ผนผู้กล้าเจ็บตัว3
1071 คำ
“ท่านลุง”กงฉานประสานมือตรงหน้าลุงขายซาลาเปา
“อ๋อ คงมาตามหาคุณชายที่ได้รับบาดเจ็บคนนั้น แม่นางน้อยหวงหลานพาเขาไปที่ร้านหมอเพราะเขาบาดเจ็บ” กงฉานเลิกคิ้วสูง
“บาดเจ็บ”
“ พวกเราช่วยไว้ทันไม่อย่างนั้นคง สิ้นชีพไปแล้ว”กงฉานหน้าถอดสี
“ท่านลุงขาลา”สาวเท้ายังร้านหมอ
“คุณชาย คุณชายใจเย็นๆ เขาไปกันแล้วไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว”
“ไปไหนไปไหนกันแล้ว องค์ชาย ไม่สิคุณชายท่านนั้น อาการสาหัสมากน้อยเพียงใด”
“คุณชาย นั่งลงใจเย็นๆ ข้าจะเล่าให้ฟัง”
ก่อนหน้านั้น
“คุณชาย เป็นอย่างไรบ้าง”
“ท่านหมอ ยังยังไม่ถึงตาย”
“อืม ช่างแข็งแกร่งยิ่งนัก ข้าทำแผลให้คุณชายเสียก่อนดีกว่า แล้วค่อยดื่มยานี่ที่ข้าเคี่ยวไว้”
“ท่านหมอหากข้าจะ ไหว้วานท่าน”
“เรื่องใดกัน”
“ท่านหมอท่านช่วย บอกแม่นาง คนข้างนอกนั่นเรื่องอาการบาดเจ็บของข้า”
“แน่นอน ข้าต้องบอกนางอยู่แล้ว”
“ไม่สิท่านต้องบอกนางว่า อาการของข้าน่าห่วงยิ่งนัก”
“ข้าไม่ถนัดเรื่องโป้ปด”
“ถือว่าช่วยข้า" หยิบถุงเงินในอกเสื้อส่งให้ท่านหมอที่รับเอาอย่างงงๆ
"ถือเสียว่านี่เป็นสินน้ำใจเล็กน้อยให้ท่านช่วยบอกนาง ท่านจะพูดอย่างไรก็ได้ให้นางพาข้ากลับไปกับนางเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บ”
“เรื่องก็มีเท่านี้ ข้าว่าคงเป็นแผนการ ผู้กล้าเพื่อพิชิตใจหญิงงามของคุณชายผู้นั้นเป็นแน่”
“ ช่าง คิดทำเรื่องอันตรายถึงชีวิตได้อย่างไม่คิดหน้าคิดหลังว่าแต่แม่นางน้อยผู้นั้นพาคุณชายไปทางไหนกัน”ท่านหมอชี้มือไปทางด้านหลังร้าน กงฉานประสานมือจากไปทันที
ตระกูลหลงถาน
“วันนี้ องค์ชายรองไม่แวะเวียนที่นี่ ท่านพ่อ ทำอย่างไรหรือว่าองค์ชายจะเบื่อข้าแล้ว”ใต้เท้าหลงถานยังนิ่ง
“ท่านพ่อท่านไม่ทำอะไรเลยหรือไร ใจคอท่านอยากให้ข้าแต่งกับองค์ชายใหญ่หรือไร”
“ข้า เข้าเฝ้าฝ่าบาท ขอให้ฝ่าบาทประทานงานแต่งให้เจ้าแล้ว”
ไป๋อี้ชิง ยิ้มกว้าง
“ท่านพ่อจริงหรือ ท่านทำเพื่อข้า ท่านขอประทานงานแต่งให้ข้า ท่านพ่อ ไป๋อี้ชิง รักท่านที่สุดเลย”
“อืม เจ้า วางตัวให้ดีต่อจากนี้ ฝ่าบาท โปรดปรานองค์ชายรอง คาดว่าตำแหน่งไท่จือคงไม่เกินคาดหมายเจ้าต่อไปก็เป็นไท่จือเฟยเป็นฮองเฮาเช่นนั้นจึงวางตัวให้เหมาะสม” ไป๋อี้ชิงย่อกายลงอ่อนหวาน
บ้านป่า
มือสังหารนับสิบรายล้อมรอบบ้านกลางป่าของหวงหลาน
“ท่านแม่ ค่ายกลของท่าน”
“พวกมันไม่ยอมรามือ ตั้งใจจะเอาชีวิตเจ้าให้ได้ ค่ายกลของข้า ยังฝ่าเข้ามาได้คิดว่าคงมีฝีมือไม่น้อย หวงหลานเจ้าพาองค์ชายหนีไปจับผลัดจับพลูมาตายที่บ้านเราเกรงว่าเรื่องต่างๆ คงจะไม่จบแค่นี้”
“ท่านแม่ใครกันถึงอยากฆ่าข้าเพียงนี้”
“ข้าคิดว่าคงเป็นคนที่ เจ้าไปขัดผลประโยชน์ผูกด้ายตัดด้ายทำให้เขาต้องลำบาก”
“ท่านแม่ ข้าเพิ่งผูกด้ายให้กับ ใต้เท่าหลงถานไปเมื่อสองเดือนก่อนเป็นไปได้ไหมว่า มีคนที่เสียผลประโยชน์จากการผูกด้ายครั้งนี้”
“ คงเป็นเช่นนั้น เจ้ารีบหนีไปเสียข้ารับมือพวกมันเอง องค์ชายรองยังพอเดินได้ พาเขาไปพบข้าที่จุดนัดพบของเราแม่ลูก ข้ารอดไปได้จะไปพบเจ้าที่นั่น”
“ท่านแม่ ท่านอย่าได้ ยอมเสียสละเพียงนั้น หากข้ากับองค์ชาย หนีรอดไปได้ ท่านแม่ก็ควรจะหนีไปเสีย”
“ข้าเข้าใจแล้ว”ชักกระบี่ออกมากำไว้
“ท่านแม่ ข้าเป็นห่วงท่าน” หวงหลาน กลับเข้าไปในห้องพยุงฟาหยางให้ลุกขึ้น
“องค์ชายเราต้องหนีอีกแล้ว”
“หนี หนีทำไมกัน”ฟาหยางทำสีหน้าเหลอหลา
“มือสังหารพวกนั้นยังไม่รามือพวกมันตามมาถึงนี่” ฟาหยางขมวดคิ้ว มือสังหารพวกนั้นเป็นคนที่เขาใช้เงินจ้างมาเพื่อเล่นละครตบตาในแผนผู้กล้าเจ็บตัวของเขา เหตุใดจึงยังไม่ยอมรามือ
“เป็นไปได้อย่างไร”
“องค์ชายอย่าเพิ่งสงสัยเรารีบหนีกันก่อนดีกว่าตอนนี้พวกมันทะลวงค่ายกลของ ท่านแม่กำลังจะเข้ามาในบ้านแล้ว ท่านแม่จะอยู่ที่นี่คอยรับมือส่วนท่านหนีไปกับข้า” ยอมตาม หวงหลานไปโดยดี
“คอยดูอย่าให้กลับไปจะ ยึดเงินคืนให้หมด”
“องค์ชายบ่นอะไร”
“ข้ากำลังคิดว่าหากข้ากลับไปได้ จะพาองครักษ์มาจัดการพวกมือสังหารให้หมด”หวงหลานส่ายหน้า พยุง ฟาหยาง ลัดเลาะไปด้านหลังภูเขาสูง
“เรากำลังจะไปไหนกัน”
“ไปที่ที่ปลอดภัย ข้ากลัวว่าองค์ชายจะถูกสังหารอยู่ที่บ้านข้า ถึงเวลานั้นข้ากับท่านแม่ก็จะมีความผิดไปด้วย”
“เจ้าแน่ใจหรือว่าเป็นมือสังหาร ชุดเดิม”
“ใครจะได้สังเกตเล่าว่าชุดเดิมหรือไม่ แต่เห็นได้ชัดว่าพวกนั้นตามเรามาเพื่อที่จะสังหารข้า เดิมที่นี่ไม่มีใครเข้าออกได้เพราะท่านแม่สร้างค่ายกลไว้ พอข้าพาท่านมา ก็ทำให้ค่ายกลถูกเปิดเผย ยากยิ่งจะปกป้องบ้าน ของเราได้อีก”
“ข้าสร้างเรื่องให้เจ้าอีกแล้วใช่ไหม”
“ไม่นะความจริงมือสังหารพวกนั้นอาจต้องการเอาชีวิตข้าเพราะข้าต้องไปขัดผลประโยชน์หรือไปทำให้ใครสูญเสียผลประโยชน์”
“อาจเป็นเพราะข้า”คำพูดขาดหายไปเพราะกลัวว่าจะเผยแผนการ
“อย่าโทษ ข้าโทษเจ้า บางทีอาจเป็นคนที่ต้องการสังหารเราทั้งสองคนก็ได้"หวงหลานพูดยิ้มๆ มองโลกในแง่ดี ฟาหยางเผลอยิ้มตามรอยยิ้มสดใสนั้น ในยามนี้หวงหลานยังรื่นรมย์ได้ น่าอิจฉานางเสียจริงช่างเป็นคนที่มองอะไรในแบบง่ายๆ
“เจ้าไม่โกรธไม่โทษข้าหรือ ที่ข้าทำให้เจ้าต้องพบเจอเรื่องลำบากใจหากคนพวกนั้นมาเพื่อสังหารข้า”
ส่ายหน้าไปมา
“ตอนนี้ใช่เวลามาโทษใครเราต้องปรองดองกัน”
เริ่มอ่านเรื่องราวที่ยอดเยี่ยมได้ที่นี่
- ผู้เขียน
