ตอนที่ไม่มีชื่อ
1144 Words
4
ความคิดที่จะจัดการกับพิมลวัลย์เหือดหายไปทันที เมื่อเห็นร่างของสองแม่ลูกที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ โดยลำแขนบางโอบกอดรัดร่างของหนูน้อยไว้แนบอก นอนหลับอยู่บนเก้าอี้ทั้งสองคน โดยด้านข้างของเก้าอี้มีกระเป๋าใบใหญ่และใบขนาดกลางอย่างละหนึ่งใบวางอยู่ ปกรณ์ไล่สายตาไปตามใบหน้านวลยามหลับใหล ดวงตาทั้งสองข้างของเธอหลับพริ้ม คิ้วเรียวโก่งได้รูป จมูกโด่งรั้นเชิดนิดๆ อุปนิสัยน่าจะไม่ยอมใครง่ายๆ ริมฝีปากบางได้รูปหยักสวยสีชมพู ทุกส่วนของใบหน้าของเธอช่างถูกจัดวางอย่างเหมาะเจาะ
ชายหนุ่มยืนพิจารณาพิมลวัลย์อยู่หลายนาที ผู้หญิงคนนี้ยิ่งมองยิ่งสวย เขาพยายามนึกว่าเคยเจอผู้หญิงคนนี้หรือเปล่า เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันตอนไหน แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก เขาไม่แก่จนหลงๆ ลืมๆ สาวที่เคยนอนข้างกาย หรือสาวที่เคยกกกอดแนบชิดสักคนเดียว ‘เคยนอนกันตอนไหนวะเนี่ย?...นึกไม่ออกสักที’ ปกรณ์บ่นในใจ หรืออาจจะเป็นไปได้ว่าเคยหลับนอนกันยามที่เขาเมาไม่ได้สติ แต่ไม่น่าจะเป็นไปได้ เพราะเขาไม่เคยดื่มจนสติขาดขนาดนั้นสักครั้งเดียว
สายตาของเขาเลยมองมาที่หนูน้อย หน้าตาน่ารักน่าชัง รูปร่างอวบ ผิวขาวอมชมพู ที่พวงแก้มของหนูน้อยมีสีชมพูเล็กน้อยกระจายไปทั่ว ผมสีน้ำตาลเข้ม จมูกของหนูน้อยโด่งเล็กน้อย ริมฝีปากสีชมพูสดเรียวเล็ก ทำให้ใบหน้าของหนูน้อยน่ารักมากยิ่งขึ้น ปกรณ์มองหน้าหนูน้อยนิ่ง ก่อนจะเอื้อมมือหมายจะจับที่พวงแก้มอย่างคนละเมอ
พิมลวัลย์ขยับตัวอย่างเมื่อยขบ ก่อนจะปรือตาขึ้นอย่างช้าๆ ภาพแรกที่เธอเห็นคือภาพของชายหนุ่มที่เธอมาทวงสิทธิ์ของความเป็นพ่อให้กับหนูน้อยในอ้อมกอดคนนี้ กำลังยืนดูเธอกับลูกอยู่ และเห็นมือของเขากำลังจับที่พวงแก้มของศิริกาญจน์ เธอจึงปัดมือของเขาออกอย่างแรง เพราะนึกว่าปกรณ์จะมาทำร้ายลูกของเธอ
“ทำอะไร?”
“ไม่ได้นึกพิศวาสอะไรขึ้นมาหรอก...แค่จะปัดยุงที่แก้มเด็กคนนี้เท่านั้น” ปกรณ์แก้ตัว พิมลวัลย์ลุกขึ้นยืนโดยมีร่างของหนูน้อยกอดกระชับไว้ในอ้อมแขน
“จะไปกันหรือยัง?...ฉันกับลูกคอยคุณนานแล้วนะ”
“นี่เธอกะจะย้ายสำมะโนครัวมาอยู่บ้านฉันเลยหรือไง?...ถึงได้เตรียมเสื้อผ้ามาพร้อม...เธอนี่แผนสูงนะ...เอาเด็กมาเป็นข้ออ้าง รู้ทั้งรู้ว่าฉันไม่เคยนอนกับเธอ เด็กคนนี้ก็ไม่ใช่ลูกของฉันด้วย”
“รอผลตรวจดีเอ็นเอก่อนเถอะ แล้วคุณจะรู้ว่าเด็กคนนี้ใช่ลูกคุณหรือไม่...ถ้าไม่ใช่ฉันยินดีทำทุกอย่าง เพื่อเป็นการไถ่โทษที่มาหยามหน้าคุณในวันนี้” พิมลวัลย์พูดเสียงหนักแน่น
“เธอพูดเหมือนจะมั่นใจว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของฉัน”
“ใช่!!...จินนี่เป็นลูกของคุณ ที่เกิดจากความมักง่าย รักสนุกของผู้เป็นพ่อ พอแม่ของจินนี่หมดความหมาย เป็นผู้หญิงไร้ค่าในสายตาของคุณ คุณก็ถีบหัวส่งให้ไปเผชิญหน้ากับความโหดร้าย โดยที่คุณไม่รู้สึกกับการกระทำของคุณเลยแม้แต่นิดเดียว”
“คำพูดที่เธอพูด มันเหมือนกับว่าเธอไม่ใช่แม่ของจินนี่เลยนะ”
“ฉันเป็นแม่ของจินนี่...เป็นผู้หญิงที่คุณไข่ไว้แล้วก็ทิ้งไป แต่ที่ฉันพูดเมื่อกี้ ฉันพูดเปรียบเปรยให้คุณฟังต่างหาก หรือไม่จริง...คุณทำแบบนี้กับผู้หญิงมานับไม่ถ้วนแล้วไม่ใช่หรือ?” พิมลวัลย์พูดแก้ตัวก่อนที่ปกรณ์จะจับผิดเธอได้อีก
“เหรอ?...ฉันเพิ่งรู้ตัวนะเนี่ยว่าฉันเคยทำไม่ดีกับผู้หญิงไว้เยอะ ผู้หญิงที่ฉันหลับนอนด้วยต่างพอใจกับเงินที่ฉันมอบให้ ไม่เคยมีใครมาเรียกร้องอย่างเธอเลยสักคน และอีกข้อที่ฉันสงสัย...ฉันจำได้ว่าผู้หญิงที่ฉันนอนด้วยทุกคน ฉันป้องกันตัวเองอย่างดี ไม่น่าจะไข่ทิ้งไว้ได้นะ หรือว่าเครื่องป้องกันของฉันมันจะรั่วเมื่อนอนกับเธอ...แต่ฉันนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าเคยนอนกับเธอตอนไหน?...เมื่อไหร่?...เธอพอจะทบทวนความจำของฉันหน่อยได้หรือเปล่า?...เล่ามาทีซิว่าเราเจอกันครั้งแรกที่ไหน?” ปกรณ์พูดข้อข้องใจของเขาให้กับพิมลวัลย์รับรู้ ก่อนจะถามคำถามที่เธอไม่สามารถตอบได้ เพราะเขาและเธอไม่เคยพบเจอกันมาก่อน
“ฉันลืมเรื่องเลวร้ายที่เข้ามาในชีวิตของฉันไปหมดแล้ว...ลืมว่าเคยเจอคุณที่ไหน...เมื่อไหร่ เหมือนกับที่คุณลืมฉันยังไงล่ะ” พิมลวัลย์ย้อนกลับ
“เอาเป็นว่าเราสองคนต่างคนต่างลืมว่างั้นเถอะ...ดีจริงๆ เลยนะ...เธอบอกว่าเธอลืมอดีตที่ฉันเคยทำไว้กับเธอ แต่เธอไม่เคยลืมว่าฉันเป็นพ่อของลูกเธอ...มันขัดๆ ยังไงพิกลอยู่นะ” ปกรณ์พยายามจับผิดคำพูดของหญิงสาวตรงหน้า มีหรือที่พิมลวัลย์จะจนแต้ม
“อดีตที่แสนเจ็บปวดถูกลบออกไปจากความทรงจำของฉัน เพื่อที่จะได้ไม่รู้สึกเจ็บกับการกระทำของคุณจนเมื่อรู้ว่ามีจินนี่ก่อกำเนิดในร่างกายของฉัน ผู้หญิงที่มีชายเพียงคนเดียวที่ได้สัมผัสร่างกาย คุณคิดว่าเหตุผลข้อนี้มากพอหรือเปล่าที่ทำให้ฉันมั่นใจว่าจินนี่เป็นลูกของคุณ เพราะฉันไม่เคยนอนกับผู้ชายคนไหน นอกจากคุณ...คุณคนเดียวเท่านั้นคุณปกรณ์” พิมลวัลย์พยายามหาข้อแก้ตัวอีกครั้ง และรู้สึกว่าครั้งนี้คำพูดของเธอจะทำให้เขาชะงักไปทันที
“ถ้าเธอมั่นใจว่าจินนี่เป็นลูกของฉัน...ได้!!...งั้นเราจะมาพิสูจน์กัน เธอกับลูกไปอยู่ที่บ้านฉัน แต่ไปอยู่ในฐานะของผู้อาศัยเท่านั้นนะ...ฉันจะให้เธอกับลูกอยู่ที่เรือนหลังเล็ก จนกว่าทุกเรื่องจะเรียบร้อย ถ้าผลตรวจออกมาแล้วฉันไม่ใช่พ่อของเด็กคนนี้ เธอเตรียมตัวรับโทษได้เลย” เขาพูดเสียงเข้ม จ้องมองดวงตาคู่สวยที่แข็งกร้าวไม่แพ้เขาอย่างไม่วางตา ปกรณ์รู้สึกได้ว่าผู้หญิงคนนี้กำลังปิดบังอะไรเขาบางอย่างอยู่ และนั่นเป็นคำตอบที่เขาต้องค้นหาให้ได้
- Writer
