ตอนที่ 5 สนามอารมณ์
1206 Words
ดีทริสผงกศีรษะเงยมอง แล้วอมยิ้ม เมื่อเห็นใบหน้าอีกคนราวกับแมวเชื่อง ๆ
“ขอร้องผมเป็นด้วยเหรอ”
“เราสองคนยังไม่ได้แต่งงานกันด้วยซ้ำ คุณจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้”
เขาอมยิ้ม ราวกับคำพูดของเธอ ไม่ได้เข้าหูด้วยซ้ำ จับสาปเสื้อกระชากจนขาด
แควก!
“กรี๊ด! ทำบ้าอะไร หยุดนะ ไม่ได้ฟังที่ฉันพูดหรือไง!” หญิงสาวร้องเสียงหลง ดิ้นรนสุดกำลัง
“ฉันอยากทำอะไรให้มันง่ายกว่านี้หน่อย”
ทรวงอกอวงอิ่ม ภายใต้บราเซียสีหวาน ทำเอาคนตัวใหญ่ยกยิ้มพึงพอใจ ก้มใบหน้าลงซุกไซร้ ฝากรอยแดงเอาไว้ แม้คนใต้ร่างดิ้นรนขัดขืน และกรีดร้องเท่าไหร่ก็ตาม น้ำตาคนสวยไหลรินออกมา เม้มริมฝีปากด้วยความคับแค้น ที่ตนเองไม่อาจทำอะไรได้
เขาปล่อยร่างบางเป็นอิสระ เซเนียกระถดหนีทันที มือจับสาปเสื้อเอาไว้ สีหน้าตื่นตระหนก เขายกยิ้มกว้าง
“คุณทำให้ผม ไม่ได้ปลดปล่อย แค่นี้ถือว่าน้อยไปด้วยซ้ำเซเนีย”
“คุณมันบ้า! คุณไม่เคยไยดีฉันด้วยซ้ำไป ตอนนี้คุณกลับทำแบบนี้กับฉันเนี่ยนะ!”
“ตอนนั้น กับตอนนี้ มันเหมือนกันที่ไหนล่ะ”
“เพราะฉันถูกระบุในพินัยกรรมสินะ คุณถึงได้ทำเหมือนฉันเป็นของเล่นแบบนี้ นึกอยากทำอะไรก็ทำ!”
“ถ้าผมอยากทำอะไรคุณจริง ผมคงทำมากกว่านี้ไปแล้วเซเนีย ไม่จบแค่นี้หรอก!” น้ำเสียงคนพูดเริ่มดุดัน เซเสียเม้มริมฝีปากแน่น เจ็บใจที่เป็นแบบนี้
“ฉันจะออกจากห้อง!”
“ก็ไปสิ”
“ถ้าคุณอยากนอนกับผู้หญิง ก็เชิญเธอพวกนั้นกลับมาสิ!”
เขาส่ายหน้า แล้วหัวเราะลั่นออกมา
“ลืมที่พูดกับผมหรือไงกันเซเนีย คุณบอกว่าถ้าผมต้องการคุณ ต้องไม่ยุ่งกับใคร” เขายักคิ้ว แล้วสบตา เซเนียหน้าแดงก่ำ
“ฉันหวังจริง ๆ ว่าคุณจะลืมสิ่งที่ฉันพูดไป แล้วไม่รักษาสัญญา!” พูดจบ หญิงสาวหุนหันออกจากห้องไป
วิ่งออกจากห้อง น้ำตาเอ่อคลอ เรต้าชะงักจ้องมองไปยังลำคอ เห็นรอยแดง เธอนิ่งงันมองเจ้านายสาวเข้าห้องไป เรต้ารีบสาวเท้าติดตาม เข้ามาในห้องคนตัวเล็กหย่อนกายลงบนโซฟา ยกมือปาดน้ำตาออก เรต้ารินชาใส่แก้วแล้วทอดสายตามอง ตอนนี้สาปเสื้อไม่ได้ติดกันแล้ว ตรงเนินทรวงกลับเห็นร่องรอยอย่างเด่นชัด มือกำแน่น ความรู้สึกจุกอกขึ้นมา หรือเธอต้องกลายเป็นคนอื่น สำหรับท่านดีทริสแล้วจริง ๆ
เรต้ามองเจ้านายสาว กำลังแช่อยู่ในอ่างน้ำ ตามตัวมีร่องรอยแดงเป็นจ้ำ กัดริมฝีปากแน่น พยายามข่มความรู้สึกเอาไว้ ตั้งแต่เซเนียกลับมา นายท่านก็ไม่เรียกหาเธออีกเลย ขนาดผู้หญิง ที่รับเลี้ยงไว้ ก็ยังถูกไล่ให้กลับไป ไม่คิดเลยว่า ผู้หญิงคนนี้ จะมีอิทธิพลต่อท่านดีทริสถึงเพียงนี้ มันทำเอาความริษยาพวยพุ่งทีเดียว
“มีอะไรก็ไปทำเถอะเรต้า ไม่ต้องเฝ้าฉันหรอก” เธอบอกเสียงเบา
“เรต้ามีหน้าที่รับใช้คุณเซเนียค่ะ”
“เธออยากเป็นคนรับใช้ ไปแบบนี้น่ะเหรอ ไม่คิดอยากเลื่อนสถานะตัวเองบ้างหรือไงกัน”
คนฟังชะงัก พยายามควบคุมอารมณ์และสีหน้าตนเอง เธอไม่อยากถูกนายท่านเกลียด
“ไม่ว่าท่านดีทริส จะให้ฉันทำอะไร ฉันก็พร้อมยอมรับมันค่ะ”
“ทั้งที่เธอไม่เต็มใจน่ะเหรอ”
“ถ้าเป็นท่านดีทริสสั่ง ไม่ว่าอะไรก็เต็มใจค่ะ” เธอยืนยันหนักแน่น
“จงรักภักดีเหลือเกินนะเรต้า” น้ำเสียงเหมือนเย้ยหยัน ทำเอาคนฟังกัดริมฝีปากแน่น “ความจงรักภักดีของเธอ ฉันอยากจะรู้นักว่ามันจะได้อะไรตอบแทนกลับมาบ้าง”
“อย่าหลอกเรต้าเลยดีกว่าค่ะคุณเซเนีย เรต้ารู้ดีว่าคุณแค่อยากจากท่านดีทริสไป”
เธอยกยิ้ม แล้วช้อนสายตามองอีกฝ่าย
“เธอรู้ไหม ว่าฉันขออะไรดีทริส ถ้าอยากให้ฉันแต่งงานด้วย”
คนฟังนิ่งงัน เม้มริมฝีปากแน่น
“ฉันไม่ทราบหรอกค่ะ มันเป็นเรื่องที่คุณคุยกับคุณท่านแค่สองคน”
“ฉันขอให้ดีทริสมีแค่ฉันคนเดียว เธอเข้าใจความหมายใช่ไหม”
เรต้านิ่งเงียบ ในอกมันอัดแน่น ทำไมถึงรู้สึกกดดันขนาดนี้ ถ้าหากผู้หญิงตรงหน้าหายไปคงดี ความคิดนี้ผุดขึ้นมา
“ฉันไม่เข้าใจ!”
“เขารับปากฉัน ว่าจะมีแค่ฉันคนเดียว ในวันที่ฉันกลายเป็นเมียของเขาอย่างสมบูรณ์ วันนั้นคงเป็นวันที่เธอถูกเฉดหัวออกไปจากที่นี่!”
มือกำแน่น แววตาแข็งกร้าว ทว่าเธอกลับไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปสบแม้แต่น้อย คงทำได้แค่เพียงก้มหน้า เก็บอาการเอาไว้
“จงรักภักดีต่อไปได้เลยเรต้า ทำดีกับนายท่านของเธอ ก่อนที่เธอจะไม่ได้ทำ!”
“คุณต้องการอะไร” น้ำเสียงสั่นเครือถามกลับ เงยหน้ามองทั้งน้ำตา
“ฉันต้องการไปจากที่นี่ เธอช่วยฉันได้ไหมเรต้า”
“ฉันทำแบบนั้นไม่ได้หรอกค่ะ นายท่านต้องเกลียดฉันแน่!”
“มันจะต่างอะไรกับตอนที่ฉัน ต้องแต่งงานกับนายท่านของเธอล่ะ ในเมื่อเขาก็คิดจะให้เธอไปจากที่นี่อยู่แล้ว”
กายสั่นเทา เรต้าไม่อาจปกปิดความรู้สึกเอาไว้ได้ ไม่ว่าจะช่วย หรือไม่ อย่างไรเสียนายท่าน ก็คงให้เธอจากที่นี่ไปอยู่ดี เมื่อผู้หญิงคนนี้ กลายเป็นนายของที่นี่ เธอคงเจ็บปวดยิ่งกว่าเสียอีก
“อย่าเกลี่ยกล่อมกันเลยค่ะ” เธอสบตาคนพูด “ฉันเชื่อว่านายท่านไม่มีวันทอดทิ้งฉัน ไม่ว่าท่านจะให้อยู่ในสถานะไหน ฉันก็พร้อมยอมรับ ฉันไม่เชื่อหรอกค่ะว่า ท่านดีทริส จะไล่ฉันไปจากที่นี่” อย่างไรเสีย มารดา ก็ยังถือเป็นสาวใช้เก่าแก่ ที่เคยดูแลท่านดีทริส กับคุณหญิงเมื่อครั้งยังมีชีวิตอยู่
“ตามใจเธอแล้วกันเรต้า ถ้าเธออยากคิดเข้าข้างตัวเองแบบนั้น” หญิงสาวเลือกตัดบท แล้วลุกยืน เรต้าชะงักเล็กน้อย เมื่อเห็นร่องรอยบนร่างกาย ทำเอาหัวใจสั่นไหว
หยิบเสื้อคลุมสวมให้เจ้านายสาว เซเนียหย่อนกายลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง โดยมีสาวใช้คอยช่วยหวีผมดูแลการแต่งตัว
“ออกไปได้แล้วล่ะ ฉันจะพักผ่อน”
“ค่ะคุณเซเนีย” เธอรับคำ แล้วออกจากห้องไป
ออกมานอกห้อง ยืนนิ่งอยู่ด้านหน้า แววตาปวดร้าว มันสับสน จนไม่รู้ควรทำอย่างไร กับความรู้สึกแบบนี้ดี เธอไม่อยากให้ท่านดีทริส หลงรักใคร แต่ก็รู้ฐานะตัวเองดี ว่าไม่มีทางได้สมหวังในความรัก มือกำแน่น กัดริมฝีปาก ทำไมหัวใจถึงไม่รักดี ถ้าหากมัน ยอมเชื่อฟัง รักคนที่อยู่ในสถานะเดียวกัน ก็คงไม่ต้องเจ็บปวดใจเช่นนี้
- Writer
