ปล่อยรัก

บทที่7

"วันนี้ดูพี่เหมรีบร้อนจังเลยนะคะ มีอะไรหรือเปล่า"บัวผันเอ่ยถามในระหว่างที่ทั้งคู่นั่นนั่งอยู่บนรถ สายตามองชายประจำตำแหน่งคนขับหลังจากวางสายโทรศัพท์เมื่อครู่ก็รีบขับรถออกมาจากบริษัททั้งที่ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานด้วยซ้ำ

"วันนี้พ่อกับแม่พี่โทรตามให้เข้าไปทานข้าวที่บ้านใหญ่ พี่เลยต้องรีบ"

"แบบนี้ก็แสดงว่าบัวต้องเข้าบ้านใหญ่ไปกันพี่ด้วยใช่ไหมคะ"สีหน้าเปล่งประกายไปด้วยรอยยิ้มอย่างมีความหวังแต่สิ่งเหล่านั้นก็พลันสะดุดลงเมื่อได้ฟังคำตอบของเหมราช

"เปล่า เดี๋ยวพี่จะเข้าไปส่งบัวที่บ้านก่อนแล้วค่อยไปบ้านใหญ่คืนนี้พี่อาจจะค้างคืนที่นั่นด้วย บัวบอกแม่การะเกดด้วยนะว่าไม่ต้องทำอาหารรอ"เหมราชตั้งใจขับรถฝ่าเส้นทางจราจรติดขัดมาได้อย่างทุลักทุเล

"พรุ่งนี้เข้างานแปดโมงเช้านะบัว บัวไปโรงแรมเองได้ใช่ไหม"

"ดะ...ได้ค่ะ บัวไปได้"

"ถ้าอย่างนั้นเจอกันที่โรงแรมพรุ่งนี้นะ อย่าสายล่ะ"บัวผันยิ้มฝืนยิ้มจำใจลงจากรถสปอร์ตคันหรู ถอยห่างมองรถคันหรูขับเคลื่อนตัวออกไปด้วยใบหน้าเรียบนิ่งดวงตาไม่สามารถอ่านเดาได้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

"มาแล้วครับ"เสียงทุ้มของหนุ่มหล่อตะโกนดังหลังจากก้าวขาเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ สาวใช้พากันเข้ามาต้อนรับพาลูกชายของบ้านไปนั่งพักยังห้องรับแขก

"คุณขวัญล่ะ"

"อยู่นี่ค่ะเหม"ยังไม่ทันที่แม่บ้านจะได้ตอบ น้ำเสียงอ่อนหวานอันไพเราะรีบเอ่ยขานรับ ร่างเพรียวบางมีสัดส่วนอยู่ในชุดสวยเดินเข้ามาโอบกอดสามีด้วยความคิดถึงดั่งเช่นทุกครา

"ผมคิดถึงคุณจังเลยที่รัก"

"ขวัญก็คิดถึงคุณเหมือนกันค่ะ เป็นยังไงบ้างคะวันนี้ที่ทำงานเป็นไงบ้าง"

"ก็ดีครับ"ดวงตาคมคู่นั้นวูบไหวอย่างไม่มีใครได้ทันสังเกตเห็น ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่องจูงมือเล็กของภรรยาให้ไปนั่งบนโซฟาด้วยกัน

"ทำไมไม่บอกผมล่ะว่าจะมาหาคุณพ่อคุณแม่ ถ้าท่านไม่โทรศัพท์นัดผมทานข้าวก็คงไม่รู้ว่าเมียตัวเองแอบหนีมา"เหมราชพูดสะบัดเสียงงอนใส่ภรรยาอย่างไม่จริงจังมากนัก เพียงเพราะต้องการให้เธอง้อทำดีให้เขาหายงอนก็แค่นั้น

"ขวัญอยู่บ้านว่าง ๆ ก็ไม่รู้จะทำอะไรนึกขึ้นได้ว่าไม่ได้มาเยี่ยมท่านทั้งสองมากแล้วก็เลยมาเยี่ยมท่านบ้าง ขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้โทรบอกขวัญกลัวว่าจะโทรไปรบกวนเวลาทำงานของคุณ"มิ่งขวัญอธิบายยาวเหยียดโอบท่อนแขนซบใบหน้าส่ายไปมาออดอ้อนได้อย่างน่ารักจนคนเป็นสามียอมสยบแพ้ศิโรราบให้กับลูกอ้อนของเธอทุกครั้ง

"ทีหลังจะไปไหนมาไหนขวัญต้องโทรบอกผมนะ รู้ไหมว่าผมเป็นห่วง"

"รู้ค่ะ ขอบคุณนะคะ"ทั้งสองนั่งพูดคุยหยอกล้อจนถึงเวลาตั้งโต๊ะรับประทานอาหาร เจ้านายของบ้านนั่งรวมตัวนั่งรับประทานอาหารด้วยกันท่ามกลางเสียงพูดคุยของคนภายในครอบครัว

"เหม เดี๋ยวทานข้าวเสร็จลูกกับหนูขวัญไปพบพ่อที่ห้องทำงานด้วยนะ"

"ครับพ่อ"เหมราชตกปากรับคำหันไปตักอาหารใส่จานของภรรยาทั้งคู่ผลัดกันตักอาหารไปมา การปฏิบัติของทั้งคู่อยู่ในสายตาบิดามารดาของฝ่ายชายสร้างรอยยิ้มให้กับท่านทั้งสองเห็นทีภายในไม่ช้านี้คงจะมีข่าวดีเรื่องทายาทให้กับท่านทั้งสอง

"คุณพ่อว่าอะไรนะครับ คุณพ่อจะให้ขวัญไปทำงานในตำแหน่งผู้จัดการโรงแรมที่พัทยาอย่างนั้นหรือครับ ได้ยังไงกัน"เป็นอย่างที่ทุกคนคิดไว้ไม่มีผิด เหมราชไม่เห็นด้วยที่จะให้มิ่งขวัญไปทำงานแม้ตำแหน่งผู้จัดการจะไม่ต้องลงแรงแต่ด้วยความรักเขาไม่อยากให้เธอจับต้องหรือไปทำงานไกลหูไกลตา เกิดเธอเป็นอะไรขึ้นมาใครจะดูแล

"ลูกจะโวยวายไปทำไมกันเหมราช ที่พ่อให้หนูมิ่งขวัญไปทำงานก็เพราะอยากให้เธอมีประสบการณ์ ต่อไปในภายภาคหน้าถ้าหากพ่อกับแม่ไม่อยู่ลูกจะได้มีคนช่วยดูแล"

"แต่คุณพ่อครับ ผมว่า"

"ลูกลองคิดดูให้ดี ๆ นะเหมราช การที่ลูกปล่อยให้หนูมิ่งขวัญอยู่แต่ในบ้าน วัน ๆ ลูกไม่ให้เธอหยิบจับอะไร ถ้าใครรู้เข้าเขาจะพูดถึงหนูมิ่งขวัญอย่างไร"

"..."

"พ่อรู้ว่าลูกรักหนูมิ่งขวัญมาก แต่ลูกอย่าลืมกฎของการเป็นคู่ชีวิตคือคนทั้งสองคนต้องร่วมจับมือสร้างความมั่นคงให้แก่กันและกัน ลูกอยากให้คนอื่นพูดถึงหนูมิ่งขวัญในทางที่ไม่ดีอย่างนั้นหรือ"เหมราชนั่งลงบนเก้าอี้เขาหันไปมองหน้าภรรยาด้วยแววตาอ่อนโยนฝ่ามือใหญ่กุมมือเธอไม่ยอมห่าง

"ขวัญ"

"ที่คุณพ่อท่านพูดมันถูกทุกอย่างเลยนะคะเหม ที่ท่านทำเพราะท่านหวังดีกับเราทั้งสอง แล้วอีกอย่างขวัญก็ไม่ได้ไปทำงานที่ไหนไกล ขับรถเช้าไปเย็นกลับก็ได้"เธอพยายามพูดเกลี้ยกล่อมให้สามียอมใจอ่อนให้เธอไปทำงาน มิ่งขวัญเองก็มีความต้องการอยากช่วยแบ่งเบางานของสามีแต่ก่อนหน้านี้อย่างที่ทุกคนรู้กันเหมราชนั้นทั้งรักและหลงจนไม่ยอมให้เธอหยิบจับอะไร จะไปไหนก็ต้องมีคนคอยตาม

"แต่ผม"

"คุณอยากให้คนอื่นเขามองว่าขวัญเป็นผู้หญิงชอบเกาะสามีกินอย่างนั้นหรือคะ คุณชอบแบบนั้นหรือ?"

"ไม่เลยที่รัก คุณอย่าพึ่งเข้าใจผิดที่ผมไม่อยากให้คุณทำงานเพราะกลัวคุณเหนื่อย ผมไม่อยากให้คุณไปทำงานที่ไกล ๆ ไม่อยากอยู่ห่างจากคุณ"

"ขวัญไม่กลัวเหนื่อย ให้ขวัญได้ไปทำงานเถอะนะคะ กรุงเทพกับพัทยาขับรถไปมาไม่กี่ชั่วโมงก็ถึง"ฝ่ามือเรียวสวยกุมฝ่ามือใหญ่ของสามีเอาไว้แน่น สายตาแน่วแน่มีความต้องการตามที่พูดทำให้เหมราชถอนหายใจออกมาอย่างยอมแพ้ไปในที่สุด

"ก็ได้ครับ ผมยอมให้ขวัญไปทำงานก็ได้"

"ขอบคุณนะคะ"คุณสายชลส่ายหน้าไปมากกับความหวงภรรยาของลูกชาย เขาอยากให้มิ่งขวัญได้มีความรู้เข้าใจในหน้าที่การงานภายในภาคหน้าถ้ามีปัญหาอะไรเข้ามาก็จะได้พากันช่วยแก้ไข

ปัง

"เหม อุ๊บ"ริมฝีปากอวบอิ่มถูกบดขยี้ทันทีเมื่อสองสามีภรรยาก้าวขาเข้ามาในห้องนอน เหมราชไม่ปล่อยให้มิ่งขวัญได้เอ่ยพูดอะไรปลายลิ้นสากกวาดดูดดันปลายลิ้นเรียวเล็กสองมือใหญ่ปลดเปลื้องชุดสวยออกไปจากร่างกายของภรรยาสาวรวมทั้งของตนเอง

ปึก

"อ๊าส์ เหม"

"โทษฐานที่คุณดื้อมิ่งขวัญ"เอวสอบเริ่มขยับเข้าออกส่งแรงกระแทกจนกลีบดอกไม้บวมช้ำแต่มิ่งขวัญก็ยินดีที่จะรับมันเอาไว้ ใบหน้าสวยแนบไปกับประตูไม้บานใหญ่ร่างกายอ่อนแรงปวกเปียกดั่งขี้ผึ้งถูกลนไฟ เหมราชใช้ท่อนแขนเกี่ยวเรียวขาให้ยกขึ้นเอวสอบกระหน่ำแทงอย่างบ้างคลั่งเสียงครวญครางของทั้งคู่ดังสอดประสานกับเสียงเนื้อกระทบเนื้ออยู่ตรงหน้าประตูห้องนอนบานใหญ่โดยไม่กลัวว่ามีใครจะเดินผ่านไปมาแล้วจะได้ยิน

"ฮึก เหมขาขวัญเสียว ซี๊ด"

"ผมก็เสียวครับ อ๊าส์ ที่รัก"ชายหนุ่มแหงนหน้าเปล่งเสียงครางเปลือกตาหลับพริ้มพลันหวนนึกถึงเต้าอวบอัดแน่นภายใต้เสื้อนักศึกษาตัวเล็กของบัวผัน และไหนจะบั้นท้ายงามงอนกลมกลึงภายใต้กระโปรงตัวสั้นจนแทบจะเห็นชั้นในตัวบาง

'บัวผัน อ๊าส์ บัวผัน'

"เหมแรงไป ฮึก แรงเกินไปแล้วนะ"

ปึก ปึก ปึก

มิ่งขวัญส่ายหน้าไปมาด้วยความทรมานกลีบดอกไม้แดงก่ำบวมช้ำ เต้าอวบทั้งสองข้างถูกบีบขยำจนรู้สึกเจ็บจนต้องกัดฟันเอาไว้

ไม่กี่นาทีต่อมาเธอรับรู้และสัมผัสได้ถึงของเหลวมากมายพุ่งสู้เข้าในช่องทางรักผสมกับน้ำหวานของเธอที่หลั่งไหลออกมาอาบเรียวขาในท่วงท่ายืน

"ว้ายเหม ฮึก"มิ่งขวัญไม่ได้พักเมื่อเหมราชไม่ยอมปล่อยร่างของเธอให้ห่างกายไปไหน เขาจับร่างของเธอให้อยู่ในท่าอุ้มเดินกระแทกเอวสองไปทั่วทั้งห้อง ริมฝีปากประจบจูบดูดดื่มตวัดปลายลิ้นอย่างไม่มีใครยอมใคร มิ่งขวัญไม่เคยทำให้เหมราชผิดหวังเธอไม่ปริปากบ่นทั้งหน้าที่ภรรยาทั้งเรื่องบนเตียงและในบ้านได้ดีเยี่ยม

'อ๊าส์ บัวผัน'แต่มีบางช่วงความรู้สึกของเหมราชนั้นหวนนึกถึงบัวผันสภาพร่างกายเปลือยเปล่านอนฉีกขาให้เขากระหน่ำแทงท่อนเอ็นเข้าใส่กลีบดอกไม้ของเธออย่างดุเด็ดเผ็ดมัน