ตราบาปที่เขายัดเยียดให้ในอดีต กลายเป็นความขมขื่นฝังแน่นในจิตใจ หากเลี่ยงได้ เธอขอไม่พบเจอหน้าคนเลวอย่างเขาอีก หากแต่เหมือนฟ้าดิ้นกลั้นแกล้งให้เธอต้องหวนกลับมาพบเขาอีกครั้ง ซ้ำยังตกเป็นทั้งทาสรักทาสสวาทของเขาอย่างไม่มีทางเลี่ยง +++++++ “อุ๊ย! ภรรยาคุณภูมิ เอมี่ขอโทษนะคะ พอดีเอมี่ไม่เห็นจริงๆ ค่ะ” เอมี่แสร้งทำเป็นตกอกตกใจ ก่อนจะลากมือลูบไล้แผงอกกำยำ แล้วแนบริมฝีปากลงบนปากหนา ทั้งสองแลกจูบกันอย่างดูดดื่มโดยไม่แคร์สายตาของใครอีกคน “คุณภูมิขา พอก่อนนะคะ อย่าลืมว่าภรรยาของคุณยังอยู่ยืนอยู่ตรงนี้นะ เกรงใจเธอหน่อยสิค่ะ” พูดจบก็เอมี่ก็แสร้งดันใบหน้าหล่อเหลออกห่าง “จะยืนดูผัวเองกอดจูบกับคนอื่นอีกนานไหม” ภูวเดชหันมาถามภรรยาสาวด้วยสุ้มเสียงไม่พอใจ

“คนบ้า! วกกลับมาแต่เรื่องนั้นแหละนะ ขอสักทีเถอะ” หญิงสาวยกมือฟาดเข้าที่ไหล่กว้างสุดแรงอย่างหมั่นไส้คนที่เอาแต่พูดเล่น ทั้งที่เธอซีเรียสจนความดันจะขึ้น “ที่รักขอสักที แต่ผมขอหลายๆ ทีได้ไหม” เอโด้ยอกย้อนหน้าทะเล้นและรู้สึกดีใจที่ยัยตัวแสบเป็นห่วงเขา “นั่นปากเหรอที่พูด” รุ้งตะวันทำเสียงเขียวใส่เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกของตัวเอง ที่เธอยอมรับเต็มปากเลยว่าหลงรักใบหน้าทะเล้นๆ ของเขาเข้าเต็มเปา “ก็ลองจูบดูว่าใช่ปากหรือเปล่า” เอโด้ขยับเข้าไปนำเสนอสุดฤทธิ์ แต่เมื่อสาวเจ้าไม่สนองสักทีจึงรั้งตัวเธอขึ้นมานั่งคร่อมตัวเขาเอาไว้ รุ้งตะวันดิ้นขลุกขลักจะลุกจากตักไปให้ได้ แต่มีหรือที่อีกคนจะยอม “ปล่อยฉันนะคนบ้า! ปล่อย!”

“ข้าปรารถนาในตัวเจ้า” เสียงทุ้มลึกกระซิบแผ่วเบาคล้ายคนละเมอ ขณะที่ฝ่ามือใหญ่ก็ลากต่ำมายังต้นขาด้านใน มูนาสะดุ้งเฮือก หัวใจดวงน้อยเต้นกระหน่ำ นึกเกลียดตัวเองไม่น้อยที่แม้จะได้ร่ำเรียนการต่อสู้มาบ้าง แต่เวลานี้เธอกลับไม่สามารถนำมันมาปกป้องตัวเองได้เลย “หยุดนะท่าน ท่านกำลังทำผิดต่อข้า ท่านจะทำให้ข้าต้องอับอายผู้คน” มูนาเว้าวอนเสียงสั่นๆ “ใครบอกเจ้า” แม้ร่างกายของเขาจะเกิดความต้องการที่รุนแรง แต่จอมโจรหนุ่มก็ยังมีแก่ใจละริมฝีปากที่กำลังละเมียดชิมผิวเนื้อเนียนนุ่มของกายบอบบางมากระซิบต่อปากต่อคำด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ก่อนจะบดเบียดเรือนกายแข็งแกร่งเสียดสีกับกายบางด้วยความสิเน่หา

เธอ..เปรียบเสมือนสินค้าข้างถนน ที่ใครๆ ต่างนำเธอออกมาเร่ขายเพื่อแลกเงิน เขา..เปรียบเสมือนเทพบุตรแสนดีที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเธอให้พ้นขุมนรก แต่เธอกลับไม่รู้ว่า ‘เขา’ อาจจะเป็นยิ่งกว่าขุมนรกที่เธอกำลังปีนป่ายออกมา “ถอดเสื้อผ้าออกสิ ผมอยากดูตัวคุณว่ามันมีอะไรที่พอจะคุ้มกับเงินห้าแสนเหรียญที่เสียไปหรือไม่ แล้วที่สำคัญ อย่างคุณนี่ยังมีความสาวหลงเหลืออยู่อีกหรือยาหยี” ชายหนุ่มออกคำสั่ง และวาจาตอนท้ายมันช่างดูแคลนเธออย่าง ร้ายกาจนัก ก่อนจะหันไปคว้าเครื่องดื่มขึ้นดื่มอย่างใจเย็น ทั้งๆ ที่ร่างกายของเขากำลังลุกเป็นไฟ “ฮึ! ว่าไง ยังมีอยู่จริงมั้ย” เสียงทุ้มห้าวย้ำ น้ำฟ้าเงยหน้ามองเขาแล้วยิ่งทำให้ตัวเธอสั่น เมื่อสบเข้ากับแววตาเหยียดหยาม ใช่สินะ! ผู้หญิงที่ถูกเอามาเร่ขายอย่างเธอ มันคงไม่มีคุณค่าหลงเหลือให้ใครต่อใครได้เห็นอีกแล้ว “มีค่ะ” น้ำฟ้าตอบกลับเสียงเย็น ตาหวานหลับพริ้มเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะอันน่าเกลียดจากเขา พร้อมกับคำสั่งให้เธอรีบลงมือถอดเสื้อออก สองมือเล็กค่อยๆ รูดสายเส้นเล็กของชุดราตรีทั้งสองข้างออก แล้วค้างคาไว้บนท่อนแขนเรียวอย่างยากที่จะให้มันหลุดลุ่ยลงมากองที่เอว หรือให้มันหลุดไปกองแทบพื้น “เร็วสิ!” เขาสั่งเมื่อได้เห็นเนินอกอวบที่โผล่พ้นจากชุดราตรี จางเหวิน กลืนน้ำลายลงคอกับความงดงามและอวบอูมของทรวงอก ที่เพียงแค่ได้เห็นเขาก็รู้ว่ามันยังคงตึงแน่นและคงเต็มไม้เต็มมือหากได้สัมผัส ความร้อนรุ่มในกายเริ่มไหลวนลงสู่กลางร่างมากขึ้น...มากขึ้น อย่างที่ไม่เคยร้อนรุ่มเพราะใครง่ายๆ “น้ำฟ้า ฉันต้องการเห็นเธอ.....ทั้งหมด” จางเหวินออกคำสั่งเสียงแหบพร่าและเฝ้ารอให้แม่สินค้าเปลือยกายให้เห็นหมดทั้งตัว แล้วเมื่อถึงเวลานั้นเขาจะต้องได้ค่าตอบแทนให้สมกับเงินที่เสียไปจะแค่ครั้งเดียวหรือไม่นั่น เขาจะเป็นผู้ตัดสินเอง ไม่ใช่เธอ น้ำฟ้า!! “คะ....คุณ คือ....ฉะ...ฉัน” เพราะความอับอาย ทำให้น้ำฟ้าอยากวอนขอให้เขาปล่อยเธอไปโดยไม่แตะต้องร่างกาย ซึ่งความคาดหวังคงเป็นศูนย์อย่างแน่นอนทว่าเธอก็อยากอ้อนวอนเขาสักครั้ง “อย่ามาต่อรองอะไรอีกน้ำฟ้า ถอด!” สิ้นคำสั่งของเขา น้ำฟ้าหลับตาพริ้มแล้วรูดชุดราตรีให้หลุดมากองอยู่บนเอวคอดด้วยมือสั่นเทา รู้สึกอากาศที่รายล้อมตัวเธอคล้ายจะหายไปเสียดื้อๆ

“ราคามันน้อยเกินไปหรือไงถึงต้องรีบถอดออก” เสียงห้วนที่ดังอยู่ด้านหลังทำให้อีกคนตัวแข็งทื่อ พยายามคิดว่าตัวเองหูฟาดไป แต่มันไม่ใช่ เมื่อเธอเห็นเงาของเขาในกระจก “คุณ...คลินท์” นิธาราตกใจหน้าซีดเผือด ใจหล่นหายไปอยู่ตาตุ่มเมื่อได้พบหน้าคนเคยรักอีกครั้ง ทั้งที่เธอคิดว่าชาตินี้คงไม่ได้มีวันได้พบเขาอีกแล้ว “แค่เห็นหน้าผัวเก่าก็ถึงกับช๊อกไปเลยหรือไง” พูดจบ คลินท์ก็ยิ้มมุมปาก “ฉะ...ฉัน...” “นอกจากช๊อกแล้วยังพูดไม่ออกอีกด้วย คงดีใจมากที่ได้เห็นหน้าผัวเก่า น่าประทับใจจริงๆ” พูดจบคลินท์ก็ตบมือสองสามครั้ง “ฉัน...ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับคุณ” นานหลายนาทีกว่าเธอจะเอ่ยตอบเขากลับไป อึดใจต่อมาก็รีบถอยหนี “รังเกียจผัวเก่าเหรอ ถึงไม่ยอมให้ผัวเก่าโดนตัว”

“ถ้าฉันไม่ปล่อย เธอกล้ามีปัญหากับฉันหรือไง” ตะคอกถามเสียงห้วนๆ สายตาก็ท้าทาย “คุณมันบ้า! ปล่อยฉัน! ปล่อย! ไอ้บ้า! ไอ้สารเลว! ปล่อยฉันนะ ปล่อย!!” กิ่งเพชรตะโกนต่อว่าเสียงดังลั่น ใบหน้าสวยก็เหยเกมากขึ้น เมื่อมือใหญ่ออกแรงบีบนจนแขนเธอจะแหลกคามือเขาอยู่รอมร่อ “ต่อหน้าพ่อฉันทำเป็นสงบเสงี่ยม แต่อยู่กับฉัน ด่าฉันฉอดๆ เธอมันผู้หญิงสองหน้า ไร้ยางอาย!” ภานุภัทรตะคอกใส่ดวงหน้าสวยชนิดที่คนฟังแทบจะหูหนวก “ฉันไปทำอะไรให้คุณ ทำไมต้องมาว่าฉันด้วย!” หญิงสาวเถียงเสียงดังไม่แพ้กัน “ก็แล้วใครใช้ให้เธอไปอ่อยพ่อฉัน จนท่านรับเธอเข้าบ้านกันล่ะ หรือเพราะเงินเดือนพนักงานทำความสะอาดมันไม่พอกินหรือไง เธอถึงคิดจะจับผู้ชายรวยๆ ที่แก่คราวพ่อเอาไว้ถลุงเงิน!”

“เอาของฉันไปทำไม เอาคืนมาให้หมด!” หญิงสาวออกคำสั่งตาโต “อย่าเรื่องมาก ถ้าไม่อยากโดนผมจูบ” ไรอันดุด้วยสีหน้าจริงจัง “อย่ามาขู่ฉันนะนายบอดี้การ์ดบ้า แล้วก็เอาของของฉันคืนมาให้หมดด้วย” มัลลิกาแหวใส่เอื้อมมือไปยื้อแย่งของส่วนตัวคืน ส่วนไรอันก็เร่งจัดการเอาเงินทั้งหมดยัดใส่กระเป๋าของตนหน้าตาเฉย ตามด้วยโทรศัพท์รุ่นล่าสุดของหญิงสาว “หยุดทำร้ายผมได้แล้ว แล้วอย่าหาว่าผมไม่เตือนนะ คุณหนูมัลลิกา” ไรอันปราม หลังถูกเล็บแหลมหยิกข่วนตามร่างกายจนได้เลือด “ฉันไม่หยุดหรอก ถ้านายยังไม่คืนของของฉันมา” คนเอาแต่ใจสวนกลับเสียงดังลั่นรถ “อยู่ใกล้กันแค่นี้ ทำไมต้องเสียงดังด้วย ส่วนของนี้ผมจะเป็นคนดูแลให้เอง ป้องกันไม่ให้คุณหนีกลับไปหาแฟนของคุณไง คราวนี้เข้าใจหรือยัง คุณหนูมัลลิกา” *****ซีรีส์ชุดยาใจคนเถื่อน (อ่านแยกได้ค่ะ ทุกเรื่องจบในเล่ม)****

“คุณมันหน้าเลือด!” “ผมหน้าเลือดตรงไหนที่รัก” คนถูกว่าตอบกลับหน้าตาย และนึกสนุกที่ได้ต่อปากต่อคำด้วย “เลิกทำเสียงน่ารำคาญซะที แล้วก็ปล่อยฉัน ถ้าคุณยังไม่อยากตาย” ขู่จบก็ออกแรงดิ้นขลุกขลัก หารู้ไมว่าแรงดิ้นส่งผลให้เกิดความรู้สึกบางอย่าง ร่างกายเบื้องล่างของมาเฟียหนุ่มไวเหมือนสั่งได้และตอนนี้กำลังเบียดต้นขาเรียวสวยอยู่ ปัญญาวีร์จึงหยุดดิ้นราวกับถูกปิดสวิทซ์ “หยุดดิ้นทำไมล่ะที่รัก” เสียงทุ้มนุ่มดังชิดแก้มนวล แต่คนฟังสะบัดหน้าหนีอย่างรังเกียจ “ฉันไม่ใช่ที่รักของคุณ” “งั้นเป็นเมียเลยดีไหม” “ไม่เป็น!” ปัญญาวีร์ปฏิเสธแบบไม่เสียเวลาคิด *****ซีรีส์ชุดยาใจคนเถื่อน (อ่านแยกได้ค่ะ ทุกเรื่องจบในเล่ม)****

“ไอ้ลามก! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” “ดาร์ลิ่ง ที่ดิ้นนี่ชอบหรือครับ งั้นผมขอทำมากกว่านี้ได้ไหม ผมเริ่มทนไม่ไหวแล้วล่ะ” คนหน้าด้านเอ่ยเสียงนุ่ม แววตาฉายชัดว่าต้องการจนอีกคนหน้าร้อนผ่าว เริ่มดิ้นเบี่ยงตัวหลบอย่างสุดฤทธิ์ ทว่าคนหน้าด้านก็ดันร่างกำยำบดเบียดเข้าหาร่างเล็กให้มากขึ้น “ไอ้บ้า! เอามือออกไป เดี๋ยวนี้!” พัทตราตวาดใส่ด้วยความอับอาย เมื่อเจ้าของฝ่ามือร้อนฉ่าเริ่มรุกเร้ามากยิ่งขึ้น เกิดมายังไม่เคยเจอใครลามก หน้าด้านเท่าอีตาฝรั่งนี่สักคน นึกโทษตัวเองเสียจริงที่เดินออกมาอยู่ที่นี่ “ไม่ได้หรอกดาร์ลิ่ง คุณรู้ไหม ตัวผมมันร้อนจนแน่นเปรี๊ยะ แล้วนะ” เสียงแหบพร่ากระซิบที่ซอกคอหอมกรุ่น ก่อนฉกวูบมาที่เรียวปากนุ่มนิ่ม “อื้อ” พัทตราครางท้วงอยู่ในลำคอ ก่อนเอนตัวเพื่อหลบริมฝีปากของเขา ทว่ามันกลับเป็นการเปิดโอกาสให้เขาได้สัมผัสกับทรวงอกอวบอิ่มของเธอได้เต็มที่ เมื่อร่างเธอถูกหมุนให้หันมาเผชิญหน้าแถมเธอยังแอ่นตัวให้ริมฝีปากเขาได้ครอบครองยอดอก

“คุณ!” เท้าเล็กชะงักกึกอยู่หน้าห้องน้ำเมื่อออกมาแล้วเห็นใครบางคนยืนกอดอกรออยู่ “เห็นหน้าผัวคนแรกก็ถึงกับตกใจเลยหรือไง หรือเธอคิดถึงฉัน” เอ่ยถามเสียงเย้ยหยัน “ฉันไม่นับโจรชั่วอย่างคุณไปด้วยหรอก” ปิ่นมุกตอกกลับอย่างไม่คิดเกรงกลัว ทั้งที่ใจหล่นไปอยู่ตาตุ่มนานแล้วตั้งแต่ได้ยินเสียงของมัจจุราชร้ายหน้าหล่อคนนี้ “ไม่อยากนับ แต่เธอคงลืมไม่ลงแน่ๆ ว่าฉันคือผัวคนแรกของเธอ” ถังเฟ่ยหลงเหยียดปากยิ้มเยาะ ก่อนก้าวเข้าไปประชิดเชลยสาวที่ยืนตัวสั่นเทา ทั้งที่เมื่อครู่เธอยังกล้าทำปากดีกับเขาไปหยกๆ “จะ...จะทำอะไรฉันอีก” ถามไปก็ก้าวถอยหลังไปเรื่อยจนแผ่นหลังชิดขอบประตูห้องน้ำ

“ไปนั่งไกลๆ ได้ไหม” “ถ้ายังดื้อผมจะจูบเดี๋ยวนี้เลย” รามไม่พูดเปล่าแต่ยื่นมือไปรั้งร่างเล็กเข้ามาชิดจนใบหน้าอยู่ห่างกันแค่คืบ “ยะ...อย่านะ” “จ้องจนผมตื่น แล้วเพิ่งจะมาบอกว่าอย่าเนี่ยนะ” เสียงของรามพร่าสั่นอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อต้องมาใกล้ชิดแม่ตัวแสบที่มีกลิ่นหอมยั่วยวนจนเขาอยากกระโจนเข้าใส่ “พูดบ้าอะไรตาแก่” “ตาแก่อีกแล้ว อยากโดนดีหรือไง” รามแสร้งทำหน้าตาขึงขังใส่คนปากดี ที่ไม่รู้จะปากดีไปถึงไหน แต่เห็นทีเขาจะต้องหาเวลาอบรมสั่งสอนด้วยรสสวาทสักครั้ง แม่ตัวแสบจะได้ไม่ปากดีเรียกเขาว่าตาแก่อีก แต่ไม่ใช่ว่าเขาไม่ชอบนะที่โดนเรียกตาแก่ ทว่าพอโดนเรียกมากๆ เข้า ก็ชักจะหงุดหงิดจนอยากจะแสดงให้เห็นว่าตาแก่คนนี้มีของดีอีกเพียบ “ก็...ก็คุณแก่จริงๆ” “แต่คนแก่คนนี้จูบเก่งนะ” รามยิ้มเจ้าเล่ห์ “ตาแก่บะ...อื้อ!”

“นี่! คุณแฟรงค์ ปล่อยฉันนะ” ร้องห้ามเสียงดังทั้งที่รู้ว่าห้ามไปก็ไม่มีประโยชน์ เพราะเขาเอาแต่ใจเป็นที่สุด เล็บแหลมจึงหยิกหมับเข้าที่ท่อนแขนแกร่ง “ก็ตอบสิ มัวแต่เล่นตัวอยู่นี่ ระวังเถอะจะโดนลงโทษ หรือชอบ ถึงได้ดื้อนัก” ชายหนุ่มไม่ตอบแต่ย้อนถามกลับเสียงเข้ม ทว่าสีหน้าและแววตากรุ้มกริ่มอย่างเหลือร้าย นึกอยากโกรธก็โกรธไม่ลงเพราะรู้สึกผิดที่รังแกเธอมากไป ทั้งที่รู้ว่าเธอบริสุทธิ์ผุดผ่องแค่ไหน “น่าจะรู้ตัวดี ยังจะมาถามอีกทำไม” หญิงสาวเอี้ยวหน้าหันไปต่อว่าเสียงฉุน ก่อนจะกรีดร้องสุดเสียงเมื่อคนลามกขยับสะโพกบดเบียดเข้าหาเธออย่างน่าไม่อาย สองแก้มสาวเลยยิ่งแดงเข้าไปใหญ่ “อะไรกันทูนหัว ยังตกใจอยู่อีกหรือ ผมนึกว่าชินแล้วเสียอีก” “คุณแฟรงค์ ปล่อย ฉันจะไปอาบน้ำ” ร่างบางร้องห้ามเสียงสั่น เนื้อตัวร้อนผ่าว พยายามคิดหาทางเอาตัวเองออกไปจากตักกว้างให้เร็วที่สุด ก่อนที่เธอจะถูกเขาจับกดแล้วร่วมรักอีกรอบ “อาบได้ แต่เราต้องตกลงกันก่อน” ชายหนุ่มต่อรองสีหน้าเจ้าเล่ห์ “ตกลงอะไรกัน” *****ซีรีส์ชุดยาใจคนเถื่อน (อ่านแยกได้ค่ะ ทุกเรื่องจบในเล่ม)****

“อวดดี!” เคลย์ริกตะคอกใส่เสียงเหี้ยม ใบหน้าดุดันน่ากลัว “ไอ้บ้า ไอ้เลว ฉันบอกแล้วไงว่าอย่ามาตะคอกใส่ฉัน” มธุรายกมือขึ้นมาทุบตีกายแกร่งแบบไม่เลือกที่ ขอเพียงได้ล้างแค้นที่เขาบีบแขนเธอจนแทบหัก ปากหยักร้ายกระตุกยิ้มนิดๆ เมื่อเจ้าของความนุ่มนิ่มเงยหน้าขึ้นมองด้วยสายตาขุ่นขวาง “เนื้อนมไข่ดีแบบนี้นี่เอง ผู้ชายถึงได้ชอบ” เคลย์ริกหลุบตามองอกอวบ มธุราหน้าเห่อร้อนเมื่อถูกจดจ้อง “ไอ้คนลามก โรคจิต เลิกมองฉันเดี๋ยวนี้นะ” “เคยชินแต่ให้ทำล่ะสิ” เขาขยับปากยิ้มอย่างดูแคลน “พูดบ้าอะไร” มธุราโต้กลับเสียงเขียว ขยับมือที่ถูกรวบไว้หยุกหยิกๆ แต่ก็ไม่หลุดจากพันธนาการเสียที จนเธอชักหงุดหงิดคนปากเสียไม่ได้ “ฉันชอบจริงๆ ผู้หญิงปากเก่งอย่างเธอ แต่อย่างเธอ...คงไม่ได้เก่งแค่ปาก” เคลย์ริกหยุดพูดแล้วขยับตัวออกห่างเล็กน้อย แล้วใช้สายตามองสำรวจร่างเล็ก ประหนึ่งกำลังจ้องมองสินค้า อึดใจปากหยักก็เผยยิ้มที่คนเห็น เกลียดแสนเกลียด เพราะเธอไม่เข้าใจเลยว่าไปทำอะไรให้ผู้ชายคนนี้โกรธเคืองตอนไหน เขาถึงได้มากล่าวหา ว่าเธอเป็นผู้หญิงแพศยา แล้วยังมามองเธอ เหมือนเป็นสินค้าที่หาซื้อได้ด้วยเงิน “หยุดมองฉันด้วยสายตาแบบนี้ซะทีไอ้คนเฮงซวย แล้วก็พูดมาว่าฉันไปทำอะไรผิด หรือทำอะไรให้ไม่พอใจตอนไหน ทำไมจะต้องจับฉันมาขังไว้ด้วย” “ก่อนจะบอก เรามาเล่นอะไรสนุกๆ กันสักรอบสองรอบก่อนดีไหม” แววตาเขาไม่ได้พูดเล่น แต่คิดจะทำจริง “ไม่!” มธุราปฏิเสธโดยไม่ต้องคิดทบทวนให้เปลืองรอยหยักในสมอง ขณะที่คนตัวโตก็กดยิ้มมุมปาก และยังคงใช้สายตาจดจ้องร่างเล็กไม่เลิก ความรู้สึกบางอย่างก็เริ่มก่อตัวขึ้น “แต่เรื่องสนุกที่ว่าเป็นงานที่เธอถนัดนะ”

“คุณเป็นบ้าอะไร ถึงมาทำร้ายฉัน” คนถามน้ำตาคลอเพราะความเจ็บ “ก็แล้วคุณกับแม่บุญธรรมของคุณกำลังคิดจะทำอะไรกันล่ะ หรือคิดว่าสิ่งกำลังทำจะไม่มีใครรู้” พารันเอ่ยถามเสียงห้าวห้วน นึกอยากบีบคอสวยๆ นี่นัก ที่บังอาจเข้าทางพ่อของเขา เพื่อทำลายความรักระหว่างเขาและภีรมาส แต่อย่าฝันว่าจะทำสำเร็จ! “ฉันไม่ได้คิดทำอะไรทั้งนั้น” “ยังปากจะแข็งอีกเหรอ” “ก็ฉันไม่ได้คิดจะทำอะไรอย่างที่คุณกล่าวหาจริงๆ” “ต้องให้ผมพูดใช่ไหมว่าคุณคิดจะทำอะไร” “ก็พูดมาสิค่ะ เพราะฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าคุณคิดว่าฉันกับคุณท่านจะทำอะไร” เสียงหวานยอกย้อน หน้าก็เบ้ เพราะความเจ็บ “แม่บุญธรรมของคุณคิดจะจับผมไง ถึงได้นัดให้ผมมาดูตัวคุณ แต่คุณรีบไปบอกแม่บุญธรรมของคุณซะว่าให้เลิกคิดแผนชั่วๆ ได้แล้ว เพราะแม่บุญธรรมของคุณไม่มีวันจับผมได้สำเร็จ” เสียงห้าวห้วนพูดช้าชัด ย้ำทีละคำ ขณะที่คนฟังก็ตาเบิกกว้าง ตกใจกับข้อกล่าวหา “พอรู้ทันก็อึ้งไปเลยหรือไง!” พารันกระตุกยิ้มหยัน “ฉันกับคุณท่านไม่เคยมีความคิดแบบนั้น” เสียงหวานแย้ง พลางจ้องหน้าคนรักของเพื่อนสนิทอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าคนแบบเขาจะคิดอะไรแบบนี้ได้ “ไม่เคยน้อยไปสิ” “ฉันไม่เคยคิดจะจับคุณ” หญิงสาวย้ำให้เขาฟังชัดๆ ทีละคำ พารันยิ้มหยัน ก่อนขยับถอยห่างร่างเล็กแล้วมองหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า “คุณก็ดูสวยดี แต่คงไม่มีปัญญาหาแฟนใช่ไหม ถึงได้ขอให้แม่บุญธรรมหาให้ แล้วแม่บุญธรรมของคุณคงแกล้งโง่แน่ๆ ถึงไม่รู้ว่าผมมีคนรักอยู่แล้ว” “คุณพารัน! คุณหยุดดูหมิ่นคุณท่านเดี๋ยวนี้” พารันไม่สนใจน้ำเสียงโกรธเคืองของหญิงสาว ปากหยักร้ายขยับยิ้มหยันแล้วพูดต่อ "แล้วผมจะบอกให้รู้ไว้ว่าผมกับกี้ เราก็รักกันมาก แล้วไม่ว่าคุณ แม่บุญธรรมของคุณ หรือใครหน้าไหนก็ไม่มีวันทำลายความรักของเราได้ จำเอาไว้!” พารันปล่อยมือจากแขนเล็กแล้วหันหลังจะเดินออกมาในขณะที่อีกคนกำลังอึ้งระคนตกใจ ที่เขาคิดได้เป็นตุเป็นตะ ก่อนจะช็อกอีกรอบเพราะน้ำเสียงห้วนๆ ที่หันกลับมาตอกย้ำให้เธอหน้าชา “สวยๆ อย่างคุณ ต่อให้แก้ผ้ายั่วถึงเตียง ผมก็ไม่สน!”

“ถ้าฉันรับข้อเสนอของคุณ แล้วคุณจะให้ฉันอยู่กับคุณไปถึงเมื่อไหร่คะ” “จนกว่าจะเบื่อ” พิรุณนภาฟังแล้วคำตอบแล้วก็สะอึกเบาๆ ในใจ ก่อนจะถามเขากลับไป “คุณจะไม่กำหนดหน่อยเหรอคะ” “ทำไมล่ะ” “ฉัน...ฉันไม่อยากทำงานแบบนี้นานๆ ค่ะ” “ทำไม? กลัวแฟนรู้หรือไง” “เปล่าค่ะ แต่ก็อย่างที่ฉันบอกไปก่อนหน้าว่าฉันไม่อยากทำงานแบบนี้นาน ฉันก็เลยอยากให้คุณกำหนดมาเลยว่าฉันต้องอยู่ทำหน้าที่นานแค่ไหน” “หนึ่งปี แล้วระหว่างหนึ่งปีคุณอย่าปล่อยท้องเด็ดขาด ผมยังไม่อยากมีครอบครัว” ธีรินทร์ย้ำเสียงหนักแน่น

“กรี๊ด!!” เธอกรีดร้องอย่างตกใจ ดิ้นอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะหยุดดิ้นอัตโนมัติเมื่อเจอเสียงตวาดหนักๆ ของคนป่าเถื่อน “หยุดแหกปากได้แล้ว” ไม่ได้สั่งเพียงอย่างเดียวแต่ยังรั้งร่างเล็กเข้าไปใกล้ ทำให้ธีรตาได้เห็นหน้าเขาชัดขึ้น ยิ่งเขาเสยผมที่เปียกลู่ไปด้านหลัง ยิ่งทำให้เห็นหน้าชัด จะว่าไอ้คนป่าเถื่อนคนนี้ก็หน้าตาดีทีเดียวหากไม่มีหนวดเครา “ปล่อยฉันนะ ไอ้คนป่าเถื่อน” เธอเอ่ยสั่งเสียงสั่นๆ พลางยกมือดันแผงอกกว้างเอาไว้เพื่อให้หน้าอกแข็งๆ เบียด อกนุ่มของเธอ “แน่ใจว่าอยากให้ปล่อย” “แน่สิ” “ตอแหล!” เมคินทร์สวนกลับเสียงดังลั่น “ไอ้ทุเรศ แกมาด่าฉันทำไม” ธีรตาปรี๊ดแตกเมื่ออยู่ๆ ก็โดนด่า

“อื้อ!” “นิ่งๆ เวธกา” นักรบยอมตัดใจจากความหวานมากระซิบดุเจ้าของเรือนกายน่าปรารถนา จากนั้นก็ซุกใบหน้าเข้ากับซอกคอหอมละมุน กดปากจูบ ขบเม้มเบาๆ แต่ถึงจะเบา แต่ก็ทิ้งร่องรอยฝากไว้เอาไว้ “คุณ...นักรบ” เสียงของเวธกาแผ่วเบาและขาดห้วง สองมือของเธอเกาะเกี่ยวกายใหญ่เอาไว้เป็นที่พึ่ง ยามที่นิ้วร้ายบีบบี้ยอดถัน ที่แข็งชูชันตอบรับการสัมผัสที่เต็มไปด้วยชั้นเชิง ทำเอาคนอ่อนด้อยประสบการณ์อ่อนระทวย “ขอผมได้ไหม” เสียงแหบพร่าดังชิดซอกหูนุ่มนิ่ม ตวัดลิ้นไล้เลียไปทั่วใบหูนุ่มนิ่ม จนเส้นขนในร่างกายของเวธกายิ่งลุกชัน เธอกัดฟันอดทนกับเพลิงปรารถนาที่กำลังถาโถมเข้าใส่จนกลางร่างร้อนฉ่า