นาวิน | คนกำลังจะมีเมีย

1370 คำ

ผมนั่งรอแม่ที่โซฟา ไม่มีใครฟังผมเลย ทำไมวะ ผมดูเป็นคนหื่น ฉวยโอกาสมากรึไง “นาวิน ได้ทำหรือเปล่า” พ่อผมก็ด้วย! พ่อไม่เชื่อผมเลย ตั้งแต่แม่ไปส่งซินน์ พ่อยังเค้นผมไม่หยุด! “ป่าวครับพ่อ พ่อเชื่อผมสิ” ผมเอามือนวดขมับครั้งแล้วครั้งเล่า อยากทำนะเว้ย แต่ใครจะทำได้ สงสาร... “แม่เชื่อ... ว่าลูกไม่ได้ทำ” อยู่ ๆ แม่ผมก็เดินยิ้มเข้ามา ก่อนจะเดินอ้อมไปนั่งข้าง ๆ พ่อ “ผมบอกแล้ว... เอ่อ แม่ ซินน์เป็นยังไงบ้างครับ” ผมขยับไปถามแม่เบา ๆ ไม่อยากพูดดัง กลัวเธอเสียหาย “ร้องไห้ คิดว่าลูกทำอะไรจริง ๆ ตอนนี้พ่อแม่เขาก็คิดอย่างงั้นแล้ว” เฮ้ย! ฉิบหายแล้ว “ผมจะไปอธิบายเอง” ผมดันตัวลุกจากโซฟา แต่แม่ผม รีบคว้ามือผมไว้ก่อน “ไม่ต้องอธิบายอะไรทั้งนั้น! เงียบไว้ อย่าอธิบายเชียว” อะไรวะ ทำไม? ผมหันกลับไปมองแม่สงสัย จนแม่ผมยิ้มกว้างออกมา “หนูซินน์ยอมแต่งงานกับลูกแล้ว” เฮ้ย...! “จริงเหรอ จริงเหรอครับ!” “จริง เรื่องที่ลูกไม่ได้ทำอะไร... แม่กระซิบบอกลุงเซ็นกับป้าณีเวียแล้ว นี่คือแผน ฉะนั้นต่อหน้าพ่อแม่เขาก็เงียบ ๆ ไว้ เดี๋ยวซินน์สงสัยเอา” สุดยอดแม่ผม! แม่ดี๊ด๊า จนพ่อผมหันไปมองแม่ แล้วถอนหายใจ... “สงสารว่าที่ลูกสะใภ้จริง ๆ” “เอาน่า ไม่อยากมีหลานเหรอคะคุณหมอ” พ่อผมอมยิ้มเบา ๆ ก่อนจะลูบหัวแม่ เฮ้อ... ในที่สุด! ผมนั่งยิ้มอยู่คนเดียว แม่งจะเหมือนคนบ้าแล้วตอนนี้! ใครในบ้านเข้ามาคุย ผมไม่อยากคุยกับใครเลย โอ้ย... เข้าใจไหมวะ คนกำลังจะมีเมีย เมียคนที่กูแอบชอบมาตั้งแต่กูจำความได้! แค่คิดผมก็มีความสุขแล้ว! จะกอดจะฟัดทุกคืนเลย! แม่ผมจัดแจงหาฤกษ์ให้เร็วที่สุด ขยับเข้ามาใกล้เป็นอีกห้าวันที่จะถึงนี้ ผมเองไม่ได้ทำอะไรมาก เป็นห่วงแต่ซินน์ จะเครียดแค่ไหนวะ ผมอยากให้เธอจำได้เร็ว ๆ ฉิบ ตอนนี้ผมกำลังนั่งสังสรรค์กับเพื่อน ๆ ที่ผับไออุ่น พวกมันจะฉลองให้ผม แน่นอนพวกมันรู้! ช่วงที่อยู่อังกฤษ เราก็อยู่ด้วยกันทั้งหมดนี่ล่ะ ผม ไอ้ไทม์ ไอ้นาวา และไอ้เวียร์ ที่เป็นพี่ชายซินน์ ซึ่งไอ้เวียร์มันก็น่าจะไม่รู้เหมือนผม ว่าน้องมันเคยเกิดอุบัติเหตุ! เพราะผมไม่เห็นท่าทีอะไรของมันตอนอยู่ที่นู่นเลย “จะแต่งงานแล้ว ดาวน์โหลดหนังโป๊จัดเต็มเลยไหมมึง” ไอ้ไทม์ ยกแก้วขึ้นฉลองให้ผม อื้ม ความหื่นยกให้ไอ้ไทม์เถอะ อยากรู้อะไรถามมัน มันปรมาจารย์เรื่องนี้กว่าใคร “ใครเขาโหลดกันวะ ไวรัส” ผมตอบไปส่ง ๆ เชี่ย ลืมไปว่าไอ้เวียร์นั่งอยู่ด้วย มันมองผมตาเขียวเลยตอนนี้! “น้องกู... กูทำใจยากฉิบหาย มึงไม่แต่งไม่ได้เหรอ” อ้าวไอ้นี่ หวงน้องซะงั้น “ทำไมวะเวียร์ มึงจะให้กูแต่งแทนใช่ไหม...” แม่งไอ้นาวา กวนตีนผมละ ผมหันไปค้อนใส่ไอ้นาวา จนไอ้เวียร์มันถอนหายใจใส่ “น้องกูยังไม่โตเลย... ไม่มีอะไรโตสักอย่าง” “กูว่าโตหมดแล้วนะ” ไอ้เวียน์ถึงกลับล้วงน้ำแข็งโยนใส่ผมทันที “เดี๋ยวเถอะมึง... เออ ไออุ่นไปไหนวะ ยัยบ้านี่” มันหันมองไออุ่นทั่วร้าน ก่อนจะยกเหล้าขึ้นดื่ม “มึงมีอะไรกับไออุ่น” ไอ้ไทม์ถามขึ้นลอย ๆ แต่สายตามันเป็นประกาย เหมือนสงสัย “กูจะถามเรื่องงาน!” แต่ไอ้เวียร์ดันหัวร้อนใส่ จนทุกคนนั่งยิ้มกัน เออ มีพิรุธนะมึง “แต่กูพูดจริง ๆ นะไอ้นาวิน มึงจะแต่งงาน เรื่องบนเตียงต้องเป็นนะเว้ย ไม่งั้นเมียเบื่อ!” ไอ้ไทม์แม่งทำผมขนลุกหมด ผมไม่ค่อยสนใจอะไรเรื่องนี้ ผมเรียนหนักมาตลอด แต่ก็พอรู้อยู่บ้าง ถ้าจะให้ผมศึกษาเพิ่มผมก็ยินดีนะ เพื่อความสุขของครอบครัว “โอ้ยแม่ง! เบา ๆ นะมึง ซินน์ไม่เคยมีแฟนสักคนในชีวิต ถึงจะกินเหล้าเมาแอ๋ มันก็ไม่เคยปล่อยตัว น้องกูนะ!” “ไม่มีอะไร กูไงแฟนซินน์” ผมตอบกวนตีนไอ้เวียร์เล่น ๆ “อ้าวซินน์!” แต่อยู่ไอ้ไทม์ก็ยกมือเรียกใครสักคนข้างหลังผม เฮ้ย ซินน์! เธอจะได้ยินไหมวะ! ผมหันไปมอง... แต่งตัวอะไรวะ กระโปรงสั้นไปไหน เสื้อเว้าอะไรขนาดนั้น ตาสีตาสาแถวนี้แม่งมองตาเป็นมัน! ซินน์เดินยิ้มเข้ามา ก่อนจะหยุดนิ่งเมื่อเห็นหน้าผม... “ไปล่ะ บาย” อ้าว! อะไรวะ “ไปไหน มานั่งก่อนดิ คู่รักชูชื่น” ไอ้ไทม์ลุกขึ้นไปดึงแขนซินน์ ก่อนจะลากเธอมานั่งข้าง ๆ ผม อืม... ตัวหอมฉิบ “คู่รักพ่อง!” สวนกลับไอ้ไทม์ได้เจ็บแสบ “น้องมึงปากหมามากเวียร์” ซินน์เบะปากใส่ไทม์ ไม่ใช่หรอก เธอเบะปากใส่พวกผมทั้งโต๊ะ “นั่นล่ะ กูถึงไม่อยากคุยกับมัน...” ไอ้เวียร์ถอนหายใจรำคาญน้องตัวเอง ก่อนจะยื่นแก้วเหล้าให้ซินน์ ซินน์ยกพรวด หนึ่งแก้ว ไอ้ไทม์ชงให้อีก ยกพรวด สองแก้ว และแก้วที่สามสี่ห้าหก ตามมายาว ๆ อะไรวะเนี่ย นี่เหรอวะ ว่าที่เมียกู! “พอซินน์” ผมพยายามดึงแก้วออกมาจากมือเล็ก ๆ ที่กำลังจะซดเหล้าแก้วที่สิบอยู่ “ยุ่งอะไรด้วย!” ซินน์หันมาโวยวาย และดึงแก้วกลับ “ยุ่งดิวะ จะแต่งงานกันอยู่แล้ว” เธอตกใจนั่งนิ่ง ก่อนจะวางแก้วลงโต๊ะเสียงดัง ปัง! แล้วเดินออกไป “ครับ! บังเทิงตั้งแต่ยังไม่เข้าหอ” ไอ้ไทม์แซวขึ้นมา จนผมต้องรีบลุกไปตามซินน์กลับมา แม่งดูแต่งตัว ซะ ผมไม่ไว้ใจใครทั้งนั้นล่ะบอกเลย! และผมก็เห็นซินน์ยืนร้องไห้อยู่หน้าห้องน้ำคนเดียว... “เสียใจมากเหรอ... ที่ได้แต่งงานกับฉัน” เธอหันขวับมามองผมทันที ผมจึงเดินล้วงกระเป๋าเข้าไปใกล้ ๆ ก่อนจะเอามือค้ำผนัง จ้องตาโต ๆ ที่เต็มไปด้วยน้ำตา “เออ! ทำไม นายอยากแต่งกับฉันมากรึไง หุ้นโรงพยาบาลนายตกใช่ไหม นายถึงอยากแต่งกับฉันมากขนาดนี้!” ปากร้ายจริง ๆ ผมมองริมฝีปากเล็ก ๆ ที่ก่นด่าแล้วรู้สึกขำในใจ “แค่กลับมาทำตามสัญญา...” ซินน์นิ่งไปสักพัก ก่อนจะทำท่านึกคิดไม่หยุด “ใคร? คุณพ่อหรือคุณแม่?” ผมไม่ตอบ แต่ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆเธอ ก่อนจะส่งนิ้วโป้งแตะที่ริมฝีปากเล็ก... ที่กำลังเม้มแน่น “อึก... อึก” สะอึก? ซินน์เลิ่กลั่กหันมองไปทางอื่น ผมจึงรีบโอบแก้มป่อง ๆ ขึ้นมา ประกบจูบแทน “อื้อ~” เธอดิ้นอยู่สักพัก ก่อนจะยอมให้ผม ส่งลิ้นอุ่น ๆ เข้าไปทักทาย ให้ตาย... หวานฉิบ ปากเล็ก ๆ ของซินน์ ไม่ตอบสนองผม เธอเอาแต่หายใจหอบ ตัวสั่น จนผมบดจูบอยู่เนิ่นนาน แล้วค่อย ๆ ถอนริมฝีปากออกมา “อื้อ~ อึก... อึก...” ซินน์ตกใจเบิกตากว้าง ก่อนจะรีบเอามือปิดปากสะอึกถี่ ๆ แล้วหลบตาผม “จำได้... รึยัง” ซินน์ไม่มองหน้าผมเลย ให้ตาย เธอเอามือปิดปากแน่น หันไปทางอื่นตลอด “อะไรจำอะไร นายมันคนฉวยโอกาส!” เธอหันกลับมาผลักผมจนเซ ก่อนจะรีบวิ่งกลับไปที่โต๊ะ นั่งลงข้าง ๆ ไอ้เวียร์ ผมมองตามอยู่ไกล ๆ ก็เห็นเธอยกเหล้ากินถี่ ๆ หันมองผมเป็นระยะ รู้สึกยังไงกันแน่ เมื่อไหร่จะจำได้สักที... ถ้ายังจำไม่ได้... คืนวันเข้าหอ ผมจะทำยิ่งกว่านี้อีก!

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more