What's the status? [เราเป็นอะไรกัน!]

ตอนที่ 1   "ปี้นนน!!  ปี้นนน!!" เสียงแตรรถที่ดังอยู่นั้น ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกค่ะ ก็คงเป็นเจ้าชายปริ้นซ์ ที่มารอรับเธอ "โอ้ยย!! ปริ้นซ์ จะบีบแตรรถกดดันทำไมเนี้ย!” บิวตี้เริ่มบ่น เพราะเธอรีบจนลนลานไปหมดแล้ว ก็วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก ซึ่งบิวตี้ก็ดันนอนตื่นสาย ปกติก็สายอย่างนี้ตลอด นี่เป็นชีวิตที่ปกติของเราสองคนน่ะค่ะ จะว่าไปแล้ว บิวตี้กับปริ้นซ์จะไปโรงเรียนพร้อมกันตั้งแต่อนุบาล ประถม มัธยม และจนถึงปัจจุบัน ทั้งสองคนก็ยังคงเป็นเช่นนี้เสมอมา ในตอนเด็ก ๆ พ่อแม่ของบิวตี้ กับพ่อแม่ของปริ้นซ์ จะตกลงกันว่า บ้านไหนจะเป็นคนไปรับ-ไปส่งเราทั้งคู่ คือ สลับหมุนเวียนกันไปตามความเหมาะสม ทำไมน่ะหรือคะ ก็บ้านเราสองคนติดกันไงคะ แต่อย่าเรียกว่าบ้านเลย เรียกว่า คฤหาสน์ จะดีกว่า เพระมันใหญ่โตซะเหลือเกิน บิวตี้กับปริ้นซ์ ไม่ได้เป็นญาติ แต่เป็นยิ่งกว่าญาติซะอีก เพราะพ่อกับแม่ของทั้งคู่เป็นเพื่อนรักกัน ขนาดรั้วบ้านยังต้องทำเป็นประตูทางเชื่อมให้ติดกัน เพื่อสะดวกในการไปมาหาสู่กันแบบสบาย ๆ คือแบบ จะไป จะมาตอนไหน เมื่อไหร่ ได้ตลอดเวลา ซึ่งตอนเด็ก ๆ บิวตี้จะแอบไปหาปริ้นซ์ที่บ้าน เพื่อไปเล่นด้วยอยู่บ่อย ๆ   ตอนนี้ เราสองคนก็โตแล้ว และปริ้นซ์ก็จะขับรถไปเรียนเอง ที่สำคัญปริ้นซ์ต้องมารับบิวตี้ทุกวัน เหมือนกับว่า มันเป็นหน้าที่ของเขาไปแล้ว ส่วนบิวตี้ก็ขี้เกียจขับรถเอง ก็ทั้งสองคนเรียนที่เดียวกันมาตลอดเลยนี่นา จะต้องขับไปทำไมหลายคัน..จริงมะ?   ปริ้นซ์ก็เป็นเหมือนบอดี้การ์ดส่วนตัวของเธอ เพราะคุณลุงคุณป้า [พ่อกับแม่ของปริ้นซ์]  ท่านให้ปริ้นซ์คอยดูแลเธอ และบิวตี้ก็รู้สึกเหมือนกับว่า ตัวเองเป็นเจ้าหญิงขึ้นมาเลยล่ะ   ตอนนี้ บิวตี้กับปริ้นซ์ กำลังเรียนอยู่ปี 3 คณะสถาปัตย์ของมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง และบิวตี้ยังเป็นดาวของคณะ ส่วนเดือนคณะ จะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจาก เจ้าชายปริ้นซ์   "บิ้ว..ไปนะคะ หวัดดีค่ะคุณพ่อคุณแม่" [ฉันแทนตัวเองว่า..บิ้ว เฉพาะกับพ่อแม่ และคนที่สนิทเท่านั้น นี่ก็เป็นวันดี ๆ อีกวัน ที่พ่อกับแม่ของเธออยู่บ้าน ซึ่งส่วนใหญ่พวกท่านจะเดินทางตลอดเวลา ไม่ค่อยมีเวลาอยู่ติดบ้านสักเท่าไหร่หรอกค่ะ] "รีบไปเถอะ..ปริ้นซ์รอนานแล้วนะลูก" "แหะ ๆ สายแน่นอนค่ะ" บิวตี้พูดพร้อมกับทำหน้าตาไม่ได้สะทกสะท้านอะไร แล้วก็ส่งยิ้มน่ารักให้แม่ "ยังจะมายิ้มอีก เดี๋ยวตาปริ้นซ์ก็ไม่รอหรอก" "ก็ลองไม่รอดิ จะฟ้องคุณลุงคุณป้า..ไปแล้วนะคะ..บาย"     [Prince Talk] ตั้งแต่เล็กจนโต บิวตี้จะเป็นแบบนี้เสมอ คือสายตลอด นี่ถ้าเป็นเหมือนตอนมัธยม พวกเราสองคนคงต้องโดนทำโทษกันอีกแน่ และผมก็สายทุกครั้ง เพราะรอเธอนี่แหล่ะ ผมกับบิวตี้สนิทสนมกันตั้งแต่เด็ก ก็อย่างที่รู้ ๆ กัน พ่อแม่ของพวกเราเป็นเพื่อนรักกัน ผมกับบิวตี้เกิดปีเดียวกัน แต่เธออายุอ่อนกว่าผมประมาณ 6 เดือน ตั้งแต่เราสองคนโต และเริ่มรับผิดชอบตัวเองได้ พ่อแม่ของพวกเราก็เดินทางไปต่างประเทศอยู่บ่อย ๆ และผมจึงต้องทำหน้าที่ดูแลเธอ  จนสาว ๆ จะหนีจากผมไปหมดแล้ว เพราะคิดว่า ผมกับบิวตี้เป็นแฟนกัน ใครไม่คิดก็บ้าแล้ว ก็เล่นตัวติดกันอยู่ตลอดแบบนี้ จะไปไหนก็ไปด้วยกันตลอด บางครั้ง บอกเลยครับว่า ผมต้องแอบหนีเธอ เพื่อไปทำเรื่องที่ผู้ชายเขาทำกันบ้าง..แต่ไม่ให้เธอรู้ ก็แค่นั้น.. บิวตี้ เธอเป็นคนสวย อีกทั้งยังน่ารัก เหมือนชื่อของเธอนั่นแหล่ะ..แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาจีบเธอหรอกครับ..ผมคงไม่ต้องบอกนะครับว่าทำไม?   ก็เวลาที่จะมีมาจีบเธอ ผมคอยกันท่าไงครับ ก็มันหมั่นไส้นี่ครับ เธอชอบแกล้งผมก่อนเองนี่ เวลามีผู้หญิงเข้ามาหาผม เข้ามาอ่อยผม..เธอก็จะเล่นบทแฟนขี้หึงกับผมทันที คิด ๆ แล้วก็ขำดีครับ ส่วนไอ้พวกเพื่อนๆ ก็แอบเชียร์ให้ผมกับบิวตี้เป็นแฟนกัน แต่ผมว่า..มันคงเป็นไปไม่ได้หรอกครับ และบิวตี้ก็คงจะคิดเหมือนกันกับผม [Prince End]   "รอนานป่าว โทษทีนะปริ้นซ์ ตื่นสายอีกแล้ว" บิวตี้พูดด้วยสีหน้าที่ปกติ ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองผิดเลยสักนิด "ถ้าคุณหนูบิวตี้ตื่นเช้า หรือไม่ไปสายสิจะเป็นเรื่องแปลกประหลาด" ปริ้นซ์เลยพูดแซะตอบกลับไป "นี่แน่ะ!” เพี๊ยะ! แล้วบิวตี้ก็ตีปริ้นซ์ไปทีหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ตีแรงมากนัก "โอ้ย! เจ็บนะ" " ก็ปริ้นซ์อยากพูดประชดประชันบิ้วเองนี่ ช่วยไม่ได้ สมน้ำหน้า แล้วก็ช่วยรีบเลยปริ้นซ์ สายแล้ว" "คำนี้..เราต้องพูดป่าววะบิ้ว รัดเข็มขัดด้วย จะซิ่งแล้ว" "รู้แล้ว ๆ ใจเย็นดิ"     @มหาวิทยาลัย รถหรูราคาแพง กำลังแล่นมาจอดที่ลานจอดรถของคณะถาปัตย์  สาวสวยบิวตี้ดาวคณะ และปริ้นซ์หนุ่มฮ็อตเดือนคณะ กำลังออกมาจากรถ และสายตาทุกคู่ ที่อยู่บริเวณนั้น ก็จ้องมองไปยังทั้งคู่ และทั้งคู่ก็เดินไปยังโต๊ะประจำของพวกเขา ที่มีเพื่อน ๆ นั่งรอกันอยู่ครบทุกคน [แมกซ์, เค, อันวา ,ลิซ่า, ออมสิน และ ผู้ชายสีม่วง..โบวี่ หรือชื่อเดิม บอย]   "มากันแล้วเหรอครับเพื่อน...คู่รักคู่นี้ กูนึกว่าจะไม่มาซะแล้ว"  ไอ้แมกซ์ปากหมา เอ่ยทักขึ้น และทำเสียงกวนส้นตีนมาก "ไอ้สัส!!  มาดิวะ "  ปริ้นซ์ตอบ "เป็นไงเพื่อน สบายดีป่าว..คิดถึงพวกแกจัง" บิวตี้ทักทายเพื่อน ๆ "มากันครบแล้ว ก็ไปเข้า class room  กันเถอะ" ลิซ่ารีบชวน "ปริ้นซ์ขาา..ปิดเทอมตั้งนาน โบวี่คิดถึงปริ้นซ์ที่สุดเลยอ่า มาม๊ะ ขอกอดให้หายคิดถึงหน่อย" โบวี่ทำท่าทางจะกอด และกำลังเข้ามาหาปริ้นซ์ "ไอ้บอย! ถ้ามึงเขามากูเตะไข่แตกนะมึง" ปริ้นซ์ขู่เสียงดัง "ว้าย!!!  มาเรียกชื่อจริงเมียอีกแระ โบวี่หมดอารมณ์เลย..สามีน่ะ ไม่เอาน๊ะค๊า ไม่เรียกบอยนะ..หยาบคายที่สุดเลย ไม่พูดอีกนะ เข้าใจไม๊! สามี" "เออ! กูจะเลิกเรียก ก็ต่อเมื่อมึงเลิกแทะโลมกู" "สามีอ่าา" "ไปกันเถอะ ๆ พวกแก ไปเรียนกัน" ออมสินเอ่ยขึ้น "ขยันตั้งแต่เปิดวันแรกเลยนะยัยออมสิน" "ก็นิดนึงน่ะบิ้ว" "แต่ตอนเย็น ได้ยินมาว่า รุ่นพี่ปี 4 จะเรียกประชุม " อันวารีบบอกเพื่อน "อะไรวะ เปิดวันแรกก็เรียกประชุมเลย น่าเบื่อชิป!" แม๊กพูดบ่น "คงเรียกประชุม เรื่องรับน้องล่ะมั้ง จะมีเรื่องอะไรได้ อย่าบ่นมากไอ้เชี้ยแม๊ก" เคพูดขึ้น "ไปเข้าเรียนกันก่อนเถอะ" "ปริ้นซ์, บิ้วหิวข้าวอ่า พาไปกินข้าวก่อนได้ไม๊" บิ้วตี้พูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน "ก็ใครให้นอนตื่นสายล่ะครับคุณหนูบิ้ว" "นะนะ..ปริ้นซ์ พาไปกินหน่อยนะ หิวมากเลย" บิวตี้พูดพร้อมกับเดินไปลากแขนปริ้นซ์ไปโรงอาหาร "พวกแกไปกันก่อนเลยนะ กินข้าวเสร็จเดี๋ยวตามไป" "อือ ๆ ,เออ ๆ ตามมาล่ะกัน"     ******************************   To be continue