ผมเดินกลับมาที่ลานว่างหน้าหอสมุด มองไปยังกลุ่มคนสิบกว่าชีวิตด้วยใจที่เต้นตุ๊มๆ ต่อมๆ และยิ่งเต้นหนักเข้าไปอีกเมื่อสายตาจับจ้องไปยังผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นศัตรูหัวใจ ที่เต้นตุ๊มๆ ต่อมๆ ไม่ใช่เพราะกลัวหรืออะไร แต่เป็นเพราะละอายแก่ใจเหบือเดินที่ต้องมาขอยืมเงินมันยี่สิบบาทเป็นค่ารถเมล์กลับหอเนี่ย!
ไม่อยากทำเลย แต่ดูเหมือนผมจะไม่มีตัวเลือกอื่นเลยรอจังหวะอยู่ครู่ ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปแล้วออกปากเรียกเสียงเบา
“พะ...พี่อินทร์”
เขาไม่ได้ยินหรอก คนอื่นได้ยินแล้วสะกิดเรียกให้ พี่อินทร์หันมามอง พอเห็นผมก็ขมวดคิ้วมุ่นให้ผมได้กวักมือเรียกหย็อยๆ พี่อินทร์ยอมเดินเข้ามาหา พลันถามด้วยสงสัย
“มีอะไรอยากถามอีกหรือไง ถึงได้มายืนหน้าจ๋อยอยู่ตรงนี้เนี่ย”
ผมส่ายหน้า ไม่มีอะไรอยากถามแล้ว แต่ว่า...
“เอ้า แล้วมาทำไม”
...แต่ว่ากระเป๋าตังค์หายไง จะมาขอยืมตังค์ง่ะ
อยากจะบอกไปตามตรงเหมือนกัน แต่ดูท่าทางเขาไม่ค่
