บทที่ 2 ความจำเป็น
1143 คำ
โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
สายฝนกำลังโรยตัวลงมาจากน่านฟ้าอากาศมืดคลึ้มทั้งยังมีเสียงฟ้าร้องดังขึ้นเป็นระยะช่วยทำให้อากาศที่ร้อนอบอ้าวเย็นลงมาบ้าง กระนั้นก็ไม่สามารถดับความร้อนในใจของคนที่กำลังต่อสู้ดิ้นรนจากโชคชะตา
แสงไฟสีส้มของโรงพยาบาลถูกเปิดขึ้นแม้จะยังไม่ถึงเวลา ส่องทางเดินนำทางให้ผู้คนที่เดินผ่านไปมาเห็นทางสว่าง
นาชานั่งเหม่อลอยอยู่ม้านั่งข้างอาคารสายฝนที่สาดกระเซ็นโดนเธอมาเป็นระยะทำให้เสื้อผ้าบางส่วนของเธอเปียก แต่เธอก็ไม่คิดที่จะขยับหนี สายตาอ่อนล้ายังคงมองเอกสารใบเรียกเก็บเงินในมือที่อีกไม่กี่วันเธอต้องจ่ายออกไปแล้ว
หลังจากหมดเงินก้อนนี้นาชาก็ไม่รู้ว่าจะหาเงินจากที่ไหนมาเป็นค่ารักษาพยาบาลของแม่ที่ป่วยเป็นมะเร็งได้อีก
ยังโชคดีที่น้ามดน้องสาวแม่มาคอยดูแล น้ามดเป็นนักเขียนนิยายออนไลนไม่มีสามี จึงค่อนข้างมีเวลามาก ทั้งงานบ้านทั้งช่วยดูแลนาวาก็ได้น้ามดช่วยจัดการ
นาชาอายุเพียงสิบเก้าปีเพิ่งเข้ามหาลัยปีหนึ่งแต่ต้องรับภาระอันหนักอึ้งเมื่อแม่ของเธอป่วยเป็นมะเร็ง
อาชีพพริตตี้ของเธอทำเงินได้เป็นอย่างดี แต่มันก็ไม่เพียงพอต่อค่ารักษาหลักแสนที่ต้องจ่ายอย่างต่อเนื่อง
นาชาไม่มีพ่อรู้แต่ว่าเขาเป็นคนญี่ปุ่นได้ทิ้งเธอกับแม่และน้องชายไปนานแล้วด้วยเหตุผลที่แม้กระทั่งแม่ของเธอก็ไม่รู้
การที่เขาหายไปนานขนาดนี้บางทีผู้ชายคนนั้นอาจตายแล้วก็ได้
น้องชายของเธอชื่อนาวาอายุเพียงแปดขวบเขาเพิ่งเข้าเรียนในโรงเรียนอินเตอร์แห่งหนึ่งก่อนที่แม่จะทรุดลง และเธอเพิ่งจ่ายค่าเล่าเรียนหลักแสนไปให้น้อง
แต่ตอนนี้เงินเก็บของเธอทุกบาททุกสตางค์หมดไปกับการรักษาแล้ว
กระทั่งเกิดเสียงดังสนั่นขึ้นคล้ายกับเสียงฟ้าผ่า เหมือนเสียงนั้นจะเรียกสติของนาชาขยับตัว เธอล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าผ้าสีขาว
“กุ๊กไก่แกอยู่คอนโดหรือเปล่าฉันจะไปหา”
“มาดิ ไอ้เกดก็อยู่นี่พอดี”
“เออเจอกัน”
นาชายัดโทรศัพท์เข้าไปในกระเป๋าแล้วดึงร่มออกมา เดินออกจากโรงพยาบาลไปเรียกแท็กซี่ กระทั่งรถที่เธอเคยภาคภูมิใจที่ซื้อด้วยเงินตัวตอนนี้นาชายังจำใจต้องขายออกไปเพื่อมาจ่ายค่ารักษาให้แม่ของเธอ
ราวชั่วโมงกว่า ๆ เธอจึงมาถึงคอนโดของเพื่อนรัก กุ๊กไก่มารอเธออยู่ข้างล่างพร้อมกับลูกเกด สองสาวเห็นหน้าขาวซีดของนาชาอีกทั้งเสื้อผ้าผมเผ้ายังเปียกเป็นลูกแมวตกน้ำที่แสนน่าสงสาร จึงเดินเข้าไปควงแขนเพื่อนคนละข้าง
“ปัญหามีไว้แก้ แกไม่ต้องกลัว”
ขึ้นมาจนถึงห้องสองสาวนั่งฟังนาชาบ่นเรื่องเงินค่ารักษาพยาบาลแม่อยู่นาน จนกระทั่งกุ๊กไก่พูดขึ้น
“ไม่มีเงินก็หาสิวะ แกจะกลัวไรสวยขนาดนี้เงินล้านสองล้านมันไม่ได้ยากเลย”
“ฉันไม่อยากทำเลยอ่ะ ฉันเพิ่งจบม.6 เองนะแก”
ลูกเกดที่นอนดูซีรีส์พร้อมกับฟังเพื่อนดราม่ายื่นเท้ามาถีบนาชาไปที
“โอ๊ยหมั่นไส้ว่ะ พูดแบบนี้ทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันกับไอ้กุ๊กเลวเหลือเกินที่มีผัวเร็ว”
กุ๊กไก่แกะขนมออกจากซองแล้วยัดใส่ปากลูกเกด
“อย่าว่ามันเลย มันมัวแต่เก็บความบริสุทธิ์รอไอ้จ้อนกลับมาจากเมืองนอกจนหยักไย่ขึ้นไปแล้ว เป็นไงล่ะไอ้จ้อนที่แกรอคอยเอาลูกเอาเมียมาฝากด้วย สบายใจไปเลยไหม?”
“เออ ฉันล่ะสมน้ำหน้ามันจริง ๆ แนะนำผู้ดี ๆ ให้หลายคนมันก็ไม่เอา เป็นไงสุดท้ายถูกไอ้จ้อนที่รอมาสี่ปีทำเอาร้องไห้ไปเป็นเดือน”
ลูกเกดหัวเราะพร้อมกับยักคิ้วลิ่วตาให้กุ๊กไก่ นาชาย่นจมูกน้ำเสียงของเธอดูหงอย ๆ
“นี่ฉันมาปรึกษาพวกแกนะโว๊ย จะให้กำลังใจฉันบ้างไม่ได้หรือไงวะ”
“ก็นี่ไงให้กำลังใจแล้ว ทีหลังดูนังเกดเป็นตัวอย่างเห็นอะไรผิดปกติก็ชิงทิ้งผู้ก่อนจะได้เอาไปคุยต่อได้ว่าเราเป็นฝ่ายทิ้งมันไปเอง”
กุ๊กไก่ลูบหลังนาชาดึงเพื่อนมากอด ลูกเกดขยับตัวขาข้างหนึ่งพาดขานาชา ทั้งยังลูบเนื้อนมของเพื่อนรักแล้วบีบแรง ๆ นาชาทำเสียงจิ๊จิ๊ ตีมือแสนซนของลูกเกด
“ชาฉันว่ามันถึงเวลาแล้วว่ะ ฉันกับไอ้เกดเสียตัวให้แฟนฟรี ๆ เงินก็ไม่ได้สักบาท แต่แกเสียตัวแลกชีวิตแม่คุ้มกว่าพวกฉันเยอะ นี่มันสมัยไหนแล้ววะแกมัวหัวโบราณอยู่ได้ยังไง เป็นนางทาสหรือไงต้องรักษาความบริสุทธิ์ไว้ให้เจ้านาย”
นาชาหันไปสบตากับกุ๊กไก่และลูกเกดคนละทีขอความมั่นใจ ที่ผ่านมานาชาเป็นเด็กตั้งใจเรียนและแม่ของเธอยังทำงานบริษัทแห่งหนึ่งเงินเดือนดีพอสมควร ถึงไม่มีพ่อนาชาก็ถูกเลี้ยงดูมาอย่างลูกคุณหนูที่แม่ทุ่มเทความรักให้โดยไม่ทำให้เธอและน้องรู้สึกว่าขาดพ่อแม้แต่น้อย
เธอกับลูกเกดและกุ๊กไก่เป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยมัธยมปลาย เพราะความสวยจึงถูกชักชวนเข้าวงการพริตตี้ด้วยกัน หลังจากนั้นมาก็ตัวติดกันเป็นตังเม งานของนาชาส่วนใหญ่ก็เป็นงานประเภทโชว์สินค้า หรือ งานมอเตอร์โชว์บ้าง
- ผู้เขียน
