ซ่อนรักวิศวะ

บทที่5 ปุ้มปุ้ยVSเด็กวัด

​

บทที่5

ปุ้มปุ้ยVSเด็กวัด

3ปีผ่านไป

หลังจากที่ฉันต้องแบกท้องกลับมาบ้านนอกฉันยอมรับว่าฉันทั้งเครียดทั้งอายคนในหมู่บ้านเพราะฉันเลิกและตัดขาดกับแฟนเก่าไปแล้วแถมทางนั้นก็ปฏิเสธต่อหน้าชาวบ้านว่าเด็กในท้องไม่ใช่ลูกของเขาชาวบ้านเลยยิ่งมั่นใจว่าฉันมั่วผู้ชายจนไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อของเด็ก โชคดีที่ครอบครัวฉันไม่ถามเลยพ่อฉันบอกว่า ไม่ต้องบอกหรอกว่าใครเป็นพ่อของเด็กเพราะถ้าเกิดพ่อรู้คงศพไม่สวย

ตลอดเวลาที่ฉันอยู่บ้านโคกสะอาดตาคุณอาเมศก็แวะเวียนมาหาและเล่นกับลูกสาวฉันเป็นประจำ ใช่แล้วค่ะฉันได้ลูกสาวมีนามว่าปุ้มปุ้ย เธอเป็นเด็กที่ซนมาก ดื้อมาก แต่ก็ยังคงความน่ารักตามวัยไว้ให้ฉันได้ชื่นใจที่สำคัญอาเมศรักปุ้มปุ้ยมากลงเวรมาก็ต้องมารับไปซื้อขนมหน้าบ้านทุกวันแต่เธอคงไม่รู้ว่านั่นคือคุณปู่ของตัวเอง

วันนี้เป็นวันที่ฉันต้องเดินทางกลับกรุงเทพฯ เพื่อกลับไปทำงานและอยู่กับความเป็นจริงสักทีการที่ฉันอยู่บ้านนอกมันสร้างคำถามให้กับลูกมากว่าสรุปแล้วใครเป็นพ่อของแก

"แม่คะ แม่ขา บ้านที่กรุงเทพฯ มีอีสีนวลไหมคะ"

"ไม่มีค่ะแต่ปุ้มปุ้ยคุยกับศรีนวลได้ตลอดเวลานะ แม่ติดกล้องวงจรไว้ให้แล้ว"

"ค่ะ^^"

เด็กน้อยไร้เดียงสานั่งที่ประจำของตัวเองเธอไม่รู้ว่ากรุงเทพฯ จะไกลแค่ไหนตลอดทางก็หลับๆ ตื่นๆ ไม่มีงอแงเลย เป้ยขับรถมาจอดอยู่หน้าบ้านเช่าที่เธอเคยอยู่แม้จะนานหลายปีที่เธอไม่ได้มาแต่กระแตก็คอยดูแลบ้านให้เป็นอย่างดี

"ปุ้มปุ้ยคะถึงแล้วค่ะ"

สาวน้อยลุกขึ้นมามองรอบๆ บ้านแม้จะมีพื้นที่ใช้สอยแต่ก็คงไม่เพียงพอต่อการเล่นสกูตเต๊อร์ที่ปู่เมศซื้อให้ ของเล่นชิ้นใหม่ที่ปุ้มปุ้ยสุดรักสุดหวงแหน เป้ยมองหน้าลูกสาวแล้วพอเดาออกว่าเด็กน้อยต้องการอะไรบ้านของเธออยู่ติดวัดในวัดมีพื้นที่กว้างมากพอเหมาะสำหรับเล่นสกู๊ตเตอร์ไว้พรุ่งนี้เช้าใส่บาตรเสร็จเธอจะลองขออนุญาตหลวงตาอีกที

ครืดดด ครืดดด

นี่ก็เป็นเวลาห้าทุ่มแล้วแต่ปุ้มปุ้ยก็ยังไม่หยุดเล่นสกู๊ตเตอร์คนเป็นแม่ขับรถเดินทางมาหลายชั่วโมงเริ่มเหนื่อยล้าจนตาจะปิดแต่ลูกสาวก็พลังเหลือล้นเล่นไม่เลิก

"แม่คะ แม่ขา มาเล่นกันค่ะ"

"ไม่ไหวแล้วค่ะแม่ง่วงนอนมากเราไปนอนกันเถอะปุ้มปุ้ยไว้พรุ่งนี้แม่พาไปเล่นที่วัดนะคะ"

"เฮ้อ แม่คะ แม่ขาไม่เก่งเลย ไม่สวยด้วย" ปุ้มปุ้ยสะบัดไปอีกทางอาการนี้คืองอนอย่างจริงจัง

"มันดึกแล้วค่ะเป็นเด็กต้องนอนแล้วรู้ไหมไว้พรุ่งนี้ค่อยไปเล่นเดี๋ยวแม่พาไปเล่นที่ลานวัดโอเคไหมคะ"

"ก็ได้ค่ะ" ปุ้มปุ้ยลากสกู๊ตเตอร์ไปเก็บไว้ข้างที่นอนก่อนจะปีนขึ้นไปนอนบนเตียงขนาดเวลานอนยังต้องนอนกับสกู๊ตเตอร์คู่ใจเลย "ตบก้นปุ้มปุ้ยด้วยค่ะแม่คะ แม่ขา"

"ค่ะคนสวยของแม่"

"โน คนสวย คนเท่ คนเก่งค่ะ^^"

"โอเคค่ะ คนสวย คนเท่ คนเก่ง"

วันต่อมา

สองแม่ลูกตื่นแต่เช้าเพื่อมาใส่บาตรด้วยกันโชคดีที่กระแตจัดการซื้อกับข้าวและขนมเอาไว้แล้วแต่กระแตมีคิวทำผมตอนเช้าจึงไม่ได้ออกมาเล่นกับหลานสาวคนสวย

ครืดดด ครืดดด

ปุ้มปุ้ยไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างตื่นเช้ามาก็หยิบสกู๊ตเตอร์ออกมาเล่นหน้าบ้านไปยังบ้านของกระแตแล้วก็วนกลับมาจนเสียงตะโกนดังมาจากด้านหลังเด็กน้อยรีบเบรกดัง เอี๊ยดด สายตาจดจ้องมองเจ้าของเสียงด้วยความโมโห

ครืดดด ครืดดด

​

"ลูกพี่เร็วๆ หน่อยหลวงตาเดินไปโน่นแล้ว"

"เออ"

ปุ้มปุ้ยมองเด็กวัดสองคนเดินผ่านไปคนตัวเล็กแกะขนมที่ญาติโยมใส่บาตรส่วนคนตัวสูงมากเลือกขนมใส่อีกย่าม เมื่อสองคนนั้นเดินผ่านไปเธอจึงขับสกู๊ตเตอร์ตามมา

ครืดดด ครืดดด

"ลูกพี่มีเด็กตามมาด้วยว่ะ"

ทั้งสองหยุดเดินแล้วหันมามองปุ้มปุ้ยเด็กตัวเล็กรีบเปลี่ยนสีหน้ายิ้มให้เพราะกลัวถูกจับทุ่มก็ตัวเธอเล็กนิดเดียว สองหนุ่มจึงหันกลับไปแล้ววิ่งตามหลวงตาจนถึงบ้านของเธอ

ครืดดด ครืดดด

"ปุ้มปุ้ยมาใส่บาตรลูก"

"ค่ะ แม่คะ แม่ขา"

สองแม่ลูกเตรียมใส่บาตรด้วยกันเป้ยไม่ได้สนใจว่าตอนนี้มีชายหนุ่มกำลังยืนมองเธอกับลูกสลับกันไปมาแต่ปุ้มปุ้ยยังคงจ้องมองหน้าคนตัวสูงจนผู้เป็นแม่มองตาม

"พี่เป้ยเด็กคนนี้...." ปริญญ์ทำหน้าตาเหลอหลามองทั้งสองคนไม่รู้พี่สาวคนสวยไปแอบมีลูกเมื่อไหร่แล้วมีลูกกับใครหายไปสามปีกว่ากลับมาพร้อมเด็กตัวเล็กนี่หมายความว่ายังไง

"ไม่เกี่ยวอะไรกับนายอย่ามายุ่งกับลูกฉัน"

"ก็ว่าอยู่โปรอย่างผมไม่มีพลาดอยู่แล้ว ไงเจ้าหนูเอาขนมไหม"

"โน บาป! ของพระ" เด็กน้อยสวนกลับไม่พอยังยืนจ้องหน้าปริญญ์ตาไม่กะพริบ

"โห ปากแจ๋วใช้ได้เลยนี่บ้านพี่เหรอไว้ว่างๆ ผมแวะมาหานะ"

"ไม่ต้อง ฉันไม่มีเวลาว่างมานั่งคุยกับใคร หลวงตาคะให้พรเถอะค่ะ"

"อายุวัณโณสุขังพลัง"

"สาธุค่ะ สาธุขา" ปุ้มปุ้ยตอบเสียงดังฟังชัดแต่เป็นคำตอบที่ทำให้หลวงตายิ้มจนตาหยี ท่านหยิบสร้อยพระออกมาจากจีวรแล้วส่งให้ปุ้มปุ้ย เด็กน้อยรับมาก็รีบใส่ทางหัวจากนั้นก็ก้มกราบจนก้นโด่งขึ้นมา

"ไปเล่นที่วัดได้นะมีของเล่นเยอะเลย"

"ขอบคุณค่ะ ขอบคุณขา"

หลังจากที่หลวงตาเดินผ่านไปปริญญ์ก็เดินมายืนมองหน้าปุ้มปุ้ยด้วยความสงสัยใบหน้าของเด็กคนนี้คุ้นมากแต่เขานึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน

"มองทำไมไอ้เด็กวัด!" ปุ้มปุ้ยชี้หน้าแถมทำหน้าตาเอาเรื่องสุดๆ เธอทนมานานแล้วเด็กวัดคนนี้มองหน้าเธออยู่ได้

"โอ้ พี่ดูลูกพี่ด่าผมสิ!"

"สมน้ำหน้าไปค่ะปุ้มปุ้ยไปกินข้าวกัน"

"แบร่!!!"

------------------------------------------

โธ่ ไอ้เด็กวัด ฮ่าๆๆ

​