“ออกไปห่าง ๆ ฉันไทม์...” ฉันพูดเสียงเข้มแล้วจับมือเขาออกไป จนตาคม ๆ หยุดมองฉันนิ่ง แล้วเผยยิ้มที่มุมปากออกมาแทน
และเขา... ก็ค่อย ๆ เชยคางฉันขึ้นมา ก่อนที่จะเขี่ยนิ้วชี้ยาวไล่ไปตามคางช้า ๆ แล้วหันมัน... ไปทางตัวเอง
“คุณหมอ...” ฉันนิ่งเหมือนถูกสะกด ใครก็ได้... ดึงกูออกไปจากตรงนี้ที ออกมาน้ำปั่น... ออกมาจากภวังค์มหาเสน่ห์ของเขา ถึงเธอจะอยากมีผัวแค่ไหน... แต่เธออย่าเผลอใจไปกับใครง่าย ๆ โดยเฉพาะไทม์!
หยุดน้ำปั่น!
‘เพียะ’
ฉันปัดมือเขาออกสุดแรง จนปลายฟ้ามองฉันสลับกับเขาอึ้ง ๆ หึ! นี่แค่มือ… คราวหลังกูจะตบหน้ามัน
“อย่ามากะล่อนกับฉัน! ออกไปห่าง ๆ” ปลายฟ้ารีบลุกมานั่งข้างฉันทันที ก่อนที่มันจะตบไหล่ฉันเบา ๆ ให้ฉันเย็นลง แล้วเขาออกไป
“ไทม์ ไปก่อน ๆ”
“ไม่ไป... น้ำปั่น เธอจะปิดกั้นตัวเองไปถึงไหน? เธออยากได้อะไร ฉันให้เธอได้ทุกอย่าง ขอแค่บอก”
ฉันหันไปมองเขาทันที ให้ตาย! เสือผู้หญิงคนนี้… เขาเห็น
