ฮัดชิ้ว~ ฮัดชิ้ว~
ไม่รู้ใครเป็นคนนิยาม... ว่าจามสองครั้ง จะมีคนนินทา เออ... แล้วใครจะนินทาฉันล่ะเนี่ย นอกจากหมาแมวพวกนี้ ที่รอฉันฉีดยา และรักษาอยู่
“คุณหมอคะ... น้องถูกรถชนมาค่ะ!” ฉันบ่นกับตัวเองไม่ทันไร ผู้ช่วยก็อุ้มน้องแมวตัวนึงเลือดท่วมเข้ามา ฉันใจหายใจคว่ำทุกครั้งที่เห็น แต่เราเป็นหมอ... เราต้องมีสติ!
“ขอดูแผล... ไม่ทันแล้ว รีบผ่าด่วนค่ะ!” ฉันรีบสั่งผู้ช่วย วางทุกอย่าง และเปลี่ยนถุงมือทันที
ความน่ารักมุ้งมิ้งช่วงนี้ไม่ค่อยมีเท่าไหร่... มีแต่ความตึงเครียดล้วน ๆ ที่กดดันฉันตอนลงมีดผ่าตัด
และในที่สุดก็หมดหน้าที่สัตวแพทย์อย่างฉัน เมื่อน้องแมวพ้นขีดอันตราย ส่งเขาไปพักฟื้นต่อ
ชีวิตฉัน... มันก็มีเท่านี้... ออกเวรที่โรงพยาบาลสัตว์ ก็ไม่ไปไหน วนกลับไปดูคลีนิคตัวเองที่สร้างข้าง ๆ คลีนิคทันตกรรมของพี่ชาย และกลับบ้าน เฮ้อ... ฉันไม่มีเวลา ไม่มีความรัก... อยู่แต่กับหมากับแมว และหนังสือ เบื่อว่
