ปล่อยรัก

บทที่8

"ผมไม่อยากให้คุณไปทำงานไกลหูไกลตาผมเลย"

"คุณไม่เชื่อใจขวัญอย่างนั้นเหรอคะ"

"ไม่ใช่ว่าผมไม่เชื่อใจ แต่ผมไม่อยากให้ผู้ชายคนไหนมองคุณมิ่งขวัญ"ภรรยาในชุดเตรียมพร้อมสำหรับการออกไปทำงานวันแรกขยับริมฝีปากฉีกยิ้มหวานกับคำพูดอันแสนน่ารักผสมลูกอ้อนของสามี

"ถ้าคุณเชื่อใจขวัญ คุณก็รู้ว่าสายตาของขวัญไม่เคยสนใจผู้ชายคนไหนนอกจากคุณคนเดียว"มิ่งขวัญอ้าแขนโอบกอดร่างของสามี

"ขวัญรักคุณคนเดียว และจะไม่มีทางนอกใจคุณโดยเด็ดขาด"

"ผมคงห้ามอะไรคุณไม่ได้สินะ"เหมราชเอ่ยด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ ในใจนึกไม่อยากให้ภรรยาห่างกายออกไปทำงานที่ไกล ๆ

"ไม่งอนนะคะที่รัก เดี๋ยวเย็นนี้ฝันจะทำต้มยำรสแซ่บให้คุณทาน"

"อย่าผิดคำพูดกับผมก็แล้วกัน ไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าผมไม่เตือน"

"แน่นอนค่ะ"ริมฝีปากอวบอิ่มประทับจูบลงบนริมฝีปากหยักเพื่อเป็นการยืนยันอีกครั้ง แม้ไม่อยากให้ภรรยาออกไปไกลสายตาแต่ครั้งนี้เหมราชต้องจำยอมเมื่อบิดาและมารดาต่างพากันเห็นตรงแถมยังออกรถสปอร์ตหรูคันใหม่ป้ายแดงให้กับภรรยาของเขาอีก

บรืน

ดวงตาคมได้แต่ยืนมองรถสปอร์ตคันใหม่ของภรรยาขับออกไปโดยที่เขาไม่สามารถคัดค้านอะไรได้แม้ในใจนึกเป็นห่วงแต่เขาเชื่อว่ามิ่งขวัญมีความสามารถมากพอที่จะไม่ทำให้เขาผิดหวัง

"พี่ขวัญออกไปทำงานแล้วเหรอคะพี่เหม"น้ำเสียงของบัวผันดังขึ้นเรียกสายตาของเหมราชให้หมุนตัวกลับหันมามองเธอ ดวงตาคมไหววูบเพียงชั่วครู่เมื่อเห็นน้องเมียยังอยู่ในสภาพชุดนอนตัวบางเหมือนดั่งคืนก่อน ๆ

"ใช่ แล้วนี่บัวลงมาทำอะไร"เหมราชละสายตาเงยหน้าขึ้นมาถามด้วยความสงสัย ท้องฟ้าด้านนอกยังไม่ทันได้สว่างแม้จะเป็นยามรุ่งเช้า

"บัวคอแห้งหิวน้ำ เลยลงมาหาน้ำดื่มพี่เหมสนใจไปหากาแฟดื่มด้วยกันไหมคะ"

"อืม เอาสิ"เหมราชตอบตกลง เท้าหนักเดินนำหน้าน้องเมียเข้าไปในครัวได้หากาแฟเข้ม ๆ ดื่มสักแก้วก็คงดีเพราะเช้านี้เขามีประชุมบอร์ด แถมยังแหกตาตื่นขึ้นมาส่งภรรยาไปทำงานตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันสว่าง มิ่งขวัญต้องใช้เวลาและระยะทางในการขับรถเห็นทีต่อจากนี้ไปเขาคงต้องฝึกร่างกายให้คุณชินกับการเปลี่ยนแปลงในครั้งนี้

"พี่ขวัญเก่งจังเลยนะคะได้มีงานดี ๆ ทำ ได้มีรถสวย ๆ ขับบัวล่ะอยากเก่งเหมือนกับพี่ขวัญบ้างจัง"ร่างอวบอิ่มในชุดนอนตัวบางเอ่ยพูดในขณะเปิดตู้เย็นหาน้ำดื่ม ซึ่งในจังหวะที่เธอก้มมองหาเนื้อผ้าจากทางด้านหลังร่อนขึ้นตามจังหวะโน้มตัว

สายตาพร่ามัวของเหมราชสะดุดเข้ากับแก้มก้นมีชั้นในสีขาวตัวบางมองเห็นทะลุเนื้อในห่อหุ้มจากทางด้านหลัง

"ถ้าบัวทำงานที่โรงแรมของพี่ได้ จบไปก็มาสมัครเป็นพนักงานในโรงแรมของพี่ก็ได้นี่"

"ฮึบ จริงเหรอคะ"ชั้นวางแก้วอยู่สูงเกิดกว่าผู้หญิงอย่างเธอจะเอื้อมถึง เหมราชรีบวางแก้วกาแฟของตนเองลงเดินไปคว้าแก้วน้ำให้โดยไม่ทันได้คิดอะไร ร่างใหญ่ยืนซ้อนแทบแผ่นหลังเอื้อมมือไปคว้าแก้วน้ำมาให้หญิงสาว

"ขอบคุณค่ะพี่เหม"น้องเมียเอ่ยขอบคุณก่อนจะหมุนตัวหันมาเผชิญหน้า สายตาพราวระยิบเปล่งประกายยามเมื่อได้มองหน้าสามีของพี่สาวซึ่งเขาเองก็กำลังจ้องมองมาที่เธออยู่เหมือนกัน

"น้ำเย็น ๆ สักแก้วไหมคะพี่เหม"

"ก็ดีเหมือนกัน"

"รบกวนพี่เหมช่วยยกบัวให้ไปนั่งบนเคาน์เตอร์ได้ไหมคะ ยืนนาน ๆ บัวเมื่อยขา"เธอยกแก้วกับเหยือกน้ำในมือมาเป็นข้ออ้าง เหมราชไม่ได้ต่อว่าอะไรเขาอุ้มร่างเล็กขึ้นไปวางบนเคาน์เตอร์ในห้องครัวตามคำขอของเธอโดยทั้งคู่หันหน้าเข้าหากัน

"พี่เหมดื่มน้ำก่อนนะคะ หลังจากนั้นบัวค่อยดื่มตาม"บัวผันยิ้มหวานรินน้ำใส่แก้วจนเกือบจะเต็มก่อนจะยื่นไปป้อนให้กับพี่เหมราชของเธออย่างเอาอกเอาใจ

"พี่ดื่มเองก็ได้บัว"

"ไม่เป็นอะไรค่ะ บัวอยากป้อนให้บัวป้อนนะคะพี่เหม"บัวผันยื่นแก้วน้ำเข้าไปใกล้ริมฝีปากคล้ายกำลังกดดัน เหมราชเมื่อเห็นความตั้งใจเขาจึงดื่มน้ำในแก้วอย่างไม่รีรอ แต่ด้วยการจับที่ไม่ถนัดหรืออะไรก็ไม่ทราบได้ทำให้มวลน้ำในแก้วไหลออกจากขอบริมฝีปากลากยาวผ่านลำคอเปียกชุ่มไปถึงซื้อยืดสีขาว

"ว้าย พี่เหมบัวขอโทษ"บัวผันตื่นตระหนกรีบวางแก้วลงอย่างร้อนรนรีบยืนฝ่ามือไปช่วยเช็ดน้ำตามร่างกายของชายหนุ่ม ฝ่ามือเล็กปัดป่ายไม่รู้ไปโดนส่วนไหนต่อส่วนไหน ลมหายใจร้อนระอุในร่างกายของเหมราชเพิ่มเพิ่มขึ้นเมื่อปลายนิ้วเล็กเผลอไปสัมผัสโดยเข้ากับยอดถันสีเนื้อภายใต้เสื้อยืนสีขาวของตนจนหดเกร็งเป็นตุ่มไตอย่างเห็นได้ชัด

"พี่ไม่เป็นอะไรบัว"

"ไม่เป็นอะไรได้ยังไงคะ ดูสิเสื้อของพี่เหมเปียกน้ำไปหมดเลย"

"พี่ไม่เป็นอะไรจริง ๆ "

"ได้ยังไงกันคะ มาเถอะค่ะถอดเสื้อออกเดี๋ยวบัวจะเอาไปซักให้"เหมราชรีบคว้าข้อมือเล็กทั้งสองข้างของบัวผันเอาไว้เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะใช้มือน้อยถอดเสื้อตัวที่เขากำลังใส่

"พี่ไม่เป็นอะไรจริง ๆ ส่วนเสื้อเดี๋ยวพี่ถอดแล้วให้แม่บ้านไปจัดการเอาเองก็ได้"

"แต่บัวเป็นต้นเหตุ บัวอยากทำให้พี่เหม"น้ำเสียงอ่อนลงของบัวผัวเริ่มเข้ามามีอิทธิพล ฝ่ามือกำยำเริ่มผ่อนคลายออกจากข้อมือเล็ก ความหนาวเย็นปะทะเข้ากับผิวเนื้อเมื่อบัวผันถอดเสื้อยืนสีขาวของเขาออก

ผิวเนื้อขาวดั่งราวกับหิมะมีหยาดน้ำเกาะประปรายไปตามลำคอหนาลากต่ำลงมาจนถึงแผงอกมีบางส่วนไหลลงมาถึงหน้าท้องแกร่ง

"ดูสิ พี่เหมเปียกหมดเลยเป็นเพราะบัวแท้ ๆ "

"ไม่เป็นอะไรหรอก เดี๋ยวพี่ก็จะขึ้นไปอาบน้ำเตรียมตัวไปทำงานแล้ว"สายตาซุกซนคู่นั้นของบัวผันยามเมื่อกวาดมองไล่ไปตามร่างกายของเขาทำเอาคนถูกมองใจเต้นสั่นอย่างน่าอัศจรรย์ซึ่งมันไม่เคยเกิดขึ้นยามเมื่อมิ่งขวัญใช้สายตาในรูปแบบเดียวมองมา

"ถ้าอย่างนั้นพี่ขอตัวขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะ อีกสักพักแม่บ้านคงจะตื่นขึ้นมาแล้วเกิดใครมาเห็นเข้าพี่ว่ามันคงจะไม่ดีสักเท่าไหร่"

"จะรีบไปไหนล่ะคะ พี่เหมยังดื่มน้ำไม่อิ่มเลยไม่ใช่เหรอแล้วดูเนื้อตัวนี่สิถ้าไม่เช็ดให้แห้งเดี๋ยวจะเป็นหวัดไม่สบายเอาได้นะคะ"

"..."

"ขยับเข้ามาใกล้ ๆ บัวสิคะ เดี๋ยวบัวเช็ดตัวให้"ด้วยความที่ไม่ทันได้คิดอะไรเหมราชขยับเท้าเข้าไปใกล้จนร่างกายของทั้งคู่แนบชิดกันอีกครั้ง

แต่จังหวะนั้นบัวผันยื่นใบหน้าสวยเข้ามาใกล้จนเขาสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นเป่ารดตรงบริเวณต้นคอพร้อมกับสัมผัสเปียกชื้นจากอวัยวะส่วนใดส่วนหนึ่งของเธอกำลังตวัดเลียหยดน้ำไปตามลำคอของเขา

"บะ...บัวผัน"

"น้ำของพี่เหมหวานจังค่ะ บัวชอบ"ริมฝีปากสวยมีรอยยิ้ม ฝ่ามือเล็กของเธอวางลงบนแผงอกแกร่งสัมผัสได้ถึงอัตราการเต้นไม่เป็นจังหวะของหัวใจชายหนุ่ม

"ตื่นเต้นเหรอคะพี่เหม ดูสิเนื้อตัวสั่นจังเลยหรือว่าพี่เหมยังกินน้ำไม่อิ่ม"เธอยังคงเปล่งเสียงแหบพร่ากระซิบอยู่ข้างใบหูขาวเบา ๆ ฝ่ามือเรียวเล็กลากยาวจากหน้าออกไปตามท่อนแขนไปจนถึงฝ่ามือใหญ่ ใบหน้าสวยเงยขึ้นมาสบตากับชายหนุ่มอย่างมีเล่ห์นัยแอบแฝงไปด้วยความต้องการอย่างไม่ปิดบัง

"น้ำในเหยือกหมดแล้ว ถ้าพี่เหมไม่รังเกียจดื่มน้ำจากดอกไม้ของบัวก็ได้นะคะ มันหอมหวานไม่แพ้ของพี่มิ่งขวัญหรอกค่ะ"

"..."

"บัวสัญญาว่าจะไม่มีใครรู้ เรื่องของเราจะถูกเก็บเป็นความลับ"