ไอ้ความอับอายขายขี้หน้าเรื่องวันนั้นมันหายไปชั่วพริบตา มีแต่ความงุนงง… นี่ล่ะเข้ามาแทน
อะไรวะ…
ฉันดูเหมือนชอบเขาเหรอ?
“เอ่อ… เข้าใจผิดหรือเปล่า” เขาเอามือกอดอกมองฉันนิ่ง ๆ
“ฉันไม่อยากคิดเป็นอย่างอื่น... แค่นี้เธอก็เสียหายมากแล้ว” ฉันกระพริบตาถี่ ๆ มองคนตรงหน้าชัด ๆ อยากรู้ว่าอะไรสิงอยู่ข้างใน?
ไหน ๆ เขาก็ชวนคุยถึงขนาดนี้แล้ว ฉันก็ไม่รู้จะอายไปทำไม คิดว่าตัวเองเก็บยางอายไว้ที่บ้าน เหมือนตอนที่ดึงเชือกกางเกงในออกมาแล้วกัน!
“ทำไมถึงทำคะ...” ฉันตัดสินใจถามเขาไปตรง ๆ
“เธอต้องการไม่ใช่เหรอ”
“ต้องการ? อะไรที่บอกว่าฉันต้องการ” ฉันชี้มาที่ตัวเอง จนเขามองหน้าฉัน และไล่สายตาลงไปมองข้างล่าง!
ฉันรีบหยิบแฟ้มบนโต๊ะ มาปิดทันที บ้าจริง!
“สายแพนตี้ที่เธอพยายามโชว์ฉันมาตลอดไง...”
เชี่ย... เขารู้! ฉันรีบโบกมือปฏิเสธทันที โอ้ย! ดูเป็นคนยังไงอีกกู แค่ดึงมาโชว์ก็ดูโรคจิตแล้ว ยังโดนหาว่าอ่อยอีก
สรุ
