บทที่ 5
1521 คำ
หนึ่งวันต่อมา...
@The grand hotel [19.00 น.]
"หนูอร" เสียงเรียกคุ้นหูดังขึ้นจากทางด้านหลังฉัน ฉันลุกขึ้นก่อนจะหมุนตัวกลับไปมอง อ้อ แม่พี่หมอยุนี่เอง
"สวัสดีค่ะ" ฉันตอบเธอก่อนจะยกมือไหว้
"ไม่ได้มากับวายุเหรอ" แม่หมอวายุเอ่ยถามฉัน วันนี้ฉันมางานเลี้ยงต้อนรับผอ. คนใหม่ของโรงพยาบาล ส่วนแม่หมอวายุเขาก็เป็นเจ้าของโรงพยาบาลครึ่งหนึ่ง ส่วนอีกครึ่งยังคงเป็นของรัฐบาล เธอไม่ได้ทำงานที่โรงพยาบาลหรอกนะ เธอแค่คอยควบคุมดูแลงานเบื้องหลัง ส่วนเบื้องหน้ายังคงเป็นหน่วยงานรัฐ
"เป็นคู่หมั้นกันประสาอะไร ทำไมวายุไม่เห็นหัวหนูเลย" ฟังไม่ผิดหรอกหมอวายุกับฉันเป็นคู่หมั้นกัน ฉันได้แต่ยิ้มแหยให้เธอ
"เอ๊ะ นั่นวายุนิ ยืนคุยอยู่กับใครอยู่น่ะ หนูอรรีบไปหาวายุเร็ว" เธอชี้ไปอีกฝั่งหนึ่งของงาน เอ๊ะ อ้อยัยดา ฉันหันกลับมาหาแม่หมอวายุอีกครั้ง
"ไม่เอาดีกว่าค่ะ อรไม่อยากไปรบกวน" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงนอบน้อม
"รบกวนอะไรล่ะ หนูอรเข้าไปหาวายุนะ เดี๋ยวแม่ต้องไปคุยงานฝั่งนั้น แม่จะยืนมองดูจากอีกฝั่ง" เธอพูดด้วยน้ำเสียงเรียบแต่มันกลับดูจริงจัง เธอเป็นผู้หญิงที่น่าเกรงขาม ใครเห็นหรือได้คุยด้วยเป็นอันต้องเกรงกลัว
"ค่ะ" ฉันตอบรับอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เธอพยักหน้ารับก่อนจะรีบเดินออกไป
เฮ้อ...
ฉันไม่อยากแต่งงานกับพี่วายุ เขาเป็นผู้ชายปากพูดตรงไปและชอบด่าฉัน อีกอย่างเขาไม่ได้ชอบฉันและตอนนี้เขาก็มีคนรักอยู่แล้ว แต่พอคิดถึงคนรักของเขามันก็ทำให้ฉันเจ็บปวด ทำไมกันนะ ทำไมญดาถึงต้องเข้ามาพัวพันกับชีวิตฉันด้วยก็ไม่รู้ ฉันอิจฉาเธอตั้งแต่ที่เธอคบกับพัชแล้ว และฉันยังคงละอายใจในเรื่องที่ฉันทำเสมอมาไม่เคยลืม
ฉันว่าฉันเข้าไปปั่นประสาทพี่หมอวายุเล่นดีกว่า ฉันรู้ว่าสุดท้ายเขาจะไล่ตะเพิดฉันกลับมา แต่การได้แกล้งเขามันก็เป็นเรื่องเดียวที่ฉันทำได้ตั้งแต่เด็ก
ว่าแล้วฉันก็เดินเข้าไปหาพวกเขาทั้งสอง ฉันวอร์มเสียงเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยเรียกพี่หมออย่างนึกสนุก
"พี่หมอวายุขา~ อยู่นี่นี่เองงง อรตามหาตั้งนานแน่ะ" ฉันร้องเรียกพี่หมอพร้อมกับจีบปากจีบคอไปด้วย
"ตามหาทำไม" เห็นไหมฉันว่าละ
"ก็อรน่ะ จะชวนพี่หมอเต้นรำด้วยกัน" ฉันยังคงจีบปากจีบคอต่อ แต่แล้วฉันก็ต้องแปลกใจ
"โอเค งั้นเชิญครับ" เขาจะมาไม้ไหนนะ ฉันที่กำลังงงอยู่ หรือเขาจะอยากเต้นรำกับฉันจริง ๆ ฉันเลยย่อตัวถอนสายบัว แต่แล้ว
"เชิญอร ไปเต้นกับคนอื่นเถอะ" เพล้งงง ฉันหน้าแตกยับ แบบนี้มันแรงไปไหมอะ ฉันเริ่มจะโกรธขึ้นมาจริง ๆ แล้วนะ อย่างที่รู้ว่าฉันควบคุมตัวเองไม่ได้ เหมือนกับว่าสารในสมองของฉันมันกำลังหลั่งออกมาเป็นจำนวนมาก
พรืดด เสียงหลุดขำของญดา มันเหมือนกับกรรไกรที่ตัดเส้นความอดทนของฉัน
"โอ๊ะ พี่วายุระวังนะคะ...ระวังจะเหยียบเศษหน้าของใคร เพราะแถวนี้น่ะ มีคนหน้าแตก" ญดากำลังตอกย้ำฉัน ฉันเหมือนจะทนไม่ได้ เธอชนะฉันมาตลอด ขนาดน้ำผึ้งยังเลือกที่จะอยู่ข้างเธอรวมถึงเรื่องพัชด้วย มันเหมือนเส้นความอดทนของฉันมันขาดผึ่ง ฉันเอื้อมฝ่ามือขึ้นสูงเพื่อจะทำร้ายเธอ ฉันอยากทำร้ายเพื่อระบายความโกรธ
"ยัยดา แกว่าฉันเหรอ" ฉันที่กำลังจะฟาดฝ่ามือลงกับใบหน้าสวย แต่แล้ว
หมับ! มีคนมาจับแขนฉันไว้จากทางด้านหลัง
"คิดจะทำอะไร!" เสียงทุ้มแสนคุ้นเคยดังขึ้น เขาตวาดมันดังลั่น ฉันหันหลังกลับไปมองทันควัน
"พัช! / พัช!" เสียงของดากับฉันตะโกนออกมาพร้อมกัน ฉันตกใจทำอะไรไม่ถูก ฉัน ฉันไม่อยากให้เขาเห็นว่าฉันสติแตก
"คิดจะทำร้ายดาหรือไง" เขาเอ่ยเสียงเข้มอย่างข่มความโกรธไว้
"พัชมาทำอะไรที่นี่" ยัยดาเอ่ยถามเขาอย่างนึกสงสัย
"ไม่รู้เหรอว่าพัชมาเป็นหมอใหม่ที่นี่" เขาตอบเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ฉันอยากให้เขาพูดแบบนี้กับฉันบ้าง
"พัชไปก่อนนะดา" พัชพูดเสร็จเขาก็ลากฉันออกไปจากตรงนั้น เขากระชากฉันแรงมากเดินเร็วเหมือนกำลังลากฉันอยู่เลย ฉันได้กลิ่นเหล้าจากตัวเขามันเหม็นรุนแรงมาก เขายังคงเป็นคนดื่มหนักเหมือนเดิมสินะ
พัชลากฉันขึ้นไปชั้นสองของโรงแรมที่มันเต็มไปด้วยห้องที่เปิดไว้รับแขกที่ไม่สามารถกลับบ้านได้ให้มีที่นอนพัก ฉันรับรู้ได้ว่าเขาคิดจะทำอะไร อยู่ ๆ ภาพในอดีตก็ฉายชัดขึ้นมา
"ปล่อยฉันนะพัช คิดจะทำอะไรน่ะ" ฉันเอ่ยถามเขาทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเขาคิดจะทำอะไร พัชเดินลากฉันไปก่อนจะเปิดเข้าไปในห้องหนึ่ง เขาออกแรงกระชากฉันให้เดินตามไปจนตัวปลิว
แอ๊ดด~ ปัง!
เขากระแทกประตูปิดเสียงดังลั่น ก่อนจะล็อกมันไว้พัชปล่อยมือฉันออก ฉันถอยหลังกรูออกห่างจากตัวเขา
"นายคิดจะทำอะไรน่ะ" ฉันยังคงถามย้ำเขาอยู่ เผื่อว่าเขาจะได้สติ
“ฉันจะทำอะไรก็ได้ ฉันเป็นผัวเธอนะ!” เขาตวาดอีกแล้ว
“ของเคยค้า ม้าเคยขี่ ทำเป็นจำไม่ได้” พัชเอ่ยออกมาอย่างงัวเงีย เขากำลังเมาใบหน้าของเขาแดงก่ำ
“ทำไม ลืมแล้วเหรอ ผัวเก่าเธอน่ะ หึ” เขายังคงพร่ำไม่หยุด แถมยังเน้นคำว่าผัวเก่าให้ฉันได้ยินชัด เคยเห็นฉันเป็นเมียด้วยเหรอ มีอะไรกันครั้งเดียวฉันไม่ถือว่าเป็นผัวหรอกนะ ถึงฉันจะยังไม่ได้มีอะไรกับใครอีก แต่เขามันก็แค่คู่ซ้อมเท่านั้นแหละ
“ไม่ตอบวะ อยากตายหรือไง!” เขาตวาดเสียงดังลั่นหลังจากที่เห็นฉันยืนนิ่งไม่พูดอะไร
“นายเมามากแล้วนะ ถ้ายังไม่หยุดพร่ำ อะ จะทำอะไรน่ะ” ก่อนที่ฉันจะพูดจบ จู่ ๆ เขาก็เอื้อมมือมากระชากแขนฉันให้ขยับเข้าไปใกล้เขามากกว่าเดิม หน้าฉันแทบจะแนบหน้าอกเขา
“ก็ ทำอะไรที่เคยทำยังไงล่ะ ชอบไม่ใช่เหรอ ชอบฉันมากไม่ใช่เหรอ หึ ถึงกับยอมเอาตัวเข้าแลก แต่ฉันก็ไม่ได้รักเธอ!” เขาขุดเรื่องเก่ามาพูดอีกครั้ง เรื่องเก่าที่ฉันอยากจะกลับไปแก้ไข เรื่องมันตั้งแต่ 5 ปีที่แล้ว มันนานแต่ฉันกลับจำมันได้ดี
“มันเป็นเพราะเธอ เพราะเธอคนเดียวทำให้ฉันต้องเลิกกับดา!” พัชยังคงตวาดด่าฉันไม่หยุด แต่เขาก็ไม่ได้พูดผิดอะไร ฉันมันนังตัวร้าย
“ผู้หญิงร้าย ๆ อย่างเธอต้องเจอผู้ชายอย่างฉัน ผู้ชายที่จะทำร้ายเธอไปจนตาย” แต่ผู้หญิงร้าย ๆ อย่างฉันก็มีหัวใจ ทำไม ทำไมเขาเอาแต่พูดว่ามันเป็นความผิดฉัน ทั้ง ๆ ที่เมื่อ 5 ปีที่แล้วเขาเป็นคนเริ่มก่อนด้วยซ้ำ
“ทำไมไม่ตอบ ฉันถามไม่ได้ยินหรือไง หูหนวกหรือไงวะ” ไม่ทันที่ฉันจะได้ตอบอะไรเขา
พลั่ก! เขาผลักฉันล้มอย่างแรง ฉันหงายหลังอย่างตั้งหลักไม่ทัน ฉันนอนราบกับที่นอนขนาดใหญ่ ฉันกำลังจะยันตัวเองไปข้างหลังแต่เขากลับ
กรี๊ด!
ฉันกรีดร้องทันทีที่เขาโน้มตัวมาจับที่ข้อเท้าฉันก่อนจะออกแรงกระชากดึงฉันเข้าหาเขาอีกครั้ง ฉันดีดดิ้นไปมา
“จะหนีไปไหน ห๊า!” เขาตวาดเสียงดังลั่น มือข้างหนึ่งของเขาจะเอื้อมไปถอดเข็มขัดออก ก่อนจะเอามันมามัดที่ข้อเท้าฉันไว้ เขาขึ้นคร่อมฉันทางด้านบนมือหนาข้างหนึ่งรวบมือทั้งสองข้างของฉันขึ้นเหนือหัว รุนแรง รุนแรงเกินไปแล้วนะ
“อร…ไม่เจอกันนาน ฉันน่ะกลัวว่าเธอจะลืมบทรักอันเร่าร้อนของเรา ฉันว่าวันนี้เรามาทบทวนกันหน่อยดีไหม?” ฉันไม่มั่นใจว่านี่เป็นคำถามหรือว่าเขากำลังจะบังคับฉัน ฉันดิ้นไปมา
“อย่านะพัช นายไม่มีสติ นายกำลังเมา” ฉันเอ่ยบอกเขาพร้อมกับทำหน้าเชิงขอร้อง
“ก็ใช่ เพราะถ้าฉันไม่เมา ฉันไม่เอาเธอหรอก!”
- ผู้เขียน
