What's the status? [เราเป็นอะไรกัน!] : EP 2

1942 Words

ตอนที่ 2 ตอนเที่ยง กลุ่มของพวกเราก็ไปกินข้าวที่โรงอาหารของคณะตามปกติ แต่ตลอดทางเดินไปนั้น ก็ได้ยินนักศึกษาสาว ๆ ต่างก็ซุบซิบ บ้างก็กรี๊ดกร๊าด ก็เป็นเพราะความหล่อออร่าของคุณชายปริ้นซ์เขานั่นแหล่ะ บิวตี้ว่า ความหล่อของปริ้นซ์ก็ธรรมดานะ จะกรี้ดอะไรกันนักหนา น่ารำคาญ ส่วนปริ้นซ์ก็โคตรจะเก๊กเลย ตามสไตล์ของเขาล่ะค่ะ พอเดินไปถึงโรงอาหาร "ปริ้นซ์ ตรงนี้มีที่ว่าง มานั่งได้นะ" แซนดี้ทำเสียงอ่อนเสียงหวานเรียกปริ้นซ์ "แหม! แซนดี้จ๊ะ พวกเรามากันตั้งหลายคน ไปนั่งตรงนั้น ที่นั่งมันไม่พอนะจ๊ะอีหนู แหกตาดูสิ อุ้ย! ลั่นค่ะแม่" โบวี่อย่างหมั่นไส้ยัยนั่น เพราะโบวี่ไม่ชอบที่ยัยนั่นชอบมาอ่อยปริ้นซ์ สามีแห่งชาติของนาง "ก็ชวนปริ้นซ์คนเดียว ไม่ได้ชวนพวกเธอนี่นา" "ชิ๊ส์! คิดว่า สามีฉั้นจะไปนั่งเหรอนังชะนีนี่" โบวี่ยังบ่นพึมพำไม่เลิก "ปริ้นซ์จ๋า ไปนั่งตรงโน้นดีกว่าน๊า นั่นไงมีโต๊ะว่างพอดีเลย" บิวตี้พูดพร้อมเอามือมาเกาะแขนปริ้นซ์อย่างแน่น ปริ้นซ์หันมามองหน้าบิ้วตี้แล้วก็อมยิ้ม เพราะหมอนั่นรู้ทันความคิดของบิ้วตี้นะสิ จากที่ตอนแรกแค่บิ้วตี้แค่เกาะแขน แต่ตอนนี้ปริ้นซ์ก็รีบเปลี่ยนเป็นเอามือของเขามาจับมือของบิวตี้ แล้วก็สอดนิ้วมือประสานเข้าด้วยกัน แล้วเขาก็เดินนำไปที่โต๊ะที่ว่างนั้นทันที เหตุการณ์ระหว่างบิวตี้กับปริ้นซ์ เพื่อน ๆ ในกลุ่มจะเห็นกันบ่อย ซึ่งพวกเขาก็ชินแล้ว "นี่! ยัยบิ้วตี้ มาจับมือสามีโบวี่ทำไม ปล่อยเลยนะ" "ไม่ปล่อย ๆ จะทำไมย๊ะ แบร่!" บิวตี้แกล้งพูดเล่น และทำหน้ายียวนกวนประสาทโบวี่ ปริ้นซ์หันมามองหน้า และตาทำตาหวานใส่เธอ เหมือนเขาจะยังแกล้งไม่เลิก และเมื่อเธอจะเอามือออก ปริ้นซ์ก็ไม่ยอมปล่อยมือนั้นง่าย ๆ และเขาก็ยิ่งประสานนิ้วให้แน่นขึ้นอีก "ปริ้นซ์ ปล่อย! อย่าแกล้งดิ" บิวตี้เขย่งเท้าไปกระซิบเบา ๆ ข้างหูปริ้นซ์ ซึ่งได้ยินกันสองคน "จับไว้อย่างนี้แหล่ะ ดีแล้ว ชอบแกล้งคนอื่นดีนักนะเราน่ะ หึ!" ปริ้นซ์ก็ก้มลงมาตอบกลับข้าง ๆ หู เธอทันทีเช่นกัน "ปริ้นซ์เลิกแกล้ง จะไปซื้อข้าวกิน บิ้วหิว" "จะกินอะไรล่ะ เดี๋ยวจะเรียกน้องรหัสไปซื้อให้" "ปริ้นซ์ อย่าแกล้ง! จะไปหาซื้อเอง" "ชอบแบบนี้ไม่ใช่เหรอ หรือว่าจะให้ไปนั่งกับแซนดี้ดีล่ะ" "กล้าเหรอ เดี๋ยวเหอะ!" หึ! ปริ้นซ์ทำเสียงในลำคอ "จีบอะไรกันอีก สองคนนี้ กลางวันแสก ๆ อายผีสาง เทวดาบ้าง นี่ยังจีบกันไม่พอหรือไง อิจฉานะ" "จีบ..เจิบอะไรกัน ออมสิน ไม่ใช่สักหน่อย ตีกันมากกว่าสิไม่ว่า" "เหรอ ฮิ้วววววว ๆๆ" เสียงแซวจากเพื่อน ๆ ทุกคน "แล้วแกจะหน้าแดงทำไมวะ บิวตี้" "เห้ย! บ้า! ไม่ได้หน้าแดงสักหน่อย" ขณะที่พวกเพื่อนกำลังแซว บิวตี้ก็หันไปเห็นน้องรหัสของปริ้นซ์เดินมา คงเป็นปริ้นซ์นั่นแหล่ะเรียกมาน้องมา ชอบใช้น้องเค้าตลอด "ไปซื้อข้าวให้พี่บิวตี้หน่อย" พอน้องเดินมาถึงปริ้นซ์ก็บอกน้องไป “ได้คร้าบ!..สำหรับพี่บิวตี้คนสวยของผม ผมยินดีมาก ว่าแต่พี่บิวตี้อยากกินอะไรครับ” “เห้ย!! อย่าลามปาม ไอ้นี่” “ขอโทษคร้าบ!..เฮีย ลืมไปว่า พี่บิวตี้น่ะของเฮียคนเดียว” “ยังมาทำเสียงทะเล้นอีกนะมึง” ปริ้นซ์ดุน้อง แล้วปริ้นซ์ก็หันมาถามบิวตี้ "ที่รักจะกินอะไรดีครับ" นี่ปริ้นซ์กำลังแกล้งเธออยู่ใช่ไหม ทำไมจู่ ๆ เธอก็รู้สึกหน้าร้อนผ่าว ๆ ขึ้นมาเลย เมื่อได้ยินปริ้นซ์พูดด้วยน้ำเสียงแบบนี้ ถึงเราสองคนจะสนิทกันมาก แต่เล่นแบบนี้บ่อย ๆ คนมันหวั่นไหวนะโว้ย!! "โอ้ย! ลำไยอยู่ได้ ไปออมสิน ลิซ่า ไปหาซื้อไรกินดีกว่า ก็พวกเราไม่มีใครไปซื้อให้กินเนาะ " นังโบวี่พูดกระแทกอย่างหมั่นไส้เพื่อน แล้วก็ไปซื้อข้าวกับสองสาว หลังจากพวกเรากินข้าวกันเสร็จ ปริ้นก็ยังจับมือของเธอต่ออยู่อย่างนั้น เขาแกล้งพาเธอเดินไปจนทั่วคณะ วันแรกของการเปิดเทอม ปริ้นซ์ออกตัวแรงแกล้งเธอทำไมนะ หาเรื่องให้สาว ๆ เกลียดเธอเข้าไปอีก แต่!..แล้วไง ใครแคร์ No Care ค่ะ คนอย่างบิวตี้ไม่สนใจใครอยู่แล้ว ถ้าจะพูดไป บิวตี้กับปริ้นซ์ ก็ดังทั่วมหาวิทยาลัยตั้งนานแล้ว และทุกคนต่างก็คิดว่า เธอกับปริ้นซ์เป็นแฟนกัน ... ตอนเย็นหลังจากเลิกเรียน "นี่ขนาดเปิดเรียนวันแรกนะ จารย์เล่นสั่งงานเลยหรือวะ" แมกซ์พูดบ่น "ถ้ามึงบ่น กูขอแนะนำว่าอย่าเรียนมันเลย อยู่เป็นควายที่บ้านเห๊อะ!! " อันวา ด่า พร้อมทำเสียงสูง "ไอ้สัส!! แมร่งง! กูก็บ่นไปยังงั้นแหล่ะ" "มึงจะบ่นหา ค_ย ไรครับ กูรำคาญ" ไอ้เคพูดสมทบอีกคน บอกตรงๆ ว่าชินแล้วค่ะ กับคำพูดของไอ้เพื่อนพวกนี้ พวกมันไม่คิดหรอกว่า พวกมันมีเพื่อนเป็นผู้หญิงด้วย “พวกมึง ..พูดอะไร ..เกรงใจสาว ๆ ด้วย ค_ยเคยอะไรของพวกมึง เดี๋ยวเพื่อนใจแตกกันหมด” นังโบวี่พูดว่าพวกมัน แต่นังโบวี่ก็พูดเหมือนกับพวกนั้นนั่นแหล่ะ “นั่นดิ เดี๋ยวออมสินก็ใจแตกกันพอดี “ “บ้า! ลิซ่า พวกนี้มันพูด จนออมสินชินแล้วล่ะ เอาอะไรนักหนากับเด็กถาปัตย์..ออมสินรับได้จ่ะ” “เฉียบ! พูดจาได้ดีนี่ เพื่อนรัก” ไอ้เคพูดพร้อมกันเอามือมาจับไหล่ของออมสิน ออมสิน เป็นผู้หญิงที่เรียบร้อยที่สุดในกลุ่ม ปกติก็พูดน้อย ชอบฟังเพื่อน ๆ พูด ส่วนใหญ่นางจะยิ้มอย่างเดียว นางน่ารักอยู่นะจะบอกให้ ถ้าบิ้วตี้เป็นผู้ชายจะจีบนางเลย “บิ้ว..กลับบ้านเลยป่าว” ปริ้นซ์ถาม “กลับได้ไงปริ้นซ์ รุ่นพี่ปี 4 เรียกประชุม ไม่ใช่หรือไง “ “อยากประชุมเรื่องรับน้อง หรืออยากเจอใคร? “ “บ้าหรา....ปริ้นซ์” [ ใคร? ที่ปริ้นซ์ พูดถึง ก็หมายถึง พี่เอ็ม รุ่นพี่ปี 4 ที่บิวตี้แอบปลื้ม และก็พูดถึงพี่เค้าให้ปริ้นซ์ฟังอยู่บ่อย ๆ แต่แค่ปลื้มเฉย ๆ ไม่ได้อะไรมากมายสักหน่อย] “แล้วทำไมต้องทำหน้าตาเขินอะไรนักหนา” ปริ้นซ์ทำเสียงดุ “แล้วทำไมปริ้นซ์ ต้องทำเสียงดุด้วย” “ก็ปริ้นซ์หึงสิย๊ะหล่อน...โอ๋ ๆ สามีขาไม่เป็นไรน๊า นังพวกชะนีไว้ใจไม่ได้ โบวี่เคยเตือนแล้วไงค๊า ” “อีโบวี่ มึงพูดไร ดูหน้าปริ้นซ์ด้วย อีห่า!! ” ลิซ่าด่า [เมื่อพูดถึง ลิซ่า เธอจะเป็นสาวเปรี้ยวประจำกลุ่ม สวย แต่แสบ ๆ คัน ๆ นะ และนางก็ไม่ค่อยยอมใคร ถ้าใครมาหาเรื่องนางก่อน] “พวกมึงจะเข้าประชุมก็เข้าไป แต่วันนี้กูไม่เข้า “ ปริ้นซ์หันไปพูดกับแมกซ์ อันวา เค “เสร็จแล้ว ก็โทรหาล่ะกัน จะมารับ” ปริ้นซ์หันไปบอกบิวตี้ พอพูดจบ ก็เดินไปที่รถ และขับออกไปทันที เป็นอะไรของเขาอีกนะ บิวตี้มองตามปริ้นซ์ ที่เดินออกไป เหมือนเขาจะดูหงุดหงิด แต่ทำไมเขาต้องหงุดหงิดด้วยนะ ไม่เข้าใจปริ้นซ์เลย แต่ปริ้นซ์ไม่มีทางหึงเธอแน่นอน ไอ้พวกเพื่อน ๆ มันก็คิดกันไปเอง ณ ห้องประชุมของคณะถาปัตย์ รุ่นพี่ปี 4 ที่เป็นเฮด ยืนด้านหน้า เรียงกัน แหม!! แต่ละคนอย่างเท่ห์เลย “เมื่อน้อง ๆ มาพร้อมกันเรียบร้อยแล้ว พี่ขอเริ่มประชุมเลยนะครับ” พี่เอ็มเริ่มพูด “สำหรับการรับน้องในคณะสถาปัตย์ของเราในปีนี้นะครับ ก็จะเหมือนกันในทุกปีที่ผ่านมา ซึ่งมันเป็นประเพณีที่ทำต่อ ๆ กันมาและปีนี้ นักศึกษาปี 3 จะรับผิดชอบกิจกรรมรับน้องทั้งหมด ส่วนนักศึกษาปี 2 จะคอยเป็นพี่เลี้ยงให้น้องปี 1 และจะมีพี่ปี 4 จะคอยที่ปรึกษา คอยคุมภาพรวมอีกที ส่วนปี 5 ถือเป็นผู้อาวุโส จะไม่เข้ามายุ่งกับกิจกรรมนี้ โดยปล่อยให้น้องๆ จัดการกันเอง และ ....... บลา ๆๆ” ตอนนี้เลิกประชุมแล้ว และฉันเลยโทรหาปริ้นซ์ ให้มารับ ส่วนเพื่อน ๆ คนอื่น ๆ แยกย้ายกันกลับกันหมดแล้ว เพราะเธอเป็นคนไล่พวกมันกลับไปก่อนเอง เพราะคิดว่า เดี๋ยวปริ้นซ์ก็คงมารับ นี่..เธอก็รอปริ้นซ์ ก็เกือบชั่วโมงแล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่ารถของปริ้นซ์ จะมาเลย..เบื่อการรอคอยที่สุดเลย..ไปไหนของปริ้นซ์นะ “นั่งรอใครเหรอครับ” เสียงทุ้ม ๆ ดังมาจากข้างหลัง จำเสียงได้ค่ะ พี่เอ็ม..อุ้ยเขิน “ร่ะ..รอปริ้นซ์ค่ะพี่เอ็ม” “อ๋อ!! รอแฟนนี่เอง” “ไม่ใช่แฟนนะคะพี่เอ็ม” ฉันรีบตอบทันที ไม่อยากให้พี่เอ็มเข้าใจผิด เพราะดูท่าทาง พี่เค้าคงอยากถามนานแล้วมั้ง? ว่าเธอกับปรินซ์เป็นอะไรกัน ก็สังเกตจากที่ผ่านมา เห็นพี่เอ็มแอบมองเธออยู่บ่อย ๆ “ไม่ได้เป็นแฟน แล้วเป็นอะไรกันครับ พี่เห็นไปไหนด้วยกันตลอด คนในมหา'ลัยเขาก็รู้กันนี่ครับ แล้วท่าทาง..ไอ้ปริ้นซ์มันก็หวง..น้องบิวตี้ด้วยนะครับ” “อ๋อ! บ้านอยู่ใกล้กันค่ะพี่เอ็ม แล้วเราก็เป็นเพื่อนเล่นกันตั้งแต่เด็กแล้ว“ ฉันนั่งคุยกับพี่เอ็ม จนลืมสังเกตไปว่า ปริ้นซ์เดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ “คุยกันเสร็จยัง? จะกลับไหมบ้าน หรือจะไม่กลับ” ปริ้นซ์พูดด้วยความหงุดหงิด ผมเดินมาเห็นสองคนนั่นคุยกันก็รู้สึกหงุดหงิด แล้วยัยนั่น ก็ไม่ได้สังเกตเลยว่าผมมาถึงสักพักใหญ่แล้ว “อะไรของปริ้นซ์เนี้ย! จะมาพาลอะไรของนาย ตัวเองมาช้า นี่บิ้วไม่อาละวาดก็ดีเท่าไหร่แล้ว” ฉันพึมพำ “งั้น บิวตี้ขอตัวนะคะพี่เอ็ม” “ครับ แล้วเจอกันนะครับ” "บายค่ะ" "บายครับ" พี่เอ็มส่งยิ้มหวานให้ ส่วนบิวตี้ก็ส่งยิ้มหวานกลับไปให้พี่เอ็ม...แต่พอหันไปมองหน้าของปริ้นซ์ ซึ่งจ้องหน้าอยู่ก่อนแล้ว ปริ้นซ์ทำหน้านิ่งมาก เดาไม่ถูกว่าคิดอะไรอยู่ จากที่รู้จักกันมานาน..มันเหมือนสัญญาณของพายุที่เหมือนกำลังจะก่อตัวขึ้นเลยอ่า เป็นอะไรของเค้าอีก ไปหงุดหงิดอะไรมากันนะ ต้องเป็นบิวตี้ไหม? ที่ควรต้องโกรธ เพราะรอปริ้นซ์อยู่นานมาก เกือบชั่วโมงแน่ะ ชิ๊ส์!!! ********************** To be continue

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more