.
"Ano nga, Hun? Bakit gising na gising ka pa?"
Instant answered prayer. Napa-thank you Lord ako sa isipan ko bago sumagot. "Makikigamit sana ako ng kusina, gusto ko sanang mag-gatas."
"Jesus! Akala ko kung ano. 'Yon naman pala ang gusto mong gamitin." muling namumbalik ang tingin ko sa kanya at nakita kong kumindat pa ito sa akin. "Sige na, mauna ka na sa kusina. Magbibihis lang ako saglit at susunod rin ako." paalam niya saka niya sinara ang pinto.
I deeply sighed and headed towards the kitchen. I can almost feel it, this will not be easy living with Jazz together in one roof.
- Writer
