What's the status? [เราเป็นอะไรกัน!]

What's the status? [เราเป็นอะไรกัน!] : EP 7

ตอนที่ 7

"นอนได้แล้ว เดี๋ยวปริ้นซ์ จะไปนอนโซฟาข้างนอก"

"เมื่อตะกี้ ที่ปริ้นซ์จูบฉัน ก็คงเป็นเพราะอารมณ์พาไปอีกแล้วสินะ " ฉันพึมพำเมื่อปรินซ์เดินออกไปจากห้อง

แต่.. ปริ้นซ์ก็ไม่มีสิทธิ์ ที่จะมาทำแบบนี้กับเธอนะ เธอไม่ใช่ผู้หญิงพวกนั้นของเขา ปริ้นซ์เห็นเธอเป็นอะไร ไอ้อสูรเมากาม ไอ้.. ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าถึงจะเหมาะกับปริ้นซ์

บิวตี้โกรธที่ทำอะไรปริ้นซ์ไม่ได้ ว่าแล้วก็นอนดีกว่า

เธอเดินไปล็อคประตู แล้วก็ไม่ลืมที่จะโทรไปบอกป้านวลที่ดูแลเธอมาแต่เด็ก ถึงท่านจะเป็นแค่คนใช้ แต่ฉันก็เคารพป้านวลเหมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง

กดโทรปุ๊บ รับปั๊บ ป้านวลคงเป็นห่วงเธอ และก็คงรอโทรศัพท์เธออยู่อย่างแน่นอน

"ป้าคะ รู้น๊าว่ายังไม่นอน เป็นห่วงบิ้วเหรอคะ"

[คุณหนูก็รู้นี่คะ ว่าป้าเป็นห่วง]

"ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ บิ้วอยู่กับคุณหนูปริ้นซ์ของป้านวลนี่แหล่ะค่าา คืนนี้คงไม่ได้กลับบ้านนะคะ "

[คุณหนูจะไปค้างที่ไหนคะ เป็นผู้หญิง ป้าเป็นห่วง]

"ถ้าอย่างนั้น ป้านวลก็ถามคุณหนูปริ้นซ์ของป้านวลเองนะคะ"

บิวตี้เปิดประตูโผล่หน้า ยื่นโทรศัพท์ในมือส่งให้ปริ้นซ์ แล้วบอกปริ้นซ์ ให้คุยกับป้านวล

พอปริ้นซ์รับโทรศัพท์ ก็คุยจ้อทันที

"ครับป้านวล คุณหนูบิ้วของป้า อยู่กับปริ้นซ์ไม่ต้องเป็นห่วง ป้านอนพักผ่อนนะครับ ดึกมากแล้ว /ครับ /ฝันดีครับป้านวล"

[อยู่กับนายนี่นะ ไม่ต้องเป็นห่วง น่าเป็นห่วงล่ะไม่ว่า ไว้ใจได้ที่ไหนกันค่าาป้านวล : ฉันบ่นพึมพำอยู่คนเดียว]

ปริ้นซ์ยื่นโทรศัพท์คืนมา พร้อมทำตาหวาน บิ้วรับคืนมา แต่ไม่อยากมองหน้าเขาสักเท่าไหร่ แล้วปิดประตูล็อคไว้เหมือนเดิม  

ถึงแม้จะล็อคประตู ปริ้นซ์ก็มีกุญแจ ถ้าเขาจะเข้ามาจริง ๆ เธอก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี

ไม่อยากจะคิดอะไรมากให้ปวดหัว ง่วงนอนแล้วด้วย

..ก็ สองคืนเต็มๆ ที่ร่างกายนอนไม่เพียงพอ ว่าแล้วก็นอนดีกว่า

แต่ทำไมภาพที่ปริ้นซ์เดินกอดกับยัยอึ๋มนั่น คำพูดหวาน ๆ ที่ฟังแล้วเลี่ยน แล้วไหนเขายังจะไปส่งกันถึงบ้านอีก

 ทำไมมันเจ็บจี๊ด ๆ อย่างนี้ด้วยนะ

และไหนจะเรื่องคอนโดนี่อีก ทำไมปริ้นซ์ถึงไม่บอกเรื่องนี้กับเธอ แล้วถ้าปริ้นซ์ไม่เจอเธอในคืนนี้ สองคนนั่นคงจะ...มีซัมติงกันแน่

และบิวตี้พอจะเดาได้ว่า.. หลังจากที่ปริ้นซ์ส่งเธอกลับบ้าน ปริ้นซ์ก็ออกมาเที่ยวผับกับผู้หญิง  เขาเที่ยวกลางคืนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทำแบบนี้บ่อยแค่ไหนแล้ว บิ้วมีคำถามในหัวเยอะแยะเต็มไปหมด

โอ้ยย!! นอน นอนได้แล้วบิวตี้ :ฉันเตือนตัวเอง

[PRINCE TALK]

ผมอดใจไม่ไหวจริง ๆ ที่จูบบิ้วเมื่อสักครู่  ก็เห็นปากบางสีชมพูระเรื่อของเธอแล้ว คือผมอยากจูบครับ คนอะไรยิ่งจูบก็ยิ่งหวาน และกลิ่นตัวของเธอ นี่หอมมากยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งทำให้ผมคลั่งได้เลย

 ผมได้กลิ่นหอมจากตัวของบิ้วทุกวัน ผมจะคลั่งตายอยู่แล้วครับ ผมถึงไม่อยากให้ใครเข้าใกล้บิ้วไงครับ

ดีนะครับที่ผมมีสติอยู่บ้าง จึงรีบออกมาข้างนอกก่อน เพราะผมกลัวว่า ผมจะทำอะไรเกินเลยไปมากกว่านี้ แต่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าบิ้ว กำลังคิดอะไรอยู่ในตอนนี้

ที่จริงคืนนี้ผมตั้งใจจะสนุกให้เต็มที่ กับน้องปุ๊กปื๊ก อยากจะปลดปล่อยอะไรสักหน่อย

แต่ดันมาเจอบิ้ว แอบหนีเที่ยวซะงั้น ทั้ง ๆ ที่บิ้วไม่ชอบเที่ยวกลางคืน แล้วเธอยังดื่มเหล้าอีกด้วย ส่วนการแต่งตัวก็ดูจะขัดตาผม คิดแล้วของขึ้นครับ น่าจับตีให้ก้นลาย จะได้เข็ดหลาบ

ที่สำคัญ คือ บิ้วมาเจอผมควงน้องปุ๊กปิ๊กนี่แหล่ะ ผมคิดว่าบิ้วคงเสียใจแน่ ๆ บิ้วก็น่าจะรู้ว่า ผมเป็นแบบนี้ แต่ไม่เคยเจอแบบเห็นกับตาตัวเอง เท่ากับครั้งนี้..เฮ้อ!

แต่ตะกี้ บิ้วน่ารักมาก เธอเป็นคนใส่ใจความรู้สึกคนอื่นเสมอ

เธอไม่ลืมที่จะโทรไปบอกป้านวล เพราะถ้าเธอไม่โทรไป ผมบอกเลยครับว่า ป้านวลไม่ได้นอนทั้งคืนแน่ เพราะมัวแต่เป็นห่วงเธอ

[PRINCE END]

เมื่อคืนผมแอบเข้ามาในห้องนอน ตอนที่เธอหลับสนิทแล้ว

ผมแค่อยากเข้ามานอนกอดเธอครับ ไม่ได้คิดจะทำอะไรนะครับ

แค่กอดผมก็ชื่นใจแล้ว ดูเหมือนผมจะเป็นคนโรคจิตไปทุกทีแล้วครับ

และตอนนี้ก็สายมากแล้ว บิ้วยังคงหลับสบาย คงเพราะเพลียมาก หลับเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ยัยคุณหนูตัวแสบเอ้ย! ผมมานอนกอดทั้งคืน มานอนข้าง ๆ เธอยังไม่รู้ตัวเลย

ตอนนี้ผมก็กำลังนอนมองคนสวยของผม ซึ่งเธอกำลังหลับอยู่ ขนาดหลับยังดูสวย และน่ารักที่สุด

ตื่นมาเจอผมนอนอยู่ด้วย เธอคงโวยวายน่าดู

"งื้อออ"

เธอกำลังจะตื่นแล้วครับ

พอบิ้วลืมตาขึ้นมา สิ่งแรกที่เห็น คือ สายตาของปริ้นซ์ ที่จ้องมองฉันอยู่ก่อนแล้ว จ้องอยู่นานเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ น่าอายที่สุด ไอ้เจ้าชายอสูรโรคจิต

" เอ๊ะ!  ปริ้นซ์มานอนอยู่ตรงนี้ทำไม คิดอยู่แล้วเชียว คนเจ้าเล่ห์"

นั่นไงครับเริ่มโวยวายแล้วไง

"ก็เข้ามานอนกอดตั้งแต่เมื่อคืนแล้วครับคนสวย เห็นหลับสบายเลยไม่อยากปลุกครับ"

"ออกไปเลยนะปริ้นซ์" เธอรีบไล่ทันที

"ครับ ครับ ออกแล้วครับ ๆ อาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าซะ  นี่ชุดชุดบิ้ว ปริ้นซ์ให้แม่บ้านซักรีดให้เรียบร้อยแล้วครับ เสร็จแล้วเดี๋ยวปริ้นท์พาออกไปหาอะไรกินกัน  แล้วพาไปส่งบ้านครับ แต่ขอขับรถบิ้วนะ รถคันโปรดปริ้นซ์อยู่ที่บ้าน  ส่วนอีกคันที่จอดอยู่ที่ผับตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่คันนั้นบิ้วห้ามนั่ง เพราะมันไม่เหมาะกับบิ้ว"

"ก็ออกไปสิ จะลุกเข้าห้องน้ำ พูดมากอยู่ได้  คันไหนก็ไม่อยากนั่งทั้งนั้น ชิ๊ส์!"

เมื่อเราทั้งคู่อาบน้ำ แต่งตัวเรียบร้อย [อ๊ะๆ ไม่ได้อาบด้วยกันนะ อย่าเข้าใจผิด] และปริ้นซ์ไม่ลืมที่จะเอาเสื้อแจ็คเก็ตของเขา  ให้ฉันสวมทับชุดเดรสอีกที

"ใส่แจ็คเก็ตซะ ชุดนี้มันโป๊ะ ต่อไปก็แต่งตัวให้มันมิดชิดหน่อย ปริ้นซ์ไม่ชอบให้บิ้วแต่งตัวโป๊ะ เข้าใจไหม?" ปริ้นซ์ทำเสียงดุ

บิ้วเงียบพร้อมกับมองหน้าปริ้นซ์ และไม่ได้ตอบอะไร แต่ในใจ กำลังคิดว่าเขาจะมาวุ่นวายกับเธออีกทำไม

ปริ้นซ์ขับรถพามากินข้าว เป็นการกินข้าวที่เราทั้งคู่ไม่พูดคุยอะไรกันเลย

หลังจากกินข้าวเสร็จ ปริ้นซ์ก็ขับรถมาส่งที่บ้าน ก็เหมือนเดิมบรรยากาศภายในรถเงียบ เพราะไม่รู้จะคุยอะไรเหมือนกัน  จนเริ่มรู้สึกอึดอัด

พอมาถึงบ้าน ปริ้นซ์ก็ขับรถของเธอเข้าไปจอดยังโรงจอดรถ

เราลงจากรถพร้อมกัน !

"ถ้าจะไปเที่ยว หรือไปไหน ต่อไปปริ้นซ์ต้องรู้ทุกครั้ง"

ปริ้นซ์เริ่มออกคำสั่ง ทำให้เธอหันมองหน้าเขาทันที

"ไม่จำเป็นนะปริ้นซ์ บิวตี้จะไปไหน จะทำอะไร มันเป็นเรื่องส่วนตัวของบิวตี้ บิวตี้โตแล้ว ทีปริ้นซ์ไปไหน  ทำอะไร ซื้อคอนโดเมื่อไหร่ บิ้วไม่เห็นจะอยากรู้เรื่องเลย เพราะฉะนั้น ต่อไปนี้ ต่างคนต่างอยู่ได้ไหม ปริ้นซ์ไม่ต้องคอยมารับ-ส่งแล้ว บิ้วจะขับรถไป มหา'ลัยเอง และต่อจากนี้ ปริ้นซ์อยากจะทำอะไร ก็เชิญตามสบาย ไม่ต้องคอยหลบ ๆ ซ่อน ๆ อีก และขอร้องนะ เคารพสิทธิ์ของบิ้วด้วย  และอย่ามาทำอะไรตามใจ ตามอารมณ์ปริ้นซ์อีก และเรื่องจูบ ช่วยไปทำแบบนั้นกับคนอื่น อย่ามาทำแบบนั้นกับบิ้วอีกเป็นครั้งที่สาม เพราะบิ้วจะไม่ยอมปริ้นซ์แล้ว จำไว้"

บิวตี้พูดแบบร่ายยาวรวดเดียวจบ ก็มันอัดอั้น และจะไม่ทนแล้ว

พอพูดจบ เธอก็รีบเดินเข้าบ้าน แบบไม่มองหันหลังกลับไปดู ที่ไม่มอง ไม่ใช่อะไรนะ น้ำตามันไหลแล้ว และก็กลัวใจอ่อน ถ้าเผลอไปมองหน้าปริ้นซ์

********************

To be continue