แผนผู้กล้าเจ็บตัว2
969 คำ
"แม่นางน้อยรีบพาคุณชายท่านนี้ไปหาหมอก่อนทางนี้พวกเราจัดการกันเอง"ลุงขายซาลาเปาพูดรัวเร็วหวงหลานพยุงร่างสูงโงนเงน ป้าร้านขายน้ำตาลก้อนมาช่วยพยุงอีกข้างไปยังร้านหมอ
"ขอบคุณท่านป้า"หวงหลานเอ่ยคำขอบคุณ ป้าร่างท้วมยิ้มอย่างเป็นมิตร
"ไม่เป็นไรรีบพาคุณชายหาหมอเสียก่อนอาการคงจะหนักน่าดูถึงกลับหมดสติไปเลยทีเดียว"หวงหลานเองก็กังวลไม่น้อย
"ท่านหมอ ท่านหมอมีคนเจ็บ"หมอชรารีบออกมาจากห้องเคี่ยวยาทางด้านหลัง ช่วยหวงหลานจับฟาหยางนอนบนแท่นนอน
"แม่นางน้อยท่านออกไปก่อนจึงดีข้าจะตรวจดูบาดแผลให้ละเอียด"หวงหลานออกไปยืนด้านนอกอย่างว่าง่ายแต่ก็ไม่วายเป็นกังวล
เกือบครึ่งชั่วยาม ท่านหมอจึงออกมาข้างนอกมือไม้เปรอะไปด้วยเลือดหวงหลานสีหน้าเป็นกังวลที่สุด
"แม่นางผู้นี้เป็นอะไรกับกับคุณชายผู้นั้น"
"ข้าแค่เพียงรู้จักเขาแค่ผิวเผิน"
"อืม ข้าได้ยินเขาเรียกชื่อหวงหลานตลอดเวลา ไม่ทราบว่าเป็นใคร คงห่วงใยแม่นางหวงหลานคนนั้นไม่น้อย"
"ข้าเอง"
"อ๋อ เขาช่างเป็นบุรุษจิตใจดียิ่งช่วยแม้กระทั่งคนที่รู้จักเพียงผิวเผินแล้วยังแสดงความห่วงใยเพียงนี้"
"ท่านหมออาการบาดเจ็บของเขา"
"น่าห่วงยิ่งแล้ว บาดแผลแม้ไม่ลึกนักทว่าแผลกับสร้างความเจ็บปวด แม่นางคงต้องดูแลเขาดีดีหน่อย อีกหลายวันจึงจะหายเป็นปกติ"
"ข้าคงต้องตามคนมารับตัวเขาไป เขามีคนคอยติดตามดูแล"
"แม่นางน้อยท่านก็ช่วยดูแลเขาหน่อยจึงดี พวกเราชาวไห่ถางไม่แล้งน้ำใจทุกคนล้วนเกื้อกูลกัน เขาช่วยปกป้องท่าน ท่านก็ควรตอบแทนโดยการดูแลเขา"หวงหลานขมวดคิ้ว
"ท่านหมอคิดว่าข้าควรทำอย่างไร"
"แม่นางน้อยข้าถามเขา เขาบอกข้าว่าที่พำนักเขาต้องเดินทางถึงสิบลี้ บ้านของแม่นางคงอยู่แถวนี้ในเมื่อข้าเห็นว่าแม่นางมาที่นี่แต่เช้าตรู่ในทุกวันท่านก็ควร...พาเขาไปรักษาตัวที่บ้านท่าน แทนที่จะไล่ให้เขากลับไปที่บ้านเขา อาจทำให้อาการบาดเจ็บกำเริบ ข้าไม่แนะนำให้เขาเดินทางไกลเกินห้าลี้"หวงหลานถอนหายใจ
ยิ่งถอยห่างยิ่งพบเจอสำคัญกว่านั้นคนพวกนั้นที่ต้องการเอาชีวิตหวงหลานเป็นใครกันแน่ในเมื่อหวงหลานไม่เคยสร้างศัตรูที่ไหน
"ก็ได้"รับปากอย่างเสียไม่ได้
ฟาหยางหลับตาลงช้าๆ แต่ก็ไม่วายเผลอยิ้มแห้งๆ
บ้านกลางป่า
หมิงเหยียนชือเฉินยืนกอดอกมองหวงหลานที่พยุงฟาหยางเข้ามาในบริเวณบ้านอย่างหนักใจแทน
"จะหลบเร้นหนีห่างอย่างไรเจ้า"ส่ายหน้าไปมา
"ท่านแม่"หลิวเหยียนชะโงกหน้าออกมาจากในครัว สับมีดบังตอลงบนเขียงไม้อย่างแรง
"ในที่สุดเจ้าก็หนีไม่พ้น"
"ท่านแม่เขาบาดเจ็บ เขาบาดเจ็บเพราะข้า"หลิวเหยียนขมวดคิ้ว
"ทำไมไม่ให้เขาไปอยู่ในที่ของเขา เจ้านำเขากลับมาด้วยทำไมกัน"
"ท่านแม่ช่วยชีวิตคนสำคัญยิ่งลูกไม่อาจปล่อยเขาให้อยู่ที่นั่น ไร้คนเหลียวแล"หลิวเหยียนอยากจะบอกว่าเขาเป็นถึงองค์ชายพาเขามาเรื่องยุ่งๆ จะตามมาอีกมาก
"ข้าให้เขาอยู่ได้ไม่นาน อาการดีขึ้นจะส่งเขากลับทันที"หวงหลานยิ้มกอดแขนมารดาซบหน้าลงบนท่อนแขน
"ขอบคุณท่านแม่"
วางร่างครึ่งหลับครึ่งตื่นของฟาหยางลงบนแท่นนอนด้านหน้าหยิบผ้าห่มในบ้านมาห่มให้อีกที
"แม่จะเคี่ยวยาให้เขา เจ้าอยู่นี่คอยดูเขาว่าต้องการสิ่งใด"
หนึ่งชั่วยามผ่านไป ฟาหยางขยับกายหันซ้ายหันขวามองไปรอบๆ ตัว หวงหลานนั่งอยูตรงหน้า
"เจ้าปลอดภัยดีไหม"หวงหลานพยักหน้าขึ้นลง
"เจ้าไม่บาดเจ็บตรงไหนใช่ไหม"
"หยุดถามได้แล้ว ข้าปลอดภัยดี ส่วนท่านก็มานอนบาดเจ็บให้ข้าดูแลท่านลุงกับคนที่ตลาดช่วยกันไล่มือสังหารไป"ฟาหยางยิ้ม
"ดีจังเจ้าไม่เป็นไร ถึงข้าจะบาดเจ็บก็ตาม"
"กินข้าวกินยาแล้วนอนพักเสีย ท่านแม่อนุญาตให้ท่านอยู่ได้ไม่นาน พออาการทุเลาก็ ให้ส่งท่าน"
"ใจร้ายจัง ข้าช่วยเจ้าไว้"
"ไม่แน่มือสังหารเหล่านั้นอาจเป็นพวกที่มาสังหารท่านไม่เกี่ยวกับข้า"
"อ้าวทำไมพูดแบบนี้ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาล้อมเจ้าไว้เจ้านี่นอกจากไม่ขอบคุณยังกล่าวโทษข้าอีก... คราวหลังใครจะกล้าช่วย"บ่นเบาๆ ในตอนท้ายประโยค หวงหลานยิ้ม
"ขอบคุณ ข้าขอบคุณ แล้ว แล้วอีกอย่างข้าก็ช่วยดูแลท่านพาท่านหาหมอเสียเงินค่าหมอค่ายา"
"เงินนั่นข้าชดใช้ให้ก็ได้ หากเจ้าคิดว่ามันสำคัญกว่าชีวิตข้า"ตัดพ้อ หวงหลานยิ้ม
"ข้าไม่ได้มีเงินทองเป็นกอบเป็นกำเช่นท่านนี่ เงินค่ายานั่นข้าต้องหาเกือบสองเดือนทีเดียวยังอุตส่าห์เอามารักษาท่าน"เหมือนเพิ่งจะนึกได้
"ข้าไม่บ่นแล้วท่านรีบๆ หายรีบไปไปเสีย จะได้คุ้มค่ายาที่ข้าเสียไป"ฟาหยางอมยิ้ม
วังหลวง
"ขันทีเจ้าดูแลองค์ชายอย่างไรให้องค์ชายเร้นกายหายไปอย่างไร้ร่องรอยเช่นนี้"กงฉานตำหนิขันทีข้างกายฟาหยาง
“เพิ่งไปเมื่อเช้ามืดท่านองครักษ์ท่านควรตามไป ข้าได้ยินองค์ชายเผลอพูดออกมาว่าต้องรับหลบให้พ้นท่านองครักษ์"
- ผู้เขียน
