พิศดูดวงหน้าหวนให้คิดถึง รักเคยหวานซึ้งเปลี่ยนแปรแลห่างหาย ด้วยแรงกรรมรักพันผูกจิตไม่รู้คลาย สัจจะวาจาให้ไว้หาได้ลืมเลือน ด้วยคำสัญญารักเมื่อก่อนเก่า นาคราชผู้ภักดีต่อหญิงสาวอันเป็นที่รักจึงเฝ้ารอการกลับมาของคนรัก จนครบพันปีที่โหรหลวงทำนายไว้ว่ายอดดวงใจของเขาจะกลับมาเกิดอีกครั้ง เขาจึงยอมผิดกฎของบาดาลนครแปลงกายเป็นมนุษย์เพื่อตามไปพบเจอเธอแต่เธอกลับจำเขาไม่ได้และยังเผลอใจหลงรักชายอีกผู้ซึ่งเป็นครุฑราชากลับชาติมาเกิด ความรักในภพชาตินี้ของอัครวรมันทร์นาคราชจะจบลงเช่นไร เมื่อบทพิสูจน์รักแท้นี้ต้องเดิมพันด้วยชีวิต...

“หากแม้นม้วยพินาศในชาตินี้ จิตของพี่จะตามติดไปไม่ห่างหาย จะตามรัก ตามดูแลทุกชาติไป ให้รู้ไว้ นานแค่ไหนไม่เปลี่ยนแปร” สิ้นเสียงกล่าว ชายหนุ่มหยิบดาบขึ้นมาก่อนจะแทงเข้าที่กลางอกของตัวเองและสิ้นใจลง เลือดจากกายของเขาสาดกระเซ็นไปถูกสไบสีชมพูกลีบบัวของหญิงสาว เธอยืนมองภาพคนรักของตนสิ้นชีพลงไปต่อหน้าต่อต่อตาก่อนจะทรุดลงนั่งกับพื้นและร้องไห้ออกมาอย่างสิ้นสติ “นับจากลมหายใจนี้ของข้า ขอสาปแช่งท่าน...ไม่ว่าภพชาติใดขอให้ข้าไม่มีวันได้พบท่าน ขอให้ข้าไม่มีวันได้รักและเคียงคู่กับท่าน ข้าจะจดจำทุกคำลวงของท่านไม่ว่าภพชาติใดแหวนทับทิมวงนี้จะเป็นคำยืนยันทุกคำสาปแช่งของข้า เพราะท่านมันคนหลอกลวง” หญิงสาวลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินไปอุ้มศรีษะของร่างคนรักวางไว้บนตักของเธอ เธอบรรจงจูบลงเบาๆ ที่ริมฝีปากของชายคนรัก น้ำตาหยดลงบนใบหน้าของร่างอันไร้วิญญาณนั้น “ข้ารักท่านมาก ชาตินี้เป็นชาติสุดท้ายที่ข้าจะรักท่านมากขนาดนี้” เธอหยิบกริชที่เธอติดตัวไว้ตลอดขึ้นมา และแทงเข้าที่หัวใจของตัวเองก่อนจะสิ้นลมหายใจตามคนรักไป