"อั่น...คือ คือ ว่าผมเข้าใจหยังผิดบ่คั๊บ? " ตุลาเริ่มไม่มั่นใจว่ามาถูกที่ ถามขึ้นอย่างไม่สบายใจ นึกถึงวันที่หมอนัด บอกให้พาย่ามาตรวจก็วันนี้นี่ แล้วทำไมคลินิกรักษาคนป่วยถึงได้กลายเป็นงานส่วนตัวซะแล้วล่ะ "ไม่ผิดหรอก มานั่งสิ " สิงหาในชุดเสื้อเชิ้ตคอจีนสีฟ้าอ่อนๆ ทับในเรียบร้อย เขาแตะมือใส่ที่ด้านข้างเรียกให้ตุลาไปนั่งลง ตุลาเลิ่กลั่กยิ่งงงมากกว่าเดิม คืออะไรให้ไปนั่งตรงนั้นแถมข้างๆ กันกับหมอสิงหาเนี่ย "ผมมาบ่ผิดว่าติคั๊บ? ละละแล้วนี่มันอิหยังครับ! ผมงง " เสียงเริ่มสั่น จับมือย่าแน่นจนเหงื่อชุ่ม มองหน้าทุกคนในนั้น ในหัวมีแต่คำถามว่าอะไรเกิดขึ้นตลอดเวลา "งานแต่งของเราไง! " หมอสิงหาตอบเสียงเรียบ หน้าคมหล่อเหลา เม้มริมฝีปากนั่งนิ่งเฉยราวกับไม่ทุกไม่ร้อน เหมือนรอสั่งก๋วยเตี๋ยวกินแบบหายห่วง แต่ไม่ใช่กับตุลา เขาเบิกตาโตหน้าซีดแทบสติหลุด ใครมาแกล้งอำกันมันใช่อย่างที่ไหน อย่างน้อยไม่ควรล้อเล่นบ้าๆ แบบนี้ งานแต่งงานนะไม่ใช่งานบวช5555 "แต่งงานบ้าติหมอ ฮ่วยบ่แม่นให้ผมพาย่ามาหาหมอติ แล้วแม่นหยังนิ๊ ผมเสียเวลาเด้ สิตรวจกะตรวจ ถ้าบ่ตรวจผมสิได้พาย่าผมกลับ" เสียงดังฟังชัดภาษาอีสานทุกคำ ตุลาดึงมือย่ารวบแน่นปุ๊บ ก็รีบเลี้ยวกลับทันที ทั้งโมโหทั้งเริ่มโกรธ หมอบ้ามาหยอกกันเล่นเกินไปแล้ว เสียเวลาซ้อมฟุตบอลกับเพื่อน "ก็แต่งงานเรานี่แหละ ฉันพูดจริงๆ ฉันถามเธอวันก่อนได้อ่านจดหมายหรือยัง เธอตอบว่าอ่านแล้ว แล้วไม่รู้ได้ไงว่างานนี้งานอะไร"

"เจ้าบ่าว ธี ธารา จะรับเจ้าสาว กาล กมล เป็นภรรยาของคุณทั้งในยามทุกข์และยามสุขหรือไม่" "รับครับ" "เจ้าสาว กาล กมล คุณจะรับเจ้าบ่าว ธี ธารา เป็นสามีของคุณทั้งในยามทุกข์และยามสุขหรือไม่" " ระ ระ รับครับ" จูบเลย! จูบเลย! จูบเลย! "จูบเลยหรอ" "ใช่ไงครับ" "ไม่ได้นะ" "ทำไมจะไม่ได้ เราแต่งงานกันอยู่นะ" “ธีก็รู้นี่ว่าน้าแต่งกับธีเพราะอะไร” กาลตัวสั่นลุกลิกช้อนสายตามองค้อนวงใหญ่ใส่เด็ก ผู้ได้ชื่อว่าเป็นเจ้าบ่าวของตน “เพราะพ่อธีให้น้ามาช่วยดูแลธีและธุรกิจนะ เราไม่ได้แต่งกันจริงๆ สักหน่อย" แค่เหตุผลเดียวที่ทำให้งานวันนี้เกิดขึ้น เจ้าเด็กอย่าได้คิดได้ใจ ในตาแสนหวานจ้องหน้าสามีใหม่เอี่ยมด้วยสีหน้าไม่ชอบใจ ถ้าไม่อยู่ต่อหน้าแขกเจ้าเด็กรุ่นหลานอาจจะโดนก้านมะยมตีขา ไม่ใช่มายืนจ้องหน้า จ้องจะกินเขาแบบที่กำลังทำ "เพราะงั้นเธออย่าแม้แต่จะคิด" "คิด...แต่งกันแล้ว น้ากาลคือเมียผม" "ตาธี!!...เราแต่งแค่เพราะงานพ่อเธอนะ" "ใช่เหตุผลนี้จริงหรือที่กาลมาแต่งงานง่ายๆ” "ก็ใช่น่ะสิเจ้าเด็กบ้า คิดว่าฉันมาเพราะหวั่นไหวกับหุ่นน่ากอดกับหน้าหล่อๆ ของนายหรือไง" "ปากแข็ง" "..." "คนแก่ปากแข็งจะต้องโดนลงโทษน้ากาลรู้ไหมครับ" น้ำเสียงแหบทุ้มกล่าวขณะที่ช้อนร่างของเจ้าสาวในวงแขน สายตาคู่คมมองคนในชุดสูทเจ้าสาวอย่างกรุ้มกริ่ม ว่ากันว่าสายตานั้นไม่เคยโกหก มันจะแสดงทุกอย่างที่เจ้าของคิด และในตอนนี้มันก็ฟ้องชัดเจนว่า ธี ธารา เจ้าของอ้อมกอดวัย20ปีกำลังคิดอะไร เมื่อกำลังจะโน้มตัวจูบคู่แต่งงาน ทำเอาเจ้าของร่างขาวผู้ได้ชื่อว่าเจ้าสาวถึงกับเหงื่อแตกพลั่ก เขาคิดผิดไปหรือไม่ หรือว่านี่จะเป็นความผิดพลาดอันใหญ่หลวงในชีวิตใน40ปีของเขา ที่ตัดสินใจแต่งกับเด็กคนนี้ เด็กที่เป็นลูกของเพื่อนแถมยังเป็นเสมือนหลานชาย... ด้วยว่าตกในสถานการณ์ อึดอัดทำให้กาลนึกโทษตัวเอง ตนไม่น่ารับปากจะแต่งงานกับเด็กคนนี้เลย...เพราะดูเหมือนว่าเขาจะรับมือแทบไม่ได้ #น้ากาลไม่ใช่น้า แต่เป็นเมีย...

พี่ขอบฟ้า เป็นพนักงานกราฟฟิคดิไซซ์ แอบรักรุ่นพี่เพื่อนร่วมงาน แต่รักนั้นก็ต้องกินแห้ว เมื่อรุ่นพี่คนนั้นมีเจ้าของอยู่แล้ว และเปิดตัวในวันงานเลี้ยงฉลองปีใหม่ พี่ขอบฟ้าเสียใจอย่างแรงจึงกระดกเหล้าจนเมามาย อุตส่าห์ท้ากับเพื่อว่าสิ้นปีนี้จะมีผู้มาควงเปิดตัว แต่ที่ไหนได้ รุ่นพี่ที่หมายตราดันพาภรรยามาดักคอ ไม่มีทางเลือก พี่ขอบฟ้าเลยแพ้พนัน จึงถูกเพื่อนสาวและเพื่อนชายลงโทษด้วยการเอาเหล้ากรอกปากพี่ขอบฟ้าแทน เมื่อเมาได้ที่แน่นอนว่าคติประจำใจคือ [เมาไม่ขับกลับแท็คซี่ก็ได้ครับ ถึงบ้านปลอดภัย] เหล่าเพื่อนๆ ทั้งหลายจึงพากันโบกแท็กซี่ให้พี่ขอบฟ้า เพื่อส่งให้กลับบ้านแล้วทุกคนก็ไปดื่มกันต่อ ในคืนนั้นเอง จอมทัพ หนุ่มขับแกรปรับส่งผู้โดยสาร วันนั้นเอง ช่างบังเอิญที่ลูกค้าขาประจำเรียกให้จอมทัพไปรับและมาส่งที่ผับดั่งกล่าว เดิมทีจอมทัพ ขับมอเตอร์ไซค์ แต่มอเตอร์ไซค์ดันเสียสะก่อน จอมทัพจึงยืมแท็กซี่ลุงมาขับส่งผู้โดยสารชั่วคราว แต่ความชั่วคราวกับชักนำให้เขาได้มาเจอกับขอบฟ้า ที่บังเอิญเพื่อนๆ พากันเรียกแท็กซี่แล้วยัดขอบฟ้าขึ้นมาพอดี จอมทัพจึงปฏิเสธไม่ได้ จำต้องขับส่ง เจ้าคุณเขาไปยังจุดหมาย แต่ทว่าขอบฟ้าเมามาก เลยบอกบ้านตัวเองไม่รู้เรื่อง จอมทัพถามแล้วถามอีกว่าให้ส่งที่ไหน สุดท้ายก็ไม่รู้เรื่องอยู่ดี