What's the status? [เราเป็นอะไรกัน!] : EP 1
1375 Words
ตอนที่ 1
"ปี้นนน!! ปี้นนน!!"
เสียงแตรรถที่ดังอยู่นั้น ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกค่ะ ก็คงเป็นเจ้าชายปริ้นซ์ ที่มารอรับเธอ
"โอ้ยย!! ปริ้นซ์ จะบีบแตรรถกดดันทำไมเนี้ย!”
บิวตี้เริ่มบ่น เพราะเธอรีบจนลนลานไปหมดแล้ว ก็วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก ซึ่งบิวตี้ก็ดันนอนตื่นสาย ปกติก็สายอย่างนี้ตลอด
นี่เป็นชีวิตที่ปกติของเราสองคนน่ะค่ะ จะว่าไปแล้ว บิวตี้กับปริ้นซ์จะไปโรงเรียนพร้อมกันตั้งแต่อนุบาล ประถม มัธยม และจนถึงปัจจุบัน ทั้งสองคนก็ยังคงเป็นเช่นนี้เสมอมา
ในตอนเด็ก ๆ พ่อแม่ของบิวตี้ กับพ่อแม่ของปริ้นซ์ จะตกลงกันว่า บ้านไหนจะเป็นคนไปรับ-ไปส่งเราทั้งคู่ คือ สลับหมุนเวียนกันไปตามความเหมาะสม
ทำไมน่ะหรือคะ ก็บ้านเราสองคนติดกันไงคะ แต่อย่าเรียกว่าบ้านเลย เรียกว่า คฤหาสน์ จะดีกว่า เพระมันใหญ่โตซะเหลือเกิน
บิวตี้กับปริ้นซ์ ไม่ได้เป็นญาติ แต่เป็นยิ่งกว่าญาติซะอีก เพราะพ่อกับแม่ของทั้งคู่เป็นเพื่อนรักกัน ขนาดรั้วบ้านยังต้องทำเป็นประตูทางเชื่อมให้ติดกัน เพื่อสะดวกในการไปมาหาสู่กันแบบสบาย ๆ คือแบบ จะไป จะมาตอนไหน เมื่อไหร่ ได้ตลอดเวลา ซึ่งตอนเด็ก ๆ บิวตี้จะแอบไปหาปริ้นซ์ที่บ้าน เพื่อไปเล่นด้วยอยู่บ่อย ๆ
ตอนนี้ เราสองคนก็โตแล้ว และปริ้นซ์ก็จะขับรถไปเรียนเอง ที่สำคัญปริ้นซ์ต้องมารับบิวตี้ทุกวัน เหมือนกับว่า มันเป็นหน้าที่ของเขาไปแล้ว ส่วนบิวตี้ก็ขี้เกียจขับรถเอง ก็ทั้งสองคนเรียนที่เดียวกันมาตลอดเลยนี่นา จะต้องขับไปทำไมหลายคัน..จริงมะ?
ปริ้นซ์ก็เป็นเหมือนบอดี้การ์ดส่วนตัวของเธอ เพราะคุณลุงคุณป้า [พ่อกับแม่ของปริ้นซ์] ท่านให้ปริ้นซ์คอยดูแลเธอ และบิวตี้ก็รู้สึกเหมือนกับว่า ตัวเองเป็นเจ้าหญิงขึ้นมาเลยล่ะ
ตอนนี้ บิวตี้กับปริ้นซ์ กำลังเรียนอยู่ปี 3 คณะสถาปัตย์ของมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง และบิวตี้ยังเป็นดาวของคณะ ส่วนเดือนคณะ จะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจาก เจ้าชายปริ้นซ์
"บิ้ว..ไปนะคะ หวัดดีค่ะคุณพ่อคุณแม่"
[ฉันแทนตัวเองว่า..บิ้ว เฉพาะกับพ่อแม่ และคนที่สนิทเท่านั้น นี่ก็เป็นวันดี ๆ อีกวัน ที่พ่อกับแม่ของเธออยู่บ้าน ซึ่งส่วนใหญ่พวกท่านจะเดินทางตลอดเวลา ไม่ค่อยมีเวลาอยู่ติดบ้านสักเท่าไหร่หรอกค่ะ]
"รีบไปเถอะ..ปริ้นซ์รอนานแล้วนะลูก"
"แหะ ๆ สายแน่นอนค่ะ"
บิวตี้พูดพร้อมกับทำหน้าตาไม่ได้สะทกสะท้านอะไร แล้วก็ส่งยิ้มน่ารักให้แม่
"ยังจะมายิ้มอีก เดี๋ยวตาปริ้นซ์ก็ไม่รอหรอก"
"ก็ลองไม่รอดิ จะฟ้องคุณลุงคุณป้า..ไปแล้วนะคะ..บาย"
[Prince Talk]
ตั้งแต่เล็กจนโต บิวตี้จะเป็นแบบนี้เสมอ คือสายตลอด นี่ถ้าเป็นเหมือนตอนมัธยม พวกเราสองคนคงต้องโดนทำโทษกันอีกแน่ และผมก็สายทุกครั้ง เพราะรอเธอนี่แหล่ะ
ผมกับบิวตี้สนิทสนมกันตั้งแต่เด็ก ก็อย่างที่รู้ ๆ กัน พ่อแม่ของพวกเราเป็นเพื่อนรักกัน ผมกับบิวตี้เกิดปีเดียวกัน แต่เธออายุอ่อนกว่าผมประมาณ 6 เดือน
ตั้งแต่เราสองคนโต และเริ่มรับผิดชอบตัวเองได้ พ่อแม่ของพวกเราก็เดินทางไปต่างประเทศอยู่บ่อย ๆ และผมจึงต้องทำหน้าที่ดูแลเธอ จนสาว ๆ จะหนีจากผมไปหมดแล้ว เพราะคิดว่า ผมกับบิวตี้เป็นแฟนกัน ใครไม่คิดก็บ้าแล้ว ก็เล่นตัวติดกันอยู่ตลอดแบบนี้ จะไปไหนก็ไปด้วยกันตลอด บางครั้ง บอกเลยครับว่า ผมต้องแอบหนีเธอ เพื่อไปทำเรื่องที่ผู้ชายเขาทำกันบ้าง..แต่ไม่ให้เธอรู้ ก็แค่นั้น..
บิวตี้ เธอเป็นคนสวย อีกทั้งยังน่ารัก เหมือนชื่อของเธอนั่นแหล่ะ..แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาจีบเธอหรอกครับ..ผมคงไม่ต้องบอกนะครับว่าทำไม? ก็เวลาที่จะมีมาจีบเธอ ผมคอยกันท่าไงครับ ก็มันหมั่นไส้นี่ครับ เธอชอบแกล้งผมก่อนเองนี่ เวลามีผู้หญิงเข้ามาหาผม เข้ามาอ่อยผม..เธอก็จะเล่นบทแฟนขี้หึงกับผมทันที คิด ๆ แล้วก็ขำดีครับ
ส่วนไอ้พวกเพื่อนๆ ก็แอบเชียร์ให้ผมกับบิวตี้เป็นแฟนกัน แต่ผมว่า..มันคงเป็นไปไม่ได้หรอกครับ และบิวตี้ก็คงจะคิดเหมือนกันกับผม
[Prince End]
"รอนานป่าว โทษทีนะปริ้นซ์ ตื่นสายอีกแล้ว"
บิวตี้พูดด้วยสีหน้าที่ปกติ ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองผิดเลยสักนิด
"ถ้าคุณหนูบิวตี้ตื่นเช้า หรือไม่ไปสายสิจะเป็นเรื่องแปลกประหลาด"
ปริ้นซ์เลยพูดแซะตอบกลับไป
"นี่แน่ะ!”
เพี๊ยะ!
แล้วบิวตี้ก็ตีปริ้นซ์ไปทีหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ตีแรงมากนัก
"โอ้ย! เจ็บนะ"
" ก็ปริ้นซ์อยากพูดประชดประชันบิ้วเองนี่ ช่วยไม่ได้ สมน้ำหน้า แล้วก็ช่วยรีบเลยปริ้นซ์ สายแล้ว"
"คำนี้..เราต้องพูดป่าววะบิ้ว รัดเข็มขัดด้วย จะซิ่งแล้ว"
"รู้แล้ว ๆ ใจเย็นดิ"
@มหาวิทยาลัย
รถหรูราคาแพง กำลังแล่นมาจอดที่ลานจอดรถของคณะถาปัตย์ สาวสวยบิวตี้ดาวคณะ และปริ้นซ์หนุ่มฮ็อตเดือนคณะ กำลังออกมาจากรถ และสายตาทุกคู่ ที่อยู่บริเวณนั้น ก็จ้องมองไปยังทั้งคู่
และทั้งคู่ก็เดินไปยังโต๊ะประจำของพวกเขา ที่มีเพื่อน ๆ นั่งรอกันอยู่ครบทุกคน
[แมกซ์, เค, อันวา ,ลิซ่า, ออมสิน และ ผู้ชายสีม่วง..โบวี่ หรือชื่อเดิม บอย]
"มากันแล้วเหรอครับเพื่อน...คู่รักคู่นี้ กูนึกว่าจะไม่มาซะแล้ว"
ไอ้แมกซ์ปากหมา เอ่ยทักขึ้น และทำเสียงกวนส้นตีนมาก
"ไอ้สัส!! มาดิวะ " ปริ้นซ์ตอบ
"เป็นไงเพื่อน สบายดีป่าว..คิดถึงพวกแกจัง"
บิวตี้ทักทายเพื่อน ๆ
"มากันครบแล้ว ก็ไปเข้า class room กันเถอะ" ลิซ่ารีบชวน
"ปริ้นซ์ขาา..ปิดเทอมตั้งนาน โบวี่คิดถึงปริ้นซ์ที่สุดเลยอ่า มาม๊ะ ขอกอดให้หายคิดถึงหน่อย"
โบวี่ทำท่าทางจะกอด และกำลังเข้ามาหาปริ้นซ์
"ไอ้บอย! ถ้ามึงเขามากูเตะไข่แตกนะมึง" ปริ้นซ์ขู่เสียงดัง
"ว้าย!!! มาเรียกชื่อจริงเมียอีกแระ โบวี่หมดอารมณ์เลย..สามีน่ะ ไม่เอาน๊ะค๊า ไม่เรียกบอยนะ..หยาบคายที่สุดเลย ไม่พูดอีกนะ เข้าใจไม๊! สามี"
"เออ! กูจะเลิกเรียก ก็ต่อเมื่อมึงเลิกแทะโลมกู"
"สามีอ่าา"
"ไปกันเถอะ ๆ พวกแก ไปเรียนกัน" ออมสินเอ่ยขึ้น
"ขยันตั้งแต่เปิดวันแรกเลยนะยัยออมสิน"
"ก็นิดนึงน่ะบิ้ว"
"แต่ตอนเย็น ได้ยินมาว่า รุ่นพี่ปี 4 จะเรียกประชุม " อันวารีบบอกเพื่อน
"อะไรวะ เปิดวันแรกก็เรียกประชุมเลย น่าเบื่อชิป!" แม๊กพูดบ่น
"คงเรียกประชุม เรื่องรับน้องล่ะมั้ง จะมีเรื่องอะไรได้ อย่าบ่นมากไอ้เชี้ยแม๊ก" เคพูดขึ้น
"ไปเข้าเรียนกันก่อนเถอะ"
"ปริ้นซ์, บิ้วหิวข้าวอ่า พาไปกินข้าวก่อนได้ไม๊" บิ้วตี้พูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
"ก็ใครให้นอนตื่นสายล่ะครับคุณหนูบิ้ว"
"นะนะ..ปริ้นซ์ พาไปกินหน่อยนะ หิวมากเลย" บิวตี้พูดพร้อมกับเดินไปลากแขนปริ้นซ์ไปโรงอาหาร
"พวกแกไปกันก่อนเลยนะ กินข้าวเสร็จเดี๋ยวตามไป"
"อือ ๆ ,เออ ๆ ตามมาล่ะกัน"
******************************
To be continue
- Writer
