กลรัก รุ่นพี่สถาปัตย์

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติสิขสิทธิ์ปี พ.ศ.2537 ไม่อนุญาตให้คัดลอก ทำซ้ำ ตัดแปลง เผยแพร่ ส่วนใดส่วนหนึ่งของนิยายต้นฉบับนี้ โดยไม่ใด้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากเจ้าของลิขสิทธิ์ ซึ่งเป็นของ นามปากกา MaNIE-STORY หากพบการละเมิดลิขสิทธิ์ จะดำเนินคดีตามกฎหมายทันที Writer : MaNIE-STORY บ้านฟีน "พอใส่ชุดนักศึกษาแล้วลูกสาวพ่อยิ่งน่ารักนะครับ" ฟีนเอ่ยเมื่อเห็นสาวน้อยที่เขาดูแลทะนุถนอมที่กำลังโตเป็นสาว "ลูกสาวพ่อฟีนใส่ชุดไหนก็น่ารักค่ะ"ฟารินเอ่ย "หลงตัวเองที่หนึ่ง" "เอฟ!! เดี๋ยวจะโดนนะ" ฟารินเอ่ยตะหวาดน้องชายที่กำลังแซะเธอว่าหลงตัวเอง "ทำไมถึงอยากเรียนสถาปัตย์ครับ มันดูยังไงๆอยู่นะ"ฟีนเอ่ย "หนูชอบค่ะ เหมือนคุณพ่อไงคะ พอเข้าร้านคุณพ่อถือมีดทำอาหาร พอออกนอกร้าน คุณพ่อก็ถือปืน หนูก็เหมือนกันค่ะ พอไปเรียนก็ถือดินสอกับกระดาน พอออกนอกห้องเรียน หนูก็ถือปืนได้ค่ะ"ฟารินเอ่ย "ยัยตัวแสบ ฟ่อดด พ่อตามใจหนู หนูจะอยากเรียนอะไร หรือไม่เรียนพ่อก็ไม่ว่า"ฟีนเอ่ยพรางหอมแก้มลูกสาวที่ดูจะรักลำเอียงกับลูกชายเหลือเกิน "ผมก็ลูกชายแม่เอมิลี่เหมือนกันครับ" "อ้อนเลยนะเรา ลูกชายแม่อยู่แล้วค่ะ"เอมิลี่เอ่ยพาเอาทั้งบ้านต่างพากันหัวเราะในมื้อเช้าก่อนที่เด็กๆจะแยกย้ายกันไปเรียนในช่วงเปิดเทอมแรก มหาวิทยาลัยXX ฟารินที่รีบมามหาวิทยาลัยเพื่อเข้าร่วมกิจกรรมกับพี่ๆในคณะ วันนี้เป็นการพบพี่สายรหัสครั้งแรก "ฟาริน ทางนี้ๆ" เสียงของหลินเพื่อนคแรกของฟารินที่มหาวิทยาลัยนี้เอ่ยขึ้น เธอมาเข้าเรียนโดยที่ไม่ได้ทำตัวโดดเด่นกว่าคนอื่น ไม่ได้บอกว่าที่บ้านทำอะไรหรือเป็นใคร หลินคือเพื่อคนแรกที่รู้จักกันในวันที่มอบตัวเข้าเรียน "พี่ๆเขาเรียกหรือยัง"ฟารินเอ่ย "รอฟังเหมือนกัน คนเยอะจังเลย"หลินเอ่ย ไม่นานก็มีเสียงประกาศเรียกให้ทุกคนมารวมตัว ก่อนแบ่งแยกสายรหัสตามรหัสประจำตัว ซึ่งไม่ได้วุ่นวายต้องมานั่งเดาว่าพี่รหัสเป็นใครหรือต้องมาทำอะไรประหบาดๆเพื่อค้นหาพี่รหัสตัวเอง "พี่คะ หนูชื่อฟารินค่ะ" ฟารินเอ่ยแนะนำตัวกับพี่รหัสที่นั่งนิ่งราวกับรูปปั่นหิน แม้จะหล่อแต่ก็นิ่งจนเธอนึกว่าเขาหูหนวก เป็นใบ้ "หลิน พี่รหัสรินหูหนวกหรือเปล่า"ฟารินเอ่ย "พี่ได้ยิน" เสียงชายหนุ่มเอ่ย "แล้วทำไมพี่ไม่ตอบละคะ นั่งนิ่งจนรินนึกว่าหูหนวก"ฟารินเอ่ย "ไปรอพี่ที่โต๊ะมุมใต้ตึกคณะ"ชายหนุ่มเอ่ย "ค่ะ" "น้องชื่ออะไรครับ น้องรหัสพี่ใช่มั้ย" เสียงชายหนุ่มอีกคนเอ่ย "ชื่อหลินค่ะ" "ไปพร้อมน้องฟารินเลย เดี๋ยวพี่สองคนเดินไป"ชายหนุ่มพี่รหัสของหลินเอ่ย ทั้งคู่เดินมารอที่ใต้ตึกคณะโต๊ะมุมที่พี่รหัสบอก มันดูจะเป็นมุมส่วนตัวไม่น้อยเพราะมันหลบเข้ามุมมากกว่าโต๊ะตัวอื่นๆ "พี่รหัสแกหล่อมาก หล่อแบบหล่อไม่ไหว แต่นิ่งจริง"หลินเอ่ย "จำไว้ ผู้ชายหล่อมีแฟนแล้วทั้งนั้น ถ้าไม่มีแฟนก็เป็นเกย์"ฟารินเอ่ย "เสียดายแย่เลย แต่ท่าทางไม่เกย์นะริน หรือตายด้านแบบตายด้านเรื่องรัก"หลินเอ่ย "ไม่รู้อ่ะ" ไม่นานชายหนุ่มทั้งสองก็เดินเข้ามา หลินและฟารินนั่งรอนิ่งๆ ก่อนที่ชายหนุ่มทั้งสองจะเอ่ยขึ้น "พี่ชื่อโฟ มาจากโฟโต้ แต่เรียกโฟเฉยๆพอ ส่วนนี่เพื่อนพี่เป็นประธานรุ่น ชื่อ ลีวาย"โฟเอ่ย "สวัสดีค่ะ" "พี่คะ แล้วสายรหัสที่อยู่ปี2ของรหัสเรา ไม่มีเหรอคะ?"ฟารินเอ่ยถามลีวาย "มี แต่ไม่อยู่" "อ่อ" "ส่วนของพี่กับน้องหลิน สายรหัสมี แต่ถูกไล่ออกไปแล้วครับ"โฟเอ่ย "โห รหัสเราโคตรขลังเลยค่ะพี่"หลินเอ่ย "ไอ้วาย มึงคุยกับน้องไปก่อนนะ เดี๋ยวกูพาน้องหลินไปช่วยยกเอกสารรับน้องปีนี้ที่ห้องอาจารย์ก่อน"โฟเอ่ย "อืม" หลังจากที่โฟเดินออกไป ฟารินก็ทำตัวไม่ถูก แต่ก็เลือกจะชวนลีวายคุยก่อน เพราะรอให้เขาพูด คงไม่มีทางเอ่ยปากแน่ๆ "พี่ลีวาย พี่เป็นประธานรุ่นเหรอคะ" "ครับ" "งั้นรับน้องปีนี้ พี่ก็ต้องเป็นคนดูแลใช่มั้ยคะ" "ใช่ครับ ถามแบบนี้ มีอะไรหรือเปล่า"ลีวายเอ่ย "เปล่าค่ะ แค่คิดว่าน่าสนุกดีไปรับน้อง" "น่าสนุก? รู้เหรอว่าไปรับน้องแบบไหน"ลีวายเอ่ย "ไม่รู้ค่ะ แต่สำหรับริน มันสนุกหมด ขอแค่ได้ออกไปทำกิจกรรม รินชอบ" ลีวายกดขำเบาๆให้กับท่าทางมองโลกในแง่ดีของฟาริน ทั้งๆที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไปรับน้องจะเจอกับอะไรบ้าง "พี่ขำอะไรคะ รินพูดอะไรผิดเหรอคะ"ฟารินเอ่ย "เปล่า แค่ตลกดี"ลีวายเอ่ยนิ่งๆ "แล้วนี่รินต้องทำอะไรอีกมั้ยคะ ใกล้เวลาเข้าเรียนวิชาแรกแล้วด้วยค่ะ"ฟารินเอ่ยถาม "ไม่มีหรอก เดี๋ยวไว้เรียนเสร็จตอนบ่ายมีเรียกเจออีกทีเรื่องวันไปรับน้อง"ลีวายเอ่ย "อ่อ งั้นเดี๋ยวหลินมารินขอตัวไปเรียนเลยนะคะ" "อืม ก่อนไปเอามือถือมาก่อน"ลีวายเอ่ยพรางแบมือขอมือถือของฟาริน "คะ??" "มือถือ ส่งมาให้พี่ซิ" ฟารินได้แต่หยิบมือถือของตัวเองก่อนปลดล็อค แล้วส่งมันให้กับลีวาย เขากดเพิ่มเพื่อนก่อนจะทักแชทและเซฟเบอร์โทรสัพท์ของเธอไปไว้ในเครื่องของตัวเองก่อนส่งคืน "ไม่มีอะไรเลย แล้วเราจะติดต่อกันยังไงถูกมั้ยครับ"ลีวายเอ่ย "อ่อ ค่ะ" ในขณะที่นั่งรอหลิน ฟารินก็บอกตรงๆว่าทำตัวไม่ค่อยถูก สายตาเธอมักจะชอบลอบมองลีวายที่นั่งไม่ห่างในขณะที่เขากำลังนั่งกดโทรศัพท์ ผู้ชายคนนี้หล่อเตะตาตั้งแต่แว็บแรกที่เห็น แถมพูดเพราะอีกด้วย เจอแบบนี้ฟารินถึงกับไปไม่เป็น "เรียนวิชาแรกกี่โมง?" "เก้าโมงค่ะ" "ยังพอมีเวลา เพื่อนพี่น่าจะไปนาน เดินไปซื้อกาแฟเป็นเพื่อนพี่หน่อย"ลีวายเอ่ย "อ่อได้ค่ะ" ลีวายเดินนำหน้าฟารินไปยังร้านกาแฟที่ด้านหน้าคณะ ตลอดทางมีแต่คนมองทั้งคู่ไม่หยุด ฟารินขมวดคิ้วแต่ก็ไม่ได้สนใจต่อ ได้แต่เดินตามลีวายไปเท่านั้น "เอานมชมพูมั้ย พี่เลี้ยง"ลีวายเอ่ยเมื่อมาถึงร้านกาแฟ "ขอน้ำแดงโซดาดีกว่าค่ะ" "เป็นกุมารหรือไง" "ตลกแล้วพี่ลีวาย รินไม่ใช่กุมารสักหน่อย" "นั่งรอนี่แหละ เดี๋ยวพี่ไปสั่งให้" ลีวายเดินเข้าร้านกาแฟไป ก่อนที่ฟารินจะนั่งรอแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด "น้องๆ ทำไมมากับพี่ลีวาย" มีรุ่นพี่ปีสองคนนึงเดินเข้ามาทักฟาริน "คะ? อ่อ พอดีรินเป็นน้องรหัสพี่ลีวายค่ะ แค่เดินมาซื้อน้ำเป็นเพื่อนพี่ลีวายค่ะ"ฟารินเอ่ย "งั้นพี่ฝากกาแฟอันนี้ให้พี่ลีวายหน่อยนะ พี่ไม่กล้าให้เอง" ฟารินได้แต่นั่งงงและรับกาแฟดำจากรุ่นพี่ปีสองคนนั้นมาถือเอาไว้ ไม่นานลีวายเดินออกมาพร้อมน้ำแดงโซดาแก้วนึงของเธอและกาแฟดำของเขา "เอากาแฟมาจากไหน?"ลีวายเอ่ย "อ่อ ของพี่ค่ะ มีพี่ผู้หญิงปีสองฝากมาให้พี่ รับไปซิคะ"ฟารินเอ่ย "ทิ้งไป"ลีวายเอ่ย "คะ?? พี่ไม่อยากรับแต่จะมาทิ้งตรงนี้ เกิดพี่เขามองอยู่เขาเสียใจแย่เลยนะคะ"ฟารินเอ่ย "งั้นถือเดินตามพี่มา แล้วค่อยไปทิ้งที่ถังขยะตรงโต๊ะเรา" ลีวายเดินนำหน้าในขณะที่ฟารินไม่เข้าใจ ทำไมใจร้ายจัง แค่รับทำเป็นดีใจนิดหน่อยก็น่าจะได้ไม่ใช่หรือไง กระทั่งเดินมาถึงโต๊ะที่ทั้งคู่นั่งและหลินกับโฟก็ยังไม่มา ลีวายหยิบแก้วกาแฟแก้วนั้นแล้วทิ้งลงถังขยะ "รู้มั้ยทำไมพี่ถึงทิ้ง"ลีวายเอ่ย "ไม่รู้ค่ะ" "พี่เคยโดนยาจากกาแฟที่สาวๆพวกนี้ให้มาแล้วรอบนึง"ลีวายเอ่ย "ว่าไงนะ! ทำไมน่ากลัวจัง แล้วทำไมเขาต้องทำแบบนั้นคะ จะฆ่าพี่เลยเหรอ" "ไม่ใช่ยาพิษ แต่เป็นยาปลุกเซ็กส์ต่างหาก" "อ้าว แล้วพี่ทำยังไงคะ" "ก็กลับห้องแล้วกินยานอนหลับ"ลีวายเอ่ย "ปกติแบบนี้เขาต้องแบบ ไปนอนกับแฟนหรือเปล่าคะ"ฟารินเอ่ย "เธอนี่ไม่เบานะเนี้ย ฉันไม่มีแฟน แบบนี้ควรกินยานอนหลับถูกแล้วใช่มั้ยละ"ลีวายเอ่ย "พี่เนี้ยนะไม่มีแฟน ดูจากสาวๆรุมล้อมขนาดนี้ แปลกไปหน่อยมั้ยคะ"ฟารินเอ่ย "เคยมี แต่ตอนนี้ไม่มี ไม่เห็นแปลก แค่เบื่อการมีแฟนแล้วเฉยๆ" "มีแฟนมันน่าเบื่อมากเหรอคะ อยากลองเบื่อบ้าง"ฟารินเอ่ยพรางดูดน้ำแดงที่ลีวายซื้อให้อย่างน่ารัก "ไม่เคยมีแฟนเหรอ?" "ไม่ค่ะ ไม่เคยมี แปลกเหรอคะ"ฟารินเอ่ย "ก็แปลกดี ถ้ามีแฟนแล้วท่าทางจะคลั่งรักน่าดูนะ"ลีวายเอ่ย "ทำไมคะ?" "ก็ไม่เคยมี พอมีแล้วมันก็จะเห่อไง" "แบบนี้ต้องลองมีแล้ว พี่พูดซะรินอย่างมีเลย" "เธอนี่ตลกดีนะฟาริน" หลังจากหลินที่ไปช่วยโฟยกเอกสารที่ห้องอาจารย์กลับมา ทั้งหลินและฟารินก็พากันเข้าเรียนตามเวลาคลาสแรก ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยของฟารินดูจะมีแต่เรื่องสนุกเพราะเธอค่อนข้างมองโลกในแง่ดีเสมอ ครืด ครืด เอเอฟ (ฮัลโหล) (เลิกเรียนกี่โมง?) (บ่ายๆ มีอะไร)ฟารินเอ่ย (ยืมรถหน่อย)เอเอฟน้องชายที่อายุห่างกันแค่ปีเดียวเพราะตอนที่ฟีนกับเอมิลี่มีเธอได้อายุไม่กี่เดือน เอมิลี่ก็ตั้งท้องเอเอฟลูกคนที่สองต่อ (แล้วพี่จะกลับยังไงเล่า) (ให้ผู้ชายไปส่งดิ ยืมรถหน่อย โดนพ่อยึดรถ)เอเอฟเอ่ย (ไม่ให้) (พี่สาวคนสวยครับ ยืมหน่อยนะ วันนี้จะไปวันเกิดเพื่อน) (เด็กมัธยมที่ไหนเขามีรถขับไปไหนมาไหนกัน พ่อยึดถูกแล้วมั้ย)ฟารินเอ่ย (ไม่ถูกดิ เอามายืมหน่อย ยืนรออยู่หน้าตึกคณะเนี้ย) (เดี๋ยว!! อันนี้เรียกมัดมือชกมั้ยเนี้ย)ฟารินเอ่ย (ขอบคุณครับ) ฟารินวางสายก่อนถอนหายใจ เธอบอกเพื่อนว่าจะไปเข้าห้องน้ำและจะไปเจอน้องชายไม่นานเดี๋ยวจะกลับมา หลินก็ไม่ได้ว่าอะไร เมื่อฟารินเดินลงมาจากตึกเรียนที่หน้าคณะ เธอเจอเอเอฟน้องชายสุดหล่อที่ยืนรอเรียกคะแนนจากสาวๆรุ่นพี่ในคณะได้ไม่น้อย "เอฟ" "กว่าจะลงมา เกือบถูกลากไปกินในห้องน้ำแล้วเนี้ย สาวคณะนี้เขาหื่นกันแบบนี้หรือไง"เอเอฟเอ่ยอย่างหยอกล้อ "ตลกหรือไง อะกุญแจรถ" "เดี๋ยว! ทำไมคันนี้?" "ก็ขับคันนี้มาเรียนเมื่อเช้า" กุญแจรถมินิที่เธอส่งให้น้องชาย ทำเอาน้องชายถึงกับขมวดคิ้ว ผู้ชายอกสามศอกจะมาขับมินิคันน่ารักคันนี้ มันยังไๆอยู่นะ "แล้วพอร์ชไปไหนอ่ะ ทำไมไม่ขับมา?"เอเอฟเอ่ย "อยู่ที่บ้าน จะเอาไม่เอา จะขึ้นเรียนแล้วนะ"ฟารินเอ่ย "เอาดิ ยังดีกว่าต้องนั่งแท็กซี่ไปวะ" เอเอฟคว้ากุญแจรถจากมือฟารินก่อนเดินไปที่จอดรถของมหาลัยเพื่อไปเอารถ ฟารินที่มองไปรอบๆเหมือนว่าเธอกับเอเอฟจะตกเป็นเป้าสายตาไม่น้อย นี่อย่าบอกนะว่าทุกคนคิดว่าเธอกินเด็กมัธยมจริงๆ ดูไม่ออกเหรอว่าหน้าตาเหมือนกันอย่างกับแกะ "ทำไมเวลานี้น้องปีหนึ่งถึงเดินอยู่นอกห้องเรียน?" ฟารินชะงักเท้าเมื่อเจอกับลีวายที่ยืนอยู่ตรงหน้ามือนึงล้วงกระเป๋ากางเกง อีกมือยกขึ้นดูนาฬิกาที่ข้อมือใบหน้านิ่งๆ "รินลงมาเข้าห้องน้ำค่ะ" "เมื่อกี้เห็นยืนคุยกับหนุ่มมัธยม?"ลีวายเอ่ย "นั่นน้องชายรินค่ะ ไม่ใช่หนุ่มที่ไหนสักหน่อยค่ะ"ฟารินเอ่ย "อ่อ..ขึ้นเรียนได้แล้ว น้องรหัสประธานรุ่นไม่ควรเกเรคลาสเรียนนะ" "รับทราบคร่ารุ่นพี่ พี่รหัสผู้เป็นประธานรุ่น" ฟารินเอ่ยอย่างหยอกล้อก่อนรีบวิ่งขึ้นเรียนทันที ลีวายได้แต่กดขำเบาๆก่อนที่จะได้ยินเสียงๆนึงเอ่ยตามมา "ไงไอ้เสือ ไม่เคยเห็นสนใจใคร จีบก็ยากแบบมึงนี่ ทำไมดูสนใจน้องฟารินนักวะ"เสียงโฟเอ่ย "นั่นน้องรหัสกู"ลีวายเอ่ย "น้องรหัส? ประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยหรือเปล่าวะ"โฟเอ่ย "พูดมาก ไปเข้าเรียนได้แล้ว" ลีวายเดินนำหน้าไป เขาคือหนุ่มหล่อที่ใครๆต่างเรียกว่า นี่คือของดีประจำคณะ เขาเป็นทั้งเดือนคณะ และเป็นประธานรุ่น แต่ค่อนข้างพูดน้อย ไม่ค่อยสนใจใครนัก ขึ้นชื่อว่าจีบยากสำหรับสาวๆที่ต่างพากันผิดหวังไปตามๆกัน ลีวายวางตัวเว้นระยะจากสาวๆรอบตัวเสมอ นั่นทำให้หลายคนคิดว่าเขาเป็นแบบชายรักชายจริง หรือแอบซ่อนแฟนเอาไว้กันแน่ "อาจารย์สั่งงานไว้แล้วปิดคลาสตอนรินลงไปข้างล่างน่ะ นี่จดให้แล้ว"หลินเอ่ย "ส่งเมื่อไหร่อ่ะหลิน" "อาทิตย์หน้า แต่เราคงต้องเริ่มทำเลยแหละ มันดูจะยากนะหลินว่า"หลินเอ่ย "อ่อ งั้นเราไปกินข้าวกัน เหลือเรียนอีกวิชาตอนบ่าย"ฟารินเอ่ยก่อนเก็บของใส่กระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องเรียนไปที่ร้านอาหารของมหาลัย "อ้าวน้องๆ" เสียงโฟเอ่ยทักขึ้นเมื่อเจอฟารินกับหลินที่กำลังเดินเข้ามา "พวกพี่ไม่มีเรียนเหรอคะ มากินข้าวก่อนเราอีก"หลินเอ่ย "อาจารย์ยกคลาสครับ ไม่ได้โดดเรียนนะเนี้ย"โฟเอ่ย "หลินยังไม่ได้ว่าพี่เลย พี่ร้อนตัว" "นั่งกินข้าวกับพวกพี่ก็ได้นะ"โฟเอ่ย หลินกับฟารินมองไปรอบๆ แน่นอนว่าโต๊ะเต็มหมด เพราะเป็นเวลาที่หลายห้องพักพร้อมๆกัน "นั่งนี่ก็ได้เนอะริน ไม่มีโต๊ะเลย"หลินเอ่ย "งั้นรินกับหลินขอนั่งด้วยนะคะ" ฟารินวางของลง ก่อนจะหยิบกระเป๋าเงินแล้วเดินออกจากโต๊ะไปที่ร้านอาหาร ก่อนจะเดินวนไปๆมาๆเพราะเลือกไม่ถูกว่าจะกินอะไรเป็นมื้อกลางวัน "เดินไปเดินมาจะได้กินข้าวมั้ยวันนี้" "ตกใจหมดเลยพี่ลีวาย" จู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นจากด้านหลัง ปรากฏว่าเป็นลีวายที่ยืนนิ่งๆล้วงกระเป๋าทั้งสองข้าง ฟารินถึงกับสะดุ้งเพราะกำลังมองเพลินๆ "รินแค่ไม่รู้จะกินอะไรต่างหากค่ะ" "ร้านตั้งเยอะแยะ ไม่มีสักอย่างเลยเหรอ" "รินไม่กินเผ็ดนี่คะ ร้านที่คนน้อยก็มีแต่น่าจะเผ็ดๆ" ฟารินมองร้านอาหารตามสั่งที่แม่ครัวผัดนั่นนี่กลิ่นฉุนไฟแรง ท่าทางทำของไม่เผ็ดไม่ได้แน่ๆ "ร้านนั้นเดินเข้าไปซิ เดี๋ยวพี่บอกแม่ครัวให้ พี่รู้จัก"ลีวายเอ่ยทำให้ฟารินเดินไปแบบนิ่งๆ "เอาอะไร?"ลีวายเอ่ยถามเมื่อเดินมาถึงหน้าร้านที่เป็นคิวทั้งคู่ "เอาผัดกระเพรา...เอ่อ..ไม่เผ็ดเลยค่ะ"ฟารินเอ่ย "ป้าครับ เอาผัดกระเพราไม่ใส่พริกเลยให้น้องผมจานนึงครับ ของผมเอาหมูกระเทียมครับ"ลีวายเอ่ย ฟารินที่ยืนรอข้าวตามสั่งกับลีวายที่มาซื้อด้วย ไม่นานอาหารก็เสร็จ ลีวายรับถาดที่มีจานข้าวสองจานมาก่อนเอียงคอมอง เพราะสีมันแปลกๆ "มันอาจมีติดนิดๆหน่อยๆได้มั้ย พอดีป้าลืม แต่ตักพริกออกแล้วนะ"แม่ครัวเอ่ย "ไม่เป็นไรค่ะ นี่ค่ะป้าค่าข้าว ไปเถอะพี่ลีวาย" ฟารินลากแขนลีวายที่ทำท่าจะเอ่ยปากบางอย่าง แต่เธอเกรงใจคนอื่นที่ยืนรอ เลยรีบดึงลีวายออกมา พอมาถึงโต๊ะ ฟารินที่กินข้าวคำแรกเข้าไปก็รู้สึกถึงความเผ็ดในจาน เธอไม่กินเผ็ดเลย นั่นทำให้การมีพริกแค่นี้ก็พาเผ็ดไม่น้อย