SIMULA
1002 Words
Butil-butil ang pawis ng isang dalagita habang nakaluhod sa gitna ng magkabilang hita ng isang makisig na lalaki. Hawak-hawak ng dalaga ang alaga nito—nilalaro-laro at pilit na pinapatigas. Ginawa na niya ang lahat ng pwede niyang gawin pero wala talaga—hindi talaga tumitigas ang alaga nito na may maipagmamayabang sana kahit na malambot pa.
Kanina pa sumasakit ang mga tuhod niya dahil halos kalahating oras na siyang nakaluhod, pero hindi niya magawang umangal dahil sa takot na baka kalabitin ng lalaki ang gatilyo ng hawak na 45 na bàril na kanina pa nakatutok sa noo niya.
“M-Mr. Amadeo, c-can we try another way?” utal niyang tugon dahil sa magkahalong pagod at takot.
“What?” malamig nitong tanong saka mas idiniin ang dulo ng bàril na hawak sa noo niya.
Napalunok na lang ang dalaga at nanginig dahil sa labis na takot. Damang-dama niya ang lamig ng bàril sa kanyang balat. Isang kalabit lang sa gatilyo ay paniguradong sabog ang utak niya.
“You know what will happen when you fail to make me hard, don’t you?” malamig na tanong ni Amadeo. Kay riin ng mga titig na ipinupukol niya sa dalagita. Nagsisimula na kasi siyang mainis dahil sa labis na pagkainip. Napapagod na rin siya kakaupo pero walang nangyayari.
“Y-Yes,” nanginginig na tugon ng dalaga. “L-Let me go on top of you,” suhestiyon nito saka mabilis na tumayo.
Sinundan niya ng tingin ang dalaga. Naghintay siya kung ano ang gagawin nito, pero nadismaya lang siya nang piliting ipasok ng dalaga ang malambot niyang alaga sa hiwa nito.
“Get off,” matigas niyang sambit. “Your time is up.” Hindi pa man nakakaalis ang dalaga sa ibabaw niya ay tumayo na siya, dahilan para malaglag ito sa marmol na sahig. “You just wasted my fúcking time!”
Agad na lumuhod ang babae. Kulang na lang ay halikan nito ang paa niya. “M-Mr. Amadeo, please give me one more chance. Please!” pagsusumamo nito.
Tumitig lang si Amadeo sa babae. Hindi niya mapigilang madismaya dahil umasa siyang ito na ang magpapatigas sa alaga niya. Isang papasikat na modelo ang dalaga. Maganda ang katawan, bilugan ang dibdib, makinis, maputi, at higit sa lahat mala-rosas ang utóng at hiwa.
“Please po. Bigyan n’yo pa ako ng isang pagkakataon!” pagmamakaawa nito saka ito nag-angat ng tingin. Bakas sa mukha nito ang labis na takot. Nangingintab na ang nga mata nito dahil sa walang tigil na pag-agos ng mga luha nito.
“You were given all the chances you need, woman,” malamig niyang sambit at walang pagdadalawang-isip na binàril sa noo ang dalaga. Hindi na ito nakakibo pa at bumagsak na lang sa sahig habang dilat na dilat ang mga mata at naliligo sa sariling dugo.
Inihagis lang ni Amadeo ang bàril sa kama at nagsuot ng itim na roba. Nagsindi siya ng sigarilyo saka inabot ang kanyang cellphone para tawagan ang kanyang tauhan, “Bring someone to clean the mess in my room,” aniya saka ito ibinaba.
Muli niyang tinitigan ang dalaga. He was hoping he would feel any remorse for what he did, pero wala siyang kahit na anong awang naramdaman.
Nilagpasan lang niya ito nang kunin niya ang isang bote ng alak at isang baso na nasa ibabaw ng drawer na katabi ng kama niya. Pagkatapos ay dumiretso na siya sa veranda para magpahangin.
Pagkalabas niya ay agad na humampas sa kanyang mukha ang malamig na simoy ng hangin.
Sa paglagok niya ng alak ay mariin siyang pumikit. Pilit niyang kinokontrol ang inis at prustrasyong nararamdaman niya.
“Ano pa bang kailangan kong gawin para gumaling sa sakit na ‘to?” inis niyang bulong sa hangin.
Hindi na niya mabilang kung ilang babae na ang pinatày niya dahil lang sa hindi nito nagawang patigasin ang alaga niya. Halos nalibot na rin niya ang mundo para lang maghanap ng magpapainit ng kanyang katawan at magpapatigas ng kanyang kahabaan. Pero wala talaga.
Maya-maya pa ay nakarinig siya ng katok mula sa labas ng kanyang kwarto. Kasunod nito ay ang pagpasok ni Pablo, ang underboss ng clan. Kasama nito ang iba pa niyang tauhan.
“Boss…” tawag sa kanya ni Pablo nang makalapit ito.
“Clean the mess, Pablo. Kayo na ang bahala sa bangkay,” utos niya. Kita niya sa mukha ng lalaki ang pagtataka kung bakit palagi na lang siyang may pinapaligpit na bangkay. Pero ni minsan ay hindi kinuwestiyon ni Pablo ang ginagawa niya.
And that’s the exact reason why he is not letting anyone who knows his secret live. Baka kapag nalaman ng mga tauhan niya ang sikreto niya ay mawalan ito ng respeto sa kanya.
Habang hinihintay na matapos ang mga tauhan sa pagliligpit ng kalat ay may tumawag sa kanya. Pagtingin niya ay si Maximo, isang mafia boss din na matalik niyang kaibigan.
“Amadeo, my friend…” bungad nito. Litaw na litaw ang Italyanong accent nito. “I have a gift for you. I’ll send it tomorrow morning.”
“What gift?”
“A slave. She’s a good slave. You can make use of her however you want,” sagot nito at tumawa nang malakas.
Naningkit ang mga mata niya. Kilala niya si Maximo. Hindi ito nagbibigay ng mga tauhang may pakinabang diro. Kaya sigurado siyang walang silbi ang ipapadala nito.
“You just want me to dispose of her,” matigas niyang sambit. Gano’n kasi ang ginagawa ng kaibigan. Kapag may tauhan itong walang silbi ay ipinapadala nito sa mansyon niya para tuluyang mailigpit.
“You really know me, my friend. But please don’t kill her right away, okay? Make use of her,” makahulugang sabi nito at muling tumawa. “That’s all. Bye!”
“You want me to fúck your maid?” naibulalas na lang niya pagkatapos maputol ng linya.
Napabuga siya ng hangin at napaismid. Anong magagawa ng isang babaeng kasambahay? Hindi nga siya tinigasan sa mga babaeng pinili niya, sa isang kasambahay pa kaya?
- Writer
