บทที่ 8
1546 คำ
9 ปีที่แล้ว... [1 อาทิตย์ก่อนวันวาเลนไทน์]
บรรยากาศเดือนกุมภาพันธ์ที่กำลังเข้าสู่หน้าร้อน ใบไม้กำลังผลิบานและออกดอกสวยตามถนนทางรถวิ่งเข้าสู่หมู่บ้านของมหาเศรษฐี คฤหาสน์หรูหลายหลังที่ถูกออกแบบมาแตกต่างกัน หมู่บ้านนี้ล้วนแล้วแต่มีมหาเศรษฐีระดับต้น ๆ ของประเทศ รวมถึงบ้านใหญ่โตสองหลังที่อยู่ติดกันนี้
"พี่พัช ฉันเห็นยัยดามายืนรอพี่ที่หน้าบ้าน" เสียงเล็กแหลมของ
พีชน้องสาวฝาแฝดเอ่ยบอกพี่ชายที่กำลังหมกมุ่นอยู่กับการอ่านหนังสือเพื่อเตรียมสอบ ชายหนุ่มเงยหน้ามองน้องสาวตัวเองที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่
"ไปเกลียดอะไรดานักหนาน่ะ เราเป็นเพื่อนกันนะ" ถึงพีชจะคลอดออกมาตามหลังเขาแค่ไม่กี่นาที พวกเขาก็ได้เล่าเรียนชั้นเดียวกัน
"ก็เกลียดยัยเจ้าหญิงน้ำเน่า" เธอเอ่ยแขวะเพื่อนร่วมชั้นของเธอและเป็นเพื่อนบ้านเธออีกด้วย ญดาเป็นเพื่อนบ้านของทั้งสอง ทั้งสามคนรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ แต่เนื่องจากพีชเป็นคนนิสัยที่ชอบการเปลี่ยนแปลง
เธอไม่เห็นด้วยที่คนทั้งโรงเรียนยังมีการยกย่องผู้หญิงคนนั้นคนนี้ว่าหน้าตาดี ได้ตำแหน่งเป็นเจ้าหญิงของโรงเรียนเพราะเธอคิดว่าผู้หญิงทุกคนมีความสวยในแบบที่ต่างกันออกไป เธออยากเปลี่ยนแปลงระบบอะไรแบบนี้ เธอจึงไม่ยอมรับยัยเจ้าหญิงน้ำเน่าอะไรนั่น
"ไร้สาระน่ะพีช" พัชเอ่ยบอกน้องสาวตัวเอง ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้เพื่อไปหาญดาที่รอเขาอยู่หน้าบ้าน วันนี้เป็นวันหยุดไม่รู้ว่าเธอมีอะไรหรือเปล่า ชายหนุ่มเดินออกจากห้องผ่านน้องสาวตัวเองที่กำลังทำปากยู่ยี่เพื่อล้อเลียนเขา
"แม่ครับ ผมไปหาดานะ" ชายหนุ่มเอ่ยปากบอกผู้เป็นแม่ที่กำลังยืนจัดอาหารเช้าอยู่ เธอพยักหน้ารับก่อนจะยิ้มให้เบา ๆ ลูกชายของเธอโตเป็นหนุ่มแล้วหล่อเชียว เธอคิดในใจ
พัชเดินออกไปหน้าประตูบ้าน เขาใช้เวลานานพอสมควรกว่าจะไปถึง เนื่องจากบ้านเขาหลังใหญ่และมีทางเข้าบ้านยาวมาก ชายหนุ่มเดินไปที่ประตูขนาดเล็กซึ่งเป็นประตูสำหรับคนเดิน
"มีอะไรเหรอ" ชายหนุ่มเอ่ยถามหญิงสาวทันทีที่เปิดประตูออก ความสนิทสนมของเขากับเธอมันมากเกินที่พวกเขาจะเอ่ยทักทายกันธรรมดา พัชมองหน้าสวยอย่างกับเจ้าหญิงของญดานิ่ง
"ยิงคำถามเลยนะ อ่านหนังสืออยู่เหรอ รบกวนหรือเปล่า" ญดาเอ่ยถามชายหนุ่มพร้อมกับยิ้มให้เขา เธอรู้ว่าเขาอยากเรียนหมอเขาคงตั้งใจอ่านหนังสืออยู่สินะ
"เปล่าหรอก ก็เห็นมาแต่เช้านึกว่ามีอะไรด่วน" ชายหนุ่มตอบหญิงสาวออกไป ญดาเป็นผู้หญิงที่ใครเห็นหรือได้คุยด้วยเป็นอันต้องเกรงใจ เธอดูนิ่งราวกับเจ้าหญิง
"เราไปเดินดูดอกไม้ที่กำลังผลิใหม่กันไหม ที่ทางเข้าหมู่บ้านน่ะ" เธอเอ่ยปากชวนชายหนุ่มเพื่อหวังจะคุยเรื่องสำคัญกับเขา
"อืม โอเค" พัชตอบตกลงอย่างว่าง่าย เขามักจะตามใจญดาเสมอ ด้วยกิริยาท่าทางของเธอมันอ่อนหวานเกินกว่าจะทำร้ายได้
ทั้งสองออกตัวเดินไปตามทางเดินเพื่อหมายจะไปเดินดูดอกไม้ผลิ พวกเขาเดินพูดคุยกันเรื่องสัพเพเหระทั่วไป จนถึงทางเข้าหมู่บ้านที่เต็มไปด้วยต้นไม้ขนาดใหญ่ และมีดอกไม้หลากหลายชนิดกำลังผลิดอกออก มันสวยจนหญิงสาวถึงกับต้องมนต์สะกด
"สวยดีนะ" พัชเอ่ยชมดอกไม้เสียงนิ่ง พวกเขาทั้งสองเดินมาหยุดอยู่ใต้ต้นไม้ชนิดหนึ่ง มันสวยจนต้องหยุดมองพร้อมกัน
"พัช ดามีอะไรจะบอก" อยู่ ๆ หญิงสาวข้างกายก็เอ่ยขึ้นเสียงเบา โดยไม่ได้หันไปมองชายหนุ่ม
"หืมม มีอะไรเหรอ" พัชละสายตาจากดอกไม้ก่อนจะหันหน้าไปหาหญิงสาว
"คือดา เอ่ออ ชอบพัชนะ" ญดาเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันหน้ามามองชายหนุ่มอย่างเขินอาย
พัชตกใจนิ่งงันไปสักพัก เอาไงดีล่ะเขาไม่ได้ชอบญดา และเขาก็มีคนชอบอยู่แล้วด้วย คนที่เขาชอบยังเป็นเพื่อนกับเขาทั้งสองอีกแต่เขาก็ไม่อยากปฏิเสธเธอไป ญดาเป็นคนสวย ใจดี เธอใจดีจนเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธ
"เราลองคบกันดูไหม" หญิงสาวที่เห็นชายหนุ่มนิ่งงัน เธอก็เอ่ยถามเขาเพื่อหวังจะสานสัมพันธ์ เธอรู้สึกหวั่นไหวกับเขามานานพอสมควร ในชีวิตของเธอมีแค่พัชคนเดียวที่เป็นเพื่อนผู้ชาย
เขาคอยดูแลเอาใจใส่เธอจนเธอแอบคิดไปเองว่าพัชชอบเธอ มันก็เลยทำให้เธอตัดสินใจบอกเขาออกไปก่อนวันวาเลนไทน์ เพราะเกรงว่าเหล่าผู้หญิงจะมาขอชายหนุ่มคบอีกเหมือนกับทุกปี ถ้าหากว่าพัชยอมคบมันจะไม่ดีเอาน่ะสิ เธอก็เลยชิงบอกก่อนวันวาเลนไทน์ซะเลย
พัชนิ่งคิดนานพอสมควร คือเขาหนักใจมากเขากลัวญดาจะเสียใจ กลัวมาก ๆ เธอเป็นคนดี พวกเขาเกิดและโตมาด้วยกันด้วยความบ้านติดกันชายหนุ่มไม่อยากให้เธอเสียใจ อีกอย่างเขาก็ไม่มั่นใจว่าคนที่เขาชอบจะชอบเขากลับไหม การที่เขาตอบแบบนี้ก็อาจจะเป็นการรักษาน้ำใจอีกฝ่ายก็ได้
"อืม ลองดูก็ได้"
ปัจจุบัน... [07.00 น.]
"โอ๊ย" ความเจ็บระบมที่ช่วงล่างกำลังเล่นงานฉัน ฉันย่างก้าวลงจากเตียงนอนที่ตอนนี้สภาพมัน เอ่อ ไม่เหมือนเตียงนอนสักเท่าไร ฉันก้าวเดินอย่างช้า ๆ ฉันรู้สึกปวดหนึบ มันน่าจะช้ำด้วยแหละ ฉันรู้สึกเหมือนยังไม่ได้นอนเลยแฮะ
"ออกไปแล้วสินะ" ฉันบ่นพึมพำกับตัวเอง พัชเขาคงออกไปแล้วสินะ ฉันเดินไปเข้าห้องน้ำด้วยร่างกายเปลือยเปล่า ฉันไม่มีเสื้อผ้าใส่ ชุดทุกชิ้นที่ฉันเคยสวมเมื่อคืนมันแทบจะขาดวิ่นหมด รวมถึงผ้าปูที่นอนด้วย ฉันมองออกไปที่เตียงนอนอีกครั้ง เอ่อ เมื่อคืนเกิดสงครามที่เตียงนอนหรือเปล่านะ ฉันคิดในใจ
"ดูไม่ได้เลย" ฉันส่ายหน้าให้กับตัวเองเบา ๆ ที่หน้ากระจก ร่างกายของฉันเหมือนกับถูกผู้ชายนับสิบรุมข่มขืน แต่จริง ๆ แล้วมีแค่เขาคนเดียวที่เป็นคนกระทำ ฉันไม่ได้ถูกเขาข่มขืนหรอก ฉันเต็มใจด้วยแหละ ฉันรู้ดี
ฉันอาบน้ำนานพอสมควร ร่างกายฉันบอบช้ำ มีรอยจูบของพัชเต็มทุกตารางนิ้ว บอกตรง ๆ ว่าไม่กล้าไปทำงานด้วยสภาพแบบนี้ แต่เวลานี้ฉันไม่สามารถโทรไปลางานได้เพราะคงไม่มีใครมาแทนฉันไหนจะคนไข้ที่ฉันนัดไว้อีก ฉันจำเป็นที่จะต้องไปทำงาน
ฉันเดินย่างก้าวออกจากห้องน้ำตัวเปล่าเพราะไม่เห็นผ้าขนหนู ทำไมโรงแรมนี้ถึงไม่มีผ้าขนหนูนะ ฉันเดินออกไปอย่างช้า ๆ แต่สิ่งที่ฉันเห็นบนปลายเตียงทำให้ฉันชะงัก ก่อนจะร้องออกมาเสียงดัง
กึก!
กรี๊ดด~
ปัง!
ฉันวิ่งกลับห้องน้ำทันทีก่อนจะกระแทกปิดประตูเสียงดังสนั่นหลังจากที่เห็นพัชนั่งอยู่ปลายเตียง ตกใจหมดเลย เขายังไม่กลับหรอกเหรอ เมื่อกี้ฉันเปลือยต่อหน้าเขาเต็ม ๆ และอยู่ ๆ
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะประตูห้องน้ำก็ดังขึ้น มันทำให้ฉันสะดุ้ง
"อายอะไรของเธอ รีบออกมาใส่เสื้อผ้าและไปทำงานได้แล้ว" เขาเอ่ยเสียงเข้ม ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้เขาทำหน้ายังไง
"ฉันไม่มีเสื้อผ้า" ฉันตอบเขาไปตามความจริง
"ฉันไปซื้อมาให้แล้ว" พัชบอกเสียงเรียบ อ้อ ที่เขาหายไปเขาไปซื้อเสื้อผ้าให้นี่เอง ผีอะไรเข้าสิงเขากันนะ
"นายหลับตาสิ ฉันจะออกไปเอา" ฉันอายเขาอย่างบอกไม่ถูก ถึงเขาจะเห็นมันทุกซอกทุกมุมแล้วแต่ฉันก็ยังอายอยู่
"เอ้อ! รีบออกมา" เขากระแทกเสียงเสียงดัง ฉันที่ไม่มีทางเลือกมากนัก ฉันแง้มประตูออกเพื่อดูว่าเขาหลับตาจริงไหม
แอ๊ด~
พัชหลับตานิ่งจริง ๆ ด้วย
"เสื้อผ้า อยู่บนเตียง" เขาเอ่ยเสียงนิ่งทำให้ฉันไม่เอะใจอะไรเลย ฉันเปิดประตูออกกว้าง ก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปเอาเสื้อผ้าที่เตียงนอน ฉันหมุนตัวกลับหมายจะวิ่งกลับไปห้องน้ำ แต่ทว่า
แปะ!
ถุงเสื้อผ้าฉันหลุดออกจากมือทันทีที่ฉันเห็นคนตัวสูงยืนกอดอก เขาเอาหลังพิงประตูพร้อมกับจ้องมองมาที่ฉันนิ่ง แต่ฉัน
0.0 ตกใจสุดขีด เขามันเจ้าเล่ห์และเขาก็ยังพูดคำที่ทำให้ฉันตกใจมากกว่าเดิม
"ระบมจริง ๆ ด้วย"
- ผู้เขียน
