Ben “At kahit na ang paningin ko’y tanging sa kadiliman ng gabi na lamang pamilyar, ay makikita pa rin kita— ang labi mong may pagkakalimbahin ay maaalala ko sa tuwing ang sinag ng araw ay tatama sa aking balat at ang mga mata mong nangungusap ay papasok sa ‘king isipan sa tuwing maririnig ko ang mga alon sa dalampasigan. Sapagkat ikaw at ang mundo ko’y iisa. At ang mga kulay na abot ng aking tanaw ay kawangis ng ‘yong mga katangian.” Payapang pumatak sa huling pahina ng librong iyong sinulat ang aking mga luha. Napatingala ako sa kalangitan at pait na napangiti. “Mahal, sana’y makuha mo akong hintayin sa dulo ng bahaghari. Kung saan ang kasiyahan ay walang katapusan at ang pagmamahal ay may katiyakan,” mahina kong bulong sa hangin. Umaasang ang isinisigaw ng naghihinagpis kong puso’y madala nito sa kalangitan.

They say that you can see someone’s future through their eyes. Hers is bright and blissful, completely different from her pale lips and shaky voice. They say that the eye is a window to one’s soul. His is dark and gloomy, entirely the same with his hopeless life. They say that the eyes could tell how much someone have endured. And theirs have already lost their sparkle. As two aching hearts mourn through different lenses and find a home in each other’s pain, can destiny be deceived? When fate messes up again and decides to tear up the wound that has been stitched up already, could love bring forth another miracle?