เช้าวันนี้ต่างจากทุกๆ วันที่พัทธิราได้อยู่ในการควบคุมของลูคัส ความสงบเงียบนั้นถูกแทนที่ด้วยเสียงดังของใครหลายคนที่ตะโกนสื่อสารกัน รวมทั้งเสียงรถยนต์หลายคันที่ขับเข้าออก เพราะวันนี้เป็นวันที่เธอจะได้กลับบ้าน พัทธิราตั้งสติและสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะรูดซิบกระเป๋าใบสุดท้ายที่เธอต้องนำกลับไปด้วย
“เก็บของเรียบร้อยแล้วใช่ไหมครับคุณแพท” แดนเคาะประตูห้องและถามพร้อมกับมองไปรอบๆ ห้องที่ของใช้ต่างๆ ไม่มีวางอยู่แล้ว
“ค่ะ”
“งั้นผมยกขึ้นรถเลยนะครับ”
“ค่ะ กรงแมวไม่ต้องนะคะ เดี๋ยวแพทยกไปเอง” เธอพูดจบก็แอบมองไปที่ประตู มีคนเดินเข้ามายกของแต่ไม่มีลูคัส คนที่ตอนนี้เธออยากให้เข้ามาในห้องมากที่สุด สามวันที่ผ่านมา หลังจากเขาบอกว่าเธอจะได้กลับไปใช้ชีวิตของเธอ เธอดีใจจนแทบจะรอไม่ไหว แต่เวลาสามวันที่เธอควรจะนับถอยหลังรอความเป็นอิสระอย่างมีความสุข เธอกลับไม่รู้สึกแบบนั้นมากเท่าไหร่นัก ความดีใจของเธอลดลงเรื่อยๆ
