ด้านในเรือนหลอมโอสถมีเสียงเบาๆของการขยับสิ่งของและลิ้นชักเก็บสมุนไพร ผ่านไปราวสองเค่อก็เริ่มมีกลิ่นสมุนไพรพัดโชยออกมาตามลม
หน้าประตูใหญ่ คนเฝ้าประตูมองดูด้วยความลังเลมองดูคลับคล้ายคลับคลาแต่ก็ยังไม่แน่ใจนักเพราะเครื่องแต่งกายล้วนเต็มไปด้วยฝุ่นดินจับเป็นปื้นๆ ไปทั่วทั้งชุดแม้แต่ใบหน้ายังมี คนลงจากหลังม้าแล้วเดินขึ้นมาหยุดเบื้องหน้าจึงกระพริบตามองดูอีกครั้ง ทั้งหมดเป็นชายหนุ่มหลายคนม้าที่พวกเขาใช้เป็นม้าที่สูงใหญ่ไม่เหมือนกับที่ชาวบ้านทั่วไปจะใช้กัน มองแล้วก็เหมือนม้าที่เจ้าเมืองใช้อยู่ คนที่เดินนำหน้ามาคือเจียจือสิงหรือคุณชายเจีย เขาเคยมาที่จวนแล้วจึงตรงมาจากนอกเมืองทันทีโดยไม่ได้หยุดแวะชำระล้างร่างกายเสียก่อน ไม่น่าแปลกที่คนเฝ้าประตูจะจำไม่ได้
“ไปเรียนคุณหนูเฉิน ข้าคุณชายเจียและคุณชายเซี่ยกลับมาแล้ว”
“อ๋อ ขอรับ อภัยที่เสียมารยาท บ่าวจำไม่ได้ทำให้ไม่แน่ใจว่าท่านเป็นคนที่จวนเรารู้จักหรือไ
