สุดรักลวงซึ้งคะนึงหา

ตอนที่ 4

เขาพยายามค้นหาให้ได้หล่อนพักอยู่ที่ไหนแล้วกับใคร รู้ไหม แค่แรกเริ่มการมาปรากฏตัวของ

หล่อน มันก็ทำให้หัวใจของเขาเต้นตึ้กตั้กเหลือเกิน เมนิกาไม่เคยรับรู้เลยว่าเขาเฝ้ารอคอยการกลับมาเมืองไทยของหล่อนนานแค่ไหน มิตรภาพ ความสัมพันธ์เก่าๆมันจางหายไปหรือไร หล่อนจึงมองในสายตามองมายัง

เขาเหมือนไม่แคร์ไม่มีค่า ไม่มีความหมาย เขากลายเป็นอากาศธาตุเป็นฝุ่นผงสำหรับหล่อนไปแล้ว เขาไม่ต้องการให้เป็นไปแบบนั้น เสร็จสิ้นในงานฌาปนกิจของบิดาหล่อน

ยังไม่ทันที่เธอจะตัดสินใจอย่างไรเลย แน่ล่ะกลับมาถึงเมืองไทยแล้วนี่ กลับมาอย่างเร่งด่วน และงานฌาปนกิจศพของบิดาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในหนึ่งอาทิตย์ต่อมา ไม่พอที่จะทำให้เธอหายใจคล่องและโล่งอก ในวันเปิดพินัยกรรม

เมนิกาย้ายจากโรงแรมเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์ของเธอแล้ว ตามฐานะอันถูกต้อง แต่ฝ่ายที่อยู่มาเก่าก่อนจะเป็นอย่างไรก็ช่าง เธอไม่เห็นแคร์ อีกอย่างพอจะทราบในเจตนาของฝ่ายตรงกันข้าม

หลังจากเสร็จสิ้นงานศพของบิดาบรรดาพี่ๆของหล่อน เมื่อทำหน้าที่เสร็จแล้วก็แยกย้ายกลับทางใครทางมัน เมนิกาอยากจะคิดอย่างนี้

เพราะพี่น้องแต่ละคน พี่ชายเลือกที่จะไปอยู่บ้านของฝ่ายภรรยาและพื้นเพของฝ่ายภรรยา

เหลือแต่เมนิกานั่นเอง หล่อนจะต้องกอบกู้ ถ้าจะพูดถึงเรื่องบรรดาญาติพี่น้องในตระกูล เมนิกาคิดว่าอย่าพูดดีกว่า เสียน้ำลาย จะว่าไปนั้นพี่ชายของเธอแต่ละคนแทบไม่เห็นหัวเมนิกา

พวกเขาไม่ได้ทำหน้าที่พี่ชายที่แสนดีเหมือนอย่างในละครทีวีที่เคยได้เห็น

หรืออีกอย่างหนึ่งการที่วัยแตกต่างกัน และก็แตกต่างอย่างมาก จนว่ามันกลายเป็นปมด้อยอยู่ในใจลึกของๆเมนิกาที่เก็บซ่อนอยู่

แต่หล่อนไม่เคยเปิดเผย มีแต่เพียงคำอำลาแค่สองสามคำ เวลานี้เมนิการู้สึกดีว่าเหมือนหล่อนอยู่ในโลกใบนี้เพียงคนเดียว

อ๋อ ไม่สินะ กำลังใจที่สำคัญของหล่อนมากที่สุด เด็กชายที่น่ารัก เขาจะเป็นตัวแทนของบิดาที่ไม่เคยเหลียวแลแม้แต่สักนิด

แม้จะสุขสงบ การที่ได้กลับเข้ามาในห้องเดิม คนรับใช้เก่าแก่ที่ยังเคยเห็นหน้าของหล่อนและเฝ้าภักดีอยู่เช่นเดิม

ยังไม่ทันจะทำอะไรนอกจากนั้นเวลานี้ยังเช้าตรู่อย่างมาก และเธอก็ไม่เห็นหัวของสองแม่ลูกคู่นั้น ดีเหมือนกัน หล่อนจะได้หายใจหายคอคล่องเสียที

แต่ว่าคนที่ก้าวเดินเข้ามาอย่างถือวิสาสะเพราะประตูรั้วอัลลอยด์บานใหญ่มีคนใช้เพิ่งเปิดให้รถยนต์แล่นออกไปข้างนอก พอๆกับร่างสูงที่สวนเดินเข้ามาในทันที

พอเห็นใบหน้าของเขาแล้ว เมนิกายิ่งตกใจอย่างมาก ทั้งพูดและเถียงทะเลาะกันมาแล้วหนหนึ่ง ตอนที่เป็นฉากมหัศจรรย์ได้กลับมาพบเจอเขาอีกครั้ง และเตือนต่อความทรงจำของเธออีกหน

"คุณมาที่นี่ทำไม ที่นี่ ไม่อนุญาตให้คุณมา”

เธอเลือกใช้คำพูดแค่นี้ และมากกว่านั้นที่เธอจะใช้คือคำรุนแรงและเด็ดขาดมากกว่านี้

ฝ่ายที่เพิ่งเดินเข้ามารู้สึกตกใจ แต่ก็กลับยิ้มใส่อวดมาทางหล่อน เหมือนไม่เกรงกลัวอะไรด้วยซ้ำ ซึ่งเมนิกาไม่มีทางยินยอมแน่ หล่อนเข้าใจมาตลอดและรู้ดีว่า หล่อนได้อัปเปหิผู้ชายคนนี้ออกไปจากชีวิตของหล่อนแล้วทุกอย่าง

และทั้งทางตรงและทางอ้อมทำไมเขาเป็นคนที่ดื้อขนาดนี้ และเขาแทบไม่ทันจะอ้าปาก ดวงตาของหล่อนพร้อมกับสายตาที่จิกกัดนั่น บ่งด้วยว่าลึกๆนั้นมีความเจ็บแค้นซ่อนอยู่

“แล้วฉันขอสั่ง ห้ามเปิดประตูรับใครสุ่มสี่สุ่มห้าแบบนี้อีก" หันมากล่าวดุเด็กรับใช้ในบ้าน

"คุณจำผมไม่ได้หรือยังไง ผมชารุต"

เขาเอ่ย แต่เมนิกาไม่สนใจที่จะฟัง ถึงเขาจะเรียกสรรพนามของตัวเอง

" ฉันไม่ได้ความจำสั้นหรือว่า ปัญญาอ่อน"

เมนิกาเถียงออกไป สีหน้ายังกังเขาอยู่ ไม่ยอมให้เขาเคลื่อนก้าวเข้ามาอีก เมื่อสายตานั้นสะกดร่างของชารุต เขาเลยต้องหยุดชะงักฝีเท้าตามประกาศิตของหล่อน ที่ตรึงดวงตาแน่นเหมือนจ้องเขาแทบทุกฝีก้าว เขาว่าหล่อนระแวงมากไปแล้ว

"คนเราถึงเคยเป็นแฟนกันและมันจบไปแล้ว แต่เราก็ยังน่าจะเป็นเพื่อนกันได้อยู่"

คำพูดของชารุตแสนจะขัดหูขัดตาหล่อนเช่นกัน ไม่ต้องมาทำพูดดีในเวลานี้

แล้วที่ผ่านมาในอดีตที่หล่อนใช้ชีวิตอยู่ตามลำพังล่ะ เขาเคยปลอบใจเขาเคยเห็นหัวอกบ้างหรือเปล่า แม้จะรับฟัง แต่แววตาของหล่อนยังนิ่งเฉย

"กลับออกไปเดี๋ยวนี้ หรือคุณอยากให้ฉันถึงขนาดแจ้งคุณในข้อหาบุกรุก"

เสียงของเมนิกายังเข้มเหมือนเดิม เลยทำให้บัดนี้ชารุตนั้นกำลังละล้าละลังทั้งสองจิตสองใจ เขาจะทำอย่างไรดี

คำพูดของหล่อนมันไม่เพราะไม่น่าฟังออกจะเย็นชาลึกๆ แผกไปจากใบหน้าและความสวยที่เคยเป็นผู้หญิงที่เขารักมาก่อน และผู้หญิงที่เขารัก แน่นอน ต้องสวยเพอร์เฟกต์ไปทุกสัดส่วน มิฉะนั้นชารุตคงไม่กล้าหรอก

"นี่ฉันพูดภาษาไทยดีๆนะคะ หรือว่าคุณจะให้ฉันนับหนึ่งถึงสาม"

ดูจากคำพูดหล่อนช่างไม่มีเยื่อใยให้เขาสักนิด หรือวันเวลาที่ผ่านมา เขานั้นคิดไปเองใช่ไหม ชารุต แน่นอน มันรู้สึกเจ็บและขมขื่นไม่น้อยจากแววตา ที่เขาพยายามซ่อนมันไว้ลึกที่สุด แววตาสีหม่นของเขานั้นสลดวูบ เมื่อเจ้าของบ้านไล่ จะทนอยู่ทำไมเล่า

เขาเลยหันร่างของตนเองเพื่อจะกลับไปที่ประตูทางเดิม สมกับเจตนาที่หล่อนต้องการ ก้าวเท้าฉับ ไปเรื่อยๆ อย่างหมดหวัง และความรู้สึกที่พ่ายแพ้ ชารุตยังก้มหน้าและแววตาของเขานั้นแสดงความเจ็บปวด จนหัวใจของเขานั้นรู้สึกชา และกระด้าง

ทำไมหนอ เขาจะมาที่บ้านหล่อน ก็ในครั้งคราวอดีตเขาเคยผ่านเข้าออกในบ้านหลังนี้มาแล้ว ใช่สินะ เมื่อวันนั้นกับวันนี้มันต่างกันสิ้นเชิง

เขาไปแล้ว สาสมใจของหล่อน ในที่สุดเมนิกาก็สามารถจัดการกับเขาได้ หล่อนกำลังกลัวและหวาดระแวงอย่างหนึ่ง หล่อนถึงไม่ยอมและไม่อนุญาตให้เขาเข้ามาในบ้านของหล่อน มันเป็นเรื่องที่เมนิการู้ดีที่สุด

สมศรีรีบปิดประตูบ้าน ที่ก้มศีรษะผงกสีหน้านั้นจ๋อยลง เพราะคำตำหนิ ซึ่งเมนิกาไม่ได้ตั้งใจและต้องการจะใช้คำพูดที่เคร่งแต่หล่อนจำเป็นต้องเข้มงวดกับคนในบ้าน เพราะถือว่า หล่อนจะต้องปกครองกับคนเหล่านี้