ตอนที่ 7 นายหญิงใหญ่ไร่ศิลา
1387 Words
ศิลาออกจากห้องทำงานตรงลงมาที่ชั้นล่างของบ้านก็เห็นเหมยเหมยนั่งทานข้าวอยู่ตรงโต๊ะกลางบ้าน
"ออกไปนอกบ้านให้หมด" เสียงเข้มเอ่ยขึ้นเสียงดัง ทั้งการ์ดทั้งแม่บ้านในบริเวณนั้นถึงรีบพากันออกจากบ้านไปจนหมด ศิลาเองถึงเดินตรงเข้าไปหาร่างเล็กที่นั่งทานข้าวอยู่แบบไม่หันมาสนใจเขาสักนิด "เงยหน้าขึ้นมา" เสียงเข้มเอ่ยเพียงแค่นั้นเหมยเหมยก็วางช้อนในมือ รีบหยัดตัวลุกจะเดินหนีไป แต่กลับโดนศิลาเดินตามรั้งตัวเข้ามากอดไว้
"อะไรเนี่ย มาหงุดหงิดอะไรใส่ฉัน ฉันไม่ใช่ลูกน้องคุณนะ"
"ใส่กางเกงหรือยัง ถึงได้มานั่งอยู่กลางบ้านแบบนี้"
"จะยุ่งอะไรด้วย"
"เหมยเหมย" เมื่อศิลาเรียกชื่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง เหมยเหมยถึงดึงเสื้อขึ้นให้เขาได้ดู
"ใส่แล้วนี่ไง ไม่ใส่ใครมันจะลงมานั่งอยู่กลางบ้าน"
"ก็แค่นั้น จะกวนให้ได้อะไร"
"แล้วจะมาหงุดหงิดทำไม เป็นผัวเหรอ"
"ก็อยากเป็นอยู่เหมือนกัน แต่ใครมันบดก้นใส่แล้วหนีลงมาล่ะ"
"เห็นว่าใส่แล้วก็ปล่อย" เหมยเหมยพยายามจะผละตัวออกจากการกอบกุมของอีกคนแต่ศิลาเองกลับยิ่งรั้งร่างสวยเข้าหาตัวจนแนบชิดกัน
"จะไปไหน"
"โรมบอกว่าจะพาไปดูสวนดอกไม้ในไร่ จะไปหาโรมหลังบ้าน"
"ไอ้โรม?"
"โรม ไม่ใช่ไอ้โรม"
"จะเรียกไอ้โรม จะทำไม"
"ก็แล้วแต่คุณสิ ปล่อยสักที" เหมยเหมยพูดจบก็สะบัดตัวออก ก่อนจะรีบเดินหนีศิลาไปทางด้านหลังบ้าน แต่ศิลาเองก็ยังเดินตามเธอมาไม่หยุด
"แล้วไปสนิทอะไรกับมัน"
"ก็มีโรมคนเดียวที่ไม่ยืนเอามือกุม... " เหมยเหมยพูดไม่ทันจบก็รีบหันมามองหน้าศิลา เมื่อเห็นว่าศิลาจ้องเธออยู่ เธอถึงยอมหยุดพูดไป "จะไปสนิทกับใครได้ล่ะ พูดกับใครก็ไม่มีใครพูดด้วย แม่บ้านก็เดินหนี การ์ดคนอื่นก็เอาแต่ยืนก้มหน้า มีแค่โรมคนเดียวที่ยอมคุย" เหมยเหมยพูดพลางเดินไปสวนหลังบ้านที่โรมกำลังเตรียมรถกอล์ฟรอเธออยู่
"นายหญิง ทางนี้ครับ" เสียงโรมเอ่ยบอกกับเหมยเหมยพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะต้องหุบยิ้มไปทันทีที่เห็นผู้เป็นนายเดินตามมาติดๆ
"นายหญิง? ใครสถาปนาให้มึง" ศิลาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าโรม พูดถามออกมาด้วยน้ำเสียงติดหงุดหงิด
"..."
"แล้วทำไมจะเรียกไม่ได้คะ" เมื่อโรมเงียบ เหมยเหมยถึงเป็นคนพูดแก้ต่างขึ้นมาให้
"ฉันไม่ได้อนุญาต"
"มันปากของโรม พ่อเลี้ยงจะไปอนุญาตอะไร นั่นมันสิทธิ์ของโรมไม่ใช่หรือไง"
"เหมยเหมย"
"ศิลา"
"นี่หนูเรียกฉันแค่ชื่อเหรอ"
"จะทำไมล่ะ จะบอกว่าไม่อนุญาตด้วยหรือไง"
"ไม่ได้พูดแบบนั้น หนูจะขึ้นเสียงใส่ฉันทำไม" เพราะเหมยเหมยเริ่มพูดเสียงดังใส่ ทั้งยังชักสีหน้า จากเดิมที่หน้าเหวี่ยงใส่เขาอยู่แล้วก็ยิ่งเหวี่ยงขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า จนศิลาเองต้องเป็นฝ่ายพูดเสียงเบาลง
"ทีคุณยังเรียกฉันแค่ชื่อเลย"
"ก็ฉันอายุเยอะกว่า ฉันย่างสี่สิบแล้วเหมยเหมย จะให้เรียกว่าอะไร"
"ก็น้องสิ น้องเหมยเหมย เรียกไม่ได้เหรอ"
"งั้นหนูเรียกฉันว่าเฮียก็ได้เหมือนกันใช่ไหม"
"..." เมื่อสองคนที่เถียงกันต่างคนต่างเงียบลง ก็เป็นโรมเองที่ทำอะไรไม่ถูก จนต้องรีบพูดแก้สถานการณ์ขึ้นมา "พ่อเลี้ยงจะไปด้วยกันไหมครับ"
"แล้วงานที่กูสั่งให้ทำเสร็จแล้วหรือไง มึงถึงว่างจะพาเด็กกูไปดูไร่"
"งั้นผมขอตัวครับ" โรมว่าจบก็รีบโน้มศีรษะให้ทั้งสองคน ก่อนจะรีบวิ่งแยกตัวไปทันที
"ทีนี้ฉันก็อดไปดูไร่เลย เหงาจะแย่ ไม่อยู่แล้ว แบบนี้กลับคอนโดไปสู้กับคนพวกนั้นยังสนุกกว่า" เหมยเหมยพูดพลางก้าวขากำลังจะเดินหนีไปแต่กลับโดนศิลารั้งตัวกลับมา
"ฉันก็จะพาหนูไปดูเองนี่ไง" เสียงเข้มเอ่ยจบก็กอดเอวพาร่างเล็กตรงขึ้นรถกอล์ฟ ก่อนจะเป็นฝ่ายขับพาคนน้องตรงเข้าไปในไร่ด้วยตัวเอง...
ขับมาถึงภายในไร่ที่มีต้นไม้นานาประเภทอยู่เต็มทุกพื้นที่ สวนที่ถูกตกแต่งไว้อย่างดี สายตาคู่สวยมองไปรอบๆ ชมบรรยากาศแบบเงียบๆ ไม่ได้พูดเอ่ยอะไรออกมา...จนศิลาเองยังแปลกใจ แอบหันมามองอยู่หลายครั้ง...เหมือนตั้งแต่เจอกัน เหมยเหมยจะสงบปากสงบคำที่สุดก็ตอนนี้
"ตรงนี้คุณก็ทำเองเหรอคะ" รถกอล์ฟขับตามทางมาจนถึงศาลาริมธารน้ำ ทันทีที่รถจอดสนิท เหมยเหมยเองก็รีบเดินไปนั่งลงตรงริมธาร ศิลาเองถึงต้องเดินตามมาหยุดอยู่ข้างๆ ใบหน้าคมก้มมองร่างเล็กที่นั่งใช้มือสัมผัสไปกับผิวน้ำ...พร้อมกับรอยยิ้มที่ยิ้มออกมา
รอยยิ้มที่กว้างที่สุด ตั้งแต่เขาเห็นเหมยเหมยมา
"ชอบเหรอ" เสียงเข้มเอ่ยถาม พลางเดินไปนั่งลงตรงศาลา เหมยเหมยเองเห็นแบบนั้นถึงรีบหยัดตัวลุกเดินตามไปนั่งลงข้างๆ
"มันสงบดี ไม่คิดว่าจะมีมุมแบบนี้อยู่ในไร่ด้วย"
"ฉันชอบมาอยู่ที่นี่ ถ้ากลางวันก็เวลาฟุ้งซ่าน...ส่วนกลางคืนก็ตอนสะดุ้งตื่น" เหมยเหมยที่ได้ยินแบบนั้นแล้วถึงหันมามองคนที่พูดออกมาด้วยใบหน้าราบเรียบ "มองทำไม อยากเป็นเมียฉันหรือไง"
"ปากเก่ง พอถึงเวลาจริงๆ ก็ไม่เห็นจะทำ" เพราะเมื่อคืนเธอเองเตรียมใจพร้อมแล้ว อาบน้ำถูตัวอย่างดี แต่ศิลากลับมานอนกอดเฉยๆ ซะอย่างนั้น
"อยากให้หนูเต็มใจ ไม่ใช่ทำเพราะต้องทำ" เพราะประโยคของศิลาที่พูดออกมา ทำให้เหมยเหมยเองต้องหันไปมองหน้าเขาอีกรอบ จ้องนานเกือบนาทีจนศิลาเองหันมามอง แล้วอุ้มตัวเธอขึ้นมานั่งบนตัก "เรื่องที่หนูเจอ ถ้าฉันทำเรื่องนั้นไปแบบที่หนูไม่เต็มใจ มันไม่ใช่ฉันช่วยหนู แต่ฉันยิ่งซ้ำแผลเดิมหนูต่างหาก"
"..."
"ฉันรับปากว่าช่วย ไม่ใช่แค่ช่วยจัดการคนพวกนั้นให้ แต่ช่วยรักษาแผลที่หนูเจอมาเหมือนกัน"
"ทำให้ทุกคนที่มาขอความช่วยเหลือเลยหรือไง"
"แค่หนู"
"..." สายตาสองคู่จ้องประสานกันอยู่แบบนั้น..ไม่มีใครพูดอะไรออกมา เงียบจนได้ยินเสียงธารน้ำไหลและเสียงหายใจของกันและกัน
พ่อเลี้ยงศิลาเป็นอะไรของเขา...ย้อนแย้งไปหมด บางครั้งก็ทำเหมือนจะชอบเธอ แต่บางครั้งก็เหมือนจะไม่ เดาใจไม่ถูกจริงๆ
"แล้วถ้ายอมแบบเต็มใจล่ะ..จะช่วยรักษาจริงๆ เหรอ"
"รักษาอย่างดี"
"มันอาจไม่มีวันหายไปเลย"
"ตลอดชีวิตฉันก็ยินดีจะรักษา"
"..."
"ฉันเองไม่ได้มีใคร ถ้ามีคนปากดีแบบนี้มาอยู่ในบ้านสักคนมันก็มีสีสันต์ดี"
"ไม่เคยจะพูดดีได้เกินสิบประโยค" เหมยเหมยว่าแล้วก็หยัดตัวจะลุกออกจากตักแกร่งแต่ก็โดนศิลากดตัวเธอลงเข้าหาตัวซ้ำ
"ฉันพูดจริงๆ อยากให้หนูลองพิจารณา"
"..."
"คนแก่แบบฉัน เจอขาขาวแบบหนูแล้วมันหลง..ถ้าได้เป็นเจ้าของอีกคงหลงแทบคลั่ง ถึงวันนั้นจะเงินทอง อำนาจหรือเส้นสายที่มี เอาไปเลยคนดี ฉันยกให้ได้หมด"
"..."
"ไหนว่าจะเอาให้พ่อเลี้ยงศิลาหมอบแทบเท้า ฉันอยากจูบเท้าแมวพยศตัวนี้จะตายแล้วคนสวย ทำอย่างปากว่าสักที ฉันรู้ว่าหนูไม่ได้มีดีแค่ปากหรอก...ใช่ไหมคะ หืม"
- Writer
