‘ถึงไหนแล้วมุก’ เสียงข้อความดังขึ้นดึงความสนใจให้กับคนที่นั่งเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่างเพื่อชมวิวทิวทัศน์แห่งเมืองเชียงใหม่ หลังจากที่ต้องลากสังขารเดินทางมาตรวจดูงานต่างสาขากับปรินท์ผู้เป็นเจ้านาย
‘เพิ่งลงจากเครื่องค่ะ คงอีกนานกว่าจะถึง’ มินรดาละสายตาจากวิวนอกหน้าต่างรถเพื่อส่งข้อความกลับไปหาเหมันต์
‘แล้วที่บอกว่าปวดท้องน่ะ หายดีหรือยัง’
‘ค่อยยังชั่วแล้วค่ะ ตอนนี้รู้สึกเมารถมากกว่า’
‘‘อย่าโหมงานหนักนักล่ะ เดี๋ยวแม่จะฆ่าพี่เอา’
หญิงสาวเผลอหัวเราะออกมาเบา ๆ ทันทีที่อ่านประโยคนั้นจบ เป็นเพราะเธอเองก็เพิ่งจะเริ่มทำงานแรก มีหลายอย่างที่ต้องเรียนรู้ ทำให้ตลอดหลายวันที่ผ่านมาเธอไม่มีเวลาปลีกตัวกลับไปบุหลันกับมาโนชที่บ้านแถบชานเมืองเลย จะมีก็แต่โทรหาฟังเสียงผ่านสายเท่านั้น
“ไม่รู้ว่าคุณปัดบอกเธอหรือยังว่าเวลาทำงาน ไม่สมควรจะเล่นโทรศัพท์” เสียงของคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ทำให้มินรดาชะงักเล็กน้อยก่อ
