รอบบริเวณร่มรื่นไปด้วยต้นไม้และไม้ดอกบางชนิดที่เริ่มออกดอก นี่คือความพยายามของท่านพ่อแม้ว่าจะย้ายมาอยู่กานลู่ท่านก็ยังคงมีความคิดเช่นเดิม มีบุตรสาวต้องอ่อนโยนเช่นดอกไม้ (ข้ายอมเฉพาะเวลาอยู่กับท่านเท่านั้นเจ้าค่ะ ท่านพ่อ) นางพาเขาออกมานั่งลงที่โต๊ะหินกลางสวน
“ที่นี่คงเหมาะที่เราจะคุยกัน ท่านพี่เซี่ยมีอะไรก็พูดมาได้เลย”
“ข้า ข้าขอโทษ”
“ท่านขอโทษข้าด้วยเรื่องอันใดเจ้าคะ”
“ที่ผ่านมาข้าโกหกเจ้า ทั้งเรื่องอาชีพและชื่อของข้า แต่ข้ามีความจำเป็นไม่อาจใช้ชื่อแซ่ที่แท้จริงในการเดินทางได้จริงๆ”
เฉินหมิงเยว่มองดูบุรุษตัวโตที่ยามนี้ก้มหน้าไม่มองนาง ท่านเป็นผู้ใหญ่กว่าข้าช่วยพูดให้จบให้ข้าเข้าใจได้ไหมเจ้าคะไม่ใช่พูดแล้วนิ่งข้าจะทราบได้อย่างไรว่าท่านต้องการสื่อถึงสิ่งใดแน่
“ฮิฮิ”
นางอยากจะขำให้ตายแต่ก็เกรงใจอีกฝ่ายที่ดูตั้งอกตั้งใจขอโทษ อีกฝ่ายที่ได้ยินเสียงที่ไพเราะของนางเป็นเสียงหัวเราะแทนที่จ
