Shearing Stitches

Prelude Lawrence          Nang may nanghihina at bahagyang nanginginig na mga kamay ay tinaas ko ang hawak hawak na camera. Its lens focused on her slim frame. Kuhang kuha nito ang mga ngiti niya habang nakatitig sa hawak hawak na bulaklak. Her hazel brown eyes shine in extreme happiness. Namimintana sa mga ito ang personalidad niyang puno ng buhay at walang bahid nang kahit katiting na kalungkutan. Those eyes. Those beautiful eyes made me fall in love again. Binigyan ako ng mga ito ng panibagong rason upang patuloy na lumaban.          As children holding colorful balloons came rushing towards her ay hindi niya mapigilang mapatawa. Ang mga halakhak niya ay tila musika sa aking pandinig. Kinukupkop ng mga ito ang nagsusumamo kong puso. Her voice. Her soothing voice calms my weary soul. Kinukulong ako nito sa isang mundo kung saan tanging kaligayahan lamang ang kaya kong madala.          “Lawrence,” she called my name as her gaze shifted, now looking at me. As I look unto her eyes, my world temporarily halted. The only thing I could see is her beautiful face and I could hear nothing other than my heart beating.          “Halika, samahan mo ako,” she said as she offered her hand. Magiliw ko naman itong tanggap.          Sa hardin man upang makipaglaro sa mga bata o sa dulo ng walang katiyakang buhay ay handa kitang samahan, Ella. At kahit pa ano man ang dumating at pumagitna sa ating dalawa ay hinding hindi ko bibitawan ang iyong kamay. Bulong ko sa hangin kasabay ng pangakong binitiwan ko kung saan saksi ang payapang kalangitan.