“เสี่ยวมู่”
มู่เหรินหันไปมองหลิงหวางที่อยู่ในอาภรณ์สีดำที่เรียบง่าย ไม่ได้หรูหราแต่ก็ไม่ได้บดบังรัศมีความน่าเกรงขาม เวลานี้ใบหน้าที่แสนธรรมดาดูแล้วช่างขัดนัยน์ตายิ่งนัก นี่เป็นครั้งแรกที่เขาอยากเห็นโฉมที่แท้จริงของอดีตองครักษ์มากกว่าหน้ากากปลอม ๆ นั่น เขาทอดถอนใจ สงสัยหลิงหวางตามใจเขามากเกินไปทำให้เริ่มเป็นคนนิสัยเอาแต่ใจไปแล้ว การที่มีคนทำทุกอย่างให้จนเคยตัวนี่ไม่ดีเลยเพราะหากขาดอีกฝ่ายไปแล้วเขาจะเป็นเช่นไร...
“มีอะไร” เขาตอบรับเสียงเรียบพยายามสลัดความคิดที่ทำให้หัวใจโหวงเหวงออกไป
“ท่านควรแปลงโฉม”
น้ำเสียงหนักแน่นและดวงตาจริงจังของหลิงหวางทำให้เขาส่ายหน้าก่อนจะตอบกลับอย่างเหนื่อยใจ เขาไม่อยากหนีปัญหาอีกแล้ว
“ข้าไม่อยากหนีอีกแล้ว ต่อให้วันนี้ไม่มีคนรู้สักวันก็รู้อยู่ดี”
“เข้าใจแล้ว ข้าจะอยู่ข้างท่าน”
มู่เ
