แพรลายมังกร (เจฟ+แพรวา nc20+)

ตอนที่ 9 เพื่ออนาคต

เจฟ part

วันนี้ผมรีบตื่นแต่เช้าเพื่อจะเข้ามาที่ร้านจัดการเคลียร์เอกสาร และตรวจสอบการทำงานของพนักงาน หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จร่ำลาเมียสุดที่รักแล้วก็โทรให้ไอ้ตินเอารถมารับทันที ระหว่างนั่งรถเพื่อจะไปที่ร้านพลันสายตาก็เหลือบไปเห็นเด็กนักศึกษาที่กำลังรอรถอยู่ที่ป้ายรถเมย์ ทำให้ผมฉุกคิดได้ว่า แพรวาเองก็อยู่ในวัยที่ต้องเข้ามหาวิทยาลัยเช่นกัน เธอยังเด็กมาก ยังจำเป็นที่ต้องมีสังคมเพื่อนฝูงในวัยเดียวกัน เรื่องนี้ทำให้ผมคิดอะไรบางอย่างขึ้นมา

เมื่อถึงร้าน ผมก็ตรงขึ้นไปยังห้องทำงานจัดการเช็คเอกสารทุกอย่าง และดูรายงานวัดผลการทำงานของพนักงาน เสร็จแล้วก็รีบลงมาที่รถที่ลูกน้องรออยู่

"ไปโรงเรียนสตรีนฤรักษ์"

ผมสั่งไอ้ตินทันทีที่ขึ้นไปนั่งบนรถ โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนเก่าของแพรวา ที่รู้เพราะผมจำชุดนักเรียนที่เจอเธอวันแรกได้

"บอสจะไปซื้อโรงเรียนเหรอครับ"

ลูกน้องถามออกมาอย่างเคยชิน โดยปกติถ้าผมสั่งให้ไปที่ไม่ใช่โรงเรียนในเครือของผม นั่นหมายถึงผมต้องการเป็นเจ้าของโรงเรียนนั้น แต่ครั้งนี้ไม่ใช่

"เปล่า กูจะไปเอาวุฒิ ม.6 ให้แพรวา"

ผมตอบไปตามความจริง ลูกน้องคนสนิทได้แต่พยักหน้ารับรู้แล้วรีบขับรถออกไปทันที

@ โรงเรียน สตรีนฤรักษ์

"สวัสดีครับ ผมมาธุระเรื่องวุฒิจบการศึกษาของ นางสาวแพรวา สุทธิสาธร ครับ"

ผมแจ้งแก่เจ้าหน้าที่ฝ่ายทะเบียนที่ตึกข้างในโรงเรียน

"ไม่ทราบว่าคุณเป็นผู้ปกครองของเด็กรึเปล่าคะ"

เจ้าหน้าที่ถามผมออกมา จะบอกว่าเป็นผัวก็ไม่ได้ซะด้วยสิ

"ผมเป็นคนจัดการเรื่องการเรียนของเธอทั้งหมดนับตั้งแต่นี้ครับ กรุณาให้ความร่วมมือด้วยครับ"

ผมพูดพลางยื่นนามบัตรที่มีตำแหน่งผู้บริหารของสถานศึกษาหลายแห่งไปให้ เจ้าหน้าที่สาวเมื่อเห็นนามบัตรก็พยักหน้าแล้วรีบจัดการหาเอกสารของแพรวาให้ผมทันที จริง ๆ แล้วผมไม่ชอบใช้อำนาจหรือเส้นสายสักเท่าไหร่ แต่บางครั้งมันก็จำเป็นอย่างเลี่ยงไม่ได้

เมื่อได้เอกสารทั้งหมดของเธอมาผมก็รีบตรงกลับคอนโดทันที ขณะนั่งอยู่ในรถ มือก็ค่อย ๆ เปิดอ่านผลการเรียนตั้งแต่ ม.1 ของเธอไปทีละหน้า แพรวาเป็นคนเรียนดีมาก ได้เกรดเฉลี่ย 4.00 แทบจะทุกเทอมเลยก็ว่าได้ โดยเฉพาะคะแนนสอบปลายภาคของ ม.6 นี่ถ้าเธอไม่โดนไอ้พ่อสารเลวนั่นเอามาขายซะก่อน ด้วยเกรดเฉลี่ยระดับนี้คงเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยระดับต้น ๆ ของประเทศได้สบาย คิดไปคิดมาผมก็ยิ่งสงสารเธอ ภายใต้รอยยิ้มกว้างที่เธอมีให้ผมทุกวันอาจจะเก็บซ่อนความเสียใจไว้ข้างในใครจะไปรู้ได้

/////////

ชั่วโมงกว่า ๆ รถเก๋งคันใหญ่ก็มาถึงคอนโด ผมสั่งให้ลูกน้องกลับไปทันที แล้วรีบตรงดิ่งขึ้นไปหาแพรวา ใจจริงผมอยากจะพาเธอไปอยู่ที่บ้านให้สมกับที่เป็นนายผู้หญิง แต่แพรวายังไม่อยากไป ผมก็ตามใจ รอให้เธอปรับตัวได้มากกว่านี้ก่อนค่อยว่ากันอีกที

"กลับมาแล้วเหรอคะ แล้วนี่ถืออะไรมาเยอะแยะคะเนี่ย"

เสียงหวานใสแจ๋วทักทายพร้อมเดินเข้ามากอดทันทีที่เห็นผมเดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับคำถามเมื่อสายตาก้มไปเห็นเอกสารมากมายที่ผมถืออยู่ในมือ

"แพรเปิดดูสิ เอกสารของแพรทั้งหมดเลย"

ผมบอกกับเธอแล้วก็ยื่นแฟ้มเอกสารทั้งหมดไปให้ เด็กสาวนั่งลงบนโซฟาพร้อมกับรับเอกสารในมือของผมไปเปิดดู

"เอกสารของหนูเหรอคะ"

แววตาสงสัยเปล่งประกายอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเปิดออกมาแล้วพบว่าในแฟ้มทั้งหมดเป็นเอกสารเกี่ยวกับการเรียนและผลสอบของเธอ

"พี่เจฟไปเอามาให้หนูเหรอคะ"

ผมพยักหน้าเบา ๆ แทนคำตอบ แพรวายิ้มกว้างบ่งบอกว่าดีใจจนเห็นฟันขาว

"แพรอยากเรียนต่อมั้ยคะ ถ้าอยากเรียนต่อเดี๋ยวพี่จัดการให้"

ผมพูดพลางหย่อนตัวลงนั่งข้าง ๆ เธอ มือหนาก็ยกขึ้นมาลูบแก้มขาวอย่างอ่อนโยน

"หนูไปเรียนมหาลัยได้เหรอคะ พี่เจฟพูดจริง ๆ นะ"

น้ำเสียงตื่นเต้นอย่างควบคุมไม่อยู่จนฉายแววออกมาทางดวงตาคู่สวย

"ได้สิ เพื่ออนาคตของแพร อะไรที่แพรอยากได้ อยากทำ พี่ให้ได้ทั้งนั้นแหละ ขอแค่แพรบอกพี่ก็พอ"

คำตอบของผมทำเอาคนฟังน้ำตารื้น หยดน้ำใส ๆ หยดลงมาจากดวงตาไหลรดแก้มขาว จนผมต้องเอื้อมมือขึ้นปาดคราบน้ำตาให้เบา ๆ

"ขอบคุณนะคะ ขอบคุณที่พี่ดีกับหนูขนาดนี้"

คนตัวเล็กโผเข้ามากอดผมแน่น เธอโดนทำร้ายจากคนเป็นพ่อมามากพอแล้ว จากนี้ผมจะเป็นคนทำให้เธอมีความสุขเอง

"ไปล้างหน้า เปลี่ยนชุดดีกว่าค่ะ เดี๋ยวพี่พาไปหาอะไรอร่อย ๆ กินกัน"

ผมเช็ดน้ำตาให้เธอจนแห้ง แล้วบอกให้แพรวาไปแต่งตัว เธอพยักหน้าตกลงอย่างว่าง่าย ไม่นานนักก็ออกมาในชุดเสื้อยืดกางกางขาสั้น

"มันไม่สั้นไปเหรอคะ"

คำถามที่ออกมาไวตามความคิดของผม ก็แค่ไม่อยากให้ใครมามองขาขาว ๆ นั่นก็แค่นั้นเอง

"แต่ชุดนี้พี่เป็นคนซื้อให้หนูเองนะ ไปกันเถอะค่ะ หนูหิวแล้ว"

ปากเล็กบ่นอุบอิบ แถมยังดึงข้อมือผมให้เดินตามเธอไปโดยที่ไม่ได้คิดจะไปเปลี่ยนชุดแม้แต่น้อย ไอ้เราก็ไม่กล้าบ่นต่อเดี๋ยวเมียจะพาลโกรธเอา

///////

@ ห้างสรรพสินค้าใจกลางเมือง

ผมพาแพรวามาหาอะไรทานที่ห้าง เพราะเธอบอกว่าอยากจะทานอาหารญี่ปุ่น ขณะที่เดินอยู่ขาเล็ก ๆ ก็หยุดกึก ทำให้ผมก็หยุดตาม สายตาของเธอกำลังมองไปยังกลุ่มเด็กวัยรุ่นสี่ห้าคนที่กำลังเดินตรงมาทางเราพอดี

"แพร เป็นไงบ้าง ไม่เจอกันนาน วันรับผลสอบก็ไม่เห็น"

เด็กสาวคนหนึ่งเอ่ยทักขึ้น

"เราสบายดี พอดีไม่ว่างเราเลยไปเอาผลสอบช้าน่ะ"

แพรวาตอบกลับเด็กสาวที่ผมคาดว่าน่าจะเป็นเพื่อนที่โรงเรียนเก่าของเธอ

"คนนี้ใครอะแพร หล่อจัง ญาติแกเหรอ"

คราวนี้เป็นเสียงของเด็กสาวอีกคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ คนแรกเอ่ยถามขึ้น

"ไม่ใช่ญาติหรอกแก คนนี้แฟนเราเอง ชื่อพี่เจฟ"

คำตอบของแพรวาทำเอาหัวใจของผมพองโต ทีแรกผมเองก็ไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะกล้าตอบเพื่อนว่าเราเป็นอะไรกัน แต่ไม่แค่นั้นแพรวายังกระชับมือเล็กที่กุมมือผมอยู่ให้แน่นยิ่งขึ้น ก่อนที่จะขอตัวเดินต่อเพื่อจะไปทานอาหารญี่ปุ่น

"แพร ไม่อายเหรอคะที่ตอบเพื่อนไปแบบนั้น"

ผมถามเธอออกไปตรง ๆ

"เรื่องอะไรเหรอคะ หนูคุยกับเพื่อนตั้งหลายเรื่อง"

เสียงใสเอ่ยถามออกมา

"ก็เรื่องที่แนะนำพี่ว่าเป็นแฟนของแพรไงคะ"

แพรวาวางช้อนที่กำลังตักอาหารเข้าปาก แล้วเงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยสีหน้าจริงจัง

"หนูจะอายทำไมคะ ก็เราเป็นแฟนกันจริง ๆ อีกอย่าง พี่ก็ทั้งหล่อ ทั้งรวย แถมใจดีอีกด้วย ถ้าไม่ใช่พี่ หนูก็คงไม่ได้มานั่งอยู่ตรงนี้หรอกค่ะ แล้วมีเหตุผลอะไรที่หนูต้องอายคะ"

คำตอบของเธอทำเอาหัวใจผมแทบละลาย จากที่รักเธออยู่แล้วเหมือนจะตกลงไปในหลุมรักเธออีกสักร้อยรอบ ตอบเสร็จเธอก็ก้มหน้าก้มตาทานต่อ ส่วนผมก็นั่งมองเธอด้วยสายตาที่อยากจะกลืนกินเธอแทนอาหารญี่ปุ่นที่อยู่ตรงหน้า

//////////