Chapter 2
2014 Words
"กินไม่ได้ใช่มั้ย งั้นเอามานี่ แล้วเอาของพี่ไป พี่ยังไม่ได้กิน" ลีวายเอ่ยพรางยกจานข้าวที่ฟารินกินเข้าไปคำเดียวมาสลับกับจานของตัวเอง ทำเอาเพื่อนของทั้งคู่ต่างชะงักมอง
"รินกินได้พี่ลีวาย"
"แก้มแดงไปถึงกกหูยังบอกกินได้"ลีวายเอ่ย
"อ่อ ฟารินไม่กินเผ็ด แค่นี้ก็เผ็ดมากแล้วนิ"หลินเอ่ย
"นั่งรอนี่"
ลีวายเดินออกไปก่อนกลับมาพร้อมน้ำเปล่าสองขวด แล้ววางมันลงต่อหน้าฟารินพร้อมเปิดและหลอด
"ขอบคุณค่ะ"
"ดูแลน้องรหัสดีอีกแล้วเพื่อนกู"
"หุบปากแล้วกินข้าวไป บ่ายมีประชุมคณะ"ลีวายเอ่ย
ฟารินที่ได้จานข้าวหมูกระเทียมหวานๆเค็มๆเข้าไปก็ดูจะอร่อยไม่น้อยเพราะมันไม่เผ็ดเลย
"เอ่อ..พี่ลีวายใช่มั้ยคะ" จู่ๆมีน้องปีหนึ่งคนนึงเดินเข้ามา แต่ไม่ใช่คณะเดียวกับเขาเอ่ยเรียกขึ้น
"ครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ"ลีวายเอ่ย
"เอ่อ..พวกหนูโดนทำโทษมาค่ะ ให้มาขอไลน์พี่.."น้องปีหนึ่งเอ่ย
"พี่ไม่สะดวกครับ"ลีวายเอ่ย
"ให้พวกหนูเถอะนะคะพี่ลีวาย แล้วพี่ค่อยบล็อคก็ได้ค่ะ ไม่งั้นพวกพี่ๆเล่นงานพวกหนูแน่ๆเลย"น้องปีหนึ่งเอ่ย
"พี่ลีวาย ท่าทางจะถูกพี่โหดๆเขาทำโทษจริงๆนะคะ"ฟารินเอ่ยในขณะที่ลีวายนั่งนิ่ง
"ขอโทษนะคะ ถ้าไม่ได้ไปจะถูกทำโทษอะไรเหรอคะ"ฟารินเอ่ยถาม
"เราถูกวิ่งรอบสนามอีกสิบรอบแน่ๆ วันนี้เมื่อเช้าเพิ่งโดนมาสามรอบ ปวดขามากเลย"ปีหนึ่งคนนั้นเอ่ย
"โห อยู่คณะอะไรเหรอคะ?"
"เราอยู่วิศวะค่ะ พี่ๆบอกห้ามอ่อนแอ แต่เราเป็นผู้หญิงอ่ะ จะไปวิ่งไหวได้ไง.."
"พี่ลีวาย"ฟารินเอ่ย
"เฮ้อ..เอามือถือมาครับ"ลีวายเอ่ย
"ขอบคุณค่ะพี่"
ลีวายกดเพิ่มเพื่อนเข้าไลน์ตัวเองทั้งๆที่ไม่ได้อยากให้นัก ก่อนส่งคืนให้กับน้องปีหนึ่งคนนั้น เมื่อเห็นว่าเป็นไลน์จริงของลีวาย พวกเธอรีบขอบคุณแล้วเดินออกไปทันที
"พี่นี่ฮอตมากเลยนะคะ"ฟารินเอ่ย
"ไม่ได้อยากฮอตสักหน่อย"ลีวายเอ่ยนิ่งๆ
"แต่พี่น่ะฮอตไปแล้ว นี่รินมาวันแรกยังเห็นพี่ฮอตขนาดนี้ ต่อไปรินคงได้เห็นเหตุการณ์แปลกๆของพี่อีกแน่ๆเลย"ฟารินเอ่ย
"พูดมากจริงๆ กินเข้าไปเลยข้าว ก่อนที่พี่จะเอาคืน"ลีวายเอ่ย
"ฟาริน แกนี่เข้ากับคนง่ายจริงๆแหละ เชื่อมั้ยคะ เจอกันวันแรกฟารินชวนคุยจนนึกว่าเราสนิทกันมาหลายปีแล้วซะอีก พูดเก่งมาก"หลินเอ่ยพรางกดขำ
"เขาเรียกมนุษย์สัมพันธ์ดี"ฟารินเอ่ย
"ต่างกับพี่รหัสเลยนะครับน้องฟาริน พี่รหัสน้องฟารินมนุษย์สัมพันธ์ติดลบ"โฟเอ่ย
"เดี๋ยวก็ไม่ได้แดกหรอกข้าว"ลีวายเอ่ย
"น่ะ เห็นมั้ย เชื่อพี่หรือยัง"โฟเอ่ย
ทั้งสี่คนสนิทกันค่อนข้างเร็ว เพราะทั้งสองสาวค่อนข้างคุยเก่งทั้งคู่ และไม่ได้มีความกลัวรุ่นพี่อย่างลีวายและโฟสักนิด
"บ่ายมีประชุมคณะนะน้องๆ เลิกเรียนแล้วเจอกันใต้ตึก"โฟเอ่ย
"ค่ะ"
"ไอ้วาย มึงทำห่าอะไรกดแต่โทรศัพท์?"โฟเอ่ยเมื่อเห็นลีวายเลื่อนจอโทรศัพท์ไม่หยุด
"เห็นหรือยัง ว่าทำไมไม่อยากให้ไลน์กับใคร"
ลีวายเอ่ยพรางยกจอมือถือของตัวเองให้ทั้งสามคนดู ปรากฏว่ามีคนแอดเพื่อนเข้ามาไม่หยุด แถมแชทเด้งอีกเป็นสิบๆแชทเช่นกัน
"โห อะไรจะขนาดนั้น นี่ซินะที่เขาบอกของดีคระเรา พี่ลีวายนี่สุดยอดเลย"หลินเอ่ย
"พี่ลีวาย พี่โกรธมั้ยอ่ะ" ฟารินเอ่ยอย่างรู้สึกผิดที่เธอพยายามจะให้ลีวายช่วยหญิงสาวคนนั้น
"เปล่า"
"พวกพี่ไปเรียนก่อนนะน้องๆ บ่ายเจอกัน"โฟเอ่ยก่อนเดินกอดคอลีวายเพื่อนสนิทออกไป ฟารินมองตามลีวายแล้วรู้สึกผิดไปหมด นี่เขาคงวุ่นวายมากแน่ๆถ้าแชทยังเด้งอยู่แบบนั้น
ประชุมคณะ
ในช่วงบ่ายปีหนึ่งทุกคนมารวมตัวกันเพื่อประชุมคณะเรื่องการไปรับน้องนอกสถานที่ ฟารินกับหลินที่เดินตามคนอื่นๆเข้ามาก็เริ่มมองหาที่นั่ง
"ฟารินใช่มั้ย" เสียงชายร่วมคลาสคนนึงเอ่ย
"อ่อ ใช่ค่ะ"
"เราชื่อบอม เราเรียนคลาสเดียวกันจำได้มั้ย"
"อ่อ จำได้ซิ"
"ขอไปนั่งด้วยได้มั้ย"บอมเอ่ย
"เอาซิ นี่หลินเพื่อนรินเอง"ฟารินเอ่ย
"สวัสดีครับ"
"สวัสดีค่ะ เราเข้าไปนั่งกันเถอะ เดี๋ยวช้าแล้วถูกทำโทษ"
ทั้งสามพากันเดินเข้าไปใต้ตึกแล้วเริ่มหาที่นั่ง ปีนี้การรับน้องถูกจัดโดยพี่ปี3ซึ่งลีวายเป็นประธานรุ่น แต่เหมือนเป็นในนาม เพราะเอาจริงๆคนจัดการทั้งหมดเป็นโฟที่หัวคิดสร้างสรรค์เกินเหตุอยากจะทำนั่นนี่
"น้องหลินกับน้องฟาริน เชิญที่โต๊ะพี่หน่อยครับ" โฟเอ่ยประกาศเรียก ทำเอาฟารินและหลินมองหน้ากันรวมไปถึงเป็นเป้าสายตาของคนอื่นๆเพราะคิดว่าทั้งคู่คงทำอะไรผิดจึงถูกเรียก
"คะพี่โฟ?"
"ช่วยพี่แจกเอกสารหน่อยครับน้องหลิน น้องรหัสอันเป็นที่รัก"โฟเอ่ย
"เรียกมาใช้ โถ่"หลินเอ่ย
"ส่วนเรามานั่งนี่ ดูรายชื่อให้พี่หน่อยว่าใครไม่มาบ้างเมื่อเช้าที่เรียกรวมตัว"ลีวายเอ่ยพรางวางกระดาษที่จดชื่อเมื่อเช้าลงบนโต๊ะแล้วสั่งให้ฟารินทำ
"ค่ะ"
ในระหว่างนั้นโฟก็เริ่มอธิบายการไปรับน้องที่กำลังจะมีขึ้น แต่หูเจ้ากรรมของฟารินกลับได้ยินแต่เสียงโทรศัพท์สั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกงของลีวายซึ่งยืนอยู่ข้างๆที่เธอนั่ง เมื่อมองดูเห็นว่าเขาหงุดหงิดไม่น้อยก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วเลื่อนจอมือถือดู
"คะ??"
"มันสั่น น่ารำคาญ ฝากหน่อย"
ลีวายส่งมือถือตัวเองให้ฟารินก่อนที่จะเอ่ยขึ้น เธอรับโทรศัพท์ราคากว่าครึ่งแสนเครื่องนั้นซึ่งมันรุ่นเดียวกันกับเธอสีเดียวกัน แถมใส่แค่เคสใสๆเหมือนกันอีกด้วย
"ให้รินปิดเครื่องให้มั้ยคะ"
"ไม่ต้องปิดหรอก"ลีวายเอ่ย
"มันมีแชทเด้งไม่หยุดเลยอะพี่ลีวาย"ฟารินเอ่ย
"ใครละหาเรื่องให้พี่"
"รินก็แค่สงสารเขาเฉยๆ"
"040508 เปิดเข้าไปบล็อคให้หน่อย"ลีวายเอ่ยบอกรหัสปลดล็อคมือถือของตัวเอง ฟารินกดตามนั้นก่อนที่เครื่องจะถูกปลดล็อคเข้าหน้าจอปกติ
"พี่ไม่อ่านไลน์เป็นร้อยๆได้ยังไงคะเนี้ย"ฟารินเมื่อกดเข้าไปก็ตกใจกับไลน์เป็นร้อยๆที่เขาไม่ได้กดอ่าน
"ก็ไม่ได้อยากคุย"
"แล้วรินต้องบล็อคใครมั่งจะรู้มั้ยคะ"
"ไลน์ที่ไม่ได้อ่านทั้งหมด บล็อคไปเลย"ลีวายเอ่ย
ฟารินที่นั่งกดมือถือของลีวายเพื่อช่วยเขาบล็อคไลน์ของคนที่เขาไม่ได้รู้จักที่แอดถล่มกันเข้ามาจนไม่ได้ฟังที่โฟอธิบายงานรับน้อง เมื่อเงยหน้ามาจะถามว่ามีไลน์ที่เรียกลีวายแปลกๆ ฟารินใช้วิธีกดค้างตามแบบที่มือถือยี่ห้อนี้ทำให้แอบดูไลน์โดยที่ไม่ขึ้นอ่านได้ มันเห็นข้อความบางส่วนประมาณว่า โทรหาหลังๆไม่รับสายอะไรสักอย่าง แต่เหมือนไม่มีการตอบกลับ แต่ข้อความบนสุดที่เห็นไม่เยอะ มันมีรูปไอคอนการโทรออกจากฝั่งของลีวาย แสดงว่าไลน์นี้คือคนที่เขารู้จัก แต่มันมีข้อความไม่ได้อ่าน เธอเลยไม่กล้าลบมันออก
"ฟาริน เสร็จหรือยัง เดี๋ยวตามพี่มานี่"ลีวายเอ่ยทำเอาฟารินสะดุ้ง เธอรีบคว้าทุกอย่างใส่กระเป๋าก่อนจะย้ายที่นั่งตามลีวายที่เดินนำหน้าไป
กระทั่งประชุมจนเสร็จ ฟารินที่เดินตามลีวายกับโฟและหลินไปที่ห้องอาจารเพื่อเอาเอกสารไปเก็บ เธอก็เดินไปกดมือถือไปเพราะวันนี้พ่อของเธอบอกว่าจะมารับเพราะรู้ว่ารถของเธอถูกเอเอฟน้องชายยืมไป
"ทำอะไร มาเร็วๆ"ลีวายเอ่ยทำให้ฟารินรีบเก็บมือถือแล้ววิ่งตามทั้งหมดไปทันที กระทั่งเสร็จ เธอมองนาฬิกาที่ข้อมือก่อนที่จะเอ่ยกับพี่ๆขึ้น
"รินขอตัวก่อนนะคะ พอดีนัดพ่อไว้ค่ะ"ฟารินเอ่ย
"อ้าวเหรอ โอเค พรุ่งนี้เจอกันแก"หลินเอ่ย
"รินไปนะ เดี๋ยวๆ ลืมเลย"
ฟารินส่งโทรศัพท์คืนให้ลีวายก่อนรีบวิ่งออกไปเพราะพ่อของเธอรออยู่ที่หน้ามหาลัยแล้วแบบนั้น
"เฮ้ย!!" ฟารินที่นั่งอยู่บนรถของฟีนผู้เป็นพ่อที่ขับมารับก่อนร้องตกใจเพราะหยิบมือถือขึ้นกับพบว่าหน้าจอเป็นรูปอาร์ตสีขาวดำ แน่นอนว่านี่ไม่ใช่โทรศัพท์เธอ
"เป็นอะไรลูก"
"อ่อ เปล่าคะพ่อ"
"หนูอย่าตามใจน้องมาก วันนี้มันเอารถไปงานวันเกิดเพื่อน เดี๋ยวก็ได้เรื่องอีก"ฟีนเอ่ยในขณะกำลังขับรถพาฟารินกลับบ้าน
"ครั้งหน้าหนูจะไม่ตามใจน้องแล้วค่ะพ่อ"
ทางด้านลีวายที่ขมวดคิ้วเมื่อหยิบมือถือขึ้นมาปรากฏว่าหน้าจอเป็นภาพหญิงสาวตัวเล็กในชุดสุดมินิมอลที่ถ่ายรูปจากด้านหลังเหมือนเป็นภาพที่ถ่ายจากต่างประเทศ
"อะไรเนี้ย"
ไม่นานโทรศัพท์เครื่องนี้ก็มีสายเรียกเข้า เขามองเบอร์ที่หน้าจอปรากฏว่าเป็นเบอร์ของเขา เขาจึงกดรับสาย
(พี่ลีวาย)
(หยิบโทรศัพท์ผิดให้พี่หรือเปล่า?)
(ใช่ค่ะ รินหยิบผิด ตอนนี้รินอยู่บ้าน กำลังไปกินข้าวกับที่บ้านที่ชานเมือง เดี๋ยวรินหาทางเอาไปคืนให้นะคะ) ฟารินเอ่ย
(อืม เครื่องพี่ถ้าใครโทรมาก็ไม่ต้องรับ หรือจะปิดไปเลยก็ได้)
(มันมีความลับอะไรที่ซ่อนไว้ รินจะไม่แอบดูหรอกค่ะสบายใจได้)
(พี่ก็ไม่ได้บอกว่าจะแอบดูนี่)
(แต่ของรินพี่ห้ามดูนะคะ ใครโทรไปก็ไม่ต้องรับสาย)
(พี่ไม่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านอยู่แล้ว)
(แต่พี่ไม่ต้องปิดเครื่องนะ เดี๋ยวรินติดต่อพี่ไม่ได้)
(ครับ)
ฟารินเชื่อว่าลีวายจะไม่แอบค้นมือถือของเธอจากนิสัยของเขาที่เธอมองๆดูแล้ว เพราะเอาจริงๆเธอก็ไม่ได้อยากให้ใครรู้ตัวตนของเธอมากนัก ไม่รู้ว่าใครจะรับได้ได้มากน้อยแค่ไหนที่บ้านเธอมีธุรกิจสีเทา สีขาว สีดำ ครอบครัวที่ค้าอาวุธปืน ไม่รู้ว่าใครจะรับได้มากน้อยแค่ไหน
ในระหว่างที่ออกมากินข้าวนอกบ้านที่ร้านอาหารแทบนอกเมือง ฟารินก็ยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปตัวเองเหมือนที่เคยทำ แต่ก็ลืมว่านี่คือมือถือของลีวาย แต่ภาพก็เสียดาย เลยถือวิสาสะเปิดไลน์ที่เป็นแชทของตัวเองแล้วกดส่งเข้าไป เอาไว้ตอนได้เครื่องคืนเธอค่อยกดบันทุกมัน
แชท
(เอามือถือพี่ถ่ายรูปนี้เหรอ) ลีวายใช้แชทเธอทักมา
(ค่ะ ขอโทษทีค่ะ รินลืมตัว แต่เสียดายรูป)
(ไม่ต้องลบนะ ในเครื่อง)
(คะ?)
(เดี๋ยวพี่ไปจัดการเอง ในอัลบั้มรูปพี่มีรูปโป๊)ลีวายพิมไปกดขำไป
(โอเคค่ะๆ รินจะไปเปิดเข้าไปเยอะกว่านี้ค่ะ)
(จะถ่ายก็กดถ่ายไว้ เดี๋ยวคืนโทรศัพท์ให้พี่แล้วพี่ส่งรูปให้)
- Writer
