The Diary Of The Lost

THE PRODIGAL

JUNE 21, 2010

Diary,

I was alone in my bed when I woke up. The clock says it's past twelve pero napakadilim sa loob ng kwartong iyon. Walang ingay, walang gulo, I can't hear Dad's ranting voice and it kills me. Days ago, Kuya Adolf called me for Mama dahil hindi nila ito maawat sa paghahanap sa akin. He wanted me to stay away from the family for the meantime but Mama insisted my return. I could see dad's face contorted in disagreement with the idea, me going home is like digging a bait that would later turn them bacon. Mula noong naganap ang insidente ay panay na ang pauwi sa akin ni Mama. She once called me that Dad already agreed with her request but I am just so stupid to not listen to her well. 

In Belfast, few meters away from the red building were some 50 families lived for over 20 years now. I stood behind my own army. We aimed on terminating the group that killed Red Montenegro. In broad daylight, sinubukan naming lusubin ang kinaroroonan ni Markus Auriari, ang founder ng Midlands Assasins. The gang is the biggest lock-up in the country, the Midlands Prison, with a capacity for 870 prisoners, is home to a number of gangs who are on separate blocks. Auriari, serving time for child s*x offences-who controls the trade in illicit drugs is making the outside world his sala dahil labas masok lamang siya sa kulungan dahil hawak niya ang mga pulis.

It was a bait, my nemesis were there waiting like they were expecting for me to come. But, before we could attack them, men from the InterPol came into the picture. If not because of those bushes that hid us from them, then maybe...just maybe, I or we could have been those bodies lying dead and cold in the aftermath. I was so close to death.

The news spread like wildfire. Parang nakahinga ang buong syudad mula sa pagkakatinik ng napakalalim. I went home to the Philippines and headed to Baler para bisitahin ang puntod nina Red. There, isinuko ko ang pamamahala ng grupo nila. Naibigay ko na ang katahimikan at hustisyang minsan ko nang ipinangako sa kanila. And when I prayed to have my life back, I prayed so hard it brought me tears. May pag-asa pa ako, I still have Mama Amelia. I still have a home to go to. Yung, galit ni Dad, saka na yun. Ang mahalaga ay si Mama. Malapit na kaming magkita. Umaga na nang makarating ako sa mansion. I wondered why the place was so quite. 

The silence gave me these nervous feelings that I felt when I saw Red soaking with blood--- lifeless and cold. Si Papa agad ang naisip ko. I climbed up the stairs as fast as I could I passed the speed of the race. My dad, I don't know but I have this fear, I am beyond frantic for him. Ni hindi na ako kumatok. And, I found him there, sitting in their bed; feet on the floor and his eyes are with the portrait hanged in front of him. His slippers, the pair that Mama bought once in Naliyagan Festival in Agusan lay away from each other. Iyong isa ay nakatihaya at kumikinang ngunit ang gintong strap nito ay pigtas na. The other one--in his far left ay nakataob. Nervous, I walked slowly and kneeled before him, taking the slippers and wore them to his feet. He looked at me and I almost forgot how to breathe when teardrops fell from his eyes.

Breathing wasn't easy. Kung dahil sa sakit na patuloy ko paring nararamdam o sa kabang pilit na gumigiba sa aking puso habang papalapit kami ni Kuya Alex sa mansion ay hindi ko matanto. Two days ago, Mama was buried next to Criselda dahil sa iniwan nitong sulat sa closet nila ni Papa. My, dad, whom I knew to be a strong and a dominating man and his autocratic swivel stayed right beside her coofin. He was not saying anything but his shaking hands say it all, he is dying inside too and I killed him. I killed him by taking away the life of the only woman he loved the most--the love that was not even given to Criselda. When dad saw me, he stood up and dragged me closer to Mama. I could not even feel the blood on my neck as dad's fingernails dug to my flesh; scratching, stinging and marking, they don't appeal more painful than the sight of the sleeping Mama--- an endless sleep for Mama. Dad made me see the the misfortunes I brought along with me, and the wrath of my illegitimacy hit the family like lightning because I am the curse that stole their happiness. If I could only turn back time, I would fasten my speed and save Mama. I am such a slow fagot.

--------------------------------------------------------------------

Just as the gigantic gates of the mansion opened, gunshots aired for barely thirty seconds taking five lives from my father's security personnel and three from the chambermaids. It was a m******e and the blame was thrown to me. I was sent back to Ireland na hindi man lang nakakausap ulit si Dad.

I was 15, a year after that incident happened kuya Alex appeared to the doors of the Boys' Town where he left me—not able to ask why I had to stay away from them—and said dad was in trouble. He was kidnapped and everybody in the house thought I have something to do with it. Kinse nga lang ako diba! Ni hindi ko na nga itinanong kung paanong hindi nagkatuluyan sina Dad at Criselda! Hindi ba nila naisip na baka biktima lang din ako?

Kuya asked for apologies and I was just so happy dahil niyakap niya ako. On that same day, he took me out of the boys' town and promised that we could visit there all the time. Pero sa likod ng sayang yun, alam ko sa sarili kong kailangan kong balikan yung minsa'y tinalikuran ko na. Bumalik kami ng Pilipinas at ipinasok ako ni kuya sa isang international school. Pero hindi pa man umabot ng isang linggo ay nagpakita sa akin ang dating kanang kamay ng daddy ni Red. Nalaman kong pulitiko ang nasa likod ng pagkamatay ni Mama Amelia gayun din ang pagkawala ni Papa. Hindi na ako nagdalawang-isip, sumama ako sa kanila. We saved Dad and twenty four more people in that hide-out na pagmamay-ari ng senador na si Marl Rosacea. Akala ko matutuwa si dad pag nakita ako pero hindi naman pala. Tinitigan niya lang ako mula ulo hanggang paa at pagkatapos ay sumama na sa mga pulis. Nagpulasan ang mga kasamahan ko pero hindi ako makakilos. Hindi ko matanggap. Masakit! Bakit ganun siya?

Dumating ang mga pulis at andun parin ako. Isa ako sa mga hinuli nila pero hindi man lang nagsalita si dad. Hindi niya ako kinilala. They had me jailed at wala siyang ginawa. Wala siyang ginawa! Hinintay kong puntahan ako nina dad at kuya sa presinto pero walang dumating. Umaga na nang ilabas ako ng isang abogado na inutusan umano ni kuya Adolf. Hindi ko sila mahagilap sa paligid. Marahil ay nahihiya silang aminin sa publiko na ang isang tinitingalang business tycoon ay may bastardong sangkot sa mga gang at droga, wala talaga.

Naisip ko lang, para kanino lang ba ang kalayaan? Para kanino ba ang hustisya? Sa buhay kasi na pinamamahalaan ng mga koneksyon sa mga taong nasa posisyon, ang masamang gumagawa ng kabutihan ay masama pa rin ang paningin ng karamihan subalit 'pag inapi ng "mabubuting tao" ang mga tarantado ay sasabihin pa ng marami na "buti nga!"

Ganoon naman lag,i diary. Hindi ako mahal ni Dad. Hindi din ako mahalaga sa mga kapatid ko, saan pa nga ba ako lulugar?

Umuwi ako sa kuta nina Red dati, malinis... maaliwalas pero hungkag. Bandang hapon nang dumating ang ilang miyembro ng grupo dala ang mga dokumentong nagpapatunay na sa akin na nga ang lahat ng mga ari-arian ng mga Montenegro. Gusto kong ibigay ang lahat ng pera sa bangko kaya lang ay ayaw nilang tanggapin ang buo. Kalahati lang ang tinanggap nila at pinaghati-hatian para makapagbagong-buhay. Ganoon kalaki ang respeto nila sa desisyon ng ama ni Red, bakit si Dad, hindi yun maibigay sa akin?

Mag-isa ako sa basement ng bahay ni Red na nakapangalan narin pala sa akin, katapat noon ay isang malaking bahay din. Buhat sa bintana ng kwarto ko sa second floor ay nahagip ng aking paningin ang isang babae na sumisilip sa kwartong kinaroroonan ko. Nang Makita niya ako ay nagsalubong ang mga kilay niya na wari'y sinisigurado kung sino ang kanyang nakita. Suot ko pa man din ang isa sa mga damit ni Red na nakuha ko sa closet ng kwarto. She smiled at me! I don't understand how that simple smile made my heart stammer in indistinct rhythm It made me want to just sink so she could not smell my stinky soul. Nakatingin lang naman ako sa kanya at hindi nagsasalita but she started a conversation—asking few things, greetings and all that pero isa man dun ay wala akong sinagot, hindi ako makasagot. Marahil ay dahil sa napakaganda niya o di kaya ay dahil hindi ko naman talaga siya kilala. I don't know but when I was about to open my mouth, she called me with a different name. "RED"

She just called me Red and my heart ached like hell!

--------AZTEC

Marahas ang naging pagsara ko sa diary ni Aztec. Nakakainis! Kakagaling ko lang sa coffee shop kung saan nakakuha ako ng trabaho nang mapagdisisyunan kong ipagpatuloy ang pagbabasa sa diary ni Aztec pero nabwesit lang ako. From the looks of it ay may lovelife na pala siya! Grabe lang, I can perfectly understand that I am jealous! I am envious of the girl in the terrace na sinasabi ni Aztec. Hindi ko namalayan na umiiyak na pala ako. Sa galit, lumapit ako kay Aztec at pinagbabayo siya sa dibdib. Napapaigik siya minsan pero binalewala ko iyon at patuloy siyang sinasaktan hanggang sa dumugo ang kanyang labi. Doon ako natauhan at nanginginig ang mga kamay na ginamot iyon. I was still crying when the police siren echoed in the midnight air telling the same story of buy bust operations for drug markets in and out our little slum. Sanay na ako. Subalit mula noong nasa poder ko na si Aztec ay naging mas madalas nga ang pagsalakay ng mga awtoridad sa iba't-ibang sulok ng Outcast. 

Kahit medyo galit pa ako sa kanya ay nagawa o parin siyang tabihan at yakapin. Natatakot ako na baka pag nagising na siya ay iiwan niya rin ako dahil may babalikan pa pala siya. Akin na nga siya diba! Akin na. I positioned myself so close to him and wrapped my arms on his chest. I am so damn worried that Aztec might be with someone in his real world at hindi naman ako kasali doon. Paano na ako?

February 13, 2013

Diary,

Anathalia is visually impared. Malabo ang mga mata niya at literal iyon! Magkikita kami ni Anathalia pero ang alam niya ay ako si Red. Ewan pero hindi ko masabi-sabi sa kanya ang totoo. I don't know but I just wanted her close to me. She's a very sweet girl, and I wanted to take care of her hindi bilang Red kundi bilang ako na hindi ko naman magawa. Ayoko. Ayoko talaga. Hindi pa ako handing pakawalan siya. Nabanggit niya sa akin nung minsang lumabas kami na nakahanda na sana siyang operahan subalit nagback-out yung donor niya. Yun yata yung sinasabi ni Red dati na kailangan niya ng mata. Literal pala yun. Akala ko kasi ay kung anong mata ang hinahanap niya. I understand it now, para kay Anathalia ang ginagawa niya!

I need to give her the eyes that she needs and I'm gonna give it sooner. Mamaya din, I'll contact Mang Julio for some information. Baka may kakilala siya o kakilala ng kilala niya—wala akong pakialam! Aaminin ko, kinakabahan ako dahil nakapangako na ako sa kuya ko. But Anathalia needs it badly. Bahala na, bahala na talaga!

------Aztec

---------------------------------------------------------------

Mukhang mahal niya talaga si Anathalia. Halata naman sa tatlong beses niyang pagsulat sa pangalan nito. Very sweet girl nga, diba! Naiinis ako pero wala naman akong magawa. I scanned the notebook at napansing kalahati lang pala noon ang may sulat. Tinakpan ko pa talaga gamit ang aking mga palad ang huling page na may sulat. Ayaw kong ma-spoil ang lahat dahil gusto kong malaman ang bawat detalye ng buhay niya kaya kahit paunti-unti lang ay ninanamnam ko ang bawat letra.

Tatlong araw pa ang lumipas bago ako muling nagkalakas ng loob na ipagpatuloy ang pagbabasa. Kalilinis ko lang kay Aztec at nararamdaman ko na ang pamamanhid ng aking mga kamay. Pagod ako, nakakapagod talaga but I have to endure all of it for Aztec. Hindi naman ako nagsisisi pero ang hirap talaga. Napakahirap. 

Bago muling tumunog ang serena ng pulis ay may kumatok sa pinto. I made sure that whoever is outside will not see Aztec. I looked at the peep hole and saw men in tuxedo. Marami sila. Kinabahan ako. What if they found out that I am hiding am Aztec in my place? Paano kung sila din yung nagtapon sa kanya doon sa maduming eskinita? Anong gagawin ko?

"This is Wallace Feehily from the Northern District, we just wanted to ask few questions Mr. Woodrow." anang boses sa labas. Doon lang ako nakahinga ng maluwag. Yung kapitbahay ko pala na lasenggo ang hinahanap nila. 

"He lives two doors away sir." 

"Oh I see, I am so sorry ma'am. We're heading!"

It felt like forever bago mawala ang tunog ng mga sapatos nila. Ligtas parin kami ni Aztec at ipinagpasalamat ko iyon ng todo. I looked back at the black notebook beside Aztec, to a few steps and grab the pen. Shall I start with the date? Ah "2017," papalapit na ang pasko. Minute by minute, nakaisang paragraph na rin ako and I am still writing. Maaga ako kinabukasan but I just can't stop writing. Natatakot kasi ako na baka sa isang kurap lang ay magising ako't panaginip lang pala ang lahat.

---------------------------- END OF CHAPTER II