บทที่ 7
907 Kata
จู่ๆฉันก็รู้สึกโกรขึ้นมา
ผู้หญิงไร้ยางอายจะสอนบทเรียนให้ฉันได้อย่างไงกัน? แม่ไม่เคยโทษฉันแบบนี้ เธอคิดว่าเธอมีคุณสมบัติที่จะสั่งสอนฉันต่อหน้าคนมากมายอย่างนั้นจริงๆเหรอ?
ฉันยืนขึ้น พร้อมลดเสียงลง แล้วพูดว่า "ทำไมเธอไม่ส่องกระจกมาส่องหน้าน่าอันสะอิดสะเอียนของเธอเสียล่ะ? คุณมีคุณสมบัติอะไรมาสั่งสอนฉัน? คุณเป็นคนไร้ยางอายที่จะไปฉกฉวยสามีของผู้หญิงคนอื่นแล้วคลอดลูกมาอีกสองคน? อีนี้ กล้าดียังไงมาสั่งสอนแม่ฉัน แม่..."
ก่อนที่ฉันจะพูดจบ ฉันรู้สึกเจ็บแปลบที่แก้มขึ้นมา ตาของฉันลุกเป็นไฟด้วยความโกรธและหูของฉันก็ส่งเสียงพึมพำ
ฉันถูกปีเตอร์ตบลงบนหน้าพร้อมล้มลงกับพื้น
"เห้ย ปีเตอร์ หยุด! ไม่ว่าเธอจะหยาบคายและไร้เหตุผลแค่ไหน ลิซซี่ก็คือลูกสาวของพ่อเหมือนกันนะ อย่าโกรธไปเลย"
ลิลลี่แกล้งเกลี้ยกล่อมปีเตอร์อย่างอ่อนโยน อย่างไงก็เหอะ เธอจงใจเหยียบข้อเท้าฉันอย่างแรงด้วยส้นสูงของเธอใต้โต๊ะ
"ลิลลี่! นางตัวแสบ! แกตายแน่!" ฉันหงุดหงิดมากจนพยายามแยกเธอออกจากกัน
ลิลลี่กลัวที่จะซ่อนตัวอยู่ในอ้อมกอดของปีเตอร์ ปีเตอร์พยายามตบฉันอีกครั้งแต่ก็เปล่าประโยชน์ ฉันคิดไปคิดมา ก็เลยหยิบซุปร้อน ๆ ขึ้นมาจากโต๊ะแล้วสาดให้เขา
ซุปหกไปที่ตัวปีเตอร์
"ลูกอกตัญญู! ฉันจะฆ่าแก!!" ปีเตอร์โกรธจัดและเริ่มพับแขนเสื้อขึ้น
ห้องอาหารส่วนตัวอยู่ในความสับสนวุ่นวาย
มีใครบางคนดึงปีเตอร์ไว้ให้หยุดการต่อสู้ มีใครบางคนพยายามคุยกับฉัน หูของฉันสั่นและไม่ได้ยินอะไรเลย
ในความโกลาหล ฉันก็เห็นวิลเลียม
เขานั่งนิ่งอยู่บนโต๊ะ มองมาที่ฉันอย่างเงียบ ๆ ด้วยดวงตาที่เยือกเย็นราวกับทะเลสาบ
ฉันเกลียดสายตานั้นของเขา
สายตาของเขาทำให้ฉันรู้สึกสมเพชตัวเอง มันทำให้ฉันรู้สึกถูกทอดทิ้งจากโลกทั้งใบ
แล้วฉันก็เงยหน้าขึ้นเพื่อเยาะเย้ยเขาและยกนิ้วกลางขึ้นอย่างท้าทาย
เมื่อฉันกลับมาถึงบ้าน แม่ของฉันเห็นแก้มที่เป็นรอยแดงของฉัน "ลิซซี่ หนูไปทะเลาะกับแคนดี้อีกแล้วเหรอ? เขาตบลูกอีกแล้วเหรอ?"
"ใช่" ฉันแกล้งทำเป็นไม่สนใจ "เขาตบหนู หนูเลยตบเขาไปสองครั้ง แล้วหนูก็ชนะ!"
แม่ของฉันถอนหายใจยาวๆ แล้วเอาครีมมาทาหน้าฉัน
หลังจากทาครีมแล้ว เธอถามฉันคร่าวๆ ว่า "แล้วแคนดี้ตบตอนไหน พ่อเขาห้ามลูกบ้างไหม?"
ได้ยินคำพูดของแม่ ฉันน้ำตาแทบไหล
ฉันก้มหน้าลงเพื่อไม่ให้เเม่เห็นน้ำตาในดวงตาของฉัน "เขาไม่อยู่ที่นั่น"
โถ่เอ้ย ทั้งอ่อนแอ ทั้งขี้กลัว และอยู่ในโอวาทของแม่ ที่รักปีเตอร์มาหลายสิบปี ยังไม่ตระหนักถึงความโหดเหี้ยมและความดุร้ายของเขา จนกระทั่งเธอถูกไล่ออกมา
เธอคิดอย่างไร้เดียงสาว่าถึงแม้เขาไม่รักเธอ เขาก็จะดูแลลูกๆ ให้ดีเสมอ
แม่ไม่รู้. ฉันไม่มีพ่อมานานแล้ว พ่อของฉันเสียชีวิตไปแล้ว
ในวันนั้นที่เขาเตะฉันแม้ฉันจะอายุแค่ห้าขวบเขาได้ตายไปจากใจแล้ว
ซักพักอาของฉันก็โทรมา
เธอไม่ได้อยู่ที่นั่นเมื่อเรื่องตลกถูกจัดฉากในห้องอาหารส่วนตัวในวันนี้ เธอรู้ว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น
"ลิซซี่ ทำไมหนูถึงทำแบบนั้น ทำไมยังทะเลาะกับพ่ออีก?" อาของฉันพูดอย่างผิดหวัง
"พ่อเหรอ? ฉันไม่มีพ่อ พ่อของฉันคงตายไปแล้ว!" ฉันพูดอย่างเย็นชา
อาพูดไม่ออกครู่หนึ่ง "หนูลดความสัมพันธ์กับพ่อจะมันดีได้ยังไง? ถ้าคุณพยายามทำตัวดีๆและทำให้พ่อมีความสุข หนูและวิเวียนก็ใช้เงินเขาได้บ้าง"
"หนูไม่สนใจ เงินเดือนของหหนูก็ไม่ได้น้อยและหนูก็สามารถเลี้ยงดูครอบครัวของหนูได้โดยไม่ต้องใช้เงินของเขา"
อาขัดจังหวะฉันว่า "อากำลังจะเล่าให้ฟัง วิลเลียมก็ทำงานที่เลียม คอร์เปอร์เรชั่น ตอนนี้เขาเป็นเจ้านายหนูแล้วใช่ไหม?"
"อืม" ฉันตื่นตระหนก "เกิดอะไรขึ้น?"
"อาได้ยินลูกพี่ลูกน้องของเะอบอกว่าแคนดี้บอกวิลเลียมเกี่ยวกับเรื่องแย่ๆ มากมายเกี่ยวกับหนู และกระตุ้นให้เขาไล่คุณออกหลังจากที่เขารู้ว่าวิลเลียมเป็นเจ้านายของหนู"
"ห้ะ อะไรวะเนี่ย!" ฉันอดไม่ได้ที่จะสาบานว่า "หนูทำงานหนักและไม่เคยทำผิดพลาดอะไรเลย วิลเลียมจะมาไล่หนูออกทำไม?"
"ระวังนะ" อาของฉันถอนหายใจ "แคนดี้ดูเหมือนจะชอบวิลเลียม และลิลลี่ก็พาพวกเขามารวมกัน ฉันกลัวว่าถ้าวิลเลียมเชื่อคำพูดของแคนดี้ เขาจะรู้สึกแย่กับเธอ"
"ยังไงก็แล้วแต่หนูก็ไม่สนใจ"
ความสามารถในการทำงานของหนูไม่ได้แย่และมีชื่อเสียงในบริษัท หนูไม่กลัวคำพูดใส่ร้ายของแคนดี้หรอก!
แต่หนูไม่ได้คาดหวังอะไรเลย จะขัดต่อความต้องการของหนู
- Penulis
