ลิขิตฟ้าฤาจะฝืน พันธนาการรัก

ผูก

กงฉานดึง ชายเสื้อของเหอผิงฟาหยาง ให้ก้าวเดินตามเขา

“องค์ชายนางรับปากแล้ว ก็ย่อมจะทำให้”

“แต่นางไม่ถามแม้แต่ชื่อแซ่ของคนที่ข้าต้องการให้ผูกด้ายแดงให้แล้วนางจะรู้ได้อย่างไรว่าข้าให้ผูกกับหญิงใด ปากก็บอกว่าช่วยเหลือเฉพาะคนที่ได้รับความทุกข์จากชะตารัก แต่ไหนเจ้าบอกว่านางผูกด้ายให้ใต้เท้า หงถาน””

“ว่ากันว่านางมองเห็นอนาคตได้ บ้างก็ว่านางรับบัญชามาจากสวรรค์อีกทอดหนึ่ง เรื่องไหนที่เกินกำลังนางจึงไม่อาจฝืน”

“อย่างนั้นก็เท่ากับหลอกหลอกลวง”

“องค์ชาย รอดูผลงานของนางเสียก่อนอย่าเพิ่งตัดสิน หลายคนที่มาขอร้องนางล้วนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า มีนางเท่านั้นที่ทำแบบนี้ได้ จำหมิงยู่ได้หรือไม่เมื่อวานเขามาพบนาง ก่อนหน้านั้นก็มาถึงสองครา นางจึงช่วยวันนี้เขากลับส่งขบวนขันหมากสู่ขอหญิงงามอันดับสามของหว่านชิงที่ทุกคนต่างหมายปองและ ก็เป็นนางที่ตอบตกลง องค์ชายเรื่องนี้ไม่เชื่อก็ไม่อาจลบหลู่นางได้เช่นกัน”

ก่อนถึงวังหลวง

เกี้ยวหลังใหญ่เคลื่อนตัวแหวกฝูงชน ทว่าอยู่ๆ มือสังหารก็รายล้อมเกี้ยวไว้

กงฉานขมวดคิ้ว ดึงตัวเหอผิงฟาหยางไว้ด้านหลัง กลัวว่ามือสังหารจะเปลี่ยนเป้าหมาย มาที่เหอผิงฟาหยาง มือสังหารกลับมุ่งโจมตีคนในเกี้ยว สาวใช้ดึงตัวหลงถานไป๋อี้ชิงออกมาจากเกี้ยว ทว่ามือสังสารกลับถลาเข้าใส่ ใช้กระบี่กางกั้นด้านหน้าตรงหน้าเหอผิงฟาหยางพอดี ดวงตาหวานหยดเงยขึ้นสบตาเหอผิงฟาหยาง กระบี่กำลังจะบาดลึกลงที่ลำคอระหง

“องค์ชายช่วยข้าด้วย”เสียงบางเบาราวกระซิบทว่าเศร้าสร้อย น่าสงสาร เหอผิงฟาหยาง รวบร่างเล็กแนบอกส่งฝ่ามือซัดเข้าที่ยอดออกของมือสังหารรวดเร็วเพียงพริบตา กงฉานชักกระบี่ออกห้ำหั่น ปล่อยให้เหอผิงฟาหยางพาหลงถานไป๋อี้ชิงหนีไป

“บัดซบ แค่หญิงอ่อนแอเพียงคนเดียวไม่อาจฆ่าให้ตายได้ พวกเจ้าไร้ความสามารถสิ้นดี”

“ใต้เท้า ปกติบุตรีใต้เท้าหลงถานไปไหนไร้คนคุ้มกัน มาบัดนี้กลับมีคนผู้หนึ่งมาขวางไว้”

“งานที่ดูง่าย บัดนี้กลับยากเย็นแสนเข็ญสังหารนางเสีย ทุกอย่างจึงจะง่ายดายขึ้น ตอนนี้นางอยู่ที่ไหน”

“คนผู้นั้นพานางเร้นกายหนีหาย”

“คนผู้นั้นเป็นใครกันแน่”

“ฝีมือและ ท่าทีมิใช่ธรรมดาอย่างที่มือสังหารเหล่านั้นบอกข้าไว้ คาดว่าคงเป็นใครสักคนในวังหลวงแห่งนี้”

“จับตามองให้ดี บางทีคนผู้นั้นอาจกำลังคิดหาผลประโยชน์กับอำนาจที่ล้นมือของใต้เท้าหลงถานบิดานาง”

เหอผิงฟาหยางอุ้มร่างบางที่หมดสติในอ้อมแขน วางลงบนพื้นหญ้าริมธารน้ำใส ดึงเอาผ้าเช็ดหน้าไปชุบน้ำในลำธารมาเช็ดใบหน้างามให้อย่างแผ่วเบา อ่อนโยน พิศมองใบหน้างดงามอ่อนหวาน หลายปีมานี้พบกันบ่อยครั้ง แต่นางหาได้เหลือบแลเขาไม่ เขาเองก็ไม่เคยรู้สึกว่าอยากจะเข้าใกล้นางมาวันนี้ทำไมรู้สึกว่านางช่างงดงามน่ามองเพียงนี้ ชะงักมือกำผ้าไว้ในมือแน่นค่อยๆ ยกมืออีกข้างขึ้นลูบแก้มเนียนเบาๆ

“องค์ชาย”ดวงตากลมโต ทว่าเศร้าสร้อยอ่อนหวานลืมตาขึ้นช้าๆ

“เราสองคนปลอดภัยแล้ว ข้าจะส่งเจ้ากลับบ้านหลงถานเสียเดี๋ยวนี้เพื่อความปลอดภัย”

“ไป๋อี้ชิง ขอบคุณองค์ชายยิ่งนัก”ยกมือกำรวบเอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดหน้าของตัวเอง

เหอผิงฟาหยางอ้าปากค้าง กับท่าที ที่สนิทสนมของไป๋อี้ชิงที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

“ผ้าเช้ดหน้าผืนนี้ ไป๋อี้ชิงคงต้องนำมันกลับไปด้วย”ยิ้มหวานหยด เหอผิงฟาหยางอดที่จะยิ้มตามเสียไม่ได้

หวงหลานลืมตาขึ้นช้าๆ ด้ายที่ผูกติดกับข้อมือของหลงถานไป๋อี้ชิง กับเหอผิงฟาหยางถูกขมวดปมเข้าหากันง่ายดาย หวงหลานยิ้มบางๆ ถอนหายใจยาวเหยียด

เสร็จสิ้น บัญชาสวรรค์ไปไปอีกขั้น

“หึหึ ไม่เลว ไม่เลว”ร่างสูงของ หมิงเหยียนชื่อเฉิน (เทพแห่งชะตา) รูปร่างสูงโปร่ง ในอาภรณ์สีขาวสะอาดใบหน้าหล่อเหลาเป็นดังเทพสวรรค์ทั่วไป

"ไหนบอกว่าท่านเทพบนสวรรค์ล้วนมีงานล้นมือ วันนี้เหตุใดถึงแวะมาติชมหวงหลานได้"

"หวงหลาน เจ้าทำงานให้สวรรค์มานานก็น่าจะรู้ว่า งานของข้าล้นมือเพียงใด นี่เพียงแค่ผ่านมารวบรวมเอาคำร้องขอของมนุษย์ไปคัดกรองอีกที" หวงหลานยิ้มพยักหน้าขึ้นลง มือข้างหนึ่งไพล่หลังมือข้างหนึ่งจับข้อมือของหวงหลานขึ้นมาพิศดู อีกคนดึงมือหนี

"ด้ายของเจ้า"ไล่สายตาไปตามเส้นด้ายหลับตาลงช้าๆ

"ช่างมันเถิด เดิมข้าคิดไว้ว่าด้ายของข้าไม่น่าจะผูกกับใครได้อีกเมื่อหนานเปียนจากไป"

"เป็นความพิเศษในเมื่อด้ายของเจ้าผูกพันโยงใยกับใครอีกคน ทั้งๆ ที่คนที่ผูกด้ายกับเจ้าคนแรกตายลงไป แต่ด้ายของเจ้ากลับถูกผูกขึ้นใหม่อีกครั้ง"

"ความพิเศษที่ไม่ขอรับ ในเมื่ออาจเป็นความผิดพลาดของสวรรค์"

"เจ้าจะกล้าขัดบัญชาของสวรรค์อีกครั้งหรือไร ในคราวนั้นถือว่าเป็นความผิดพลาดที่เจ้ายอมใจอ่อนต่อคำอ้อนวอนผิดๆ ของมนุษย์ผู้นั้น มนุษย์ผู้ซึ่งหลงลืมสัญญาที่ให้ไว้กับเจ้า บาปเคราะห์จึงตกอยู่กับเจ้าอย่างเลี่ยงไม่ได้ เจ้าจึงต้องสูญเสียหนานเปียนเพราะทำให้หญิงที่รักมั่นคนหนึ่งต้องตายเพราะการตัดด้ายแดงของเจ้า"

"ข้าไร้ซึ่งความเชื่อใจในผู้ใดอีกต่อไปนับจากนั้น ท่านเองก็รู้ ครั้งนั้นเป็นเพราะข้ายังเล็กนัก คราวนี้ข้าไม่ลังเลและไตร่ตรองดีแล้ว”

"ด้ายแดงของเจ้าผูกติดกับองค์ชายรองเหอผิงฟาหยางอีกครั้ง ไม่คิดหรือว่านี่คือโชคชะตาของเจ้า"

"ไม่ ข้าตรวจดูแล้ว ด้ายของเขาที่ข้าผูกกับหลงถานไป๋อี้ชิงก็ผูกได้ง่ายดายเช่นกันอีกทั้งยังโยงใยชัดเจน"หมิงเหยียนชื่อเฉินถอนหายใจ

"เจ้าพร้อมที่จะเจ็บปวด อีกครั้งหรือไร"

"ข้าแค่เพียงไม่เข้าใกล้เขาเสีย ก็ไม่ต้องเจ็บปวด ข้าเองตอนนี้ไม่ได้รู้สึกว่าเขาคือคู่ชะตา อีกอย่างข้าผูกด้ายให้เขากับมือ เขาย่อมจะรักใคร่ผูกพันกับนางเพราะด้ายโยงใยกันแล้ว"

"ข้าเอาใจช่วย เฮ้อ...หวังว่าเจ้าจะจัดการมันได้ ใช่ไหม"หวงหลานพยักหน้ายิ้มๆ

บ้านหลงถาน….

"ท่านพ่อ เป็นองค์ชายรองที่ช่วยลูกไว้"

"โอ้..ไป๋อี้ชิงของพ่อ ใครกันช่างทำเรื่องชั่วช้าเช่นนี้ ส่งคนลอบสังหารเจ้า ไม่คิดเลยพ่อจะทำให้เจ้าพบกับอันตราย"

"องค์ชายใหญ่ส่งคนคุ้มกันเจ้า อีกทั้งตอนนี้รอพบเจ้าที่สวนดอกไม้เพื่อถามไถ่เรื่องของเจ้า"

หลงถานไป๋อี้ชิง ยิ้มบางๆ ย่อกายก่อนที่จะเดินไปยังสวนดอกไม้

"ไป๋อี้ชิง คาราวะองค์ชายใหญ่"เหอผิงฟาหนานตรงเข้ากุมมือมือบางดังเช่นทุกครั้งที่เคยทำ ด้วยความห่วงใย

"ไป๋อี้ชิง เจ้าปลอดภัยดีไหม ข้าสะเพร่าเองไม่ยอมส่งคนคุ้มกันเจ้าจนเกิดเรื่องขึ้นกับเจ้าจนได้"ไป๋อี้ชิงดึงมืออกจากการเกาะกุม

"เจ้าโกรธข้าใช่ไหม สวมควรแล้วข้าผิดเอง ดูแลเจ้าไม่ได้"

"องค์ชายอย่าโทษตัวเอง ไป๋อี้ชิงไม่ได้บาดเจ็บตรงไหน องค์ชายรองมาทันเวลา ถึงจะตกใจไปบ้าง แต่ก็ไม่ได้เป็นอะไร"

"ต่อไปข้าส่งคนคุ้มกันเจ้าทุกฝีก้าว เพื่อความปลอดภัยของเจ้า"

"องค์ชายใหญ่เกรงใจไปแล้ว ไป๋อี้ชิงต่อแต่นี้ระวังตัวให้มากอีกอย่างท่านพ่อก็คงส่งคนคอยคุ้มกันข้าหากรวมกับคนขององค์ชายใหญ่ยิ่งจะทำให้เอริกเกริกไม่เหมาะสม"

"ข้าอยากจะทำให้เจ้า เพื่อเจ้าข้ายินดี แม้ต้องแลกด้วยชีวิต"หลงถานไป๋อี้ชิงย่อกายลงงดงาม

"ไป๋อี้ชิงไม่ขอรับจะดีกว่าองค์ชาย โปรดเข้าใจเจตนาของไป๋อี้ชิงด้วย"เหอผิงฟาหนานก้มหน้า เศร้าสร้อย

ที่เก่าเวลาเดิม

"ไปกับข้า"เหอผิงฟาหยางดึงมือหวงหลานให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้

"คุณชายกำลังจะพาข้าไปไหน” หันหน้าหันหลังในเมื่อวันนี้มารดาไม่ได้มาด้วย

"ไปกับข้า แล้วจึงจะรู้”

"ข้าขอเวลาเก็บของก่อน"

“กงฉานเจ้าเก็บของแทนนางแล้วไปพบข้าที่หอโอชารส”

“คุณชาย ระวังตัวด้วย”

“รู้แล้วน่า ไม่ต้องห่วง ชูกระบี่ในมือเหมือนจะบอกว่ามีกระบี่อยู่ในมือไม่ต้องห่วง

หอโอชารส….

อาหารมากมายถูกยกมาเสิร์ฟตรงหน้าหวงหลาน ทั้งคาวหวานละลานตา

เหอผิงฟาหยาง นั่งกอดอกมอง หวงหลานดวงตาใสแป๋ว

“ข้าพาเจ้ามาเลี้ยงขอบคุณ ที่เจ้าสามารถ เปลี่ยนใจนางได้”

“นั่นมันคือบัญชาสวรรค์หาใช่ข้า ข้าเพียงแค่ทำตามบัญชาสวรรค์”

“ช่างบัญชาสวรรค์นั่นเถิดมะ ลงมือ”หยิบตะเกียบยื่นส่งให้หวงหลาน เสี่ยวเอ้อยกอาหาร เข้ามาเรื่อยๆ ไม่ขาดสาย

“มารดาเจ้า ขอค่าตอบแทนเป็นสุราหนึ่งจอก แต่รู้หรือไม่ว่าเจ้าทำเรื่องนี้สำเร็จ สุราดีทั่วแคว้นข้าก็หามาวางตรงหน้าเจ้าได้”น้ำเสียงสดใส ปราศจากทุกข์ ดวงหัวใจบัดนี้เบ่งบานสมหวังทั้งกับเรื่องของหลงถานไป๋อี้ชิงและเรื่องตำแหน่งรัชทายาท

“คุณชายท่านเกรงใจไปแล้วเดิมข้าก็รับเพียงครึ่งที่ต้องการให้ เช่นนั้นสุราจอกนี้หนึ่งจอกก็ถือว่ามากพอแล้ว”

ยกสุราขึ้นดื่มรวดเดียวหมดจอกก่อนจะลุกขึ้นยืน เหอผิงฟาหยางมือไวเท่าความคิดคว้าข้อมือของหวงหลานไว้แน่น บางอย่างแล่นเข้าสู่หัวใจ

“ไม่ไม่ได้สิ เจ้า ทำให้ข้าโชคดีเพียงนี้ แค่เพียงสุราจอกเดียวมันน้อยไปกินดื่มหนำใจยังน้อยไปเสียด้วยซ้ำ”หวงหลานยิ้มบางๆ

“นั่นเป็นสิ่งที่ข้าทำจนชินแล้ว จะได้ลบข้อครหาว่าเรียกเก็บเงินทองมากมาย ที่ข้าทำล้วนเป็นบัญชาสวรรค์หากท่านจะขอบคุณ หรือตอบแทนใครควรเป็นสวรรค์”แกะมือก้าวขาออกไปจากโรงเตี๊ยมทันทีเหอผิงฟาหยางขมวดคิ้วไม่เข้าใจในท่าทีของหวงหลานแต่นางนั่นเล่าย่อมเข้าใจดีว่าไม่ควรนำตัวเข้ามาชิดใกล้กับเขา

ไป๋อี้ชิง ก้าวเดินพร้อมกับเหล่าผู้ติดตามมากมายราวกับฮองเฮา

“หลีกทาง หลีกทางคุณหนูหลงถานจะเดิน”คนคุ้มกันแหวกทางให้ ไป๋อี้ชิงเดินเข้าไปในโรงเตี๊ยม หวงหลาน ก้าวเดินมั่นคงทว่ากลับถูกผลักจากบุรุษที่คอยคุ้มกันไป๋อี้ชิง จนล้มลงกับพื้น

“หลีกไป”ร่างบางทรุดลงไปกองกับพื้นราวกับเป็นเพียงเศษหินเศษดินข้างทาง

“พวกเจ้าทำเกินไปแล้ว”หลงถานไป๋อี้ชิงส่งมือให้กับหวงหลาน หันไปดุผู้ติดตามไม่แม้แต่จะมองหน้าหวงหลานด้วยซ้ำไป เหอผิงฟาหยางก้าวตาม หวงหลานออกมาพอดี ไป๋อี้ชิง แววตาสุกสกาว

“องค์ชาย”เดินเข้าหา เหอผิงฟาหยางไม่สนใจหวงหลานที่ลุกขึ้นยืน ก้าวเดินจากไป เหอผิงฟาหยางยิ้มกว้างให้กับดวงตาสว่างสดใสของไป๋อี้ชิง

“ไป๋อี้ชิงเจ้ามาได้อย่างไร” ร่างอรชรย่อกายลงช้าๆ งดงามดุจภาพวาดดวงตาสุกสกาวเมื่อพบคนถูกใจ

“ไป๋อี้ชิงไปที่ตำหนักขององค์ชายตั้งใจไปขอบคุณเรื่องวันวาน ทว่าขันทีบอกว่า องค์ชายเสด็จที่หอโอชารส” ฟาฟยางยิ้ม ดึงมือไป๋อี้ชิงเขาไปข้างใน

หวงหลานแทรกกายอยู่ในฝูงชน ยิ้มบางๆ พร้อมกับทอดถอนใจด้วยความโล่งอก