What's the status? [เราเป็นอะไรกัน!] : EP 5
2484 Words
ตอนที่ 5
"ตื่น ๆ ยัยขี้เซา" เธอเป็นอย่างนี้แหล่ะครับ เวลานอน
"หรือจะให้อุ้มลงไป หึ!!"
" ไม่! ไม่! ไม่ได้นะ"
ดูสิครับ ผมแค่แกล้งพูดว่าจะอุ้มแค่นี้ เธอก็รีบดีดตัวขึ้นมา แล้วลุกเปิดประตูรถออกไปอย่างรวดเร็วทันที ผมยิ่งมองเธอก็ยิ่งหลงเสน่ห์เข้าไปทุกทีแล้วนะ
[BEAUTY TALK]
ขณะที่เธอกำลังหลับสบาย กำลังฝันฝันหวานด้วย ก็ฝันถึงจูบของปริ้นซ์นั่นแหล่ะ
อยู่ดี ๆ ก็ได้ยินเสียงปริ้นซ์ เรียก..ให้ตื่น..โอ้ยย!! ง่วงก็อ่า ไม่อยากลุกและตื่นจากฝันเลย
แต่พอได้ยินปริ้นซ์บอกว่า จะอุ้ม ฉันรีบลุกเลยจ้า เพราะรู้จักนิสัยของเจ้าชายปริ้นซ์ดี นางพูดจริง ทำจริง เธอไม่กล้าเสี่ยงด้วยหรอก จากนั้นบิ้วก็รีบออกจากรถ เดินแบบมึน ๆ โต๋เต๋ ๆ ไปมา แล้วก็มานั่งที่โต๊ะประจำนี่แหล่ะค่ะ
วันนี้ เพื่อนๆ ยังไม่มีใครมาเลยสักคน ก็วันนี้ฉันเล่นมาแต่ไก่โห่
ฟุ่บ!
แล้วเธอก็ก้มหน้าลงกับโต๊ะ เพื่อจะนอนต่อ
ส่วนปริ้นซ์จอดรถเสร็จก็กำลังเดินตามเธอมา..
[BEAUTY END]
"ไหวป่าวครับ ท่าจะง่วงมาก ไปเปิดห้องนอนเลยไม๊ โดดเรียนเช้า"
"จะบ้าเหรอปริ้นซ์"
บิ้วตี้แหงนหน้า แล้วทำหน้ายู่ๆ มาคุยกับปริ้นซ์
"อ้าว! ก็เห็นง่วงมาก เป็นห่วง ทีหลังก็นอนเข้าใจไหมครับ คนสวย "
"ก็เพราะใครล่ะ ที่ทำให้นอนไม่หลับ ชิ๊ส์!!"
เธอบ่นพึมพำคนเดียวเบาๆ ซึ่งปริ้นซ์ไม่ได้ยินหรอก
"โอ้ว! วันนี้ วันอะไรวะ คู่จิ้น มากันแต่เช้าเลยคร้าบ!"
ไอ้แม๊กซ์ปากปีจอประจำกลุ่มทักมาแต่ไกล
"ไม่เสือก!! ครับมึง"
"บิ้วตี้สุดสวย เป็นไรวะ ไม่ได้นอนเหรอครับ"
"อืมมม"
"ไอ้ปริ้นซ์ เมื่อคืนมึงไม่ได้ทำอะไรบิวตี้ใช่ไหม?"
"ไอ้สัส!! ปากหมา"
"กูว่าจะโดดเรียน พาบิ้วไปหาที่นอนใกล้ ๆ มหา'ลัย อยู่เหมือนกัน เห็นแล้วสงสารว่ะ"
"ก็ที่คอนโดมึงไงครับ"
ตะกี้ไอ้แม๊กซ์ ลืมตัวพูดออกมา ผมอยากจะตบมันให้หัวทิ่มซะเดี๋ยวนี้เลย เคยบอกพวกมันไปแล้วว่า บิ้วไม่รู้เรื่องนี้ ไม่แน่ใจว่ายัยตัวแสบได้ยินที่ไอ้แมกซ์พูดหรือเปล่า หวังว่าคงไม่ได้ยินนะ เพราะตอนนี้เห็นก้มหน้าฟุ้บหลับบนโต๊ะ เห็นนิ่งเงียบไปนานแล้วด้วย เธอคงไม่ได้ยินหรอก
ผมรีบส่งภาษามือ ให้ไอ้แมกซ์รู้ตัว ทำท่ารูดซิปปาก และก็ท่าปาดคอ
"หมายถึง เงียบปากไปเลย ,ไม่งั้นมึงตาย" แล้วพูดแบบไม่ออกเสียง "ไอ้เหี้ยย!!"
[BEAUTY TALK]
ตะกี้ฉันได้ยินชัดเต็มสองหูเลยจ้าา..
ปริ้นซ์มีคอนโดตั้งแต่เมื่อไหร่? ที่ไหน? ทำไมเธอไม่เคยรู้เรื่องนี้ ไม่ได้การล่ะ ต่อมเผือกทำงาน และเธอก็ต้องรู้ให้ได้
[BEAUTY END]
...
"ตื่นๆ จ่ะ เพื่อนสาว เข้าเรียน" นังโบวี่เขย่าเรียก
ที่จริง บิวตี้ก็ไม่หลับจริง ๆ หรอก แค่พักสายตา ได้ยินที่พวกมันเม้าท์มอยเรื่องเธอทั้งหมดแหล่ะ นังโบวี่กะลิซ่า ส่วนออมสินก็เงียบ กลัวพิกุลทองจะร่วง พูดน้อยเหมือนเดิม น่ารัก ส่วนหนุ่ม ๆ ทั้งสี่ ปริ้นซ์ แมกซ์ อันวา เค ก็คงไปห้องน้ำมั้ง แต่คงไปสูบบุหรี่กันมากกว่า อีพวกสิงอมควัน
"อือๆ ลุกแล้ว"
@หน้าห้องน้ำ
เพี๊ยะ!
" สำหรับมึงไอ้เหี้ยแมกซ์ มึงเผลอพูด เรื่องคอนโดกู" ผมตบหัวไอ้แมกซ์ไปทีหนึ่ง
"ไอ้สัส! กูเจ็บ"
"ดี เจ็บก็ดี แมร่งง! ปากหมานะมึง*
"กูลืมตัวว่ะ โทดทีเพื่อน มึงว่า บิ้วตี้ได้ยินป่าววะ"
"กูจะไปรู้เหรอวะ"
"พวกมึงสองตัว ก็เหมือนกัน อย่าเผลอหลุดพูดเหมือนไอ้แมกซ์มันล่ะ"
"คร้าบบ! / เออ! แมร่ง!! มึงใช้สรรพนาม ตกลงนี่พวกกูก็เป็นหมาเหมือนไอ้เหี้ยแม๊กซ์ไปแล้ว โคตรภูมิใจเลยว่ะ"
ไอ้เค สบถ
...
หลังจากหมดวิชาเรียนในตอนเช้า พวกเราก็ไปกินข้าวกันที่โรงอาหารตามปกติ
"ไหวไม๊! ปริ้นซ์เห็นตาปรือจะหลับตลอดเลย"
"ไหวเจ้าค่ะ คุณชายปริ้นซ์ แค่นี้ ส.บ.ม.ย.ห. นี่ใครค๊ะ"
"อืมม ก็ดี เย็นนี้จะพาไปดินเนอร์ต่อ หวังว่าไม่หลับคาโต๊ะดินเนอร์นะ"
ปริ้นซ์กระซิบที่ข้างหู ได้ยินกันแค่สองคน
แค่ฉันได้ยิน ก็หูผึ่ง ตาสว่าง ลืมง่วงไปเลยจ้าา
"จริงดิ" / "อืมม จะโกหกทำไม"
"อะไรกันอีกค่าา กระซิบการซาบอะไรกันย๊ะ ตุ๊ด..อิจฉานะ"
"ไม่เสือกนะครับ โบวี่คนงาม"
"สามี ทำไมว่าเมียแรงจัง คืนนี้ไม่ต้องเข้าบ้านนะ นอนนอกบ้านไปเล้ยย!"
โบวี่ เมียมโนของปริ้นซ์พูดขึ้น พร้อมกับทำท่าทีกระฟัดกระเฟียด
"โอ๋ๆ เมียครับ สามีผิดไปแล้ว งั้นขอไม่เข้าบ้านตลอดชีวิตนะครับ"
"เชอะ! " โบวี่สะบัดบ๊อบ เดินบิดตูดไปซื้อข้าวทันที
"ไปซื้อข้าวกัน ลิซ่า ออมสิน"
"อืมม ไปดิ"
...
หลังจากกลุ่มสาว ๆ เดินออกไป
"วันนี้คืนปล่อยผี ไงวะไอ้ปริ้นซ์ คืนนี้นัดสาวดาวคณะไหนไปฟันอีกล่ะไอ้หล่อ สัส ๆ"
"น้องปุ๊กปิ๊ก ปีสอง ดาวนิเทศน์"
"เห้ย!! แจ่มว่ะเพื่อน "
"ไอ้สัส!! จะเสียงดังทำไม เดี๋ยวบิวตี้ได้ยิน"
"ตกลง มึงเป็นไรกับบิวตี้ว่ะ กูเห็นมึงหวงจัง กูสงสัยมานานแล้ว เห็นมึงจะทำอะไร ต้องคอยแอบไม่ให้บิ้วรู้ แอบคบกันไม่บอกเพื่อนป่าว"
"ไม่เสือก สักเรื่องจะตายไหม ไอ้แม๊กซ์"
"พวกกูก็สงสัย ไม่ใช่แต่ไอ้แม๊กซ์ตอบมาให้เคลียร์ๆ หน่อยดิวะ มึงทำท่าทางเหมือนผัวแอบหนีเมียไปหากิ๊กนอกบ้านอยู่ได้"
...
แล้วกลุ่มของบิวตี้ก็เดินเข้ามาพอดี
"อ่ะแฮ่มๆ คุยไรกานย่ะ นินทาเมียหราผัวขา"
เสียงนี่คงไม่ใช่ใคร โบวี่เมียทิพย์ของปริ้นซ์เอง
"เออ! วันนี้กูอยากเตะกะเทยว่ะ ไอ้ปริ้นซ์"
ไอ้เคพูดขึ้นลอย ๆ
"จัดเลย กูสนับสนุน"
"ไหนครับ ๆ ไอ้กะเทย คนไหน? เดี๋ยวบอยช่วยกระทืบมันให้"
นังโบวี่พูดทำเสียงเป็นผู้ชายทันที
"ฮ่า ๆๆ ทียังงี้ เป็นผู้ชายเลยนะมึง เพื่อนบอย"
ลิซ่าพูดขึ้น พวกเราเลยขำกันใหญ่ กับอากัปกริยาที่อีโบวี่ทำ
ขณะที่พวกเรากำลังคุยกันอย่างเพลิน พี่เอ็มและกลุ่มเพื่อน ๆ ปี 4 กำลังเดินตรงมายังกลุ่มของพวกเรา
"น้องบิวตี้ครับ วันนี้เย็นเจอกันนะครับ"
"เจอกัน?" อีบิวตี้ งงค่ะ
"ก็สรุปกิจกรรมรับน้องของปี 3 ไงครับ"
"อ๋อ! ค่ะ ค่ะ"
"บิ้ว ไม่ต้อง ปริ้นซ์เตรียมไว้แล้ว"
"ดีครับ ไอ้น้องรหัสสุดหล่อของพี่ วันนี้ก็เข้าประชุมด้วยนะมึง"
"พี่ขอตัวนะครับน้องบิ้วติ้ว และน้อง ๆ ทุกคน"
แล้วพี่เอ็มและกลุ่มเพื่อน ๆ ของเขาเดินออกไป
พอกลุ่มพี่ๆ เดินไปสักพัก
"กูคิดว่า จะได้เห็นมวยคู่เอกซะแล้ว ฮ่า ๆ"
"ถ้ากูไม่เกรงใจว่าเป็นรุ่นพี่หรือพี่รหัสนะ หึ! อาจจะมีแล้ว หน้าตากวนส้นตรีนกูมาก "
"อะไรของปริ้นซ์ ชอบหาเรื่องพี่เค้าตลอดเลย ไม่เห็นพี่เอ็มเขาจะว่าอะไรปริ้นซ์สักหน่อย"
บิ้วตี้พูดดุปริ้นซ์
"แต่ฉั้นอยู่ข้างปริ้นซ์วะ เพราะไม่ค่อยชอบขี้หน้าอีพี่เอ็มนี่เลย ทำเป็นหล่อ ท่าทางกวนตีนสุด"
ลิซ่าเอ่ยสนับสนุน เข้าข้างปริ้นซ์
อยู่ดีๆ ปริ้นซ์ก็ลุกขึ้นพรวด! แล้วก็เดินไป ส่วนแม๊กซ์ เค อันวา ก็ตามไปทันทีเหมือนกัน
"ปริ้นซ์คงโกรธ" ออมสินพูด
เออยัยออมสินดันรู้ดีอีก นาน ๆ ที่นางจะพูดมาสักที บิวตี้เองก็พอดูออกว่าปริ้นซ์ไม่พอใจ
"ผัวฉั้นคงหึงหล่อนล่ะมั้ง"
"อีบ้า! โบวี่ หึงเหิงอะไรกัน พูดไปเรื่อย!"
พอถึงวิชาเรียนตอนบ่าย ปริ้นซ์ไม่ยอมคุยกับฉันเลย ตั้งแต่ลุกออกมา เฮ้อ! อะไรของเค้านักหนา
ข้อความ LINE
Beauty >: เป็นไรค๊าา ..เจ้าชายปริ้นซ์ของบิวตี้
Prince>: [อ่านแล้ว แต่ไม่ตอบ]
Beauty >: ปริ้นซ์!!!!
Prince > : เย็นนี้ ปริ้นซ์จะคุยเรื่องกิจกรรมรับน้องทั้งหมดเอง เสร็จแล้วจะพาไปกินข้าว
Beauty >: เจ้าค่าา คุณชายปริ้นซ์
[เล่นตัวจริงเล้ยย! จะโม...อะไรนักหนา]
[PRINCE TALK]
ยัยตัวแสบเอ้ยย ยังไม่รู้ตัวอีกหรือว่าผมไม่พอใจ
และไอ้เรื่องกิจกรรมอะไรนั่น ผมกับไอ้แม๊กซ์ ไอ้เค ไอ้อันวา และเพื่อน ๆ คนอื่น ๆ ช่วยกันคิด และสรุปกันไว้เรียบร้อยแล้ว ว่าจะต้องมีอะไรบ้าง ผมไม่ให้บิ้วเข้าไปทำเองหรอก งานจิ๊บ ๆ แค่นี้เอง
ผมพอจะรู้มาว่า ไอ้เอ็มมันมีแผนชั่ว แต่เดี๋ยวมึงเจอกูแน่
หลังเลิกเรียน และประชุมเรื่องกิจกรรมรับน้องเสร็จ ผมก็รีบพาบิ้วออกมาเลย
ผมบอกกับไอ้พวกนั้นเรื่องนัดเจอกันคืนนี้เรียบร้อยแล้ว เจอกันหลังจากที่ผมพาบิ้วไปทานดินเนอร์ และส่งเธอกลับบ้าน
เมื่อไปถึงสถานที่ดินเนอร์..
"เซอร์ไพรส์จัง ปริ้นซ์พา บิ้วมาทานอาหารค่ำ สุดแสนโรแมนติค เนื่องในโอกาสอะไรมิทราบเอ่ย"
บิวตี้พูดด้วยความดีใจสุดขีด
"พามากิน ต้องด้วยโอกาสพิเศษเท่านั้นหรือครับ"
"หายโกรธแล้วเหรอ"
บิวตี้พูดพร้อมทำเสียงออดอ้อน และทำตาวิ้ง ๆ ให้ดูน่าสงสาร
"ยัง!"
"เชอะ! สั่งอาหารกินดีกว่า หิวแล้ว"
เธอทำมึนใส่ซะเลย โกรธไรไม่มีเหตุผล ไม่ง้อหรอกนะ
"พี่คะ สั่งอาหารค่ะ เอานี่..บลาๆๆๆๆ"
"หิวเหรอ"
"อืมม หิว "
"พูดกับปริ้นซ์ดี ๆ หวาน ๆ ให้เป็นบ้างได้ไหม"
"แล้วทีปริ้นซ์ล่ะ ว่าแต่เค้า"
"ครับ ปริ้นซ์ขอโทษครับ ที่พูดจาไม่ดี"
"ไม่เป็นไรค่ะปริ้นซ์ขา บิ้วไม่ถือค่า"
เราสองคนพูดจากวนประสาทกันอย่างนี้ ตั้งแต่เด็กแล้ว เป็นเรื่องธรรมดามากค่ะ
ระหว่างที่เรานั่งรออาหาร
...
"บิ้วส์"
"จ๋าปริ้นซ์"
บิวตี้ยังกวนปริ้นซ์อยู่
"เรื่องเมื่อวาน เอ่อ..."
อ้าว! อยู่ดี ๆ ก็คุยเรื่องนั้น พอปริ้นซ์เริ่มเอ่ยถึงเรื่องเมื่อวาน บิวตี้ก็เริ่มตัววูบวาบอีกแล้ว มีปลั๊กชาร์ตแบตเตอรี่แถวนี้ไหมค่ะ แบตเตอรี่เธอจะหมดอีกแล้ว
"ที่ปริ้นซ์จูบ ปริ้นซ์ขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจ อารมณ์มันพาไป"
พอปรินซ์พูดจบ แบตเตอรี่ในตัวของเธอหมดลงทันที เธอนั่งนิ่งตาย และลืมหายใจไปชั่วขณะ
ปริ้นซ์บอกขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ อารมณ์พาไป แล้วอารมณ์ไหนพาเขาไปล่ะไอ้อสูรปริ้นซ์
ถ้าความหมายที่เธอคิดได้ตอนนี้ คือ ปริ้นซ์ไม่ได้คิดอะไรกับฉันเลยใช่ไหม?
[ไอ้บ้า! นั่นมันจูบแรกนะโว้ยย! เธอด่าเขาในใจ]
"อืม.. ปริ้นซ์ ไม่ได้คิดอะไรก็ดีแล้ว บิ้วก็ไม่ได้คิดอะไรกับไอ้จูบนั่นเลย ทีหลังก็อย่าลืมตัว ทำแบบนั้นอีก"
พอตั้งสติได้ เธอเลยรีบพูดออกมา ไม่อยากให้เราอึดอัดกันทั้งคู่
[PRINCE TALK]
ที่ผมต้องพูดแบบนั้นออกไป ผมโกหกครับ แต่หลังจากพูดไปแล้ว ผมมองสีหน้าของบิ้ว เธอเหมือนจะร้องไห้ ผมเห็นเธออึ้ง เมื่อได้ยินสิ่งที่ผมพูด และเธอก็ตอบกลับผมมา ผมว่าที่เธอตอบแบบนั้น ก็คงเพราะผมพูดแบบนั้นกับเธอก่อนมากกว่า ผมไม่เชื่อว่าบิ้วจะไม่คิดอะไรตามที่พูดออกมา ทำไมผมจะดูเธอไม่ออกล่ะครับ
ผมพูดไปแบบนั้น ผมมีเหตุผลนะครับ เหตุผลที่เห็นแก่ตัวของผมนั่นแหล่ะ ผมเป็นผู้ชายเจ้าชู้ แล้วถ้าบอกว่าคิดอะไรกับบิ้วไปในตอนนี้ ซึ่งผมก็ยังมีนิสัยที่ ไม่ลด ไม่ละ ไม่เลิก เรื่องเพศสัมพันธ์แบบมั่ว ๆ เลยครับ แล้วยังงี้ คนที่เสียใจก็บิ้วนั่นแหล่ะ
ผมยอมให้เธอโกรธผมไปก่อน และถ้าผมพร้อมที่จะหยุดตอนไหน ผมนี่แหล่ะจะทำให้เธอมีความสุขที่สุดครับ
และแล้วมื้อค่ำที่ตอนแรกเหมือนกำลังจะไปได้ด้วยดี หลังจากที่สองคนคุยกันเรื่องนั้น
บรรยากาศมันช่างเงียบสงัด บิ้วทานอาหาร และพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด แต่มันไม่ปกติครับ ผมอยู่กับเธอมาตั้งแต่เด็กแล้ว ผมดูออกหมดล่ะ
[Prince End]
...
"ถ่ายรูปกันป่าว"
"อืมม เอาดิ"
เธอขอผมถ่ายรูป เพราะเธอชอบถ่ายรูปและเก็บรูปภาพไว้เสมอ
"โพสต์ได้ป่ะ ถามก่อน เดี๋ยวแฟนคลับปริ้นซ์จะเข้าใจผิด แต่ไม่ดีกว่าเนอะ"
"โพสต์ได้ ปริ้นซ์ไม่ได้แคร์ใครอยู่แล้ว"
"อืมม เนอะ! ปริ้นซ์ไม่เคยแคร์ความรู้สึกของใครอยู่แล้วนี่นา"
ผมได้ยินประโยคนี้ มันโคตรจุกเลยครับ ผมอย่างแคร์บิ้วเลยครับ อยากจะบอกเธอมากเลย
"วิว สวยดีนะปริ้นซ์ มองไปแล้วรู้สึกดี"
"ชอบเหรอ จะพามาบ่อย ๆ ดีไหมครับคนสวย"
"ชอบ แต่ไม่ดีกว่า บิ้วมีแฟนแล้วค่อย มากับแฟนดีกว่า"
สาบานนะครับ ว่าเธอพูดจริง ๆ ไม่ได้พูดออกมาเพื่อประชดผม คิดเหรอว่า ชาตินี้ ผู้ชายคนไหนจะได้เข้าใกล้เธอ ไม่มีวัน ผมไม่ยอมเด็ดขาด ก็เธอเกิดมาเพื่อผมไง ผมพยายามข่มอารมณ์สุด ๆ แล้วก็นั่งเงียบ
"พรืดดดดดดดดดด"
โทรศัพท์ของผมสั่น
"เออ ยังไม่เสร็จ แค่นี้นะ"
ผมรีบพูดและตัดบท เมื่อไอ้แม๊กซ์ปากหมา มันโทรมาตาม
เมื่อทานอาหารกันเสร็จแล้ว ผมก็ขับรถมาส่งบิ้วที่บ้าน ผมมองเธอเดินเข้าบ้าน แบบหน่วง ๆ นิด ๆ แต่ก็แป๊ปเดียว นี่แหล่ะผม เพราะตอนนี้ มันได้เวลาลากไส้แล้วครับ และเพื่อน ๆ ก็ผมรออยู่ !!!
**********************
ร้ายนะคะคุณชายอสูรปริ้นซ์ สงสารบิวตี้อ่าาา
สวยๆ อย่างบิ้วตี้ อย่าแคร์ค่า..อีปริ้นซ์ เห็นแก่ตัว จะด่ายังไงดี
To be continue
- Writer
