เวลาต่อมา…
“หายไปไหนแล้ว...” ร่างกำยำพึมพำขณะเดินกลับเข้ามาในห้องเมื่อไม่เห็นใครบางคน
เขาอาบน้ำเสร็จก่อนไออุ่นเลยออกมาก่อนเธอและไปตรวจความเรียบร้อยด้านนอก แต่พอกลับเข้ามาในห้องก็ไม่เจอเธอแล้ว
“ไปซนที่ไหนอีก” เสียงทุ้มว่าก่อนจะเดินออกมาจากห้องนอนพลางกวาดตามองไปรอบ ๆ เพื่อหาคนที่หายไป
“โห… มองเห็นข้างนอกด้วยแฮะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นเมื่อเดินมาเกาะขอบระเบียงศาล ด้านหน้าของเธอคือลานจอดรถข้างผับ “แบบนี้คนข้างนอกจะมองเห็นเราเป็นคนตัวเล็ก ๆ ไหมนะ” ดวงตาคู่สวยมองภาพด้านนอกด้วยความตื่นตาตื่นใจ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอมองสถานที่ตรงหน้าจากมุมที่คนปกติคนอื่นไม่สามารถมองเห็นได้
“ลิน! มึงรีบ ๆ สิวะ เดี๋ยวท่านเหมันต์ตื่นมาแล้วไม่ได้จิบน้ำชาก็อาละวาดหรอก” เสียงทุ้มของใครบางคนที่ฟังยังไงก็ไม่คุ้นหูดังขึ้น
คนที่ยืนเกาะขอบระเบียงอยู่ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะค่อย ๆ เดินกลับเข้ามาด้านในพลางกวาดตามองหาต้นเสีย
