จมความรักของเธอ

บทที่ 2

　　ลิลารักสารัชอย่างสุดซึ้งเสมอมา เธอเป็นเลขาที่เก่งกาจที่สุดของเขา เธอจะเปิดเผยความลับของบริษัทให้กับผู้อื่นได้อย่างไรกัน?

　　โจทก์: สารัช

　　ลิลาทรุดตัวลงกับพื้นพร้อมกับมืออันเย็นยะเยือก ถ้าสารัชอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี้ เธอจะต้องติดคุกอย่างแน่นอน ในสำนักงานของสารัช ลิลาเปิดประตูและมองไปยังชายหนุ่มรูปงามบนเก้าอี้หนัง เธอเดินเข้าไปหาเขาทีละก้าว

　　'เพื่อสิบปีที่ผ่านมาที่เราได้อยู่ด้วยกัน คุณช่วยถอนฟ้องจะได้ไหม'

　　เลวทรามต่ำช้า...ไม่เคยเลยที่เธอจะลดตัวลงไปเป็นผู้ต่ำต้อยต่อหน้าเขา แต่หลังจากผ่านเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ เธอตระหนักว่าความรักทั้งหมดเป็นเพียงภาพลวงตา เธอไม่ได้สำคัญสำหรับสารัช

　　ลิลายังคงสวมชุดของเลขาฯของเธอตามเดิม ด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาว ชุดสูทสีดำ และกระโปรงเข้ารูปสีดำอันเย้ายวน เธอเคยมองสารัชด้วยรอยยิ้มอันชวนหลงใหล เขาบอกว่าเธอเป็นปีศาจตัวน้อยและเขาชอบที่เธอมีเสน่ห์ดึงดูดใจ แต่ตอนนี้ ไม่มีความหลงใหลนั้นเหลืออยู่ในสายตาของเธอเลย

　　'ถ้าคุณยังมีความเคารพตัวเองอยู่บ้าง คุณคงจะไม่แบกหน้ามาหาผมตอนนี้หรอก'

　　สารัชเอนหลังพิงเก้าอี้

　　'อ่อ ผมลืมไปว่าคุณเป็นลูกสาวของอัศวิน ที่ได้ยกร่างกายให้ผมเพื่อแลกกับเงินตั้งแต่อายุ 18 แล้วนี่ คุณจะมีความเคารพตัวเองหลงเหลืออยู่ได้อย่างไร?'

　　หลังของลิลาสั่นสะท้าน รู้สึกเหมือนมีคนที่เธอเคยไว้ใจมายืนอยู่ข้างหลังเธอ ดังนั้นเธอจึงเดินไปข้างหน้าด้วยความรู้สึกปลอดภัยและมั่นใจ แต่จู่ๆ คนๆ นั้นก็แทงเธอจากด้านหลัง อายุ 18 ปี? เขายังจำได้ไหมว่าเธอมอบตัวเองให้กับเขาในวันเกิดครบรอบ 18 ปีของเธอ? 'นางบำเรอ?' เธอคิดเสมอว่าเธอเป็นคู่รักของเขา เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเขาให้เธอเป็นเพียงแค่นางบำเรอของเขา ดวงตาของลิลาเจ็บจนเริ่มปวด เจ็บและปวดมากจริงๆ เธอไม่เคยหลั่งน้ำตาต่อหน้าสารัช เธอยิ้มอยู่เสมอเพราะเขาบอกว่าเขาชอบดูเธอยิ้ม เพราะเวลาที่เธอยิ้ม เธอเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลก เธอเดินไปหาเขา วางมือลงบนโต๊ะ และยักไหล่ราวกับว่าเธอไม่ได้รู้สึกอะไร

　　'เวลา 10 ปี ถ้าเปรียบกับสัตว์เลี้ยง มันคงนานเสียจนคุณรู้สึกผูกพันกับมันสินะ?'

　　'แต่ลูกสาวของไอ้อัศวินมันมีค่าน้อยกว่าแมวหรือหมาเสียอีก'

　　ลิลาหายใจเข้าเฮือกใหญ่ แล้วเดินไปหาสารัช นั่งยองลงตรงหว่างขาของเขา แล้วรูดซิปกางเกงของเขาลง

　　'ถอนฟ้องซะ แล้วฉันจะทำทุกอย่างที่คุณต้องการให้ฉันทำ'

　　สารัชเอื้อมมือไปและบีบคางของเธอ

　　'แล้วคุณคิดว่าไม่มีผู้หญิงคนอื่นยอมทำให้ผมเหรอ'

　　'แต่พวกหล่อนจะไม่มีวันทำได้ดีเท่าฉันนะ'

　　ลิลาเลิกคิ้วอย่างเจ้าเล่ห์และปล่อยให้มือของเธอเริ่มปฏิบัติการ

　　'ฉันพลีกายให้กับคุณตั้งแต่ตอนฉันอายุ 18 แล้วนะ นี่ก็เจ็ดปีแล้ว แค่เหลือบตามองฉันก็สามารถบอกได้ทันทีว่าคุณต้องการให้ฉันทิ้งตัวลงหรือไม่ จริงไหม?'

　　ลิลาก้มหน้าลงก่อนจะได้รับคำตอบ ของรักของสารัชเริ่มตื่นตัว แรงดึงและเร้าทำให้เขาพ่นลมหายใจยาว เขาเอื้อมมือไปกดศีรษะของเธอลงและกำผมของเธอเอาไว้ เขาพยายามดึงเธอออกจากตัวหลายครั้ง แต่เขาก็ไม่ได้พยายามมากพอ

　　'คุณนี่มันร่านเหลือเกินนะลิลา พ่อของคุณเพิ่งเห็นผมบดขยี้คุณเมื่อวานนี้ ตอนนี้คุณกลับกลายมาเป็นฝ่ายกระทำผมได้อย่างไร?'

　　ลิลารู้สึกว่าสิ่งที่พุ่งใส่เธอไม่ใช่คำพูด แต่เป็นมีดดีๆ นี่เอง เขาโหดเหี้ยมมาก เขาไม่เคยพลาดพลั้งในช่วงสิบปีที่ผ่านมาเลยจริงๆ เขาเป็นนักแสดงตัวฉกาจ เป็นเวลาสิบปีที่เขาไม่เคยใช้คำพูดรุนแรงกับเธอเลย แต่สองวันที่ผ่านมานี้ เขาได้ใช้คำพูดที่เลวร้ายทั้งหมดที่เขาพอนึกออกกับเธอ เขาแสร้งมาเป็นสิบปีเพื่อทำให้เธอเจ็บปวดที่สุด ในที่สุด เขาก็ทำสำเร็จ หัวใจของเธอชุ่มไปด้วยเลือดและไม่สามารถที่จะเจ็บปวดไปกว่านี้ได้อีก

　　ลิลาเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเธอเผยความรู้สึกที่ยั่วยวน ก่อนจะเลียริมฝีปากด้วยปลายลิ้นสีชมพูของเธอ

　　'ฉันบอกคุณแล้วนะ ว่าตราบใดที่คุณถอนฟ้อง คุณจะทำอะไรก็ได้อย่างที่คุณต้องการ'

　　แต่หลังจากนั้น ลิลากลับถูกตั้งข้อหาติดสินบนโจทก์