ปากบอกจะไม่รัก แต่ใจชักจะไม่รักดี สมภารแก่ ๆ คนนี้ ขอกินไก่วัดเนื้ออ่อนสักหน่อยก็แล้วกัน... ตัวอย่าง... "บอกแล้วไงว่าอย่ามาง้อ" เธอว่าเสียงแข็ง พลางมองตาขวาง โธ่แม่คนดี...ตอนนั้นไม่คิดว่าจะคิดถึงขนาดนี้เสียหน่อย "ขอโทษ ไม่ได้อยากพูดเลย" ปรินทร์ว่าเสียงอ่อน ยื่นมือไปแตะข้อศอกของหล่อนราวกับกำลังขอส่วนบุญส่วนกุศล "ไม่ได้อยากพูด แล้วพูดมาทำไมคะ ไหนบอกเป็นเจ้านายไม่ควรคบกับลูกน้องไม่ใช่เหรอคะ" เธอใช่ลูกน้องธรรมดาเสียเมื่อไร เธอเป็นเด็กในการปกครองของเขา ที่ต้องดูแลเป็นอย่างดี "ตอนนี้ไม่คิดงั้นแล้ว" เพราะจริง ๆ เขามีความลับที่เธอยังไม่รู้ ปรินทร์กลัวว่าเธอจะรับไม่ได้ ซึ่งเป็นความกลัวที่ตนต้องเผชิญเพียงลำพัง แต่หลังจากคุยกับคนเป็นพี่ ชายหนุ่มอยากก้าวข้ามความกลัวเหล่านั้นไป "ไม่ต้องมาพูดเลยค่ะ ออกไป ไม่ต้องเข้ามาใกล้" ตอนนั้นทำเธอเสียใจมากแค่ไหนไม่เคยลืม อยากทำอะไรก็ทำ อยากปฏิเสธเธออย่างไรก็พูดมา พออยากคบก็มาขอกันง่าย ๆ แบบนี้เลย เธอไม่ใช่คนใจง่ายเสียหน่อย "มุก ยกโทษให้ได้ไหม" "ไม่ค่ะ" ปฏิเสธเสียงแข็ง พลางเบี่ยงตัวหนี แต่ก็ถูกคนชอบฉวยโอกาสรั้งเอวบางไว้ ตัวของเขาใหญ่มาก มากพอที่จะยกตัวเธอขึ้นโดยไม่ต้องออกแรงมากเลยสักนิด "ปะ ปล่อยนะคะ" "มุก...มุก" "อะไร" "มุก พี่ขอโทษ...เราคืนดีกันนะ" เพราะเขาโอบกอดตัวเธอทางด้านหลัง ทำให้ไม่เห็นว่ามุมปากสวยยกยิ้มขึ้นมา แต่ใครเล่าจะยอมง่าย ๆ อย่างนี้ต้องปล่อยให้ตามง้อสักหน่อย เอาให้เข็ด เอาให้หลาบจำ แล้วอย่ามาทำร้ายจิตใจกันอีก.... ----------

หย่าร้างกันไป จนเธอมีใหม่ ใกล้แต่งงานอีกหน แต่เขายังอยู่ที่เดิม ไม่เคยคิด...จะเลิกรักเธอเลยสักครั้ง ทว่าเหตุการณ์ไม่คาดฝัน เมื่ออยู่ ๆ เธอก็ถูกจับข้อหาฆ่าผัวใหม่ตาย และเขาต้องเป็นทนายความให้กับเธอ ตัวอย่าง... เรียนเชิญ คุณอลัน เกียรติภูมิ เป็นการ์ดสีชมพูที่วางไว้บนโต๊ะทำงานมานานกว่าสองอาทิตย์แล้ว เจ้าของห้องตั้งใจวางไว้เตือนสติตัวเอง ลังเลสองจิตสองใจว่าจะไปงานแต่งงานของเธอดีหรือไม่ ไปในฐานะเพื่อน...หรือฐานะสามีเก่า หากทำอย่างนั้นสามีใหม่ของเธออาจจะไม่พอใจ แต่ก็อยากจะไปยินดีให้กับรักครั้งใหม่ของเธอ หากสาวเจ้าตั้งใจส่งมาเชิญ แล้วเขาจะปฏิเสธอย่างไรได้ "หึ..." เขาหัวเราะเบา ๆ พร้อมกับยกมือขึ้นกุมขมับ เมื่อเส้นเลือดข้างขมับเต้นตุบ ๆ ด้วยความเครียดที่เกิดขึ้นกะทันหันอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว น้ำตาที่ส่อเค้าจะไหลออกมานี้เขารู้ว่ามันเกิดจากอะไร หัวใจชาวาบ...เจ็บแปล๊บยามนึกว่าเธอกำลังแต่งงานใหม่ อยากรู้นัก...อยากรู้เหลือเกินว่าการตัดสินใจของเธอนั้นมีเขาไหม เพราะหมดรักกันแค่นั้นหรือ เธอถึงทิ้งเขาไป ชายหนุ่มยังจำวันหย่าได้ดี...และไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นเร็วขนาดนี้ เธอทำอย่างกับว่าแอบคบชู้ระหว่างอยู่กินกับเขา เธอทำอย่างกับว่าไม่เคยรักกัน ปากบอกว่ารู้สึกอิ่มตัว แต่ทำไม...เขาไม่ได้รู้สึกเช่นเดียวกับเธอเลยสักนิด ...นั่งซึมไปสักพัก เวลาบนผนังก็บอกเวลาเลิกงาน อลันกำลังจะลุกขึ้นยืน ทว่าเสียงโทรศัพท์กลับดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน ครืด... ครืด... "หึ ถ้าไม่ถึงเวลาเลิกงานก็คงไม่ดังสินะ" เขาแค่นหัวเราะออกมาเบา ๆ อย่างว่า...เหมือนกับร้านอาหาร หากคิดจะล้างครัวก็มีลูกค้า หากจะเลิกงานก็มีสายเรียกเข้า ชายหนุ่มส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะคว้าเสื้อสูทมาพาดไว้ที่แขนแทนการสวมใส่ เขายื่นมือไปรับโทรศัพท์สำนักงานที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงาน ติ๊ด! [เรียนสายทนายอลันครับ] เสียงต้นสายนั้นไม่คุ้นหูเท่าไหร่นัก เดาว่าผู้ช่วยของเขาเป็นคนโอนสายนี้มาให้ "ครับ ผมถือสายอยู่" เขาตอบรับเสียงนิ่งเรียบ พร้อมกับเหลือบสายตาไปมองนาฬิกาเป็นระยะ ๆ ทว่า [พอดีว่าคุณโยษิตาร้องขอให้คุณมาเป็นทนายให้ครับ] "หือ..." เขานิ่งไปชั่วขณะ เปลือกตาหนากะพริบปริบ ๆ สิ่งที่ได้ยินอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวนั้นทำเอาร่างหนาเซถลา "วะว่าไงนะครับ" ถามย้ำอีกครั้ง แข้งขาอ่อนแรง ชายหนุ่มทรุดกายลงนั่งที่เก้าอี้ทำงานอีกครั้ง ใจของเขานั้นร่วงลงพื้น หัวก็คิดเตลิดเปิดเปิงเพราะคนที่ต้องการทนายนั้นไม่ใช่เรื่องดีแน่ [เธอตกเป็นผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรมครับ ตอนนี้ถูกควบคุมตัวที่สน.หากว่าคุณทนาย...] เสียงต้นสายนั้นดังเบาลงเรื่อย ๆ ในโสตประสาทการได้ยิน อลันไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยิน หูของเขาดับไปชั่วขณะ ได้ยินเพียงเสียงวิ้ง ๆ พร้อมกับก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายที่กำลังทำงานอย่างหนัก... ฆาตกรรมอย่างนั้นหรือ โยษิตาเนี่ยนะ... อลันจะไม่ตกใจขนาดนี้ถ้าเจ้าของชื่อนี้ไม่ใช่เมียเก่าของเขา ชายหนุ่มไม่เชื่อว่าภรรยาเก่าของเขาจะฆ่าใครได้

เขายอมรับผิดชอบลูกในท้องด้วยการแต่งงาน ยอมประกาศให้คนทั้งโลกรู้ว่าเธอนั้นเป็นเมียของเขา ทั้ง ๆ ที่ผ่านมาพยายามปกปิด จนเธอหลงดีใจว่าเขาคงรัก แต่ที่ไหนได้...เธอก็แค่คนหน้าคล้ายแฟนเก่าของเขาแค่นั้น ตัวอย่าง... "พอได้แล้วปิ่น เสียงดังเดี๋ยวลูกได้ยิน" เขาเปลี่ยนเรื่อง ไม่อยากให้ลูกรับรู้ว่าพ่อแม่มีปัญหา "ไม่ เรายังคุยกันไม่จบ พี่ด่าฉันสิ พี่ตีฉัน พี่ตบฉันก็ได้ ทำให้ฉันรู้สึกว่าพี่ไม่รักฉัน!" เขาทำทุกอย่างให้มันคลุมเครือไปหมด เล่นกับความรู้สึกของเธอจนแยกไม่ออกว่าอันไหนที่เรียกว่าไม่รัก "_" ณัฐกฤตส่ายหน้าเบา ๆ ยกแขนขึ้นมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือ ท่าทีของเขาทำให้ปิ่นมุกอดไม่ได้ "หย่าไหมคะ" เขาจะได้ไปทำตามใจตัวเอง แต่ทว่าพอคนเป็นสามีได้ยินก็เกิดไม่พอใจขึ้นมา "หย่าได้ยังไง แล้วลูกล่ะ" เขามีสีหน้าหงุดหงิด แทบไม่อยากเชื่อหูว่าอยู่ ๆ เธอก็เอ่ยพูดมันออกมา "แล้วพี่รักฉันไหม" "_" "ช่วยโกหกฉันสักนิดว่า ฮึก พี่รักฉัน" ถ้าเขาพูด หรือหลอกเธอสักนิดว่ารัก เธอก็พร้อมจะเชื่อ แต่นี่เขาเล่นไม่พูดอะไรเลย "_" ณัฐกฤตเบือนหน้าหนี "ขอโทษ" "ขอโทษ? ฮึก ทำไม" "_" "พี่จะทิ้งฉันกับลูกไปเหรอ" เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ภาวนาให้เขาปฏิเสธ ทว่า "พี่จะรับลูกไปเลี้ยงเอง ถ้าเธอจะหย่า" มันเจ็บเสียยิ่งกว่า ที่เขาไม่เอาเธอ

เพราะความรักที่เป็นไปไม่ได้ มันจึงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะรักเธอ ตัวอย่าง... “เราเลิกกันเถอะ” “_” “ฉันอยากให้เราจบกันแค่นี้” ในหูของผมมันอื้ออึงไปหมด แข้งขาก็อ่อนแรง ผมไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงพูดอย่างนี้ มากกว่าความเสียใจคือความสับสน “เธอ...ล้อฉันเล่นเหรอ” “ไม่ใช่ค่ะ ฉันพูดจริง ๆ” ผมส่ายหน้าเบา ๆ “ทำไม” “_” “หรือเธอไม่ได้รักฉัน” “ฉัน...” แก้มใสเบือนหน้าหนี เธอยกมือขึ้นปาดน้ำตาออก ก่อนจะค่อย ๆ หันมามองผมอีกครั้ง “ฉันเบื่อ ฉันหมดรักเฮียไปเฉย ๆ” “ห้ะ...” เธอตอบออกมาแบบนี้ก็ทำให้ผมพูดไม่ออก ไม่มีสัญญาณบอกเลยว่าเธอหมดรักผมแล้ว ทว่าขณะนั้นเองที่คำพูดเพื่อนของเธอที่เคยบอกผมก็ลอยเข้ามาในหัวอีกครั้ง “เธอบอกว่าไม่ได้ชอบพี่ ไม่คิดว่าอยู่ ๆ ก็คบกัน” ผมกะพริบเปลือกตาปริบ ๆ สับสนมึนงงกับตัวเอง ที่ตอนแรกคิดว่ายังไงเธอก็รักผม ไม่มีทางที่จะเป็นอย่างที่เพื่อนของเธอพูด แต่ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ หมดรักเหรอ...โกหกทั้งเพ “เธอไม่ได้รักฉันตั้งแต่แรก” ผมพึมพำออกมาเบา ๆ ซึ่งแก้มใสก็ตกใจ ใบหน้าเล็กส่ายไปมาพยายามปฏิเสธ ทว่าความรู้สึกของผมมันพังทลายลงไปแล้ว ผมไม่ต่างจากคนโง่เลย...

เขาปฏิเสธจะคบหากับเธอจริง ๆ จัง ๆ นั้นเป็นเพราะเขามีคนในใจที่อยากแต่งงานด้วย กระทั่งมีลูกด้วยกัน เขากลับมาขอคืนดี นึกคิดว่าเขารัก แต่ที่ไหนได้...เขาโดนหล่อนคนนั้นปฏิเสธมาต่างหาก แล้วเธอจะทนเพื่อ? ตัวอย่าง... "ฉันถามว่าได้เอากับมันไหม" ความอดทนทั้งหมดทั้งมวลมันพังลงมาทันควัน มัดไหมน้ำตาไหลพราก เขาเล่นกับความไว้ใจของเธอ หลอกลวงปั่นประสาทราวกับเห็นว่าเธอเป็นคนโง่ "เปล่า" ชายหนุ่มเองก็ยืนยันคำเดิม เขาพูดความจริง แต่เธอกลับส่ายหน้า "จะโกหกฉันไปถึงไหน ฮึก เห็นฉันโง่ หลอกง่าย ฮึก เห็นฉันเป็นอะไร เป็นควายกินหญ้าหรือไง!" หญิงสาวตบะแตก เขาปกปิด ปิดบังเธอทุกอย่าง ขณะเดียวกันที่เรื่องของเธอเขากลับรู้ทุกเรื่อง การกระทำของเขานั้นไม่สงสารเธอ ไม่สงสารลูก ไม่แฟร์...ไม่แฟร์เลยสักนิด "ไม่ใช่อย่างนั้นมัด ผมขอโทษ" "ขอโทษ?" "_" "ขอโทษที่โกหกฉัน หรือขอโทษที่ไปเอากับมันมา" ว่าเสียงแข็ง น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโมโหนี้ทำให้ฐากูรเองก็เสียใจ เขาพูดอะไรเธอไม่เชื่ออีกต่อไป เพราะที่ผ่านมานั้น...เขาโกหกเธอทุกอย่าง

เขามีโลกหลายใบ โกหกหลอกลวง เห็นเธอเป็นแค่ของตายใกล้มือ ทว่าพอขอหย่า เขากลับไม่ยอม โธ่พ่อคุณ...หย่าสักทีเถอะ เธอจะมีผัวใหม่ ตัวอย่าง... "พอสักทีเถอะ! คิดว่าฉันโง่มากเลยเหรอ คิดว่าจะทำอะไรก็ได้ จะมั่วแค่ไหนก็ได้งั้นสิ หึ ทุเรศ เฮงซวย!!" ผัวเฮงซวยแบบนี้ เธอไม่เอาแล้วล่ะ ที่มาวันนี้ก็ไม่ได้คิดอาลัยอาวรณ์ แค่จะเอาหลักฐานแล้วก็กลับแค่นั้น "ฟังก่อนนะ คือ..." เพียะ!! เพราะเขาไม่คิดที่จะหยุดแก้ตัว ฝ่ามือบางเลยยกขึ้นฟาดใส่หน้าเขาอย่างแรง ตั้งแต่แต่งงานกันมา...เธอไม่เคยคิดจะตบหน้าเขาเลยสักครั้ง แต่ตอนนี้มันเหลืออดมากเลยจริง ๆ "พอสักที! ฉันจะฟ้องหย่า ฮึก ฟ้องที่พี่มีชู้ แล้วก็จะฟ้องชู้ด้วย" เสียงของเธอสั่นเครือ อนาวินค่อย ๆ หันหน้ากลับมามองเธอ ความชาวาบบนใบหน้าที่ไม่ได้ตั้งตัวนั้นทำให้มึนเล็กน้อย "ฉันไม่หย่า" ว่าเสียงเข้ม ถอนหายใจออกมาเบา ๆ เธอคงรู้หมดแล้วเรื่องที่เขาโกหกที่ผ่านมา ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องแก้ตัวอีกต่อไป "ทำไม อึก ทำไมไม่หย่า" เอ่ยถามทั้งน้ำตา จะว่ารักก็ไม่ใช่ คนรักกันไม่มีทางทำแบบนี้กับเธอ "_" ตอบไม่ได้ แค่คิดว่าตัวเองคงขาดเธอไม่ได้ การมีแพรไหมอยู่ข้างกายนั้นมันดีกว่าไหน ๆ "อยากเก็บฉันไว้เป็นของตายใกล้มืองั้นสิ ฮึก จะเรียกใช้ตอนไหนก็ได้ จะทำอะไรก็ได้ พอเบื่อก็วางทิ้งไว้ พออยากใช้ใหม่ก็แค่หยิบมันขึ้นมา" ว่าทั้งน้ำตา เขาทำอย่างกับเธอเป็นสิ่งของไร้ความรู้สึก อยากหยิบอยากใช้ตอนไหนก็ได้ ไม่คิดถึงความรู้สึกของเธอ ---------- หมายเหตุ: มีตอนจบแบบเดียว จบในเรื่อง #ผัวที่ดีคือผัวใหม่

...มีลูกถึงสองคน คนหนึ่งหกขวบกับอีกคนอยู่ในท้อง แค่นี้ยังไม่พออีกหรือ...เขาถึงคิดเลี้ยงดูเด็กนักศึกษาสาวอีกคน มิหนำซ้ำยังทำมันท้อง คิดเอาลูกของมันมาให้เธอเลี้ยง...บัดซบสิ้นดี สามีไม่รักดีแบบนี้ เธอขอหย่า ตัวอย่าง... "ผม...ไม่รู้จะเริ่มบอกยังไง" เขาค่อย ๆ ถดตัวลงนั่งคุกเข่ากับพื้น ยื่นมือไปกุมฝ่ามือของเธอบนหน้าตัก โดยที่ลัลนานั้นยังนั่งอยู่บนโซฟาดังเดิม เธอมองมือของเขาไม่วางตา หญิงสาวรู้สึกเจ็บปวดไปเสียหมด โดยที่ยังไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าเขาจะบอกอะไร "นา..." "_" "รินบอก อึก รินบอกว่า...รินท้อง" ลัลนาหูอื้อไปชั่วขณะ ราวกับว่ารอบกายหยุดเคลื่อนไหว เธออึ้งตะลึงงันจนพูดอะไรไม่ออก "นา...ผมขอโทษ ผมไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง แต่..." เพียะ! "ไม่รู้เหรอ ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง พูดออกมาได้!!" ใบหน้าหล่อเหลาหันขวับไปตามแรงตบโดยที่เขายังพูดไม่ทันจบเสียด้วยซ้ำ ลัลนาระเบิดอารมณ์ออกมาทันที "นา...ฟังก่อนนะ" เขาพยายามทำให้เธอใจเย็น ขณะเดียวกันก็เข้าใจว่าเธอคงใจเย็นไม่ได้แล้ว "ผมขอโทษ ผมขอได้ไหม อึก ถ้าเกิดว่าเป็นลูกของผมจริง ๆ ผมอยากให้คุณรับเลี้ยงเด็กไว้ได้ไหม ผมไม่อยากเลิกกับคุณ ไม่อยากหย่า มันเป็นความผิดพลาดนา" เขาพรั่งพรูออกมาไม่หยุด "ไม่รู้ใช่ไหม..." เธอพยักหน้าเบา ๆ เหมือนกับตอบตัวเองเสียมากกว่า "ไม่รู้ใช่ไหม อึก ไม่ว่ารู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไงใช่ไหม" "นา..." น้ำตาของลัลนาไหลออกมาไม่หยุดเช่นกัน เขาพูดมาได้ว่าไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง ก็ไปเอากับมันจนทำมันท้องแล้วบอกไม่รู้ว่าเกิดขึ้นได้ยังไง เธอหันไปคว้าโทรศัพท์มาเปิดรูปภาพที่นางเมียน้อยคนนั้นส่งมาให้ "นี่ไง! นี่ไงที่ทำให้มันท้อง!!" ภาพเปลือยของเขากับหล่อนคนนั้นเธอยังเก็บมันไว้อย่างดี ซึ่งทันทีที่เขาเห็นเปลือกตาหนาก็เบิกโพลงด้วยความตกใจ "นา! คุณไปเอารูปภาพพวกนี้มาจากไหน!" เขาตกใจมาก นึกว่ารินลดาไม่ได้ส่งภาพนี้ให้คนเป็นเมีย แต่ทำไมเธอรู้แล้วแต่กลับเงียบ... ---------- หมายเหตุ: ไม่มีนอกกายนอกใจ ตอนจบจบสุขนิยม เรื่องนี้มีเด็กน่ารัก

พยายามจนสุดแรงยื้อ...อย่างไรเขาก็ไม่รัก วิวาห์รอหย่านี้เธอขอไปเองเสียยังดีกว่าให้เขามาพรากลูกไปจากอก... ตัวอย่าง... "เธอมีอะไรดีให้ฉันต้องรักเธอ" เอ่ยถามเสียงเรียบ มองหน้าของเธอด้วยใบหน้านิ่งเรียบ "เธอทำกับข้าวเก่ง เป็นแม่บ้านที่ดี เป็นหัวหน้างาน เป็นผู้หญิงสมัยใหญ่ แต่งตัวเซ็กซี่ เธอมีดีพอที่จะทำให้ฉันรักเธอไหม" ถ้อยคำที่เอื้อนเอ่ยผ่านริมฝีปากหนาทำเอาเธอสะอึก อิงลดามองเจ้าของคำพูดด้วยแววตาสั่นไหว และยิ่งไปกว่านั้น "เธอมันก็แค่ผู้หญิงไร้ค่าไปวัน ๆ" คำพูดต่อมาของเขาก็ทำเอาเส้นความอดทนของเธอขาดผึ่ง อิงลดาดวงตาเบิกกว้าง ค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนประจันหน้า "แล้วไม่ใช่พี่เหรอที่ห้ามฉันทุกอย่าง ไม่ใช่พี่เหรอที่กดขี่ฉัน! ไม่ใช่เหรอ!" ฝ่ามือบางยกขึ้นผลักอกแกร่งแรง ๆ หญิงสาวสติหลุดไปในทันที "_" "ฮึก ฉันทำอะไรไม่ได้สักอย่าง ฉัน..." เธอร้องไห้ออกมาเสียงดัง จะมีแฟนยังไม่ได้เลย เขาสั่ง เขาห้ามเธอทุก ๆ อย่าง แต่ตอนนี้กลับมาบอกว่าเธอไม่มีอะไรดี "ใช่!...ฮึก ฉันมันไร้ค่า" "อิง..." พันธดนย์ไม่เคยเห็นเธอเป็นหนักขนาดนี้มาก่อน คำพูดของตัวเองเมื่อครู่ก็รุนแรงมากจริง ๆ "ฮึก คนไร้ค่าแบบฉัน อึก อยู่ไปก็รกโลกถูกไหมคะ" "อิงลดา..." พันธดนย์ยื่นมือไปข้างหน้า มีบางอย่างสะกิดใจให้เขายื่นมือออกไป ทว่าเธอก็ปัดฝ่ามือของเขาออกอย่างแรง อิงลดายกมือขึ้นเสยผมที่ปรกลงใบหน้า ความร้อนผ่าวของใบหน้านั้นอัดอั้นไปด้วยความโกรธ เธอเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า ดึงเสื้อผ้าของตัวเองที่อยู่บนไม้แขวน กระชากแรง ๆ เพื่อระบายอารมณ์ "เธอจะทำอะไร" กว่าจะเอื้อนเอ่ยออกมาได้ พันธดนย์เม้มริมฝีปากพร้อมกับเท้ามือที่เอวไปด้วย เขามองคนตัวเล็กทว่าท้องโตนี้เก็บข้าวของ เจ้าของร่างบางชะงักเป็นระยะ ๆ เธอร้องไห้ไม่หยุด "ฮึก..ฮือ~" พร้อมกับเก็บของไปด้วย ไม่มีเงินติดตัวหรอก ไม่มีอะไรเป็นของตัวเองเลยสักอย่าง ไม่มีปัญญาเลี้ยงลูกโดยไม่ขอเงินจากครอบครัวเขา เธอรู้แค่ว่าตอนนี้ต้องไป ต้องไปให้ไกลจากเขาคนนี้ "อิง! หูแตกหรือไง!" ถามก็ไม่ตอบ เอาแต่ร้องไห้ พันธดนย์ขยับเข้าไปใกล้ กระชากแขนของเธออย่างแรงจนเสื้อที่อยู่ในมือนั้นร่วงลงพื้น "ฮึก...ปะปล่อย!" "ฉันก็ไม่ได้อยากยื้ออะไรเธอหรอกนะ แต่เธอมีที่ไปงั้นเหรอ มีที่ไป?" เขาถามย้ำอีกครั้ง เธอไม่มีพ่อแม่ ไม่มีญาติผู้ใหญ่ เรียกได้ว่าหัวเดียวกระเทียมลีบก็ยังได้ เห็นอย่างนั้น...อิงลดาจึงยื่นมือไปกระชากโทรศัพท์ของตัวเองจากมือของเขา "สนใจทำไมคะ คนไร้ค่าอย่างฉันตายไปก็คงไม่ได้ทำให้โลกนี้มันขาดอะไรไปหรอกค่ะ" ---------- หมายเหตุ: นิยายมีสองคู่ หนึ่งคู่เป็นคู่หลัก อีกคู่เป็นตัวละครเสริมเพิ่มความฟิน โดยตอนจบของนิยายเรื่องนี้จบสุขนิยม มีตอนพิเศษแถมให้

ปล่อยให้ชีวิตแต่งงานนั้นเป็นความทรงจำที่สวยงาม เป็นวิวาห์ในวันวานที่ไม่หวนกลับมาอีกครั้ง...แม้นจะพยายามมากแค่ไหน ชีวิตหลังแต่งงานถูกเก็บไว้ในความทรงจำ มันพังลงด้วยตัวของเขาเองไม่ใช่เพราะเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อของเขา ขวัญตา: ฉัน...เป็นเพื่อนสนิทกับพายุมานาน เพียงแค่วันเดียวที่ฉันจะรวบรวมความกล้าบอกรักเขา แต่...อยู่ ๆ เขาก็ร่อนการ์ดวันแต่งงานให้กับฉัน เธอคิดว่าไงล่ะ เขาเป็นของฉันมาตั้งนาน เธอมาทีหลัง อย่าเจ่อ พายุ: แพตตี้สำหรับผมเธอคือผู้หญิงคนหนึ่งเหมือนกับทุกคนที่เคยเจอ ผมเลือกแต่งงานกับเธอโดยไม่รู้ว่าเธอมีความพิเศษอะไร แถมตอนนี้ไม่รู้ว่าเป็นอะไรอีก อารมณ์คนท้องหรืออะไรไม่รู้ เธอเปลี่ยนไปมาก แพตตี้: ฉันไม่ได้เปลี่ยนไปหรอก แต่พี่โง่ไง! พี่ไม่รู้เหรอว่าผู้หญิงคนนั้นเขาคิดอะไรกับพี่!!

ตกเป็นจำเลยสังคมจนฆ่าตัวตาย เหตุเพราะถูกหลอกจนกลายเป็นเมียน้อย เกิดใหม่ทั้งทีคราวนี้...ขอมีสามีเป็นตัวเป็นตนเถอะ! ตัวอย่าง... “เจ็บเหรอ” “อึก ปะเปล่า เมื่อกี้แววตาของคุณเหมือนมีเยื่อใย” สรรพนามเปลี่ยนอีกแล้ว จิณณะยังไม่รู้ตัวเองเสียด้วยซ้ำ แต่เธอก็ด่วนสรุปไปแล้ว “_” “ยังรักคุณกานต์อยู่เหรอ” “เปล่า เรื่องของฉันกับกานต์ไม่มีทางเกิดขึ้น เธอเป็นพี่สะใภ้ของฉัน” ได้ยินอย่างนั้นก็โล่งอกไป แต่ก็เล็กน้อยเพียงเท่านั้น “จริงเหรอ” ทว่า “จริงสิ เรื่องของเธอกับฉันยังมีโอกาสเป็นไปได้มากกว่าเยอะ” คำตอบของเขาก็ทำเอาเธอตัวแข็งทื่อ เบญจมาศตาโตพร้อมกับแก้มที่กลับมาขึ้นสีแดงระเรื่ออีกครั้ง เขาพูดอย่างกับ...กำลังบอกชอบเธอเหมือนกัน ซึ่งคำพูดเพียงไม่กี่คำก็เล่นเอาเธอเขินม้วนต้วนแล้ว ถ้าเกิดเขาบอกรัก เธอจะไม่ตัวลอยหรือ

เขารับผิดชอบลูกในท้อง ยอมแต่งงานทั้ง ๆ ที่ไม่ได้รัก คิดมาเสมอว่ามันคงเร็วไป ไม่เคยรู้มาก่อนว่าเขากำลังรอใครคนนั้นอยู่ หากพยายามจนสุดความสามารถแล้ว ถ้าไม่รักกัน เธอก็จะไป... ตัวอย่าง... "มันเป็นอดีตไปแล้วผมไม่อยากพูดถึง ตอนนี้ผมอยู่กับคุณ แต่งงานกับคุณ เรามีลูกด้วยกัน" "_" "มันไม่สำคัญหรอก" เขารั้งเธอมากอด ลูบแผ่นหลังบางปอย ๆ อย่างปลอบโยน ชายหนุ่มอยากอยู่กับปัจจุบัน เพราะอย่างไรเมษาก็ไม่มีทางกลับมาหาเขา "ทำไมจะไม่สำคัญคะ เราอยู่ด้วยกัน แต่งงานกัน มีลูกด้วยกัน จดทะเบียน แล้วมันยังไงต่อเหรอคะ ถ้าภีมไม่รักบัว" "_" "ฮึก ถ้าภีมรักบัวบ้าง บัวจะไม่คิดมากแบบนี้เลย" "แต่ตอนนี้ผมก็อยู่กับคุณแล้ว" เขาไม่ปฏิเสธสิ่งที่เธอพูด ร่างบางขยับตัวออกจากอ้อมกอดของเขา "ถ้าอย่างนั้นเอาของไปทิ้งได้ไหมคะ" เปลือกตาหนากะพริบปริบ ๆ เขาไม่อยากให้เธอทำอย่างนั้น "_" "ถ้าภีมไม่รู้สึกอะไรกับแฟนเก่าแล้ว ก็เอาไปทิ้งได้ไม่ใช่เหรอ" ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอ สบตากับแม่ของลูก ท่าทีนิ่งเงียบของเขาก็ถือว่าเป็นคำตอบแล้ว "เข้าใจแล้วค่ะ ภีมคงยังไม่ลืมคนเก่า แบบนี้ใช่ไหมภีมถึงไม่รักบัวสักที" "อย่าพูดอย่างนั้นสิ ผมก็อยู่กับคุณ เรากำลังสร้างครอบครัวด้วยกันนะ" "มันจะมีประโยชน์อะไรคะ ถ้าเกิดว่าตัวคุณอยู่กับบัว แต่ใจคุณอยู่กับคนอื่น" ก็ถ้าเขาไม่รัก...เธอก็จะไป

ในวันที่ฉันตั้งท้อง เขากลับมีใครอีกคน มันไม่มีเหตุผลเลยที่ฉันจะเก็บลูกเอาไว้ ถ้าเขารักฉันมันก็ดี...แต่ว่ามันไม่ใช่ -----ตัวอย่าง----- “เหรอ...บางทีเธออาจจะใช้เรื่องนี้เป็นข้ออ้างเพื่อไปหาไอ้นั่นก็ได้ พัดชา...เธอชอบมันใช่ไหม” ฉันขมวดคิ้วให้กับสิ่งที่เขาพูด แล้วทำไมเขาถึงพูดออกมาราวกับว่าเรื่องนี้ฉันผิดเต็ม ๆ ทั้ง ๆ ที่เขาเป็นฝ่ายผิด “นายมันทุเรศ นายพูดออกมาได้ยังไงว่า ฮึก...ฉันจะไปชอบคนอื่น ทั้ง ๆ ฉันพล่ามบอกนายทุกวัน มีแต่นายที่...ไม่เคยเลยที่จะบอกชอบฉัน แถมยังไปเอากับยัยนั่นอีก” ฉันโมโหมาก ๆ ซึ่งเขาก็ไม่สะทกสะท้านกับสิ่งที่ฉันพูด แถมตอนนี้เขายังเปลื้องเสื้อผ้าของเขาออกจนหมดตัว “ฉันไม่ผิดหรอกเธอรู้แค่นี้ก็พอ แต่ที่ฉันพูดมันไม่ผิดเลย...เธอต้องชอบมันแน่ ๆ”

อุ้มลูกข้ามน้ำข้ามทะเลมาหาเขา แต่เขากลับผลักไส ปากบอกรับไว้แค่ลูก หากว่าย้อนกลับมา...เธอจะผลักไสเขาบ้าง ----------- นิยายเรื่องนี้มี 2 คู่ 1. คาลเวิร์ต - มินตรา -----โปรย----- 'เธอ' ขโมยน้ำเชื้อของเขามาทำเด็กหลอดแก้วกับตัวเอง ก่อนจะพบว่าลูกที่อุ้มท้องมาเป็นโรคธาลัสซีเมีย และทางเดียวที่จะช่วยตัวเล็กได้ในตอนนั้น คือการกระเตงลูกไปหา 'เขา' 2. เคเรนด์ - มิล่า -----โปรย----- 'เขา' จะไปมีอะไรกับใครก็ได้ แต่เขาคนนี้ที่เป็นแฟนกับ 'เธอ' กลับกินไม่เลือกแม้กระทั่ง น้องสาวของเธอเอง -----ตัวอย่าง----- “ฉันไม่ขออะไรมากเลยค่ะ เดี๋ยวนี้มีเทคโนโลยีใหม่ แค่กินยาที่เตรียมให้เข้าไปก็เอาสเต็มเซลล์ออกมาได้โดยไม่ต้องเจาะไขกระดูกเลยค่ะ ง่ายนิดเดียว ฉันขอเวลาไม่นาน ฮึก...ช่วยเขาด้วยนะคะ” พรึ่บ! หญิงสาวว่าพร้อมกับคุกเข่าลงบนพื้น เธอร้องไห้ออกมาเมื่อพูดประโยคเมื่อครู่ ขณะที่มาเฟียหนุ่มเข้าใจทุกอย่างตั้งแต่เธอพูดชื่อโรคแล้ว แม้จะไม่จำเป็นต้องเรียนหนังสือ แต่แม่ของเขาก็ให้คนมาสอนหนังสือที่บ้านตั้งแต่เกิด มาเฟียหนุ่มรู้ว่าเธอหมายถึงอะไร “นะคะ...ฉันไม่ขออะไรเลย ถ้ามันเข้ากันได้ ฉัน..ฮึก จะไม่มาให้คุณเห็นหน้าอีก จะไม่ให้กรุงโรมรบกวนอะไรคุณเลยค่ะ” มาเฟียหนุ่มมองหน้าที่เปื้อนน้ำตาของหญิงสาว ก่อนที่เขาจะเอ่ยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบเหมือนเคย “ถ้ามันเข้ากันได้...ฉันต้องการเด็ก” “อะไรนะคะ” “แต่ฉันไม่ต้องการเธอ...” มินตราชะงักไป ราวกับมีอะไรบางอย่างมาปกคลุมก้อนเนื้อข้างซ้าย มันอึมครึมและมืดหม่น “ยกเด็กให้ฉัน...”

'อีกคน' คลั่งไคล้ ...อีกคนผลักไส ก็เพราะว่าเขาเป็นของฉันตั้งแต่เกิดยังไงล่ะ... -----ตัวอย่าง---- “หรือว่าเธอชอบพี่คะ...นี่หมอนะไม่ใช่ผัวที่จะโทรมาขอคุยเวลาไหนก็ได้” ฉันว่าด้วยความโมโห เข้าใจว่าเป็นหมอแล้วต้องช่วยคนไข้ตลอดนี่ไม่จริง จากที่พี่เตชินท์พูดก็มีหน่วยงานช่วยเหลืออยู่แล้ว แต่ถ้าโทรหาแล้วต้องการแบบนี้ฉันว่ามันไม่ใช่แล้ว “พี่อย่าใจอ่อนให้ผู้หญิงคนไหนนะ...” ฉันหันไปหาเขาอีกครั้งหลังจากจมอยู่กับความคิดของตัวเอง ซึ่งพี่เตชินท์ก็หันมามองฉันเมื่อรถได้แล่นมาถึงคอนโดของเขา “เหรอ พี่ใจอ่อนไปแล้ว” “อะไรนะ!” ฉันร้องออกมาเสียงดังด้วยความไม่พอใจ เขาใจอ่อนให้ผู้หญิงอย่างนั้นเหรอ ซึ่งสีหน้าท่าทางของฉันทำให้พี่เขายกยิ้มบาง ๆ ทำเอาฉันรู้สึกไม่พอใจ ทว่า “ใจอ่อนให้เธอไง” “คะ? ///” “หรือเธอไม่ใช่ผู้หญิง” “ชะ ใช่ แต่ไม่คิดว่าจะตอบแบบนี้ ฉันเขินนะ” ฉันเม้มริมฝีปากด้วยความขวยเขิน ก่อนจะยกมือขึ้นทัดผมตัวเอง เขาใจอ่อนให้ฉัน กรี๊ด...ฉันต้องแถลงข่าวแล้วไหม

นิยายเรื่องนี้เป็นภาคต่อจาก รักต้องห้าม PART I (ต้องอ่านเรื่องนี้มาก่อนเท่านั้น) นิยายเรื่องนี้มี 2 คู่ 1. คาลเวิร์ต - มินตรา -----โปรย----- 'เขา' หอบลูกมาง้อเธอ ทั้ง ๆที่เป็นคนไล่เธอไป แล้วใครเล่าจะไยดี 2. เคเรนด์ - มิล่า -----โปรย----- ในวันที่เขาทิ้ง 'เธอ' ไป ในวันที่ 'เธอ' กำลังจะเริ่มต้นใหม่ แต่ 'เขา' กลับมาง้อเธออีกครั้ง -----ตัวอย่าง----- “กรี๊ดด อี๊ดดด~~” “ชู่วว~...ลูกจะตื่นเอานะ” ชายหนุ่มยกมือขึ้นปิดปากเจ้าหล่อน เขากระซิบที่ข้างหูเธอน้ำเสียงแผ่วเบา พร้อมกับใช้ต้นขากดเรียวขาของเธอไว้ไม่ให้ดิ้น มินตราหายใจหอบเหนื่อย เขาไม่อุ้มเธอออกไปจัดการข้างนอกเพราะจะใช้ลูกเป็นข้ออ้างไม่ให้เธอเสียงดัง “จะทำอะไร อะ ออกไป” มินตรากัดฟันพูด เธอยกมือขึ้นดันไหล่หนาของเขาออก “ทำอะไรดีล่ะ” เขาว่าพร้อมยกมือมือขึ้นเกลี่ยปอยผมของเธอออกจากใบหน้า “ทำอะไรดีนะ หึ เธอว่าอะไรนะ จะมาเป็นแม่กรุงโรม แต่ไม่เป็นเมียฉันใช่ไหม” “ออกไป ถ้าคุณทำอะไรบ้า ๆ ฉันจะ จะ...” “หืม...เธอจะฟ้องศาลเหรอ ศาลไหน ศาลที่นี่หรือที่ไหน...ฉันบอกเธออย่างหนึ่งมิน ไม่สิ...มินมิน” “_” “อย่าเป็นแค่แม่ของลูกเลย เธอต้องมาเป็นเมียฉันด้วย...” !!! ----------- พระเอกทั้งสองคนเป็นพี่น้องกันนะคะ นิยายเรื่องนี้เป็นภาคต่อจาก รักต้องห้าม PART I และจะต่อด้วย ต้องห้ามรัก PART II (จบ)

ปล่อยให้เวลาทำหน้าที่ของมัน 15 ปีที่ 'เขา' เฝ้าคิดถึง 15 ปีที่ 'เธอ' เลี้ยงลูกคนเดียว 15 ปีที่ต่างเข้าใจผิด 15 ปีที่พานพบเจอกันอีกครั้ง 15 ปี รักนิจนิรันดร์ ----------ตัวอย่าง---------- “ไม่ ไม่ได้ พาขวัญเป็นลูกฉัน” “_” “ฉันเป็นห่วงเธอ ให้ฉันดูแล ปกป้องเธอไม่ได้เหรอ ปานวาด...ฉัน” เขากุมฝ่ามือของเธอมาวางที่หน้าอกข้างซ้าย ให้เธอได้รู้ว่าหัวใจของเขามันเต้นช้ามากแค่ไหนเวลาเธอปฏิเสธแต่ละที “พอแล้ว เรื่องของเรามันจบไปนานแล้ว ช่วยเคารพสิ่งที่ฉันตัดสินใจด้วย ไม่ว่านายจะพยายามมากแค่ไหนมันก็ อึก ไม่ได้ทำให้ฉันลืมเรื่องราววันนั้นได้ อึก...” เขาอาจจะลืมมันไปแล้ว แต่สำหรับเธอ หญิงสาวจำได้ จำได้ว่าเขาตบหน้าและผลักเธอล้ม ผู้ชายคนนี้นอกใจเธอ และเขาก็ยังมีผู้หญิงมากหน้าหลายตาอีกด้วย “ปานวาด...” ยิ่งเธอพูดเขาก็ยิ่งไม่เข้าใจ ชายหนุ่มไม่รู้ว่าตัวเองไปทำอะไรให้เธอไม่พอใจ เขาอยากให้เธอลืมมันไปให้หมด “เรามาเริ่มต้นใหม่ไม่ได้เหรอ ลืมวันนั้นแล้วเรามาเริ่มใหม่” “นายคิดว่ามันง่ายนักใช่ไหม มันไม่ใช่แค่...อึก ลืม ๆ มันไป แต่มันเป็นความละอายใจ จนถึงตอนนี้ฉันยังละอายที่จะบอกกับพ่อว่า อึก นายมันแย่มากแค่ไหน” ปานวาดว่าเคล้าน้ำตา บิดาของเธอยังไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าเธอเลิกกับเขาคนนี้ไปแล้ว หญิงสาวจำได้ทุกอย่างว่าตนบอกกับคนเป็นพ่อว่าเขารักเธอมาก อยากหนีพ่อตามเขาไป แต่สุดท้ายแล้วคนที่รักเธอมากที่สุดก็ไม่ใช่เขาคนนี้ “ฉันรู้ แต่...ฉันอยากให้เธอให้โอกาสฉันได้ไหม ให้โอกาสให้ฉันดูแลเธอจะได้ไหม” “_” ปานวาดส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะดึงฝ่ามือของเขาออกจากไหล่ทั้งสองข้างของตัวเอง “วันนี้ฉันเหนื่อยมาก คุยกับตำรวจมาทั้งวัน ให้ฉันได้พักเถอะ” “แต่...” “พาวินท์ ฉันขอร้อง...ส่วนเรื่องพาขวัญเราค่อยคุยกัน” ชายหนุ่มพยักรีบหงึกหงักรับ เขากระตุกยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเอ่ยพูดให้เธอได้รับรู้ก่อนกลับ “ฉันไม่ยอมแพ้หรอก ฉันปล่อยเวลามานานเกินไป หึ” เขาแค่นหัวเราะออกมาเบา ๆ เมื่อคำพูดของตัวเองไม่ได้ทำให้เธออยากอยู่ฟัง ปานวาดหมุนตัวหนีเขากลับขึ้นห้องของตนโดยไม่ได้หันหลังกลับมามองว่าเขาเสียใจมากแค่ไหน

เขายื่นสถานะ 'นางบำเรอ' แลกกับการรอดคุก แต่ที่ที่เขาให้อยู่ มันก็ไม่ต่างจากคุกสักเท่าไร ตัวอย่าง... “เธอคิดว่าคนอย่างเธอมีดีอะไรนัก มีดีอะไรที่ฉันจะต้องพาเธอไปออกหน้าออกตา ออกสังคมให้เขารู้กันว่าเธอเป็นเมียฉัน!” ว่าด้วยความโมโห ให้สถานะว่าเป็นเมียบนเตียง บำเรอกามก็ดีมากแล้ว ทำไมยังแส่หาเรื่องให้เขาต้องปวดหัว อีกหน่อยพ่อของเขาคงตั้งคำถามว่าเธอเป็นใคร เรื่องก็จะวุ่นวายมากขึ้น แค่นี้ก็ปวดหัวมากแล้ว “ค่ะ...” ตอบรับเสียงแข็ง กลืนก้อนสะอื้นไว้ข้างใน ไม่ได้อยากเสนอหน้านักหรอก อยู่ของตัวเองดี ๆ เขานั่นแหละที่ทึกทักไปเองว่าเธอต้องการเรียกร้องสิทธิ์ “อย่ามองฉันแบบนั้น” “ทำไมคะ หรือว่าอีตัวแบบฉันมันมองคุณไม่ได้เลย แค่มองก็ไม่ได้งั้นเหรอ...” ว่าด้วยความน้อยใจ หลุบตาต่ำก้มมองพื้น รู้ตัวดีว่าตัวเองเป็นใคร ไม่ได้อยากทำตัวสะเหล่อแบบที่เขากล่าวหา แต่ถ้าเธอเกิดมาเพียบพร้อมทุกอย่างก็คงไม่รู้สึกว่าตัวเองชั้นต่ำเช่นนี้

เขาจะมักมากแค่ไหนก็ได้ เธอยอมทุกอย่าง จนกว่าเขาจะพอ... ตัวอย่าง... “แล้วมาทำที่นี่ทำไมคะ” ริมฝีปากบางสั่นระริก พยายามที่จะไม่ฟูมฟายแต่มันอดไม่ได้จริง ๆ “_” เขาไม่ตอบ แค่จ้องหน้าเธอนิ่ง “ฉันขอแค่เรื่องเดียว ทำไมไม่รักษาสัญญาคะ...” ว่าน้ำตาหลั่งริน เธอไม่เคยขออะไรเขาเลย “_” มองด้วยสายตาเย็นชา ไร้ซึ่งความรู้สึกผิด “อึก ถ้าเกิดว่าลูกเห็นจะทำยังไงคะ หนูณินยังเด็กมาก เธอแยกแยะอะไรไม่ออกหรอกนะคะ” ร่างบางขยับเข้าหา เธอเอื้อมมือออกไปหมายจะคว้าฝ่ามือหนา แต่เขากลับชักมือหนี “งั้นเธอกับลูกก็ออกไปอยู่ที่อื่น จะได้ไม่เห็น” รูม่านตาเบิกกว้าง พูดอย่างนี้ก็ไม่ต่างกับกำลังไล่เธอกับลูกออกจากบ้าน ญาตาน้ำตาไหลพราก ยกหลังมือเช็ดไม่ทัน “แล้วจะให้ไปอยู่ไหนคะ ฮึก คุณใหญ่จะให้ตากับลูกไปอยู่ไหนคะ” เธอถามด้วยความเจ็บปวด อกสั่นร้าวระบม ทำไมพูดออกมาอย่างนี้ “_” “อย่างน้อยก็เห็นใจยัยหนูหน่อยไม่ได้เหรอคะ ฮึก ทำไมถึง...ทำไมถึงใจร้ายกับลูก” ----------

เมื่อโชคชะตาเล่นตลกให้ 'เธอ' รับหน้าที่ตั้งครรภ์แทนภรรยาของ 'เขา' คนที่เธอแอบรักข้างเดียวกว่า 15 ปี -----ตัวอย่าง----- “พี่ทำอะไรให้เธอไม่พอใจหรือเปล่า” เขาค่อย ๆ พูด เจตนัยทำให้คนฟังจุกในอก “พี่ขอโทษนะ แต่พี่อยากให้เราทำตัวเหมือนกับปกติได้ไหม” “ยากค่ะ” เธอตอบออกมาตรง ๆ “ตอนแรกฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นพี่ที่จ้างให้มาอุ้มบุญ แต่พี่รู้ว่าเป็นฉัน...แต่ทำไมถึงเลือกฉันคะ อยากให้ฉันเจ็บปวดเหรอ” “ไม่ใช่อย่างนั้น” เขาส่ายหน้าเบา ๆ ไม่เคยมีความคิดนี้ในหัวเลย “พี่แค่ได้ยินกิ่งบอกว่าเธอแต่งงานมีลูกแล้ว พี่ก็เลยคิดไปเองว่าเธอตัดใจจากพี่ได้แล้ว” “_” พูดไม่ออกเลยทีเดียว ในใจหวังลึก ๆ ว่าเขาเลือกเพราะรู้สึกดี แต่ทว่ามันกลับไม่ใช่ อีกอย่างเรื่องแต่งงานมีลูกแล้วนั้นก็เป็นเรื่องโกหก จะบอกก็คงไม่ได้ “ฉันเข้าใจแล้วค่ะ” “ถ้าเข้าใจแล้ว...ช่วยทำตัวให้เหมือนกับปกติได้ไหม” “คะ?” “คือพี่ไม่อยากให้เราทั้งคู่ต้องอึดอัด เรายังเป็นพี่น้องกันได้นี่” “ไม่ได้หรอกค่ะ” “กานต์ พี่ไม่ได้อยากให้กานต์มารักหรือมาชอบพี่เลย” เจตนัยสวนกลับทันควัน เขาพูดตามหลักความจริง แม้นว่าเธอจะไม่ได้ทำตัวน่าเกลียดอะไร แต่เขาแต่งงานแล้ว “ค่ะ” เธอตอบรับ พร้อมกับน้ำตาที่ร่วงเผาะลงอย่างหักห้ามไว้ไม่อยู่ ทำนบน้ำตาพังลงชั่วพริบตาเดียว “อึก ฉันก็ได้แค่หวังว่าสักวันจะเลิกรักพี่ได้ อึก แต่...มันยากจังเลยค่ะ” “_” เจตนัยนัยตัวแข็งทื่อ พูดอะไรไม่ออก อยู่ ๆ เธอก็ร้องไห้ออกมา “พี่เป็นคนพูด...พี่ก็พูดง่าย ฮึก พูดอย่างกับว่าฉันไม่พยายาม ทั้ง ๆ ที่ฉันพยายามมาโดยตลอด ฮือ~” กานต์พิชชาทนไม่ได้เลยจริง ๆ เธอร้องไห้โฮก่อนจะเดินหนีเขาไป ไม่ได้หันหลังมองอีก “กานต์!” เจตนัยตะโกนไล่หลัง เขามองเห็นความเจ็บปวดของเธอผ่านแววตาคู่นั้น ทว่าพอจะเดินตามไปก็ตระหนักได้ว่า.. เป็นอย่างนี้มันก็ดีแล้ว

ความรักที่เริ่มจากการโกหก ก็ต้องลงเอยเหมือนกับว่าเป็นเรื่องโกหก ---------- “ฉันขอโทษ ฉันยอมรับว่าฉันตั้งใจ และคิดน้อยไปมาก ๆ แต่...ฉันรู้สึกว่า อึก ฉันรักพี่ไปแล้ว” “_” “ฉันขอโทษ” “ออกไป” “ฉะ ฉันมีอะไรจะบอกด้วย อึก ฉะ ฉันท้อง...” ตุบ! “พล่ามอะไรของเธอ!!” พาทิศโมโหที่เธอคิดจะโกหกอีกครั้งว่าท้อง เขาลุกขึ้นตบโต๊ะเสียงดังลั่นทำเอาร่างบางสะดุ้งโหยงทันที “ฉัน...อึก ไม่ได้โกหกนะ” “หึ หมดมุกแล้วเหรอ สันดานโกหกแบบเธอมันคงแก้ไม่หาย แต่น้อย ๆ ก็ควรละอายใจบ้าง...” เขาไม่เชื่ออะไรเธอแล้ว แม้นว่าเขาจะไม่ได้ป้องกัน แต่เธอก็บอกตลอดว่ากินยาคุมกำเนิด หรือว่าเธอจะโกหกเขาอีกแล้ว “เธอโกหกฉัน...” “_” “เธอโกหกฉันงั้นเหรอ ทำไมเธอ...โธ่เว้ย!!”

อยู่ ๆ เจ้านายหนุ่มก็ไล่เธอออกอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เหตุเพราะหมดรักหรือเพราะอะไรกันแน่ ตัวอย่าง.... “ไปเก็บของออกให้หมด” “_” “ไม่ได้ยินที่พูดหรือไง” ม่านฟ้าหันมามองเขา เธอส่ายหน้าเบา ๆ เพราะไม่อยากทำตามที่เขาสั่ง “ทำไม อึก ทำไมต้องไล่ด้วย” เธอยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา พอเขาพอใจก็จะไล่เธอง่าย ๆ อย่างนี้เลย “_” “ทำไมนายถึงเปลี่ยนใจง่ายขนาดนี้ อึก ที่ผ่านมานายไม่ได้รักฉันจริง ๆ เหรอ” เธอหันไปมองเขา พาคินณ์นั่งที่โซฟาอิงแผ่นหลังใส่พนักพิง เขาไม่ได้รีบใส่เสื้อผ้าเสียด้วยซ้ำ “ทำไมเธอมาร้องเอาความรักกับฉันตอนนี้ล่ะ” เขาสบตากับเธอ “เธอก็มีใหม่ฉันก็มีใหม่ เมื่อกี้ก็แค่สนุก ๆ ไป”

'เขา' เปรียบดั่งยาที่คอยรักษาเธอ ทว่าเขากลับเป็นยาเกินขนาด -----ตัวอย่าง----- “เธอเรียกมันว่าพี่แต่ไม่เรียกฉันว่าพี่” “ก็ คุณเป็นเจ้านาย” “เจ้านายบ้านเธอเหรอเอากับลูกน้อง!” “_” ลินินอยากสวนกลับเต็มทีว่าเขานั่นแหละที่เป็นสมภารกินไก่วัด แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร “เรียกฉันว่าพี่...” ลินินมองสายตาขึงขังของเขา ร่างกำยำที่แผ่นอกเต็มไปด้วยรอยข่วนของเธอเดินเข้ามาใกล้จนหญิงสาวต้องถอยห่าง “จะทำอะไร พะ พอแล้ว” ลินินยกมือดันแผงอกของเขา ดูเหมือนเขาจะทำเหมือนเมื่อครู่ซึ่งเธอเหนื่อยเกินไป และกลัวว่าจะท้องมาก “จะง้างปากเธอออกไง มีอะไรอยู่ข้างใน ดอกพิกุลเหรอ” เขาว่าพร้อมกับโน้มหน้าลงมาราวกับจะจูบ ซึ่งมันแปลว่าง้างตั้งแต่เมื่อไร พอเห็นอย่างนั้นหญิงสาวก็ยกมือขึ้นป้องปากเขา “ไม่เอาแล้วค่ะ...ฉันจะเรียกคุณว่าพี่” เธอไม่อยากให้เขาจูบเลย เพราะมันจะกลายเป็นอย่างอื่นทันที เขาติดเครื่องง่ายเกินไป ซึ่งเธอก็จะยอมเรียกเขาว่าพี่ ทว่า “เธอเป็นคนจีนไม่ใช่หรือไง ทำไมไม่เรียกฉันว่าเฮีย...”

เพราะเพิ่งถูกบอกเลิก ฉันจึงต้องมีแฟนก่อนวาเลนไทน์ เดิมพันครั้งนี้...ถ้าเขาไม่มาเป็นแฟนสักที ก็มาเป็นผัวเลยก็แล้วกัน! เป็นไงเป็นกัน ลองเอาตัวเข้าแลกก่อนเป็นไง ตัวอย่าง... “ฉันคิดว่ามันไม่โอเค” ฉันหันมามองเขา พร้อมกับแววตาสั่นไหวเล็กน้อย “ฉันคิดว่าเพราะแบบนี้ด้วยที่ทำให้แฟนเก่าบอกเลิกฉัน” “-_-?” ใบหน้าของแทนไทเต็มไปด้วยคำถาม ก่อนที่ฉันจะยิ้มให้เขาบาง ๆ “แต่ถ้านายทำได้ฉันก็ไม่ว่าอะไร” “หือ...” “แต่มีข้อแม้ว่าถ้านายเสร็จแล้ว นายต้องเข้าชมรมของฉัน” เขาสบตากับฉัน ก่อนจะกระชับอ้อมแขนมากขึ้น ถึงคราวนี้...ฉันก็รับรู้ความแตกต่างระหว่างควินตันกับเขาคนนี้ ตอนนั้นใจของฉันไม่เต้นแรง เลือดไม่ได้สูบฉีดจนร่างกายเห่อร้อนเหมือนกับตอนนี้ “ตอบมาก่อนสิ” “หือ...” ให้ตายสิ ดวงตาของเขาบอกความต้องการออกมาอย่างเปิดเผย “ชมรมอะไร” “นาย...” ฉันว่าแทนไทสติกระเจิงไปแล้ว เขาโน้มหน้าลงมาจนปลายจมูกโด่งคม ๆ ชิดแก้มของฉัน “บะบอกมาก่อนสิว่าจะเข้า” “อืม” “ยอมละ...อื้ออ~”

เพราะพลาดท่าให้เด็กสาววัยเยาว์ เขาจะถูกจับข้อหาพรากผู้เยาว์ ทางเดียวที่จะรอดคือยอมหมั้นหมายกับเธอ... ยิ่งเธอทำแบบนี้เขาก็ยิ่งเกลียด อลินไม่ต่างจากเจ้ากรรมนายเวรของเขา! ---------- แผ่นดินกดส่งข้อความหาผู้หญิงที่เขากำลังคุย ๆ ด้วย แม้ว่าตัวเองจะมีคู่หมั้นที่หมั้นกันมานานถึงแปดปีนี้ แต่เขาไม่ได้รักเธอนี่ จะมีแฟนระหว่างหมั้นมันผิดตรงไหน ...นานพอสมควรที่เก็บเสื้อผ้า ร่างบางมองดูข้าวของที่จำเป็น ส่วนที่เหลือเดี๋ยวมาขนอีกที เธอหันไปมองคนที่นอนเอนกายอยู่บนโซฟาขนาดใหญ่ วันนี้คุณหมอแผ่นดินไม่มีเข้าเวร เขากำลังคุยแชตกับผู้หญิงอยู่ ร่างบางเดินไปยืนอยู่ข้าง ๆ โซฟา ถอดแหวนหมั้นออก ก่อนจะวางลงที่โต๊ะกระจกหน้าโซฟา ซึ่งเงาแวบ ๆ ที่หางตาทำให้ใบหน้าหล่อเหลาหันมามอง เขาขมวดคิ้วมุ่น สิ่งที่เขารอมาโดยตลอด “ฉันจะถอนหมั้นค่ะ เดี๋ยวฉันจะไปบอกคุณแม่ให้คืนของหมั้นค่ะ” เปลือกตาหนาเบิกกว้าง ไม่คิดว่าจะได้ยินคำคำนี้จากปากของอลิน เขาผุดลุกขึ้นนั่งทันที “หมายความว่าไง” “ลาก่อนค่ะ” เธอไม่ตอบ หันไปคว้ากระเป๋าลากพร้อมกับเดินหนี แม้ว่าตามกฎหมาย[1]แล้วเธอไม่ต้องคืนของหมั้นก็ได้...แต่ก็อยากให้เลิกแล้วกันไป --------- คำชี้แจง นิยายพยายามสอดแทรกข้อกฎหมาย โปรดใช้วิจารณญาณ หากมีข้อผิดพลาดสามารถแจ้งปรับปรุงได้นะคะ ---------

เพราะแฝดน้องตายไป…เธอจึงต้องแต่งงานแทน เป็นภรรยาที่เขาไม่รัก หนำซ้ำในวันที่อุ้มท้องโต เขากลับพาใครอีกคนเข้ามาในบ้าน ไม่รักไม่ว่า…แต่เขากลับเหยียบย่ำหัวใจดวงนี้ไม่เหลือชิ้นดี ตัวอย่าง... “ฉันจะให้พิมย้ายมาอยู่ที่นี่” อยากให้เธอเจ็บช้ำ เปรมนัตย์โกรธทุก ๆ อย่างที่เธอคนนี้ทำ ไม่ว่าจะเป็นตอนที่ดุจดาวอยู่ หรือตายไปแล้ว “ที่ถามนี้ กำลังขออนุญาตเหรอคะ” ต้องให้เธอใจกว้างแค่ไหน ถึงจะยอมให้สามีตีทะเบียนคนนี้มีเมียน้อยได้ ปานเดือนเอ่ยถามทั้งน้ำตา “เปล่า แค่บอก” “ฮึก ถ้าอย่างนั้น...ก็ไม่มีประโยชน์ที่ฉันจะตอบอะไร” “ถึงเธอไม่ตอบ ไม่อนุญาต ฉันก็จะพาพิมเข้ามาอยู่ดี” “ค่ะ” เธอตอบเพียงแค่นี้ บ้านก็บ้านเขา ก็ถ้าไม่นึกถึงกันก็ให้เขาเอาผู้หญิงอื่นเข้ามา “ก็คงจะดีนะคะ ที่ฉันจะได้พักสักที” “เธอ...” เขามองด้วยสายตาไม่พอใจ ปานเดือนตอบอย่างกับว่าไม่หึง ไม่หวงเขาอีกแล้ว... “ทำไมคะ แค่ทำทุกเรื่องตั้งแต่แต่งงานกันมา ทุก ๆ อย่างมันก็ทำให้ฉันเจ็บปางตายแล้ว” “ไม่หรอก เจ็บ...แต่เธอก็ไม่ตาย หึ มันคงไม่ถึงครึ่งที่เธอทำให้ดาวตาย” เขาเน้นย้ำว่าแท้จริงแล้ว เธอคนนี้คือต้นเหตุให้ดุจดาวจากเขาไปตลอดกาล “ค่ะ...” เธอไม่แก้ตัว ไม่แก้ต่างอะไรอีกแล้ว ความรักที่มีให้เขาตอนนี้ไม่ช่วยอะไรเลย ไม่ช่วยให้เธออยากเห็นหน้าเขาอีกต่อไป

เพราะพลาดทำเรื่องไม่น่าให้อภัย อาจารย์หนุ่มจึงต้องตามตื๊อขอรับผิดชอบทุกอย่าง "คุณต้องแจ้งความครับ คุณต้องแจ้งความจับผมข้อหาข่มขืนกระทำชำเรา"

กฎของผู้ขายคือห้ามหลงรักคนซื้อ เพราะเขามีสิทธิ์ที่จะเลือกซื้อ ขณะที่เราจำเป็นที่จะต้องขาย...ให้เขา

หนี้ก้อนโตที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้ก่อนตาย…มันทำให้ฉันมาที่แห่งนี้ และฉันก็ได้พบเขา…เขามันเลว เขามันปีศาจร้าย แต่ไฉนใจเจ้ากรรมมันถึงเต้นแรงให้คนแบบเขา…อย่างนี้ “ถ้าเธอขัดขืน ฉันจะฆ่ามันทิ้ง!” และนี่คือคำพูดที่เขาจะผูกฉันไว้ จนวันตาย …

“เขา” เคยเป็นของใครฉันไม่รู้ แต่ตอนนี้ “เขา” เป็นของ “ฉัน”

เซ็กส์แลกรักมันมีจริงไหมไม่รู้ แต่ว่าฉันทำมันไปแล้ว แล้วดูเหมือนว่าเขาจะชอบด้วย แต่ทำไมต้องทำเย็นชากับฉันนักก็ไม่รู้

‘เขา’ เป็นเจ้านายฉัน และตอนนี้ ‘เขา’ ก็กลายเป็นเจ้าของชีวิตฉัน! ฉันใช้ตัวของฉัน เพื่อแลกอิสระของน้องสาวฉัน เธอถูกนำไปประมูล ขณะที่มีทางเดียวที่ฉันจะช่วยเธอในตอนนั้นได้ คือการ…แลกร่างกายของฉันให้กับบอส เจ้านายของฉัน

ไม่รู้ละ! ทั้งหล่อ ทั้งสุภาพบุรุษขนาดนี้ ใครจะปล่อยไป ฉันจะทำทุกอย่าง เพื่อให้ได้เขามา แม้จะต้องแลกด้วยร่างกาย ฉันก็ยอม!!

ฉันยอมเขา เพราะฉันรักเขา ฉันอยากให้เขารู้ แต่ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดคำนั้นเลย...

ชีวิตของ 'เธอ' เปลี่ยนไปเมื่อได้เจอเขา ส่วนชีวิตของ 'เขา' เปลี่ยนไปเมื่อได้แต่งงาน...กับเธอ

เพราะว่าฉันแอบชอบเขา ฉันก็เลยยอมมีอะไรกับเขา ทั้ง ๆที่เขามีแฟนอยู่แล้ว และแฟนของเขายังเป็นเพื่อนของฉันอีก ฉันมันเลว ฉันรู้...

เพราะความอยากรู้อยากลองแท้ ๆ ทำให้ฉันท้อง ให้ตายเถอะ แล้วฉันจะทำยังไงให้ไอ้หมอบ้านี่ เลิกตามตื้อขอรับผิดชอบฉันสักที!

แม้จะเลิกกันไปแล้ว แต่ฉันก็เชื่อว่าเหนือยังรักฉัน

นึกว่ามีแค่ในนิยาย ทำไมฉันต้องมาเลิกกับเขาเพราะเขามีคู่หมั้นด้วย แล้วเรื่องอะไรฉันจะยอมล่ะ ฉันไม่ใช่นางเอกใสซื่อสักหน่อย ชิ!