หนึ่งปีต่อมา
นาชาเก็บของลงในกระเป๋าผ้าสีขาวสะอาดตา หลังจากมาปฏิบัติธรรมที่วัดป่าแห่งหนึ่งในจังหวัดอุดรธานีอย่างเรียบร้อย
หนึ่งสัปดาห์เต็มๆ ที่เธอหลบมาอยู่ที่นี่ ความเศร้าโศกที่เพิ่งเสียมารดาไปด้วยโรคมะเร็งทำให้นาชาจิตใจหดหู่
โชคดีที่ตอนนี้น้าเอ็มมี่คนคุ้นเคย มาอยู่เป็นเพื่อนและอาสาที่จะดูแลนาวาในระหว่างที่เธอมาปฏิบัติธรรมและมีน้ามดคอยดูแลทำให้นาชาคลายใจเป็นอย่างมาก
หญิงสาวโทรหาน้ามดและพูดคุยกับน้องชายเล็กน้อย น้ามดบอกว่าลูกของน้าเอ็มมี่แวะมาเที่ยวเมืองไทยนาชาได้แต่ฟังแล้วอือออ
หญิงสาววางสาย ก่อนที่จะกราบลาแม่ชีที่วัดแล้วเร่งรีบขับรถกลับกรุงเทพ
อีกแปดถึงเก้าชั่วโมงนาชาคิดว่าตนเองคงจะขับรถถึงปลายทาง เมื่อกลับมาสู่ความวุ่นวายของท้องถนนทำให้สมองของนาชาที่สงบลงไปได้เป็นสัปดาห์เริ่มคิดฟุ้งซ่านขึ้นมาอีกครั้ง
เขาคนนั้นตอนนี้จะยังจำเธอได้หรือเปล่านะ
หลังจากวันนั้นนาชาก็ไม่ได้พบเควิลอีก ส่
