จมความรักของเธอ

　　'อย่า... อย่าทำแบบนี้ต่อหน้าพ่อฉัน! ได้โปรดอย่า!' 　　พวกเขาเคยทำสิ่งนี้ร่วมกันในหลายๆ สถานที่ ไม่ว่าจะเป็นห้องน้ำ ที่ทำงาน ทางเดิน หรือแม้แต่ในป่า ทุกๆ ครั้งลิลาจะครวญครางเสียงดังและขอให้สารัชลงมือต่อ แต่คราวนี้ต่างออกไป เธอถูกสารัชตรึงเอาไว้ และเธอทำได้เพียงร้องไห้อย่างสิ้นหวัง 　　'ไม่!' 　　มือของสารัชซึ่งเคยสัมผัสร่างกายของเธอที่อยู่ใต้เขาด้วยความรักนั้น ตอนนี้แปรเปลี่ยนไปเป็นความรุนแรงในทุกๆ ครั้งที่เธอเคลื่อนไหว ราวกับว่าพวกเขาไม่เคยมีอดีตอันหอมหวานร่วมกันเลยแม้แต่น้อย 　　'ไม่? ฮึ! คุณจำตอนที่คุณเอากาแฟมาส่งให้ผมไม่ได้เหรอ? คุณปลดกระดุมเสื้อของคุณออกสองเม็ดต่อหน้าผม แล้วก็เอาตัวมาถูกับผมอย่างกับคุณเป็นอีตัว' 　　'หรือคุณลืมไปแล้วเวลาที่คุณเข้ามาในห้องทำงานของผมแต่เช้า คุณจะถกกระโปรงแล้วขึ้นนั่งบนขาของผม เพราะว่าอยากโดนของแข็ง' 　　'ทำไมถึงบอกว่าไม่ตอนนี้? คุณกำลังพยายามแปลงร่างเป็นเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่ไร้เดียงสาต่อหน้าพ่อของคุณที่เป็นง่อยอยู่บนรถเข็นหรือไง?' 　　ขณะที่พูด สารัชก็ลากลิลาที่ร่างเปลือยเปล่าและมือถูกมัดไว้ด้วยเนกไท ไปยังโต๊ะที่ชายชรานั่งอยู่ ชายชราในรถเข็นเอียงศีรษะ สั่นเทา และตาเบิกกว้าง! 　　ใบหน้าของชายชราเปลี่ยนเป็นสีแดงเหมือนเลือด เขาพยายามตะโกน แต่สิ่งที่ทำได้คือส่งเสียงครางเบาๆ ลิลาพยายามวิ่ง แต่สารัชกดร่างของเธอลงบนโต๊ะ เขาลุกล้ำเข้าไปในร่างของเธอ ก่อนที่เธอจะสามารถตอบโต้ได้ ลิลารู้สึกอับอายจนอยากตายในทันที! เขากล้าทำสิ่งนี้ต่อหน้าพ่อของเธอได้อย่างไร? 　　สารัชมองไปที่ชายชราในรถเข็น 　　'คุณกำลังดูสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่หรือเปล่าอัศวิน? ฟังนะ ลูกสาวของคุณ ลูกสาวคนเดียวของคุณ กำลังถูกผมย่ำยี และไม่เพียงแค่นั้นนะ เธอยังเป็นนางบำเรอของผมตั้งแต่เข้าเรียนมหาวิทยาลัยปีแรก เมื่อไหร่ก็ตามที่ผมรู้สึกกระหาย ผมก็แค่ยกหูโทรศัพท์หาเธอ แค่นี้เธอก็อ้าขาพร้อมรอรับศึกกับผมแล้ว!' 　　อัศวินแทบจะไม่สามารถส่งเสียงขณะร้องไห้ได้ คอของลิลาเองก็แหบแห้งไปเสียแล้ว ผู้ชายคนนี้เป็นคนเดียวกับคนที่ผลักเธอเบาๆ ลงบนเตียงและเรียกเธอว่าที่รักเมื่อคืนนี้ แต่วันนี้เขากลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไร? เธอแทบไม่อยากจะยอมรับมัน 　　'สารัช! คุณไม่ควรทำแบบนี้กับฉันนะ!' 　　'ทำไมผมถึงทำไม่ได้' 　　สารัชจับหน้าอกของเธอ บีบอย่างแรง แล้วขยี้ร่างของเธอที่อยู่ใต้เขาต่อ 　　'อัศวิน คุณโกหกแม่ของผม เธอยอมทิ้งสามีและลูกๆ ของเธอเพื่อคุณ แต่สุดท้ายคุณทำกับเธอแบบนั้นได้อย่างไร? คุณเรียกเธอว่านังผู้หญิงเลว คุณผลักเธอลงไปในทะเลและโกหกว่าเธอฆ่าตัวตายเพราะเธออกหักจากคุณ!' 　　'แต่มันกลับเป็นลูกสาวอันล้ำค่าของคุณต่างหากที่เป็นนังผู้หญิงสารเลวตัวจริง ผมพังบริษัทของคุณ ผมไม่เคยสัญญาว่าจะแต่งงานกับเธอ เธอเอาแต่ขึ้นขย่มผมราวกับอยากถึงจุดสุดยอดจนตายคาที ฮ่า ฮ่า เมื่อไหร่ก็ตามที่ผมอยากให้เธออม เธอก็จะอมให้ผม เธอช่างเป็นนังผู้หญิงสารเลวที่ดีที่สุดในโลก!' 　　น้ำตาเอ่อล้นดวงตาของอัศวิน เขาพยายามจะลุกขึ้น แต่ก็ล้มลงไปกองกับพื้น ลิลาไม่เคยรู้มาก่อนว่าสารัชกับพ่อของเธอเคยมีเรื่องบาดหมางกันมาก่อน! แล้วสิบปีที่ผ่านมาหมายความว่าอย่างไร? ธุรกิจครอบครัวของอัศวินเริ่มตกต่ำและล้มละลายไปสมัยเธออยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 เธอได้พบกับสารัชตอนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 เขาอายุมากกว่าเธอสี่ปีและเขาดูแลเธอมาตลอด เธอพลีกายให้กับเขาตอนที่เธอเป็นน้องใหม่ในรั้วมหาวิทยาลัย ตั้งแต่นั้นมา เขาก็ปฏิบัติต่อเธอราวกับเจ้าหญิง เธอยังได้ฝึกงานในบริษัทของสารัชอีกด้วย แต่เขาไม่เคยเอ่ยปากว่าเขาจะแต่งงานกับเธอ เธอรู้เสมอว่าธุรกิจของพ่อเธอล้มละลาย เพราะครอบครัวของเธอไม่ได้ส่งเสียเธอเลย ถ้าเธออยากเป็นภรรยาของสารัช เธอต้องทำตัวให้เข้าตา ดังนั้นเธอจึงเรียนรู้ที่จะทำตัวให้เข้มแข็งขึ้นอยู่เสมอ โดยหวังว่าวันหนึ่ง เธอจะควรค่ากับเขา เธอรักเขามาสิบปีแล้ว! สิบปี! หัวใจของลิลาสั่นสะท้าน 　　'สารัช! ทำไมคุณถึงโกหกฉัน? ทำไม!' 　　การร้องไห้นั้นช่างน่าสมเพชและใจสลายเกินไป 　　'ทำไมน่ะเหรอ? เพราะไอ้อัศวินมีลูกสาวเพียงคนเดียวและนั่นก็คือคุณ เขาผลักแม่ของผมลงทะเล และการที่ผมทำให้ชีวิตของลูกสาวเขาน่าสังเวชยิ่งกว่าตกนรก มันไม่ยุติธรรมหรอกเหรอ?' 　　น้ำตาของลิลาเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะ เธอหลงรักผู้ชายคนนี้มาสิบปีแล้ว ในท้ายที่สุด สิ่งที่เขามอบให้เธอคือความเจ็บปวดจากหัวใจที่แตกสลาย มันเลวร้ายยิ่งกว่าการอยู่ในนรก ความเจ็บปวดอันรุนแรงมากกว่าการถูกเผา ลิลาไม่เคยคิดว่านาทีที่พ่อของเธอถูกส่งตัวไปที่ไอซียูเพราะอาการตกใจ เธอจะได้รับหมายเรียกจากศาลในคดีเปิดเผยความลับทางการค้า!