"พี่วิน!...นี่มันอะไรกัน" รินลณีร้องออกมาอย่างตกใจ หัวใจเธอเต้นแรงเหมือนมันจะหลุดออกมาจากอก ร่างกายชาไปทั้งร่าง ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะยืนไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้จะมาเห็นภาพแบบนี้ "พี่พัฒน์ ผมชอบพี่ ...รินณีเราเลิกกันเถอะ"นาวินก็ตกใจพอกัน ภาพที่เธอเห็นเขาคงปฏิเสธไม่ได้เพราะมันชัดเจนมากขนาดนี้...ชายหนุ่มได้แต่พูดว่า "ขอโทษ" "ไอ้เลว" รินลณีด่าออกไปทั้งน้ำตา..เธอวิ่งขึ้นรถไฟฟ้ากลับคอนโดมิเนียม โดยไม่ได้สนใจเสียงเรียกของนาวิน ส่วนระพีพัฒน์นะเหรอเขาก็ยังยืนเอามือล้วงกระเป๋าเสื้อกาวน์แบบไม่ได้สนใจอะไร นี่มันอะไรกัน มันคือโลกที่ชะนีแบบเธออยู่ยากจริง ๆ เธอกลับมาร้องไห้ต่อที่ห้อง ภาพอดีตของเธอกับนาวินไหลผ่านเข้ามาในหัวเธอไม่หยุด เพราะเขาเป็นเกย์ใช่ไหม? เธอกับเขาเลยเข้ากันได้ดี ไม่ว่าจะไปทำผม ชอปปิงเขาไม่เคยบ่น ไม่เคยว่ามันน่าเบื่อ เพราะเขาเป็นเกย์ใช่ไหม? ที่เขาไม่เคยจูบเธอ มากสุดที่เขาทำคือหอมแก้ม เธอคิดมาตลอดว่าเพราะเขารักเธอมากใช่ไหมเลยไม่อยากให้เธอเสียหาย เพราะเขาเป็นเกย์ใช่ไหม? เขาถึงไม่ทำอะไรเธอทั้ง ๆ ที่มีโอกาสตั้งมากมาย เพราะเขาเป็นเกย์ใช่ไหม? เขาถึงต้องใช้เธอเป็นเครื่องมือหลอกพ่อแม่เขา เพราะอย่างนี้สินะ เขาถึงชอบพูดถึงระพีพัฒน์ ที่เป็นพี่รหัสของเขาให้เธอฟังบ่อย ๆ และเขาคอยถามเรื่องราวระพีพัฒน์ในอดีตตลอด เธอก็แค่คิดว่าเขาคงอยากรู้เพราะเป็นพี่รหัสเขาและเป็นพี่ชายข้างบ้านของเธอ ************************************

อัยรินทร์เสียพี่ชายเพราะโรคร้ายในวัยเพียงสิบเจ็ดปี เธอไม่มีญาติพี่น้อง และโตเกินกว่าจะอยู่สถานสงเคราะห์เด็ก ก่อนตายพี่ชายของเธอฝากฝังเธอเอาไว้กับน้องรหัสคนรวยของเขา หนุ่มหล่อ รวย เสน่ห์แรง อย่างอาชวิน เพราะพี่รหัสดันตายจากไปกะทันหัน นักศึกษาปี 3 อย่างอาชวินจึงต้องเลี้ยงเด็กสาววัยมัธยมไว้อย่างลับ ๆ เป็นแฟนก็ไม่ได้เพราะวัยยังไม่พ้นคุก เป็นน้องสาวก็ไม่ได้เพราะนมน้องมันโตเกินกว่าจะเป็นน้องสาว เลี้ยงไว้ก่อนก็แล้วกัน อีกแค่ปีเดียวเขาก็ไม่เสี่ยงคุกแล้ว

"ลัก ใช่ไหม" พัทธ์ทักหญิงสาวเสียงหวาน "ลักค่ะ" หญิงสาวตอบ "ยังไม่ทันจีบ รักแล้วเหรอ" พัทธุ์ เอียงคอยิ้มหวาน "ลุง เป็นไรมากเปล่า เนี่ย " ลักศิกา ขำท่าทีของพัทธุ์ =============== นิยายใน ซีรีส์ 1.ลุงรหัสที่รัก 2.สาววิศวะ กับ หนุ่มบริหาร 3.สายรักสายรหัส ======== ไฟล์ผ่านการพิสูจน์อักษรมาแล้ว แต่หากใครเจอคำผิดทักเฟสบุ๊ค กาแฟหอมกรุ่น นักเขียน เพื่อติดต่อรับของที่ระลึกได้นะคะ

“ไอ้หมอโรคจิต ไอ้หมอบ้ากาม ไอ้เกย์ปลอม ไอ้....ๆ” ศศิตาไม่รู้จะหาคำไหนมาด่าไอ้คนเลวแบบเขาได้ “ไม่เอาน่า บี๋ ไหน ๆ ก็ ไหนแล้ว เมื่อคืนคุณก็สนุก ไม่ใช่เหรอ” ลักษณ์เดินเข้ามาใกล้เธอ พร้อมทั้งเรียกคำที่เขาชอบเรียก โดยเฉพาะเมื่อคืน เขาเรียกเธอด้วยคำนี้ทั้งคืน “ไม่ต้องมาเรียกคำนี้เลย...ปล่อย” ศศิตาใช้สายตาดุ ไม่คิดเลยว่าคนที่เธอเห็นเขาเป็นเพื่อนมาตลอดหลายปี จะกลายร่างเป็นคนเลว ใช้จังหวะที่เธอเมา ในการย่ำยีเธอ จะเรียกว่าย่ำยีได้ไหมนะ ในเมื่อเธอก็ไม่ได้ขัดขืน แต่อย่างไรเสีย เธอก็เมา ไม่มีสติ เขาไม่ควรใช้หน้าตา และความสนิทสนมล่อลวงเธอ “เลิกกับมันซะ” เสียงของลักษณ์ดูเหี้ยมเกรียมกว่าทุกครั้งที่เธอเคยได้ยิน “เลิกอะไร เลิกกับใคร” ศศิตาใกล้ใจถาม หวังว่าเขาคงไม่ได้ให้เธอเลิกกับคนนั้นนะ คนที่รักหมดใจ “เลิกกับมันซะ ไอ้เบียร์ ไม่อย่างนั้น คลิปบี๋กับเราว่อนเน็ตแน่” ลักษณ์พร้อมทั้งกระชากคนตัวบาง มานั่งลงบนตัก

เมื่อเพลย์บอยตัวพ่อมาเจอกับทอมปลอมตัวร้าย ความวุ่นวายจึงบังเกิด รักหลอก ๆ หวังแค่ผลประโยชน์ จึงเกิดขึ้น เรื่องราวของเขาและเธอจะจบลงที่ตรงไหน บนเตียง ระเบียง หรือ โต๊ะทำงาน ละคราวนี้

เธอ ผู้ต้องใช้หนี้เขาถึงยี่สิบล้านด้วยร่างกายของเธอ เขา ผู้มีคู่หมั้นคู่หมายอยู่แล้ว ความรักต้องห้ามระหว่างท่านประธานหนุ่ม กับ ลูกหนี้สาวจะเป็นอย่างไรต้องติดตามในท่านประธานร้อนเร่า ******************** สำหรับชีวิตเธอควรจะเป็นนางฟ้าตกสวรรค์หรือหงส์ปีกหักก็คงไม่เกินจริง จากชีวิตคุณหนูบ้านรวย ไฮโซคนดัง แค่เพียงไม่กี่เดือนเธอแทบจะไม่เหลืออะไรเลย คุณพ่อของเธอเป็นนักการเมืองใหญ่ ถูกยึดทรัพย์ และท่านชิงฆ่าตัวตายตั้งแต่คดียังไม่ตัดสิน ส่วนคุณแม่ก็ด่วนจากไปตั้งแต่เธอยังเด็ก หลังจากเธอเดินเรื่องขึ้นโรงขึ้นศาลอยู่หลายต่อหลายเดือน สุดท้ายเพื่อรักษาบริษัทฟู้ดดีไซน์ของตนเอง เธอต้องหาเงินมาซื้อหุ้นอีกครึ่งหนึ่งของผู้เป็นพ่อ ก่อนที่บริษัทจะกลายเป็นของคนอื่น ผู้ใหญ่ใจดีอย่างนั้นหรือ คนมากมายเสนอช่วยซื้อหุ้นยี่สิบล้านให้เธอ ใช่ คนใจดีหลายต่อหลายคน แต่สิ่งที่พวกเขาอยากได้ไม่ต่างอะไรกัน เขาอยากได้เธอ อยากได้ร่างกายของเธอไปบำเรอกามเท่านั้น เรื่องราวของเขาและเธอ มันนานมาแล้วถึงสิบเอ็ดปี สิบเอ็ดปีเขาจะยังจำเธอได้ไหม เงินไม่ใช่น้อย ๆ เขาจะช่วยเธอไหม เขาจะช่วยเธอได้ไหม

วันนี้..วันที่สิบสี่กุมภาพันธ์ วันแห่งความรัก วันที่ใครๆก็ชอบอยากให้มีวันแห่งความรักบ่อยๆ แต่สำหรับผมนะเหรอโคตรเกลียดวันนี้ ไม่อยากให้มีวันนี้อยากให้มีวันที่สิบสามกุมภาแล้วข้ามไปวันที่สิบห้าเลยได้ไหม

คนเราควรเก็บรักษาความรักแบบไหนเอาไว้กันนะ หญิงสาวคนแรกคือรักแรกซึ่งทิ้งเขาไปในวันที่ความรักของพวกเขากำลังจะครบสิบปี กับผู้หญิงอีกคนคือคนที่เข้ามาช่วยเยียวยาบาดแผลช้ำรักครั้งเก่าของเขาจนหายดี และแล้วในวันที่หัวใจเขากลับมาเป็นสีชมพูอีกครั้ง คนในอดีตกลับหวนคืนมา เขาควรจะเลือกใคร...ระหว่างรักแรกที่ยากจะลืม กับรักใหม่ที่ใช้ทั้งตัวและหัวใจแลกมา ************************************* “เรื่องบนเตียง” “คะ? เรื่องบนเตียง ทำไมคะ” พลอยใสเบิกตากว้างเพราะตกใจ คนยังไม่เคยได้กินสักครั้งพูดเรื่องนี้กันแล้วเหรอ “เดือนหนึ่งพี่ทำแค่สองวัน” “คะ?” พลอยใสตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ถ้าทำแค่สองวันต่อเดือนมันน้อยไปไหม ชีวิตอีพลอยจะแห้งเหี่ยวของจริงก็งานนี้ “ทำหน้าผิดหวังอะไรขนาดนั้น หื่นนะเรา” ประทีปพูดพร้อมทั้งบีบจมูกคนตัวเล็ก หน้าตาผิดหวังของเธอฉายชัดจนเขาอดล้อไม่ได้ “เปล่าสักหน่อย” พลอยใสแก้ตัว แต่จริง ๆ เธอก็แอบนอยด์นิดหนึ่ง เขาเห็นเธอเป็นพวกชอบเรื่องบนเตียงหรือไงเนี่ย “แค่สองวันจริง ๆ ครับ วันฝนตกกับวันฝนไม่ตก” “พี่ทีป! เดี๋ยวค่ะ” “เปลี่ยนใจตอนนี้ไม่ทันแล้วคนสวย” ว่าแล้วประทีปก็อุ้มเธอไปยังห้องนอน เสียงกรีดร้องของพลอยใสดังขึ้นไม่หยุด เพราะเขาที่บอกว่าตัวเองไม่อร่อย กำลังจะทำให้เธอขาดใจตายเพราะความเสียว

เมื่อสิ่งที่ทำมากกว่าเลขาหน้าห้อง เธอเป็นทั้งนางบำเรอบนเตียง จ๊อกกี้สาวบนม้าพยศอย่างเขา แค่นี้เขายังไม่พอใจอีกเหรอ บอกตัวเองให้พอแค่นี้แต่ใจไม่เคยรักดี รู้ว่าเป็นแค่ของเล่นก็ยังยอม

เมื่อฉันถูกแม่เลี้ยงนำไปขายให้เสี่ยบ้ากาม เขาจะช่วยฉันได้ไหม

คำโปรย "อะไรยัยแพร แกจะไม่คิดอะไรหน่อยเหรอ" "คิดทำไมเงินตั้งสิบล้าน แค่หกเดือน อีกอย่างแค่แฟน ไม่ได้ทำอะไรกันสักหน่อย" "เออ ฉันว่าแกไปคุยกับคุณภัทรเรื่องสโคปงานก่อนดีไหม จะได้ไม่มีปัญหากันทีหลัง" "คุยน่ะมันแน่อยู่แล้ว อีกอย่างต้องทำสัญญาว่าจ้างด้วย ไม่ใช่หกเดือนนายอะไรนั่นเบี้ยว ฉันก็แย่สิ" "เออๆ เดี๋ยวฉันนัดเขาไว้ให้แกแล้ว ตอนนี้อยู่ข้างล่างคอนโด แกจะให้เขาขึ้นมาเลยไหม" "ยัยรักษา แกจะให้ฉันพาผู้ชายขึ้นคอนโดเหรอ" "เขามากับปริ้นส์ ฉันกับปริ้นส์ก็อยู่ด้วย แกทำอะไรเขาไม่ได้หรอก...เอ๊ย...เขาทำอะไรแกไม่ได้หรอก" "เพื่อนคุณปริ้นส์หน้าตาคงแย่มาก ถึงต้องจ้างคนมาเป็นแฟน" "เออ...เออ...ฉันว่าแกดูเองดีกว่า ฉันไม่อยากบูลลี่ใคร" เพื่อนแพร กลอกตามองบน...ถ้าขนาดต้องจ้างคนมาเป็นแฟนขนาดนี้ ความหล่อคงหายาก อีกอย่างที่เขาเลือกเธอ คงเพราะเธอไม่ได้สวยมาก ซึ่งน่าจะเหมาะกับเขา ผ่านไปสิบนาที สองหนุ่มก็เข้ามาในห้องของคุณหมอสาว "ขออนุญาตคุยกับรักษาแป๊บนะคะ" เพื่อนแพร รีบดึงคุณหมอบุญรักษาเข้าไปคุยในห้องนอน ปล่อยให้สองหนุ่มนั่งรอตรงโซฟาห้องรับแขก "ยัยรักษา ไหนแกบอกว่าเขาหน้าตาไม่ดี" "ฉันบอกตอนไหน" "ก็แกบอกว่าไม่อยากบูลลี่ไง" "ก็ฉันไม่อยากบูลลี่จริงๆ ไม่อยากออกความเห็นเรื่องรูปร่างหน้าตา เพราะมันขึ้นอยู่กับความคิดของแต่ละคน" "แต่แก ดูไอ้คุณภัทรนั่น หล่ออย่างกับพระเอกซีรีส์ หุ่นอย่างกับนายแบบ แล้วเขาจะเอาฉันไปเป็นแฟนปลอมใครจะเชื่อ" "ทำไมไม่เชื่อ" "คุณหมอรักษา แกช่วยมองหน้าฉันนะ ฉันคือยัยแว่น ตัวดำ ผอมกะหร่อง หน้าตาจืดชืด บ้านอยู่ต่างจังหวัด ลูกสาวผู้ใหญ่บ้าน แกว่าฉันเหมาะกับเขาตรงไหน ถ้าเขาจ้างฉันเป็นคนใช้ ยังจะน่าเชื่อถือกว่าอีก" "เออ มันก็จริง" "ยัยรักษา!" "ฉันล้อเล่น...แฮ่ แต่ฉันว่าแกลองคุยกับคุณภัทรก่อนก็ได้ เงินสิบล้านนะแก ไหนแกบอกอยากซื้อสวนให้พ่อเพิ่มไง" "แกเนี่ยสมเป็นเพื่อนฉันจริงๆ” "ฉัน...รู้ใจแกใช่ไหม" "เปล๊า...แกรู้จุดอ่อนฉัน" ก็ใช่ บุญรักษารู้จุดอ่อนของเพื่อนแพรอย่างดี ว่าเธอต้องการเงินไปซื้อสวนผลไม้ให้พ่อเธอเพิ่ม เพราะสวนที่ติดกันเขากำลังประกาศขายด่วน

เขาคือชายหนุ่มหล่อเหลาแต่ใครจะคิดว่าเขาจะมีปมด้อย และดันเป็นปมด้อยที่รักษาทางกายไม่ได้มันต้องรักษาทางจิตใจเท่านั้น เธอคือคุณหมอสาวสวย ผู้ซึ่งเคยทิ้งเขาไปเมื่อสิบปีที่แล้ว เจอกันหนนี้เขาจะไม่ยอมให้เธอหนีพ้น เขาคือตราบาปในใจเธอ ส่วนเธอก็ตราบาปในใจเขา ผู้หญิงแก่บ้า ได้แล้วก็ทิ้งกัน เด็กบ้า ใครจะคิดว่าอายุแค่สิบเจ็ดปี..นี่ฉันจะโดนข้อหาพรากผู้เยาว์ไหม หลังจากนั้นสิบปีผ่านไปเขาและเธอกลับมาเจอกันอีก ในฐานะ คุณหมอ กับ คนไข้ “คนไข้มีอาการยังไงคะ” “นอนไม่หลับหลังจากมีเซ็กส์” “เออ...เป็นมานานหรือยังคะ” “ตั้งแต่สิบปีที่แล้วตั้งแต่โดนผู้หญิงเปิดซิง แล้วทิ้งไปตอนนอนหลับ” “ฉันก็โดนเปิดซิงเหมือนกันไม่ใช่นายคนเดียวสักหน่อย”

แรกรักแสนร้อนแรง เธอจะทำให้เขารักเธอได้ไหม ความเป็นเพื่อนของเรายังค้ำคอ

ฉันเมธาวี หรือ เมญ่า สาวสวยดาวมหาลัย ความสวย ความรวยไม่ต้องพูดถึงค่ะ แต่..แต่ สวยแล้วไงจนป่านนี้อายุจะเข้า 25ปีอีกไม่กี่สัปดาห์ ยังไม่มีแฟน ชีวิตมันเศร้า ยังเศร้าได้อีกเมื่อ..เมื่อ..ฉันเดินตกท่อ นกขี้ใส่หัว ตกส้นสูง ไปสปานวดตัว หมอนวดยังผสมเบคกิ้งโซดาแทนเกลือหิมาลัยเพราะดูผิด ความซวยต่างๆ วิ่งเข้ามาหาจนฉันตกใจ คุณนายปรานีหรือคุณแม่สุดที่รักของฉัน ผู้ไม่เคยเชื่อเรื่องดวงเพราะคุณนายเป็นภรรยานายฝรั่ง (พ่อฉันเป็นลูกครึ่งแต่หน้าตาออกไปทางฝรั่งมากกว่า) ทนไม่ได้ต้องพึ่งหมอดูก็คราวนี้ หมอดูที่คุณยายของฉันนับถือ “นังหนูคนนี้ต้องมีผัวก่อนเบญจเพสไม่งั้นจะตายโหง” แม่เจ้า...ไม่ใช่ไม่เชื่อค่ะ แต่จะหาผัวจากไหน ฉันจะไปหาผัวจากไหน เมญ่าไม่เคยมีแฟน เชิดใส่ผู้มาตลอดตั้งแต่จำความได้ แล้วผู้ชายสมัยนี้ไม่ได้หากันง่าย 50% มีเมียแล้ว 30%เป็นเกย์ เหลือ 20 % ก็ยังไม่บรรลุนิติภาวะ ทางเลือกเดียวของฉัน “เอาเพื่อนกันทำผัวเนี่ยแหละ” ปุณกรณ์ หรือหมอปั้น เป็นเพื่อนสนิทของเมญ่า ตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม เขาคนนี้แหละทางรอดทางเดียวของเมญ่า "เอาเพื่อนกันก็ยังดีกว่าเอากับใครไม่รู้จัก" คำปลอมใจของเมญ่าที่พูดกับตัวเอง

ชีวิตนักศึกษาฝึกงาน...ฉันต้องได้ตื่นเต้นที่จะได้เจอรุ่นพี่ที่ทำงาน ต้องมีโมเมนต์รุ่นพี่พาไปเลี้ยงข้าว ต้องมีคนมาจีบ ต้องเป็นเด็กน้อยน่ารักในที่ทำงาน แล้วนี่อะไรกัน...ผัวที่บ้าน แต่ดันเป็นท่านประธานที่ฝึกงานเนี่ยนะ บ้าไปแล้วแน่ ๆ เหอะ! “บี๋ไม่งอนนะครับ” “ทำไมทำแบบนี้ ก็หนูบอกให้เบ๊บเก็บเรื่องของเราเป็นความลับไง” “โธ่...บี๋ ก็พี่คิดถึง” “ไว้ไปคิดถึงที่บ้านค่ะ ไม่ใช่ที่ทำงานอย่างนี้ หนูมาฝึกงานนะคะ เป็นนักศึกษาฝึกงาน เบ๊บอย่าลืมสิคะ” “โธ่ บี๋ แล้วบี๋จะให้พี่ทนเห็นไอ้อาร์ตแผนกไอที มันจีบบี๋หรือไง” “เขาไม่ได้จีบ เขาแค่สอนงาน” “ไม่รู้ ๆ เมียพี่ พี่หวง ไม่ปก ไม่ปิดมันแล้ว ไม่ต้องมีเลยความลับบ้า ลับบออะไรเนี่ย” “เบ๊บ ถ้าเบ๊บดื้อ หนูจะย้ายที่ฝึกงานแล้วนะ” หญิงสาวว่าอย่างมีน้ำโห จบกัน หมดกัน ชีวิตนักศึกษาฝึกงานหกเดือนของฉัน ...อีประธานบ้า อีประธาน...เฮ้อ ไม่มีคำไหนจะพูดจริง ๆ นอกจากทำหน้างอไม่พอใจใส่ท่านประธานที่อยู่ตรงหน้า ฉัน...นักศึกษาชั้นปีที่สี่ของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง ตอนนี้กำลังฝึกงานบวกกับการทำสหกิจทั้งหมดคือหกเดือน ใครจะคิดว่าประธานบริษัทที่ฉันมาฝึกงานดันเป็นผัวที่บ้าน แล้วฉันไปเป็นเด็กท่านประธานได้อย่างไรนั้น ต้องบอกว่าเรื่องมันยาว อยากฟังไหมคะ เดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง...